Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

1. Оваа фондација, чиј патрон е маченикот на Германската ноемвриска револуција д-р Роза Луксембург (Rosa Luxemburg / 1871–1919), жената која беше најважниот претставник на интернационализмот и антимилитаризмот за време на Првата светска војна, има преку 200 партнери од над 50 земји, како и 14 интернационални канцеларии, во речиси сите делови на светот, а нуди сестрана образовна програма на суштински теми: глобализација, социјална правда и еднаквост, родова политика, демократска партиципација, екологија и одржливост, локална самоуправа, антифашизам и антирасизам, современа историја и критика на капитализмот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Краста: За тоа можат да се напишат неколку дебели томови.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Природното“ тело, она со коешто сме дошле на свет, е производ на техники што се покажале како преживувачки успешни и имале шанса да се репродуцираат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но овде, за разлика од Монголија, обидите не беа успешни од повеќе причини: големи разлики во дијалектите на кинескиот јазик, историска традиција, поглед на свет и низа други фактори.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Ѕверот има волшебна ламба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да живеев во негово време јас ќе бев неговата Џинџер Роџерс, ќе бевме најдобриот танц пар на светот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Исто така, во Кина по Втората светска војна и по доаѓањето на Мао Це Тунг на власт, се вршеа обиди со замена на гломазниот систем на кинеското писмо со поедноставно кирилично писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За среќа, во таа ламба живее најглупавиот дух на светот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Разбирањето на односот техника-тело како опозиција на техника-природа, за мене е погрешна претпоставка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа не ја сакаа: ниту промената на светот воопшто, а најмалку пак се обидуваа да сторат нешто за промена на светот овде: На овие македонски простори! Но последиците сите останати ги чувствуваме. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Од начинот на одот со крената глава, како освојувачи на светот, па сѐ до величественото држење на ставот, нивната непопустливост...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

_* (Мундологијата е мултидисциплинарна наука која се занимава со најопфатеното истражување на светот, истражување на состојбата и влијанието на околината на човековото индивидуално и групно однесување. Науката на законитостите на однесување на човештвото)

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А пак таа, демократијата, лежеше заглавена некаде : во обидот да севкупното оштество да се глобализира, влегувајќи засилено, без многу размислување, со покорен ум во глобалот, големата навала на капитал- системот, чија цел беше обединување на светот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Зарем според сето ова: не може а да не се затаи познавањето на страните на светот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Празникот на Чанга и на неговите кози за нас беше најубавиот празник на светот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Страхуваше и Сталин да не ќе умее да се воздржи по победата, па, јаничар каков што беше не се зафати во незапирливиот вител на докажувањето и сопственото потврдување со ново прекројување на светот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За ништо на светот не сакаше нешто лошо да му се случи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И немаше крај на радоста на Чанга кога од една книга откри дека козата во Индија е симбол на основната праисконска супстанција – пракрити и мајка на светот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Клодин Хелфт Arche, janvier 1998 Во 1632 г., Галилеј побарал од инженерите да ни го откријат вистинскиот систем на светот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тргнете ги столовите од светот, направете човекот да го заборави нивното постоење и зборот стол да исчезне од сите реченици на светот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сум прочитал дека нема разлика меѓу грешникот и светецот ако е секој сам на светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Скриени се и недоверливи, но најпосле, кога ќе дојде моментот, и тие, како сите луѓе на светов, ќе го отворат срцето и ќе ја искажат својата благодарност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Фала му на бога, фала му на бога, се сеќавам, ми напиша, малку нескромно, што има, ете, такви луѓе на светов.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се разонодував во изменетата опстановка и сега повторно на светот гледав од погорно скалило.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Читав: „До уважениот везир, славниот мушир уредувач на светот, предострожен управител на општествените работи со прониклив ум, извршител на народните работи со правилен суд, градител на темелите на господство и среќа, кој ги зацврстува столбовите на среќата и сјајот, окружен со милоста на севишниот владател, до муширот на Румелискиот ејалет, мојот везир Ахмед Мулаим-паша - севишниот бог да му го продолжи господството, и до одличниот правник меѓу наибите, наибот на Монастирската каза - да му се умножи знаењето, кога ќе стигне високиов царски знак, нека се знае: Во бовчата за џезието во Монастирската каза отсекогаш имало по 98 листови од горна категорија, 950 од средна и 162 од долна категорија, вкупно 1112 листови на џизието, што се распоредувале на рајата, населена во споменатата каза, и нивниот износ се собирал од споменатата раја по утврдена процена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Реков, од Маказар до главниот град имаше близу триста километри, не премногу, но доволно да се почувствува осаменоста, но од друга страна, и да се има дистанцата за размисла околу сопствениот и заедничкиот живот и животот на другите, на светот околу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А излезе дека тој пак пошол за да се искачи на некој замислен врв од Маказар над своите поранешни соселани и од високо да гледа на светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, ќе додадам нешто од моите екстрадиегетички (нагласувам, надмени) погледи на светот (се надевам, ова последново не ќе треба да го дообјаснувам со фуснота).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Токму во тоа е работата - да се биде иронично свесен за блесавата несовршеност на светот (и на самиот себе си), и едновремено, да се движи низ тој свет низ климаксот на мигот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Tinguely впрочем обликуваше дела какви што се Подарок за New York и План за пропаста на светот, во кои раздвојуваше и конструираше машини (од часовничарски механизми, федери, погонски вериги, ламели, запчаници и други механички елементи), коишто се изложуваат самите, а при тоа произведуваат дури интересни звучни ефекти.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кој се ослободил од мегаломанската фантазија дека судбината на Хрватска е нешто единствено на светот, нешто што ни е сфатливо само нам Хрватите во екстаза од сопственото национално чувство и што белосветските игноранти никогаш ни приближно нема да можат да го разберат, тој знае дека порано или подоцна на местото на овој самиот-себеси-направен аутизам ќе мора да настапи рационалното комуницирање со светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со тоа светот ја презема структурата на космосот на броевите, што резултира заплеткани сознајни проблеми, бидејќи, како што се покажа кај сметачите, калкулативното мислење на светот не е способно само да раздвои (анализира) на составни делови, туку е способно и повторно да состави (синтетизира).

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во Ласиќевиот модел на узорна интелектуалност доаѓа до израз синдромот на добронамерната конструктивност кој на виделина го изнесува стариот копнеж по привилегираната општествена улога на интелектуалецот, по онаа улога што во општеството ја играа чудотворците и шаманите, пророците и свештениците - сите оние чијашто задача се состоела во тоа празнината околу која се конституира општеството да ја исполнуваат со еден провизориум од пророштва, митски приказни и религиски слики на светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Теоријата, дотогаш, била оној поглед на свет со кој лесно ги осознавале непроменливите форми.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Овде ги има од сите страни на светот, од сите раси и нации - од негри до Кинези; се слушаат најразлични светски јазици, иако насекаде ве следи францускиот, англискиот и германскиот јазик.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Некако, како од длабина, се слушаа извици на демонстранти кои бараа да се прекине војната во Виетнам, извикуваа против амерканскиот империјализам, против Никсон кого го споредуваа со Хитлера и го наречуваа убиец на светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И така, додека прашките граѓани неделите ги минуваат во починка, дотогаш гостите, кои овде ги има од сите краишта на светот, се на нозе и талкаат по прашките реткости, за да видат што повеќе од нив, да ги запомнат и да понесат што повеќе убави впечатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не, со тоа за ништо на светот не би се согласил!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ја гледа Петре оