на (предл.) - наш (прид.)

Сите пропаганди се пропаганди само на свои, но никако не и на наши интереси и од нив никогаш немало ништо особено за народот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
При сакањето, ако не ќе можеме да печатиме многу работи на нашиот јазик, затоа пак нашата интелигенција ќе може да послужи како жива народна енциклопедија во која ќе се имаат точни и проверени информации по сите оддели на науката и литературата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така човекот, имајќи ги тие претстави, е заштитен во два правца: заштитен е од опасностите на природата и судбината, и од повредите кои му ги нанесува човечкото општество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
57. Идејата за образувањето на нашето друштво беше – полното одделување на нашите интереси од бугарските.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На чија јазик е тоа? - На наш, ама на старинскиот нашински јазик.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Рајхсфирерот ја добива мојата молба за спас на нашите сограѓани и мислам дека ќе ги уважи аргументите што тука најдов за сходно да ги набележам“.  Прв се созеде Лит.  „Еминенцијо, мислам дека писмото до Фирерот не го одложува извршувањето на нашата работа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со народниот јазик ние ја освојуваме психологијата на нашите татковци и предедовци и стануваме нивни духовни наследници, како што сме со снагата нивни телесни продолжувачи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Макс Левенфелд, по потекло Евреин од Босна, го напушти вилаетот, на писателот и свој, заради омраза, не из'ртена во него туку околу него нашинска омраза, взаемна во допирот и во животот на нашите луѓе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дека продолжува чекорењето на нашата навика и тогаш кога ќе утврдиме оти за некого од нашите сакани застанало времето? Не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По борбата на бојното поле ќе настапи време да се бориме на културна почва, и во тоа време, наместо да имаме можност да ги ползуваме плодовите од пролеаната крв и да напредуваме културно, ние и тогаш, како и сега, ќе треба на наша штета да ги помагаме ту српските, ту грчките, ту бугарските интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие и го успорувале процесот на нашата Преродба (Rilindja).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Многу, многу подоцна на една изложба на слики на Шагал во Париз, на едно големо платно ми се откри мигот на рајот од детството во животот на нашето откорнатичко семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но ете, откако го фрли тој сомнеж на него, зборуваше нешто нејасно за тајни канали преку границата на нашиот јужен сосед, за шверцување мигранти од Тунис, Мароко, Алжир, Нигерија, Авганистан и Пакистан, за луѓе од Кратово ангажирани околу некаков илегален логор за азиланти, за соработници на Ниротакис од Србија и Унгарија, за земји од Европа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Комуникациони стилови и типови во бизнисот Каков си бе ти тип?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На нашето нетрпение му немаше крај.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бидете сигурни дека ќе истраеме на нашиот пат! - Ќе истраеме! – прифатија со аплауз водичите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Издавам соби - Хара“. Се појави Хара. Таа беше помлада жена и се мачеше да говори на наш јазик, за да ја разбереме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Гордо исправената статуа на шмизлата поставена пред некогашното собиралиште на скопските курви ќе дава дополнителен стимул на нашите омладинки во која насока треба да се движат, то ест дека со газ, цицка, две три пијачки и бркање спонзор може високо да котираат во општеството со изгубени вредности.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ние се бунтуваме против тираните и против насилниците на нашата чест и против оние што ни ја смукаат нашата пот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дали е тоа навистина исчезнување и на духот и на материјата, на нашето тело оставено да гние два метри под земјата како храна за црвите, навистина ли е залудно сѐ што учиме и за што се мачиме?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко го држеше цврсто кормилото на чунот, но и на нашите животи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зачекувам на трета вечер наречниците убавини да ѝ наречат на нашата момичка... ама не било пишано... душичето ѝ го земале - уште некрстено...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Има некои потсредени делчиња, кои служат за залажување на нашето малограѓанско око, со минимална побарувачка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
КИБЕРРЕЛИГИЈА НА БЕБИ- БУМЕРИТЕ До 2000-та година преокупациите на беби-бум генерацијата ќе бидат дигитални или (ако ги употребиме старите парадигми) филозофско-спиритуални...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ова е вистинската убавица на нашата земја, а не клишето кое вие од Секретаријатот го форсирате, се јави Дарко.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На наш човек тоа ни на ум не му паѓаше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во една есен студениот ветар со сврдел го длабеше нејакиот плитар на нашата куќа. Трипати се прекрстив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зар не правиме генерално чистење на нашиот дом, исто така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Да, да, - ја прекинуваше мајка ми со ист интензитет на гласот, - многу е умен, и убав е да го видиш, висок, згоден, личи на нашиот сој!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас не се занесувам дека можеме да промениме нешто во текот на нашите сопствени животи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Хеј, Џо“ беше климакс на нашиот настап во амбарот на „Треска“, најрекламираниот македонски производител на мебел.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сретнав еден таков мајстор, беше дојден од престолнината, мислам Ресенечки се викаше: умее и витрина да обликува, и легла, а и маси и столови какви што користел само некој француски крал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина смртта на наш близок и почитуван роднина е таков феномен што најсилно ја поттикнува униформноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Рибарите доаѓаа во правец на нашиот дом, брзаа кон најблискиот брег.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Идеите за полно отцепување на нашиот народ од другите балкански народи не се противречје на досегашното работење на нашиот народ за слобода, а само продолжение на неговото досегашно работење, врз еволуциона почва.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
4 Георги Старделов го формулира своето сознание начинот на кажувањето на Чннго, посочувајќи ни еден целосен паралелизам со народното творештво: „Првиот впечаток со кој се доживува прозата на Живко Чинго се наметнува низ сознанието со кое си го претставуваме нашиот модерен раскажувач низ ликата на нашиот мудар и ингениозен народен раскажувач...“
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Распојасани поими, стигматизирана и со кус здив метафорика, идеологизирана сфера на логотетство... тоа е „формата“ на нашето јавно мнение, наметната и секогаш наметнувана со политичката сила на авторитарните смени меѓу мрачните патријархални позиција и „опозиција“.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој како да забораваше и на специјалните директиви што ги имаше за темелно „перење на нашите мозоци“, посебно на непокорните сонародници, меѓу кои јас, емигрантот од бегалско семејство, прв на нишан.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кон земјата што ти се одронила под кожата, под ноктите. ״И смртта наша, на нашиот роден крај се потпира“ - би рекол Лазор Ночески, а ние на смртта секој ден ѝ се доближуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но главно, како што напомнав пак погоре, ќе му се помогне на нашиот народ со културно работење, а најповеќе со просветувањето.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- На добро е ами како. Зар да го извалкаме образот на нашиот татко Добре, најдобриот човек на светот!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Внатре имаше многу врева и турканица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секој што го напаѓа нашиот јазик ни е исто таков наш непријател како и напаѓачот на нашата вера.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во таков случај и Грците и Патријаршијата ќе ни се објават за непријатели на нашата народност и наш свет долг ќе ни биде да ги одбиеме сите грчки напади на нашата народност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ете, накусо, на ова се сведува приказната за мојот грев што од страна на таканаречениот Народниот суд, по ослободувањето и создавањето на нашата држава, беше окфалификуван како предавство…
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше и Ное, оној кој пред Потопот го беше собрал во кофчегот своето семејство, „и сите ѕверови според родот нивни, и добитокот според неговиот род, и сите гадови, што се влечеа по земјата, според нивниот род, и сѐ што лета, според родот негов, птиците сите и сѐ што има криља“; само за нас четирите немаше место на списокот на нашиот брат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Скандалозното поимање на пишувањето, кое ги нагризува самите темели на наша­та мисла од филологијата до семиологијата, опстојува во она што Дерида го нарекува текстуалност, неговата теорија на пишувањето како систем од придодавки кои се разликуваат едни од други а притоа взаемно не се укинуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седевме во паркчето на нашата клупа. Го чекавме Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од твоја уста во господој уши, Никола, велат главите на сојовите, а Цветан Велјаноски додава: Само да не се случи одмаздата да се изврши на наш синор, туку на ничиј.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Малку потстана, зеде една убава четириаголна кутија од сите страни побисерена, а во средината со испакнатата слика на џамијата во Источен Ерусалим, со по два бисерни цвета од левата и десната страна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се надевам дека ова е само почеток на нашето дружење.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одред од составот на нашите сили на Фалцата да се префрли на позиција кај селото Трстика, а чета од составот на 18-та бригада да фати позиција на ридовите над селото Крчишта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неколку зборови за македонскиот литературен јазик Во четирите горни статии во оваа книга јас сакав да им ги обрнам погледите на моите сонародници на нуждата од едно корено изменување на досегашниот процес на нашиот духовен развиток, како и на тоа дека моите погледи во тој случај не се нешто ново и безосновно, а се само чекор напред во досегашното развивање на нашето национално самосознание и дека затоа се сосем природни и основани.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Мора да се следи отисокот на зборовите, трагата нивна во каменот, оти друг начин нема, оти и ловецот по својот елен оди по трагите од нозете, по следите негови“, велеше Филозофот на нашето чудење од каде му истекна таква ука да чини умножение на таков начин, таму каде рака човечка и калем не достигаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Христа - Единороден Син Божји - безгрешен го распнале на Крстот - за опростувањето на нашите гревови...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Арафат вознесено го следеше Бургиба и во тоа не виде ништо посебно, тоа беше и неговото мислење кое го делеа сите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се барало да не им се дозволат на мисиите “никакви посети на наши единици“, а ниту “формирање на посебни канали“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
За Кулик: „Вистинската демократија може да биде воспоставена врз политички инклузивната идеја на зооцентризмот (човекот како дел, а не мера за биосферата на нашата планета) - Зооцентризмот го интегрира човекот како супкултура во поголема целина на соединетата култура на ноосферата (изведено од noos: способност за мирисање, сетило за мирис)”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Предната врата од левата страна на комбето беше отворена и крај неа стоеја двајца униформирани полицајци кои повремено погледнуваа на другата страна од улицата, кон влезот на нашата зграда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Градоначалникот од внатрешниот џеб на своето палто извади уште еден лист и му го предаде на воениот заповедник.  „*Ете ги вашите Евреи*”, прокоментира во тој момент Хрисостом.   „Што е ова”, рече Лит откако погледна во хартијата „Тука стојат само вашите две имиња.  „*Доколку одлучите да ги депортирате Евреите од Закинтос, ќе морате да ме депортирате и мене со нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Чадот се растури како муабетите за интелигенција, сензуалност и необична фаталност на нашата хавајска средба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сега несетум се плашевме уште повеќе од иднината, зашто во неа покрај стравот од смртта на татко ми и мајка ми, беше содржана и смртта на нашето козле.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Против решението на судот со кое се усвојува предлогот на странката не е дозволена жалба (чл. 164, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тоа ќе биде ракопис на нашите изгаснати ѕвезди, Воден печат втиснат врз иднината.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бавно вечераме и се пречкаме секогаш за исто и на ист начин - каде води сликарството на нашиот век.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш во дворот влезе човек со голема, веќе подбелена брада, опашан со колани и почна да им дава наредби на комитите на наш јазик.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но, за мене, изјавата „Не сум толку добар писател“ е доблест која, во ниту еден случај, не може да им се препише на нашите творци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Европа ќе ги обрне погледите на нашите барања, зашто таа е задолжена да го направи тоа со два меѓународни акта: проектот за реформи во Македонија од февруари6 и Мирцштегскиот проект.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поголемите синови ѝ се сронуваа во новите судири со животот, со преостанатиот дел од тежините на егзилот кој им остануваше во наследство, без Татко, што најмногу го докршуваше секогаш силното Мајкино срце, најсилниот жртвен браник на нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нели густирањето е една од битните особини на нашето битисување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Првите гласови што ги имаме чуено се гласовите на нашите татковци и мајки, гласовите и зборовите на нивниот народен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во овие записи без детализирања, дури и без истакнат личен однос богобојазливиот запишувач за случувањата што се предмет на нашиот интерес беше го употребил впечатливиот термин наезди.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најпосле, и овде доаѓаме до третиот и најважен чинител на нашата равенка; ѕвездата е и симбол на Каменот на мудроста, единството на небото (Ергенот) и земјата (Невестата).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Венеција беше нашиот сон уште од добата на нашата невиност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Душата е жолта и црвена, мислеле загледани во играта на пламенот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нека е во слава на Алаха и на нашиот Падишах, светлоста да му е вечна и милоста долготрајна”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Читам: „Грамос ќе стане симбол на нашата народно-ослободителна борба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нели со грдо лице е славјето па и прозрачноста што ни се лелее пред очите! Ха, ха, ха!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш, док бев малецак, у дворот на нашата стара куќа, у нужникот најдов, скриено под даска, едно кесе пуно сос пари.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Денес, тој пее повеќе од секогаш. Ние сме сигурни дека за бргу ќе ни дојдат до рацете и нови, уште пообемни и побогати, збирки, нови рожби на нашата прочуена македонска народна поезија.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Само да се понудат модели на дискурси, да се прекогнираат правците на прскањето на стаклото на нашите лаги?!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мајка ја зеде канистрата, од неа се ослободуваше позната миризма, здивот на нашето Езеро, единствената татковина што опстануваше во нашето сеќавање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Умирањата и раѓањата го сочинуваа календарот на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Војниците со кофи доаѓаа на нашиот бунар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа отвори училишта, кладе конзулства, го ракоположи Фирмилијана и со сето тоа му даде нов правец на нашето прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И внимавај на нашето синче, богами така му реков, внимавај на него, тој е во опасно време.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Држење на пролите во континуиран страв од војна и набљудување од Големиот брат, вовлекување подмолно на систем на фашизам од задна врата, оков на нашиот врат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
„Се сеќаваш како си игравме со сенките на нашите прсти кога бевме деца?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Моите анадолци се секогаш готови да те одбранат и тебе, и мене и честа на нашиот падишах.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но не минува ден без да слушам како се зборува за лошото функционирање на нашите претпријатија, нашите судови, затворите, болниците, училиштата, железничкиот и воздушниот сообраќај, земјоделството итн.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тука се сите, — и му ги наброја сите војводи и раководители што беа собрани во колибата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Дојде крајот и на нашето“, му вели Турчинот на дедо ти, „белки во поголема среќа ќе ве оставам од онаа што ја немавте“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тоа време најубавиот крај на земјината топка беше широчината на крајот на нашата улица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ако се бараше слика на делче од рајот на земјата, тоа можеше да биде само Мајкината градина на нашата куќа крај реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не постои никаква предвидлива можност да се случи промена во текот на нашите животи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но сѐ што реков јас во нив ќе си остане без добар фундамент ако не се разгледаат некои теориски прашања, од чие правилно поставување ќе зависи успехот во нашето општо работење во полза на нашата татковина и нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Историјата, историјата, мој драг пријателе, е вечниот, најсложениот и најнепредвидлив лавиринт, посебно на нашиот Балкан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секаде каде што ќе сретневме луѓе, познати и непознати, добри и лоши, на сите им го кажувавме името на нашата мајка, името на нашиот татко, имињата на нашите сестри и браќа, нашите кришни знаци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Помислив - тој е задужбина на нашиот големец Исхак-бег, голем амам е, воздухот таму е пријатен, ѕидовите не се потат, нема влага - ајде, нека оди!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со тие два-три зборови на нашиот албански јазик се поздравуваме и потоа стегна сопирачката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А кога татко ми ќе донесеше по некој домат или мајка ми ќе дочекаше да узрее од нејзината градина, тогаш се менуваше бојата на нашето постојано исто тесто.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите така помисливме, дури и бевме навредени, ама само тој се осмели гласно да го искаже револтот кон недругарското однесување на нашиот водач.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Татко, на крајот, се согласил. Барал со денови по семејните документи, го означил кругот на нашето емигрантско семејство, ја минал духовно границата, ги поврзал другите семејства во стеблото, минал и низ други граници, втасал до Турција, до Азија, дури и до Америка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаме милиони и милиони трудбеници готови да се жртвуваат за големите дела, но сигурно ќе имаме и многу непријатели, саботери на нашиот пат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега, по многу, многу години, Мајка како да сакаше и таа да ги чуе вистинските причини за Татковите исчезну­вања пред многу, многу години, за време на италијанско-грчката окупација на нашиот роден град Поградец, на албанскиот брег од Охридското Езеро.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега тврдеше дека немал намера тоа да ми го рече; дури воопшто и не планирал да ми спомнува такви глупости, нему тоа што го рекол му се испуштило, и тоа сосема случајно; а потоа објаснуваше, објаснуваше...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Духот на дувлото, племенскиот и патријархален менталитет, поддржани со силата, ја одредуваа, ја одредуваат и уште долго ќе ја уредуваат духовната клима на нашите градови.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Татко ми како да го насетуваше прашањето што сакаше да му го постави Чанга: – Длабоко, дури во дното на нашето сеќавање, постојат заборавени, изгубени празници кои го содржат и нашето создавање, обликувањето на нашата заедничка среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- А кое е ова животно? - Слон. Личи на нашиот бокал.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Затоа сега со исклучително внимание го слушаше Климент Камилски, кој му зборуваше, всушност, за можноста некогаш да се оствареле неговите замисли и илузии: Се најдов пред вечната Сорбона, во таа стара и нова европска вавилонска тврдина, центарот на нашите балкански младешки илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гусари, ве чекаат гладните грла на нашите топови. Капка дожд го погоди Симеоновиот кораб. И пак уште една.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Јас не можам да прекршувам наредби”, рече Беренц не криејќи ја изненадата од директноста на митрополитот. Владиката не го ни почувствува кафето кое гледаше што побргу да го испие и да замине, зашто во главата имаше уште еден план.  Вечерта владиката отиде дома кај градоначалникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, „Маргина“ фура понатаму („Човековиот живот е само низа фусноти по маргините на еден огромен, неосознатлив ракопис“). Грепкањата на нашите скрибомански канџички можеби само ќе ги слушнете, бидејќи го немате оној бетмен- поглед што ги пробива „централните“ опни.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но Луција не се согласуваше; ми парираше по секоја цена и велеше дека на нашиот фолклор не му е потребно никакво мундијално руво, дека треба само да се сочува народниот дух, да се чуваат, да се практикуваат и да се изведуваат народните обичаи, песни и ора, и дека тогаш таа музика ќе го надмине и џезот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Претпоставката за Другиот е можеби само последица на тој радикален сомнеж во поглед на нашата желба.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но не само во таа самостојна политика се заклучуваат нашите несреќи, а следствено и причината за одделувањето на нашите интереси од бугарските, па и причината за одделувањето на Македонците овде во македонско друштво.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но убаво ја чувствувавме тивката и дискретна набожност на нашите родители, во тешките и неизвесни периоди од нашите животи, притеснети од сиромаштијата и од неизвесните настани на нашиот дел од Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Другарката Басотова смета дека станува збор за забуна, или обично препознавање, или пак само намера да се оцрни името на наш виден учесник во војната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ништо не му е препуштено на случајот. За тоа бдее и будното око на нашата партија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но јасно се чу три пати, тоа беше сигурно сигналот на нашите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Те чекам со ужасно нетрпение утре доцна попладне, сабота 2 Октомври, во 16 часот на нашето старо место: на нашата клупа во парко, кај сато.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Аномалијата или чудесијата на напуштањето на врвната позиција на владеењето, како предизвик на нашите константи, на нашиот идентитет, според Емил Сјоран, може да се случи само во исклучителни моменти, за што се восхитуваат филозофите, а се чудат историчарите!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но притоа бараме и ќе бараме од Неговото правителство цел ред реформи, кои ќе ни ги сочуваат најглавните интереси на нашето национално и културно развивање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така, среде грижите на нашиот секојдневен живот, невина и неподготвена, се наведнав над бубачката која дојде уништена.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Можеби излезот е, додаваме, на некоја трета страна, која парадигматично ја сугерираше Адорно: „Осаменоста е единствен начин на кој интелектуалецот може да го зачува своето достоинство“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со тивок, пријателски глас, пригушен од невидливите солзи ми рече: - Оваа кутија е изработена од палестинските мајки со симболот на нашата Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не според стилот на епохата туку според изливите, внатрешните релјефи на гестот-ерес временски ќе се сместува меѓу XIX и XX век отприлика почетокот на нашата взаемна љубов: грешките се допуштени ако за грешка може да се смета она кое ги надминува границите ако воопшто од животот можеме да го избркаме чудесното, волшебното магиското.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
За еден чешит-некое претпријатие на нашата Социјалистичка Република Македонија се обиде да му парира на Краш Експрес.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Како спиеше? - Не прашувај. Пукнав од главата синоќа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе се извардам пак наоколу, вели, и полето одново ќе ми заличи на нашено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Истото тоа се поддржа од признавањето на суверенитетот на Душана во Македонија и од улогата на нашите големци во неговата држава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Додека расправа за себе, ту се расплакува, ту внимателно го слушаше советот на нашиот службеник од претставништвото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Токму затоа ништо не можеше да се замисли без Мајчината рационалност, без нејзината приземјеност во решавањето на малите и директни проблеми на нашата егзистенција.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По покривот на нашиот форд тапо и еднолично удираа капките.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вистинските книги во балканскиот семеен егзил се сметаа како столбови на нашата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сега ја позајмуваме од Сократа и она што тој сакал да го каже на филозофите, ние и го кажуваме на нашите театарџии: вистинската задача на приватниот театар ќе биде да му помогне на театарот да се запознае себеси.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во тој миг да ни кажеше некој дека тоа е нашиот последен миг на земјата, а дека потоа зад нас нема да остане никаква трага, тоа немаше да нѐ оттргне од нашиот занес, затоа што верувавме дека она што е меѓу нас, она што од нас двајцата прави едно, е вечно, и дека, ако ни биде одземена материјата, сепак ќе продолжиме онаму каде што силите на природата и законите на трошноста и минливоста немаат моќ, и каде што човечката душа е посилна од сите небесни тела, затоа што тие се осудени еден ден, милиони години по својата креација, да згинат, а она парче душа во кое се вткаени нашиот занес и копнеж ќе трае и кога од сета материја на универзумот нема да остане ниту прашинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години подоцна, кога во родната земја, со натчовечки сили, се изгради пругата од Тирана до Поградец, односно до самата граница, се крена, од другата страна на границата, и пругата на нашето мало вовче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со полното прекратување на востанието ќе се востановат меѓу нас и Турците односи што им одговараат и на нашите и на нивните интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Читај, само со поголеми прекини за да можеме ние простите - припрости, неписмените, де, да ја сфатиме оваа длабока содржина на длабоки и продуховени мисли на нашите драги од селото Герман...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум.  Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Молчешкум ќе завиваме во потсвеста на противникот, кој ни го сече патот до успехот на нашата пасија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Еден од најзаостанатите пунктови на нашата општа заостанатост е токму маркетингот, вештината како јасно, прецизно и шармантно се комуницира, а притоа се заработуваат и пари.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ние децата си спомнувавме на нашите кози, кога бевме заедно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ќе предложам текстот да го истакнеме на нашето Еко - пано.“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Значи, играта претставува долгогодишно истражување низ ластарите на нашите сознанија и сензации, за она што сме и каде сме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Армијата е нација во нацијата: таа е порок на нашето време !, запрев на една мисла на Вињи, кога високиот офицер со босанско, муслиманско презиме на иќ задоволно го завршуваше предавањето, покажувајќи ја моќта на нашата одбранбена стратегија и немоќта на западниот империјализам да нѐ загрози преку Јадранското Море!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мисијата на нашата театарско-писателска делегација се очекуваше да успее, макар што патувањата од овој вид беа ставани под лупа, пред сѐ поради отпорната граница – ѕид помеѓу двете соседни земји и тешкото покревање на силите што требаше искрено да ги нормализираат односите помеѓу двете земји.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ќе ѝ го оставам на нашата ќерка – рече занесено Мајка. – Ехе, тие денови, во Италија, ни беа еден мал исполнет живот! – дополни Татко. – Цел живот го сонувам тоа патување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мојата генерација, со Мустафа Кемал на чело, можеби ја имаше најтешката мисија, по многу генерации во текот на пет века, да ја спасуваме суштината на нашето постоење како држава, нација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ама ЈНА, како институција си остави трајни траги врз некои аспекти на нашето живеење.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Само согледувањето на тие своеобразни црти во карактерот, наравите, обичаите, животот, преданијата и јазикот на нашиот народ е важна причина да сме ние против делењето на нашата татковина и за нејзината автономија, зашто дележот ќе ни искорени сѐ што ни е мило и ќе ни наврзе многу противно нешто на нашиот народен дух.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Според степенот на нашата верба, нивниот говор не може да биде девалвиран, туку издиган на позиција на Божја реч.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така опстојуваше нивната љубов, како постојана и најсигурна стреа на нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Секој е господар на своето парче земја и на својот камен. Тоа е завет на нашите дедовци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во неколку саксии имаше посадено босилек, во неколку други саксии со голема грижа ја одржуваше билката куќа на среќа, сметајќи ја за симбол на нашето семејство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чанга можеше да биде нашиот нов Сталин. Заштитник на нашите кози, на нашите животи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За него „ако писателите им ја препуштат задачата на политичарите да создаваат слика за светот, тоа би било најболната абдикација во историјата на нашиот род“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Грамос, другари, стана симбол на нашата борба. А значењето негово не е само во тоа дали ќе се добие битката на бојното поле или не.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Универзалноста на 0 и 1 во магијата и религијата - Јин и Јанг, - денес се манифестира во дигиталните сигнали, двата бита кои се во основа на примената на сите дигитални програми во светот на нашите мозоци и во нашите оперативни дискови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие претставуваат несомнен придонес во развојот на нашата новинарска мисла и се вградуваат во трајните остварувања на македонската журналистика.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
МАРКЕТИНГ
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Ако речат така, ние пак ќе завртиме на нашето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Исчисти се веќе еднаш, за да ни дојде некоја друга – нова, млада, убава и благоносна, каква што беше ти кога прв пат стапна на нашиве простори!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но борбата со пропагандите во Македонија не е чекор назад, туку напред, зашто и тука имаме работа со борба за слобода, со борба со мрачните сили што не ѝ дозволуваат на нашата татковина сама со свои очи да ги гледа своите интереси, ами ѝ наврзуваат очила што ја замрачуваат вистината и ѝ придаваат бугарска, српска и грчка боја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
LIX При преселбите на нашето семејство за Татко, главниот стратег на егзилот, пресудно беше да ја загнездиме судбината крај брег на река, езеро или море, а за Мајка најзначајно беше во каква куќа ќе се вселиме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знаев дека тоа ти е само една од многуте крпеници на нашите неврзани и изнасилени разговори кои требаше да го спакуваат некако она што го правевме и кое во тој период тебе можеби и ти годеше,“ му рече Деница.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Многу години пред да го напише „Мојсеј и монотеизмот”, брат ми со мајчиното млеко ја вцица и горкоста на изгонетите од земја во земја, на проколнатите заради различната религија и различното потекло, на горените на клада заради тоа што оние другите, кои се сметале за правоверни, со векови лажно ги обвинувале дека фрлале отров во бунарите, дека предизвикувале чума, дека правеле договори со ѓаволот; уште со млекото на нашата мајка тој го имаше примено во себе тој горчлив вкус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еве, да ти кажам оти на нашево село му падна таа голема чест да ги прими и угости најголемите и први дејци на нашата Организација.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И згора на сѐ, нашиот вујко се гордее со она што го напишал за нас - Додека ги кажува овие непотребни обвинувања Виктор се напрегнува да го имитира изговорот на братот на нашата мајка, она нагласено шупливо шепотење но само во понекој од зборовите, а на крајот на реченицата обврзното поткашлување, како кај вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
3.  Повеќе за содржината и за уставно-правната аргументација на секоја одделна претставка видете на нашиот веб-сајт: http://www.lenka.mk/mk/pamfleti- i-letoci/35-dokumenti-pretstavki.html; а за симптоматичната, и на моменти небулозна, правна логика на Уставниот суд на РМ, на неговиот официјален сајт: http://www.ustavensud.mk/domino/WEBSUD.nsf.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имајќи ја предвид таа критика за потребата и целесообразноста на нашево овдешно друштво, ние сме должни да си дадеме точен отчет за причините што го предизвикаа неговото образување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Најпосле, херојот на нашето враќање беше повторно со нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
СТОЈАДИН
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во согласувањата меѓу особеностите на работата на сонот, истакнати на почетокот на овој текст, и оние кои истражувачот на јазиците ги откри во праксата на најстарите јазици би се осмелиле да видиме потврда на нашето сфаќање за регресивниот, архаичен карактер на начинот на кој мислите се изразуваат во сонот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
55. Штом ќе се установат правилни односи помеѓу нас и другите македонски – христијански и муслимански народности, штом ќе се признае нашата народност од владата на Н.Ц.В. Султанот, ќе се внесе во нуфузите името Македонец, ќе се направат првите постапки за нашето национално и религиозно ослободување од пропагандите и ќе се воведат политичките преобразувања предвидени од реформаторските сили, штом ќе се преземат мерки за економското поправување на нашите селски стопани, па и до воведувањето на сите тие подобрувања во нашето национално религиозно и економско живеење, ние – македонската интелигенција ќе треба да направиме уште едно, а тоа ќе биде и најважното: да ги вложиме сите свои физички, интелектуални и морални сили во нашата национална преродба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Љубезни мои! Во Москва еднаш напишав „Овде је мрачно и мрак ме ’обвива' зашто наспрема ’чудесната пролет’ на нашата татковина, како што рече брат ми Димитрија, сѐ друго е во магли и во мразој.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Да беше било така лесно и арно свикувањето на конференција, и сега ќе имавме друг начин за третирање на нашите работи и наместо Европа да ги остави Русија и Австрија да го решаваат нашето прашање – сите европски големи сили ќе сакаа во него да играат еднаква улога.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Срдечно ќе ја одбележиме независноста на нашата мила татковина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да не беа пристаништата, морињата, а рака на срце - и компасот, сѐ уште ќе се занесувавме дека земјата ни е рамна како тепсија, и дека никакви непознати земји и народи не постојат од другата страна на нашава планета.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Една од метите на нашиот интерес беше и гувернерот на државата, една вирулентна анти- екологистка по име Дикси Ли Реј.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Потоа по скалите брзаница трчаш надолу да фатиш ред на почетокот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако ќе се избере наречјето што има да биде македонски литературен јазик, ќе треба да се разгледа и, прашањето за македонскиот правопис. За правописот како и за правецот на нашето културно развивање, ќе треба тука да се направат неколку забелешки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше бодликав, мал и изворен страв, кој отскокнуваше од страшното отсуство на стравувањето пред почетокот на нашава наративно хаотична приказна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Смислата на нашиот живот ќе биде исполнета и крајот настапува неизбежно и природно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така дури не ја прејдовме границата, да згазиме на наша земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Евреите на нашиот остров се грчки државјани. Тие се добри, мирољубиви, работливи луѓе и јас лично, како чистокрвни Закинтјани ги сметам за дел од моето стадо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие побудија интерес кај сите оние читатели кои се интересираат за класично потврдениот расказ, но и за посовремениот расказ, потем кај оние читатели кои трагаат по сложени техники на пишување и на создавање на светот на расказот, такви кои вклучуваат и интертекстуални цитати, асоцијации, алузии и реплики, иронија и интертекстуална иронија, херметични слики на светот, игри со сликите на светот и облици кои ја покажуваат моќта на јазикот на книжевноста да исполни со убавина и со возбуда, истовремено кога исполнува и со зачуденост и недоумица, кога нè обзема со силни чувства, кога нѐ ослободува од чувството дека сме немоќни и осамени, кога доживуваме психичка и морална катарза или прочистување на нашата душа и свест.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
41. Задачата на македонската интелигенција отсега натаму ќе треба да биде да се одделат нагледно за сите: за самите Македонци, и за Турција, и за балканските држави и за големите сили, интересите на Македонците од интересите на другите балкански држави и народи и да се изучат подробно сите прашања сврзани со избавувањето на нашиот народ и нашата татковина од сегашната голема несреќа и со процветот на нашиот народ во духовен и во материјален однос.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го формира Тајниот револуционерен комитет чија цел е „слободата на нашата мајка Македонија“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
ПОЕТОТ И СИРЕНИТЕ (средба со Х. М. Енценсбергер) специјално за “Маргина”, по повод неодамнешното гостување на Енцесбергер во Белград, со многу проникнувачки хумор, извештај праќа првиот постмодернистички герилец (“у глави, у глави, виртуелно стваран”) на Балканот: Обрад Савиќ Неодамнешната средба и разговорот со угледниот германски поет и писател, Ханс Магнус Енценсбергер помина во духот на славната изрека на Селан - ‘поезијата не се наложува, таа се изложува’ (poezija se ne nameće, ona se eksponira’ - ‘la poesie ne s’impose pas, ele s’expose’ - “die Poesie zwinght sich nicht auf, sie setzt sich aus”). .
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја откривам сликата од перспектива на детската меланхолија – дедо тивко се движи низ собата, гледајќи ме, потоа го раскрилува прозорецот, бучавата од улицата допира до мене, постепено, неумоливо губејќи се, тие проѕирни моменти што постојат само во еден сегмент на нашето минување, а чии траги се одблесоци, одзиви на нашата тага.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Што се однесува до ковчезите за сахрани, јас најсериозно сметам дека им минува времето. Наскоро ќе се најдат на отпад.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Росана на нашиот Шеф! - велам јас малку поофициелно. - Колку што мене ми е познато на катов друга Росана не постои.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа и самиот се запрашав: „Дали навистина не е опасно ако некој си вообрази дека може да го одредува текот на нашите размисли и со помош на оваа своја способност да донесува заклучоци за нашите намери“?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа е распоредот на горниот крај на нашите мариовски куќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мислам дека можете да ги видите позитивните ефекти што ги имаше мултикултурализмот во менувањето на нашиот поим на општество во скорешниот развој на западноевропските држави.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така го одмотуваме клопчето на нашата судбина од младини до старини.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Значи, врз основа на пресметката според датумот на раѓањето на спомнатиот Иван, средбата на Таша со идниот татко на копилето можела да се случи при крајот на ноември или почетокот на декември 43та година, а овој период се совпаѓа и со престојот на нашите борци во куќата под Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си облеков чиста маица, и патики обув, и брзаница излегов, да не би мама да се премисли.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Никогаш не траеше долго полнотата на нашата семејна идила со Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А кога ќе се искачиш од приземјето до првиот кат, трчаш да фатиш ред и сè така до четвртиот кат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Задоволството исчезна, ко жилавите корења на нашите прадедовци пред огништето што плускоти, и лулиња со синкав чад, и поглед во далечина што зборува за отсутност...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Една од врвните ѕвезди на нашата гатачка естрада е госпоѓа Сабина по националност Бошњакиња али жената е сестрана и полиглота која со својот тарот знае да ви прорече судбина на поише јазици и да ги обедини сите националности као у времето на Тито.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
XII Кога дознаа во партијата за името на нашата коза Сталинка, тврдокорните идеолози во себе се противеа, но не можеа јавно или на друг начин да реагираат интимно страхувајќи да не бидат разбрани дека се против големиот брат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во еден период, најчесто ја кажуваше поговорката: Shqipëria nje pëllëmbë e ngriti boten në këmbë! (Албанија, педа земја, сет свет на нозе го крена!) Татко, во тие моменти, ќе ја погледнеше, небаре отсутно ќе се согласеше, во потрага по новата кота на нашиот егзил, а ние, децата, настојувавме во разните фази од животот, вистински да ја протолкуваме Мајкината поговорка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во тие маала во кои и јас сум израснала, се меша мирисот на времињата и на просторите, јадењата што мајките на нашите прабаби ги понеле од Иберија со аромите и рецептите донесени од Турција, од Стамбол и од Солун и од богатите мисирски пазаришта на бахари и на друго зајре што доаѓа од различни места на Блискиот Исток.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дискусија
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така и преблажениот отец и учител на нашиот народ повеќе од сонце со тројни лачи сјаеше и просвети безброен народ којшто лежеше во мракот на незнанието.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
- Мијте се добро, - се очавчи одговорниот на нашата барака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пред некој ден бев во Монпелје.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Апостолките на нашиот татко во кој се појавил на свечениот чин, што мене ме одушеви уште првиот момент кога го дознав тој ненамерен гест и белиот невестински фустан што Ласа никогаш не го облече.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ѓубрето што го пикам под вратата може да ја почека метлата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во тие бујни побелени коси се криеја големите архиви на балканската историја на нашето семејство во егзил, на илјадагодишното страдање на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Она што следи е приказ на некои од правците на развој што можеме да ги забележиме со приближувањето на нашата ера кон сѐ-електронската иднина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Исто така разбравме дека делува смирувачки ако во семкарницата на нашето старо место купиме по еден фишек време и по еден џепен прирачник за безболно продолжување на самозалажувањето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
После ослободувањето, во новостворените услови на нашата Народна револуција, тој се пројавува како детски поет.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Многупати во животот, при патувањата со вистински големи и брзи возови, кои го надминуваа и покриваа нашето вовче, тоа ни се враќаше и остануваше засекогаш во движењето низ тунелите на нашето сеќавање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Значи делењето е вештачко и од борбата со него најнапред ќе треба да се зафати нашата нова работа во понатамошниот развиток на нашето национално самосознавање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не, не се во прашање фантазии или фатаморгани!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во првиот број на листот при дното на уводната страница, под линија, како што е тоа уобичаено во некои медицински лексикони за народ, беше курзивно напечатена оваа максима со негови иницијали: „Солидните темели на нашата културна заедница се само позитивните принципи на Христовата етика, а неразоримата платина на врвот на нејзиниот громобран е само јакиот морален карактер на нејзините слободни синови”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
160. Мисирковата поделба на нашиот литературноисториски развиток на три периода не е без основа, особено ако се има предвид целта и времето на периодизацијата: првиот период го претставува времето до појавата на националистичките пропаганди во Македонија и до задушувањето на употребата на старословенскиот како литературен јазик; вториот – времето на националистичките пропаганди (до појавата на книгава, 1903), кога се воведуваат туѓите јазици во Македонија како литературни, период што е како „непреодна стена” помеѓу претходниот и новиот што тој го очекуваше со реформирањето на Македонија и со воведувањето на македонскиот јазик како литературен за сите Македонци, изграден врз основа на резултатите од развитокот на современите народни говори, коешто го смета како трет период што го наречува „преродба”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Тоа беше соседот на кој Мајка никогаш не забораваше да му скрши парче погача од трпезата на нашата сиромаштија, за неговите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така Бугарин присвоено од комитетите и Организацијата за Македонските Словени, и соединувањето на нашите интереси со интересите на Бугарија во агитацијата на комитетите кај Бугарите, беа причина сета македонска работа да ѝ се припише од Европа на Бугарија и на Бугарите како бугарска надворешна појава да не се поддржува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бидејќи со тоа доверената ни задача а и нашите животи беа доведени во опасност, јас му наредив на нашиот човек двајцата да ги ликвидира заради што му го дадов моето лесно оружје што Вие ми го доделивте поради поголема практичност во извршувањето на нашата специфична задача.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во куќата завладеа старата позната тишина, тишината од дното на морето, ритмувана од течењето на нашите солзи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Новиот наслов „Тибам Штркот“ е инспириран од животната сторија на нашиот јунак – Митре Стрелата.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Во источната одаја на нашиот храм, како што веќе ви кажав, се наоѓаше записот за кој се веруваше дека го дава пророштвото за царството за илјада години нанапред во времето и дека записот ја открива причината за проклетството фрлено врз царството и најдробрите колена негови, оти болести и поразии нѐ напаѓаа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Специјалист за заболување на централниот орган на нашето тело - се кикотеше Б.С.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значењето на оваа карта е подеднакво поучно - таа ги симболизира циклусот на вечното обновување и бесмртноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оваа вода може вода да ѝ носи на нашана вода, вели Оливера, може вода да ѝ потура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Власта врши духовно и физичко опустошување на нашата иднина.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тука почиваат, пишуваше со нашите кирилски букви и на нашиот јазик, Трајан и Велика Поцо...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Господарката на северните снегови и шуми продолжи: „Во јужниот свет постои една изрека „Покрај сувото – гори и зеленото“ Ова, преведено на наш јазик значи: „Покрај смрзнатото смрзнува и несмрзнатото“.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
За среќа нивното уништување не беше поврзано со доаѓањето на нашата власт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спомна и некоја несправедливост кон мене од нивните искажувања а веднаш потоа уследија и зборови во одбрана на нашата љубов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но и притоа се надевам оти за Македонците ваквиот јазик ќе биде попријатен и позвучен од јазикот на нашите соседи, со кои ние сега-засега се дигаме наголемо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но тоа делење среќно е избегнато само од случајната неопитност на нашите непријатели.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На мошне заобиколен начин Дерида како да навестува дека странската, источна митологија внесена во Федар вопшто не е странска, туку е составен дел од Платоновиот сопствен дискурс - значајна придодавка, би се рекло, која треба да се смести вон, а всушност припаѓа внатре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ние се сметавме за каури, христијани и рајати и помниме дека сме имале наша каурска и рајатска царштина, но сме ја загубиле на Косово Поле, кога им се налутил господ на нашите предедовци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Што и не звучи кој знае колку пофално, со оглед на многу нискиот квалитет на нашата проза.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Заборавија и Бугарите дека остана на наша страна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Постоеле машини што зборуваат, танцуваат, пеат, сметаат, привлечни и наивни претходници на нашата кибернетика.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа е негативната страна на првиот период од нашето национално самосознавање; тоа е причина за неуспехот на нашето востание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Трендафил целиот живот го подреди на нашите желби и потреби.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако го трансформираме внатрешниот свет на нашите души ако се ослободиме од темните сенки на нашето минато, од разочарувањата, неуспесите, траумите, понижувањата, ако научиме да го контролираме минатото, нема повеќе да го носиме како тежок товар, нема зошто да жалиме сѐ е добра лекција, шамар за освестување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Туѓата жена е жена само на домаќинот, туѓите сестри се и наши сестри.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бургиба ја забележа зачуденоста на Арафат и продолжи: Но јас овде денес дојден да ви кажам, во името на мојата организација, Ослободителната палестинска организација, која ги претставува Палестинците и ги брани нивните интереси дека јас сепак ја прифаќам поделбата за да се избегнат новите страдања на мојот народ и на нашите соседи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За да се достигне таа цел ние треба да се одделиме од другите балкански народи и самостојно и критички да погледнеме на самите себе и на нашите интереси, како и на балканските народи и нивните интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со тоа се конституира фантастичната сложеност на нашиот ум и се создаваат идеи за светот околу нас.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Постојано се работи за настани на насилство, несигурност, дрога, финансиски и политички скандали. Каква полза од натамошното набројување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Колешки и еден колега“ особено нагласи директорката, „многу ви благодарам за вложениот труд и вонредните напори за афирмација на нашето училиште.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И спротивно на грчкиот, албанскиот полицаец нѐ пречека со насмевнато добре дојдовте изречено на наш јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но случајот на владетелот Бургиба како и на многумина други во историјата е сосема спротивен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постариот внук му се обраќа со плачни очи: - Изворите на нашите фантастични претстави за младоста избиваат токму во оној стадиум на животот кога годините ги разурнуваат развиените форми на апстракција и посредно расудување, Дедо, (во меѓувреме дедото мора да седне, зошто помалото внуче му ја отсечува едната нога до коленото), наивно е да веруваш дека твоите спомени ја чуваат младоста неизменета.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Со премолчувањето на нашето покрстување се премолчува и процесот на образувањето на нашата писменост.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ние тажни го дослушувавме кажувањето на татковиот побратим за исчезнувањето на нашиот чун.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Божем жена му лично дошла кај секретарката во кадрово и си го кренала здолништето за да ја запознае лично секретарката Соња со кадровските умеења на нашиот кадровик Кире!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Покрај платата добивав пари и од фондот што се формираше благодарение на нашата работа на теренот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Има ли живот на оние ѕвезди, Марија, да прашувам. Нишките на нашата љубов не допираат до тие ѕвезди, да слушам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас одговорив дека џезот е универзална музика, како што „Кока кола“ е универзален пијалак, и дека треба да се искористи неговиот мундијализам, за под негово руво да се пласира богатството на нашиот фолклор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Та и да има замешување, има ли основа да се мисли оти тоа замешување ќе биде во наша имено полза, а не на наша пакост?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некои автори со право поставуваат прашање зошто, меѓу останатото, дрогите не би се користеле како средство за продирање во длабочините на душата, со што би се ослободиле можностите за имитирање кои се блокирани благодарејќи на постојаните церебрални навики на нашата западна цивилизација.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како што првиот пат што идоа, така и тогај беа си долетале на нашава земја.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Белки ќе се најде доволно очај за вкусот на новите зборови и сетики оној олук на нашето старо место ќе престане севезден да тропа.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
XV Кога татко ми скришум ѝ потшепна на мајка ми дека со „Сталин е готово“, ние децата веднаш помисливме на нашата кутра Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На секое разминување умира и плачот и смеата во мене, не се смеам а ниту плачам, само полека вдишувам и издишувам, од мирисот на нашите цветови.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Живеевме во тој мал миг на одложената несреќа. А таков беше целиот живот на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Според вашите реакции, другари, во оваа намера нашиот Боге успеал!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Религијата е ризница од претстави настанати од потребата човечката беспомошност да се направи поднослива, создадени од материјалот на сеќавањата на нашето сопствено детство и детството на човечкиот род.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целата новост што ја донесе сегашниот режим е еден спој на револуционерно и реакционерно чиешто насилно спроведување го врати средновековниот „теократски” човек на сцената на нашето нејако општество.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Боже помози на наши и ти света Богородице... (Оди накај него и вика што и грло носи) Наши уѓоше у Скопље, Богдане.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Светлината од уличните канделабри, која продираше низ завесата во вид на сончеви зраци низ разиграните лисја на густа шума, играше со сенките на нашите тела на ѕидот што ги формираше светлината од столната ламба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со револуцијата напролет ќе се користат само нашите непријатели што си имаат само сметки спротивни на нашите национални интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Ти си мислиш“, рече тој, „дека со оглед на нашата намера целосно да те уништиме, така што ништо од она што ти ќе го кажеш или ќе го сториш нема ништо да измени, - зошто, во тој случај, се трудиме толку многу прво да те сослушуваме? Тоа го мислеше, нели?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Убави се нивните куќи. Во темелите и ѕидовите на нивните нови куќи се вградени камењата од нашите куќи, од нашите цркви, од надгробните плочи на нашите претци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Навистина жалам дека не сум вешт во резбарството; немам фат за да дотерувам и да создавам форми од кои на штотуку одомените домаќинки на нашите новородени големци ќе им застанува здивот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И рече дека дури и западните, капиталистички форми на уметност, кои вештачки се накалемуваат на нашето дрво на народната уметност, на нашата македонска черешна, се само обичен кич, како што се шлагерите, авангардата, постмодерната или џезот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пред алчните грла на амбициозните мајки, пред рамнодушноста на оние кои беа избранички на нашите наивни срца, како да се сочува барем отисок на сонот од трескавичните, блудни ноќи?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ако се однесуваме со презир кон народниот наш јазик, ние само им враќаме со неблагодарност на нашите родители за сето нивно духовно гледање и воспитание. – Ние имаме и право, освен долгот, да го браниме нашиот јазик и тоа право ни е свето.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На нашето чекање му дојде крајот. „Смит, врати се!“ Брзо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Значи кога спомнувам леснотија што се лелее всушност мислам на лелеењето на нашето задоволство откако ќе наиде грдата вест.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистински лавиринт на нашата емигрантска судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Малку е тоа што ние ја пролевавме крвта на нашиот народ за туѓите, па и за интересите на нашите непријатели, но со нашата крв и со разорувањето ќе се восползуваат нашите непријатели од слободните државички за да продолжуваат со своите религиозни и национални пропаганди да нѐ делат на спротивставени и непријателски лагери: Срби, Грци и Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Над Кукуш се спушташе мракот. По куќите ламбите се палеа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Потоа настапи мала непријатна тишина во која решив да се проѕевнам за да покажам дека ми дошло време за попладневната дремка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Денес никој не може да се посомнева во позитивниот исход на нашата атеистичка револуција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, величајќи ја вербата наша не само пред нас туку и секаде каде што одиш – во Ерусалим, Антиохија, Кипар, Мала Азија, Ефес, ги привлече на нас злобните очи на нашите душмани!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Само ти гледај да подразбереме кога се ружаат да нападнат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А оваа потврда ќе ја чувате. Ќе ви ја побараат на излезот од Албанија и за користење на нашите патишта ќе платите две евро.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мојот пријател се мршти. Готов е да го одбие но човекот со белег не чека одговор и седнува на нашата маса.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка стоеше на прагот, како врата на нашата надеж, како колепка на нашите животи, како тврдина на нашата куќа, како гнездо на нашите надежи, заштитникот на нашиот дом, лебот на нашата сиромаштија, лекот на нашите болки, недогорената свеќа на нашата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уиграните настапи на нашите литературни воајери се немилосрдни и сурови: со националната вистина нема компромис или ценкање.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А додај ги на овие вродени разлики уште и разликата во годините, воспитанието...(значи сѐ она што е во корист на нашите разлики) - и, се разбира, замолчувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Очите на нашиот мил и напатен народ во овој час гледаат во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Прошепоти: - Долго те гледаме како доаѓаш во манастирот и се восхитуваш на нашите дела, пееш и молитвееш.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во нашево ново време ќе завладеат и нови техники.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Имам право да истражувам зошто сме дојдени на овој свет, на оваа планета, каква е смислата на нашето раѓање, растење, минување низ најразлични маки и тешкотии, влегување во брак, повторно раѓање на децата кои минуваат низ исто толку маки, учење на разни вештини, желби за осознавање на светот и сѐ со мисла дека утре ќе бидеме среќни, а потоа губење на истите тие способности во староста и на крај умирање, исчезнување.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зар и ние Балканците ќе немаме доволно аргументи да ја доживееме пробудената свест за хибридноста на човечката раса, за полифонијата на нашата култура, да живееме со другите, а не само покрај нив, да ги воспитуваме нашите деца и потомци во духот на почитувањето на индивидуалните ставови, карактери, чувства.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Безбели, за тие клети јагулчиња не ќе го менуваме Петогодишниот план за изградбата на нашата земја?!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Стига да се насмевнеш сиот намовнувам толку далеку нѐ водат корените на нашиот смев.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Власите и нашиот народ се разликуваат по јазикот, носијата, карактерот, така што никојпат Власите не можат да претендираат на наши села; исто така никојпат ние не сме кажувале оти влашките села се наши.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, ние сме свесни за важноста на нашите индивидуални мозочни ресурси.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нели ти реков дека Рајна се пофали, кога дојде да ме замоли да ѝ помогнам да се сретне со Анатолиј, оти на серенадата што ѝ ја приредиле некоја вечер пред да ме посети, била испеана и познатата песна за Рајна Бурева но без прекарот на Бурева туку со името и презимето на наша Рајна Коцева!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа крстување на нашите предедовци стана уште кога тие одвај влегоа во однос со покултурните романски народи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Останал истиот и без мене овие седум години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како следбеник на идејата за полно одделување на нашите интереси од интересите на балканските народи и за самостојно културно-национално развивање, јас и ја напишав на централното македонско наречје, кое за мене отсега натаму има да биде литературен македонски јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За наша среќа, овој пат ние се избавивме од дележот на нашата татковина и Турција од загубувањето на една од прекрасните свои провинции.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Војната, окупацијата, крвниците, исчекувањето на Пролетта - Револуцијата, борбата, колективизацијата, бесмислените селски конференции, напорите на селскиот секретар Тацко Настејчин - цел еден спектар од историско социолошки премиси што го одредуваат животот и промените на нашето село во последниве дваесетина години е вткаен во лирско проѕирното ткиво на Чинговите прозни кажувања.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
По мое мислење, расказот што го пренесуваме во Маргина, „Ѓон“, е една од најдобрите студии на нашите менталитети, на нашите судири „провинција- центар“, еден бескрупулозен и себе- разоткривачки расказ кој поседува и сила („автентичност“, жестина) и вештина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бевме сите крај сенката на нашите родители.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Космос. Значи древно македонските астрономи, со овој поим ја изразиле четвртата димензија на нашата галаксија, вселенскиот простор.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Самиот висок, добро развиен, тој имаше зошто да се држи гордо: беше стегнат во нова скаутска униформа, земена на послуга некаде од градот, на колкот му тупкаше скаутски нож, а в рака носеше троаглесто знаменце со извезен елен - амблем на нашиот вод.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Загледани, маѓепсани во светлината на неговото догорување, во тоа огромно смирено животно на животот, ја внесуваме неговата топлина преку кожата, со погледите од најдлабоките корени на нашите сеќавања и повиците за помнење на оние раскажувачи на ноќта, седнати околу огнот со засукани ракави.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Нашата пропаганда таму поради тоа ќе биде условена од воените настани и ќе биде пред сѐ слугинка на нашата стратегија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Се појави - духот на нашата нација Вака ни раскажуваа старите Приказни за победата над варварите Приказни за животот на овчарите Приказни за моќта на парите Разни други градации Констатации Провокации За еден живот минат во стагнации
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Никој не го забележа нашето влегување.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се сетив на нашиот разговор утринава и на она како се вчудовиди кога го прашав дали е сигурен во она што го тврди или станува збор за обична претпоставка? А стануваше збор за банална вистина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велат дека таму, во сепарињата на таа кафеана, се плетела и се расплетувала темната страна на нашиот живот, а тоа беше животот на многумина злосторници, кои наеднаш ќе осамнеа како убијци, како учесници во злостори, како уценувачи на видни граѓани кои на некои други видни граѓани не им се допаѓале.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
1 Зад последните куќи на нашиот град, сред бавчите, покрај два реда вити тополи, што стојат високо исправени крај јазот има една голема сламена колиба, во која што сега никој не живее.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тоа одделување си има и други причини, а имено - употребувањето на нашите умствени сили за изучувањето на себеси, како членови на една татковина и еден народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Смртта и животот често, пречесто се судираа, а поретко се разминуваа во животот на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
-„Море не ви кажувам, бре браќа, приказни, им рекол Силјан, ами ви кажувам вистинско сторење и патување мое, и преѓе ви кажав и сега ви кажувам оти штрк бев и во штркова земја бев, две лета тамошни сум работил полска работа во куќата од штрковите наши што се на нашава куќа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Покрај дулбијата истекуваше друга солза... Татко потем ја сврте дулбијата кон првиот пристан на нашиот егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ние го согоруваме сето зло и сите илузии во него; ние го доведуваме на нашата страна, не само навидум туку вистински, со срце и со душа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И татковиот пријател Чанга, кога разбра за името на нашата коза, мигум остана зачуден, но никогаш не ја доведуваше во прашање татковата чесност, што и да слушнеше за него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А на нимните места ќе и клајме кадрата на нашче мили и драги руководители: Захаријади, Сталин, Тито, Димитров и на сите други шо се водачи на меѓународнио пролетаријат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Инаку лично јас, во врска со гревот, одамна го имам прифатено објаснувањето што ми го даде, уште во српско, и тоа без секаква надокнада, писарот на нашата општина, (она, дека гревот е измислица на итрите луѓе).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И кога се најдовме, според зборовите на Татко, на самата граница и кога змејот повеќе не се појавуваше, ние сите посилно се припивме кон прегратката на нашата мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ти беше мошне исцрпен со твојот преглед на можните турцизми кои можат да се најдат на нашата листа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа во историјата ништо не се зборува за покрстувањето на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Наскоро на некои служби и канцеларии, дел исто така на наши комшии и познајници, почнаа да се јавуваа натписите: „Забрането за Евреи, Власи и кучиња”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ако овој долг се осознае, ако обединувањето на нашата интелигенција со бугарско, српско и грчко образование се постигне, ако се парализира работењето на пропагандите и се успее тие сосем да се отстранат од Македонија, ако се установат добри односи кон сите македонски народности и се подобри политичката и материјалната состојба на Македонците, тогаш, при сите дадени жртви, ќе можеме, покрај другото, да бидеме задоволни од едно: востанието ни ги отвори очите за грешниот пат по којшто одевме досега, по којшто ќе одевме и за напред, и без востанието сами ќе подготвевме почва за дележ; тоа ни ги отвори очите за многу наши нужди што и не ги претпоставувавме понапред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден, над оваа нова пирамида од хрватски домобрани, кога најпосле ќе сфатиме зошто на нашиот хрватски интелектуалец толку му е мила и драга близината на моќниците, можеби ќе можеме за себе и за своите да замислиме некоја подобра иднина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А од тоа одвај ли може да има поголемо оправдание за постоењето и програмата на нашето друштво.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ема трепереше. Беше бледа, студена и нема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Испуштив да речам дека со едната рака најнапред помина низ кадрите на Виктор, можеби за да му ја изрази и овојпат својата наклонетост, а потоа се сосредоточи на нашите чаши.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Историјата, како на нашиот исто така и на другите јазици ни покажува оти секој дијалект, поддијалект, говор и подговор може да се употребува во литературни творби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така сѐ до смртта на долниот бабар, една од најубавите епизоди на нашата фолклорна ризница, во која телото на умрениот бабар симболички се распарчува; претходно, гатачот го обвинува домаќинот за смртта на бабарот: „Алему бале, пците му го клале, кај тебе ата ме најде, штета ми се штети, здрав го доведов другаров, а овдека мртов падна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Цело време си замислувавме како во трчање ќе влетаме во прегратките на нашите мајки, како ќе не гушкаат и ќе не бакнуваат, како нивните солзи - радосници ќе се разлеат по нашите образи како ќе се втрчаме во дворовите и во куќите, како ќе се растрчаме по селските сокаќиња и селото, како секое катче ќе го исполниме со нашата смеа и џагор, како... ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И тој лик на несреќница која се влече по улиците, а никој не знае од што, каде и како живее, добро ни е познат од божјачката историја на нашите градови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И уште нешто: дали животот на мајка ми всушност претставувал едно вечно секојдневно заминување во се подлабока самотија?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш откорнати од родната грутка како да не беше битно каде нѐ води ова вовче на судбината, на која станица ќе запре, кој ќе биде последниот свртничар: дали богот на случајноста, кој најмногу влијаеше во неизвесното одвивање на судбината на нашето семејство или некоја друга сила?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бевме скоро заборавиле на овој човек кога еден ден пристигна поштар и донесе неколку списанија на наши и туѓи јазици.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Глеам дека и Саше Фактор Х поново се враќа на нашава пророчка сцена со неговите исклучително исцелителни способности кои не можам да му ги оспорам, али многу е скуп бе брате. 55 денара плус 18% ддв за минута не ми се даваат.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Едниот код кореспондира со искуството на современиот свет на западната уметност, а другиот се повикува посебно на нашето општество и неговата историја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Возбудениот космос на нашата надеж Загрижено го крие списокот на нештата Што не смеат да заминат в темнина Списоков засекогаш треба да остане во раката на сонцето:
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Војните изгледа се внатре, во коренот на нашиот живот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тука, следени со инструменталните арлаукања на оркестарот „Критериум“ и неговите три пејачки, кои како митски магбетовски наречници завиваа околу нас, ги жртвувавме последните денови на нашата младост, положена на олтарот на нашето безумие.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Цветан Горски, откако си ги потсреди своите белешки, рече: - Ви благодарам што ме поканивте на оваа значајна средба за иднината на нашиот крај.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Притоа тој посебно се осврнал на опасноста која им се заканувала на народите на Југославија олицетворена во „шовинистичко- сепаратистичките тенденции што се покажувале во разните делови на нашата земја“, а со една единствена цел да се ослаби „една моќна, една голема Југославија која била важен фактор на Балканот, во Средна Европа, која би била заштитник на славјанството на Балканот која би била моќна пречка на секој империјалистички чекор на Балканот“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ве молиме да припазите и на нашиот стан. В пролет пак се враќаме. Ви пожелуваме среќно презимување“.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дали во нејзината фантазија младоженецот беше татко ми, за нас ќе остане само претпоставка!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не помала љубов и постојана грижа Мајка внесуваше во одгледувањето на зарзаватот во другиот дел од градината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Манџата на нашите културни дејци (се мисли на оние што се одредени да ја готват), изобилува со многу „поправки“ кои секогаш ја чинат непроменета, иста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас тврдам дека патот до таинственото здание на детските сништа, кое плови во ветрова запрега, го знае само јунаков на нашава приказна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Задачата - вели Ботеро - се состои во определувањето, кога ја гледаме сликата да знаеме кој е изворот на нашето задоволство“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На нашите чорбаџии нема кој да му и пасе овците, говедата, свињето, а сиромасите нема шо да и ранат, та така од волкаво село од двесте куќи, одвај дваесет триесет деца одат на училишче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
7.  Како мала дигресија, не е на одмет да споменеме дека во посебниот дел на нашиот КЗ (1996), во главата насловена како „Кривични дела против работните односи“ се вели: Тој што свесно не се придржува кон закон, друг пропис или колективен договор, за засновање или престанок на работниот однос, за платата и надоместоците на платата, работно време, одморот или отсуството, заштитата на жената, младината и инвалидите или за забрана на прекувремената или ноќната работа и со тоа повреди, одземе или ограничи право што на работникот му припаѓа, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година. 205
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Ќе дојдам со тебе во Венеција,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Понекогаш нетрпението дури надвладува, зашто во таквиот случај, просторот за излевање на нашата агресија е ограничен на една точка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа историска, дијалектичка реалност добро ја разбра и примени во историјата на нашиот народ славниот Водач.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Инаку ќе почнев власта и вистински да ја мразам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но колку и успешно западните визии за унитарен постмодерен глобален свет - управуван од „дигитализираниот свет на компјутерот“, „хипер-реалноста на симулакрумот“, „суперобјективизацијата на субјектот“ и „телеприсутноста на еден свет без просторна длабочина“ -да можат да го доловат искуството на бестелесната сегашност, тие не можат да се применат на нашето искуство и на нашиот развој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Збирката ќе му даде можност на нашиот народ да види со што ја обогатил својата умотворна ризница последниве неколку години и ке ги раздвижи неговите творчески сили на тоа поле.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Кога историската неопходност категорички ни изјавува: Македонци, или соединувајте се меѓу себе и отцепете се од другите балкански народи или гответе се за дележ на нашата татковина! – сите искрени патриоти Македонци ќе го примат првото.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И најпосле, ако Организацијата и македонската емиграција во Бугарија, особено оној дел од неа што има или државна служба со убави плати или се занимава со журналистика и со тоа има убави доходи и големо влијание на бугарските работи, така што се јавува со кандидатура за министерски места во Бугарија или си има други згодни потфати, -дали, велам, и без помошта на таа наша колонија е возможно некакво особено пројавување на нашата преродба, а имено во таква смисла како што ја спомнав, т.е. во полно одделување на нашите интереси од оние на балканските народи и во развивање меѓу македонската интелигенција и народот македонско народно самосознание?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но таа, за секој случај, ја носеше со себе врската со клучевите од нашите напуштени куќи, првин крај Јонското Море, а потоа крај Охридското Езеро.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дај боже, сега пролеаната крв да послужи како завет меѓу живите, коишто се должни пред таа крв да се заколнат за една заедничка културна работа, за полза и среќа на нашата заедничка многу напатена татковина – Македонија. *.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А и ти беше личен во машката носија! – Требаше, со тоа, да ја покажеме древноста и убавината на нашите носии, нашата виталност... – дополни Татко. – Џамаданчето, сето извезено со сребрена срма, уште го чувам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со предните две копита ѝ ја опфати сета глава, а со задните го повлече кон себе розовиот задник на нашата Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Човекот е сон на една сенка,” рече Рајнер. Јас молчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ами така им правеа Турците, бабо Крстовице, на нашите. - Не, Турците, синко, ами клетите Грци, синко...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
157. Ние гледаме сега оти три национални и религиозни пропаганди во нашата татковина се борат една против друга и сите заедно се борат против нас и нашите интереси, сакајќи да им нанесат смртен удар и да си ги потчинат под себе, земајќи го со таа цел религиозното и училишното работење кај нас во свои раце преку црквата и училиштето за да ѝ нанесат смртен удар на нашата народност, ни го налагаат нам нивниот наместо нашиот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа може да се направи откако ќе се одговори на главните приговори на нашите противници, со кои тие се мачат да покажат дека нема потреба за одделно македонско друштво и дека неговото формирање не е своевремено.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не можам да замислам начин за создавање „нормален” производ од суровините на личното јас, освен на некој ваков начин: еднаш кога ќе ги допреме матриците на нашите дистинкции, ги имаме правилата за нивно комбинирање и разделување во множества и потцелини.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мозокот сè почесто се претставува како динамички, повеќедимензионален холограм.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Борбата со трите балкански држави не им противречи на нашите интереси, кои се достигаат и со револуција и со еволуција2, или постепено развивање на нашиот народ во морално-религиозен правец.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така би и во таа темна ноќ кога душата беше претворена во светлина за да го осветлува патот на сина си до границата која го сечеше Езерото на неколку километри од гратчето Подградец Бабата своите внуци, кои сега се оддалечуваа засекогаш од неа со малиот чун во судбинската ноќ на својот живот, ги заспиваше со прикаски и легенди поврзани со блиското Езеро, чии бранови често допираа и до бреговите на нашите соништа, ги вознемируваа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Современото мислење и осетливоста при регистрирањето на пулсот на нашето време останаа и понатаму негови истакнати одлики, но неговото двоумење помеѓу крајните луцидни увиди и понекогаш крајно детските, искрени и погрешни процени или пусти желби, сега се смирени со пообразложен и посеопфатен начин на мислење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа беше аранжирано, како што беше и објавено, во рамките на воените маневри, кои овие дни беа организирани во северните предели на нашиот јужен сосед.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Му се обраќаа довикувајќи го - црвената треска што трепереше во водата, - разголените гради на нашите жени, - молњите скриени во молитвениците на монасите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ќе ти кажев дури и кој ѝ ја рашири вратата на нашава убавица Росана за да влезе во салонот на Домот на Армијата на онаа грандиозна прослава што не ѝ слегнуваше од устата цели три недели.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јатакот брзо потоа ме информира дека другарот Пене ноќе се состанува со некоја девојка по име Анастасија, нагалено Таска од селото која тој ја знаел порано, но која била ќерка на многу познат монархофашист и заколнат непријател на нашата света борба.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Портретот и детските ликови пријателски го гледаа и со некоја молчелива благодарност како да му велеа: „Долго го чекавме твоето доаѓање, зашто само ти ја имаше небесната знаја и умниот клуч за а го отклучиш катинарот на времето и ропството на нашите души.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во едно друго писмо (ова е напишано од Бугарин) вака ни пишуваат: „Едночудо празноглавци, глупаци и подлеци се зафатиле да посеат раздор меѓу јужните славјани и да им угодат на нашите заеднички непријатели; но нивните напори ќе останат јалови зашто честите и здравомислешти мажи се смеат над исторските шарлатанства на архимандритот Пелагиќ и над „ереминиот плач“ на неодамна починатото многублажено „Право“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- А што си видел? - Ништо, ми кажувале. Син му на дедо Иван ми кажувал. Тогаш тој бил на наши години.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сакаше мигум да го запраша чуму му се овие книги, но Татко продолжи: Кога ја читав твојата Книга Книга за спасот спасот на детето, мене ми се будеа асоцијации за лавиринтите чии излези треба постојано да се откриваат на нашиот заплеткан Балкан!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како најобичен светилничар сека зора се прашувам на ‘ртот: како ли ќе изгледаше историјата на нашето место ако моите кога не бев замомчен не ме дадоа за светилничар?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Нашето минато, нашата сенка без која не би биле сега овде збрани во слава на Светиот оган сред длабоката темнина на шумата подготвени да го каснеме посниот залак испржена риба пред да се појави другиот оган - небесниот диск, врз почетокот на нашата преобразба.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Сепак, тоа неочекувано и мигновено пресретнување на нашите погледи, ја отвори приказната за „НиЕ“, но не како предмет, како досие, и не за ние на кое никогаш не инсистиравме како на заменка на она што заеднички го работевме, туку за ние што произлегуваше од таа работа и кое, очигледно, остануваше и натаму да трае во нас двајцата и покрај тоа што, според моето првично и не докрај оформено сознание по пресретнувањето на нашите погледи, нѐ обземаше чувство на длабока вина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И така, користа што ќе ни ја даде нашиот општ литературен јазик ни служи за мерило при избирањето наречје за таа цел и таа е главниот фактор при создавањето на нашиот нов литературен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во една и иста кафеана секој ден се сретнувам со другарите и до пладне се потсетуваме на нашите млади времиња, умуваме за тоа кој каква глупост вчера истреска на телевизија, па дома на ручек и потоа дремка со весникот во скутот и до доцна во ноќта се караш со оние од екранот на кои им се чини дека светот почнува од нив. Лигавење до немај каде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потајно верував дека на иконата во ќошот на нашата спална не е светецот Никола туку чичко ми премаскиран во светец и со залепена брада.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го одведов и на нашите езера, го качив на бротче и на мало кајче, ручавме и вечеравме во најубавите ресторани, а потоа одевме заедно по маказарските места.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Штом некоја шема не функционира, направете едно чистење во својот духовен живот, како што напролет со постите правиме чистење на своето тело од сѐ што се напластило како негативно во нашиот организам, во нашиот ум и во нашата душа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ви ја носам пораката на нашиот претседател Мојсов.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога светот на нашите патријархалци дотраја и ги премина сите мерки во истрајувањето на својот закостен и мртов животен конструкт, тие не пронајдоа сила за мирен премин од својот патријархален во новиот (кибернетички) век.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Посебно ми паѓа тешко фактот дека оваа измислица треба да компромитира познат учесник во борбата за слобода", нагласува во своето сведочење другарката Басотова.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Насетуваа дека на нашата земја ќе удрат новите бранови на историјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Примањето во пионерската организација беше првиот степен на иницијација кон станување на работен човек и граѓанин на нашето самоуправно општество.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Не можеме со ламби и фенери да ги бараме одговорите, во рамките на нашите души постојат гласови кои ни ги даваат сите одговори, ние самите најдобро можеме да ги лекуваме нашите најдлабоки рани, да ги надминеме нашите ограничувања, нашите пречки и предизвици и да видиме каде нашата душа копнее да оди.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бидејќи имињата изостануваат, ќе Ви кажам засега само дека Централниот комитет го смета неговото премавнување како прва и основна задача на нашата организација.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- На нашиов пријател до пред малку му се привидуваа фатаморгани - рече Б.С.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И да не сум те видела бос!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Оваа максима на нашиот соговорник му се чинеше премногу патетична: „Од искрената самоизолација не треба да се прави никаква доблест.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сулфурот ни е составен дел на нашето дишење уште од раѓањето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зошто? Така сакаше Марјанти... која постојано велеше дека неа од борбениот строј ја откина генералот Маркос и ја прати тука, во Драч нас да нѐ чува, да не учи како да ја сакаме борбата и брзо да растеме за да го продолжиме делото на нашите татковци и браќа кои храбро се борат против англо-американскиот империјализам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Континуитетот на нашиот живот се одржува така, што е окружен со цврстата состојба на супстанцата на времето, кое траеше извесен период.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Директорот на нашиот театар и не помислуваше да му одговори задржувајќи ја истата насмевка – клише.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа остана во последната куќа на нашето семејство во егзил, со сега запустената врска со клучеви, од напуштените куќи крај морето и крај Езерото, но сѐ уште со пустата надеж дека некој, сепак, ќе им ги најде вистинските брави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Кога би ни паднале в рака! Ама амблемчиња.“ Дејко потсети на нашата акција.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не може. Тука ќе чекаме. Тука е изненадувањето!“ Седевме на нашата клупа и молчевме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Првото нешто што се бара од нас е: да ги знаеме нуждите наши и на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како резултат на тоа политичката креација е највисок облик на креација зошто може радикално да ја менува структурата на општеството и природата па и директно да влијае на нашите сензори за бол и пријатност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Фразирањето овде треба да се сфати дословно, до степен што реферира со една конструктивна естетизација, или текстуализација, на нашиот секојдневен живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Години и години живеев во прелага дека добро ја познавам психологијата на нашиот човек, и по многу искушенија и самиот дојдов до сознание дека ни е судено да се остваруваме во јазикот: некој беше рекол дека врз јазикот сум прикован како разбојник на крст.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Чардакот на нашата куќа стануваше во очите на Татко и Камилски најзначајна балканска катедра на која требаше да се решава за судбината на балканските османизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Односите биле такви што за секого било јасно дека потоците крв на нашиот народ нема да трогнат никоја од големите сили никоја од нив нема да застане цврсто на негова страна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А само малку подоцна, она што го беше рекол дотрча да го одрече Мал Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потребата на Брановци од помош се поклопи со намерата на нашето село да им се одмазди на анфарите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Да живее новиот член на нашиот таен револуционерен кружок! - викнаа членовите на тајниот кружок, станаа и го избакнаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На нашиот плач Пено на нежноста Пено на проклетствата Пено на мојот пат На мојот пат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сините, па зеленикави води на реката добиваа бели подвижни брегови, а од јужното море беа долетани галеби. Тоа беа последните мигови на нашиот детски рај со козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но освен Турците, по загубувањето на нашата слобода, наши „воспитачи” и господари станаа Грците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сетете се на нашите момци на Малабарскиот фронт! И на морнарите на Пловечката тврдина!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го следев верно во животот големиот татков молк што ѝ да се случеше во земјата на нашите корени, во големиот лак на нашиот егзил.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„О, госпоѓата на нашиот Генерал дошла да нѐ посети“, вели тој откако ја забележа Трајчеица и некако загадочно се осмевнува, како да ја насетува миризбата на разговорот што до предмалку шеташе помеѓу нас двете, а потоа пријде, се поздрави; Што има ново кај вас, прашува, ну, как паживаете, как здаровје, жизн, постапува сѐ по моите упатствата, како оној зет кога требало да ги посети тестот и бабата во другото село па жената го подучила како да се однесува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ние весело се насмеавме... – Не е за смеа, не е за смеа, мили мои, војна беше, како да се земе! Војна на нашата земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Штом е така, тогаш и нашиот правопис и правецот на нашиот литературен јазик ќе треба да биде во полна зависност од таа тенденција што ќе нѐ раководи нас при нашата национална преродба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не е важно која беше процедурата на нашето враќање и враќањето на нашата кола (љубезниот британски моторциклист до автопатот; уште пољубезното арапско семејство кое излегло да се повози последниот ден од рамазанот, до Тангер со еден пар средовечни јенки туристи; следниот ден, љубезниот возач од агенцијата за изнајмување коли кој доби добра напојница и, се разбира, имаше дупликат од клучевите; сигурниот чувар на плажата, кој со болно достоинство му објасни на возачот дека мојата напојница од осум дирхеми не е соодветна на тоа што тој „цела ноќ” го чувал нашето сега веќе отклучано комби, но дека уште два дирхеми ќе ја суредат работата); поентата на оваа анегдота со загубениот клуч, на која во меѓувреме едвај и да помислив, сѐ додека оваа дигресија со која купувам време не ја врати, е што...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не можеше да им се верува ниту на нашите Македонци.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мојот кадровски придонес за монолитноста на нашата балканска држава очигледно не е мал.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мислам со тоа дека нема да има контрола на раѓањето, а во интерес на нашата кауза.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не е рано да се предвидат резултатите и крајот на нашето востание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еднаквата одговорност, значи, за воспоставувањето на темпоралноста денес ја означувам со терминот „фразирање“, во смисла на комбинирање на одредени елементи на популарното општество низ културни слогани и корпорациски заштитни знаци.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таква мислост кон нашиот народен јазик треба да имаме и ние, ако сакаме да му останеме верни на духот на нашите предедовци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Иронијата е во тоа што, во сегашноста може ништо да не забележиме, доколку сме замаени во реализација на своите себични интереси, или зафатени со секојдневните потреби на нашето физичко тело, не регистријајки ни најмал дел од случувањата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Впрочем тоа го потврдија веќе следните моменти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По три дни, го видовме како занесено свири на свиралка изделкана од врбова гранка, чекори како да чекори кон небесата, се крева ко да го носи морско ветре и го поткрева од земјата, а по земјата, занесени од свирежот, лазеа безброј змии, со кренати глави кон свирката и кон очите на нашиот другар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги заборавивме, ја заборавивме нивната крв; ние, крвта на нивната крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Делењето нѐ загрозува уште повеќе: во иднина од поголемата опитност на нашите непријатели: Бугарија може да склучи со Србија договор за разделување на сферите за влијанието во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пенчо појде кон нас и јас се сетив на нашиот договор - да фатам црна мачка и да му ја донесам кај автомобилот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Големите, намуртени, испотени глави на нашите балкански пливачи ѕиркаат од водата и не се обѕираат на непримерната сценографија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потоа тие вкусни нешта беа темелно излижани со јазиците на учесниците во претставата, со стенкање и подждригнување над блуежот на оној што лежеше на нашите раце.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не верувам! А во што не веруваш? -ја прекина гласот на Непознатиот: Мислиш дека лажам? – се бранеше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На тоа прашање јас одговорив кога зборував погоре за борбата со пропагандите и за поставување на нашиот народ во добри односи спрема сите македонски народности.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кориците на нашата книга се сини, мазни.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Потребна е храброст да се променат работите, но со магијата и волшебството што го чуваме во срцето можеме да бидеме љубов за да најдеме љубов, да веруваме во можностите и слободата и ќе најдеме среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од благиот занес ме тргна громкиот глас на задовол­ниот А.А. од својот ревносен соработник К.К.: - Гледате, другари, како земјата се ослободи од најголемото зло во историјата: католичката религија длабоко вкоренета во душата на нашите луѓе!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
1. На наша стара Нова година, што ја велиме ние, татко беше играл карти и сето време губел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, Марија, одбери го денот на нашата свадба.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Е, а сега да ти разјаснам уште нешто. Покрај Иван Степанович постоеше и друг Степанович, по име Борис, но тој не му беше никаков роднина на нашиот Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со наша пушка стана војник и трчаше на повик на наша борија, сега пцуеш.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не ја одминавме во муабетот и млечната криза (тогаш мене ми пролета низ глава прашањето од што ќе се прават млечни чоколада ако кризата потрае подолго и баш тогаш ти се откри на левото рамо прерамката, боја чоколадна), скршивме и по некој лаф за здравјето и доброто расположение на нашите заеднички пријатели.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Доста се таквите жални резултати од врзувањето на нашите интереси со туѓите за да се убедат мнозина дека нашиот спас е само во националниот и религиозниот сепаратизам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така, односите на нашиот народ кон Турците и муслиманите воопшто повеќе зависеше од последниве отколку од нас: ако муслиманите гледаа на христијаните како на луѓе рамни на нив, тогаш нема сомнение оти не само ќе беа најарни односите меѓу христијаните и муслиманите, ами може и да немаше востание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие два меѓународни акта ни обеќаваат постепено раширување на реформите во Македонија и со тоа ни даваат право да се обраќаме до двете реформаторски држави со меморандуми и по други патишта за да им укажеме на нашите религиозно-национални и економски нужди, како и на тоа што го прави Турција, за да се исполнат тие наши нужди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие сосем не се по мојот вкус, ниту по моралниот вкус на нашата организација.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И така нашето духовно преродување и просветување кај нас, па и изработувањето на нашата писменост, поради географските и историските услови, има земено во првата илјадагодишнина по раѓањето Христово инаков од, а кај другите православни Словени инаков.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од овија записи можеш да видиш од кој род си порекло од кој сум и јас. Со гордост треба да гледаме на наш происход.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Негде на пресечната точка на тие два исказа треба да се бара тајната и противречна иманентна поетика на нашиот автор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Корча имаше евангелисти, потоа унијати и многу други секти од трите главни вери, но сите се најдоа под ударот на нашата атеистичка револуција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кај крвните врски, кои ни се наметнати по силата на нештата (или по божја волја), немаме многу избор – се раѓаме заради свесната одлука или не толку свесните постапки на нашите родители, без никакво учество од наша страна, и на овој свет носиме единствена, неповторлива комбинација на нивните гени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Паметам кога ми рече: „Објавувајќи го гревот за божји закон, итрите и имашливите настојуваат да се заштитат од лакомоста на својот ближен“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во една платонска љубов кон јазикот, веднаш, на самиот почеток на нашиот разговор, Енценсбергер раскошно демонстрираше како може уверливо да се именува и исправно да се брани самата литературна кауза.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не издржа, се врати назад во кујната од каде што, на наше огромно задоволство, секој ден ни носеше нешто за јадење - зденки, мали мармалатчиња, месни нарезоци, конзерви со сардина... а тоа за нас тогаш беше...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Иднината, ако тоа досега не го постигнале минатото и сегашноста, ќе ги разјасни определбите на овој исклучително комплексен и антологиски автор, за кого со право може да се каже дека напишал ремек дело за тажната увертира за запустувањето на нашата Магна Матер Македонија, за трагичните историски реминисценции на вечниот македонски народ, и за македонската дијаспора.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Националниот парк Маврово се наоѓа на северозападниот дел на нашата татковина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во неа тој оптимистички ќе заклучи дека за наша среќа и за среќа на нашата иднина вистината напати без туѓа помош умее да ги прескокне сите објаснувања. (Еве и овде е загатната иако не сосема прецизно таа чудесна вистина што тој ја означува како подвижна).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Факт е дека турските власти ги исползувале тие атентати за да ја обезглават и компромитираат Револуционерната организација како анархистичка и да му се одмаздат на нашиот народ кој ја имал смелоста да дигне глава во цела Македонија против режимот на султанот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Другарите веќе беа наседнати на нашата клупа. „Здраво, мајкин!“ екна другарски поздрав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ние видовме оти во Македонија името Бугарин е последната метаморфоза во развивањето на нашето национално самосознание и дека е резултат на таа политика и општествена положба во којашто бевме поставени од завојувањето на Балканскиот Полуостров од Турците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Токму тоа - реков, можеби по малку и гневен - не можам да сфатам: ме обавестуваш за смртта на нашиот пријател а ти си во толку добра кондиција и покрај лелекањето преку телефонот за обетките, облеката, шминката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оваа анализа на моќта на многумина ќе им биде тешка за прифаќање, поради сугестијата дека многу од аспектите на нашите индивидуални начини на однесување за кои тврдиме дека се израз на нашата слободна волја, или за кои тврдиме дека се против наметнатите начини на однесување, не се она што на прв поглед се чини.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Има еден во кој што другарот Тито од страна на Сојузното собрание на СФРЈ е прогласен за доживотен претседател на нашата слободна & неврзана земја.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
На трагата на религиозното чувство Кроткиот тон во кој веруваме, и потрагата по вистинитоста која ја надраснува и самата стварност, нѐ внесуваат во еден ексклузивен раскажувачки свет во кој царува онаа старовремската побожност која со векови била стожер на нашето битие.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)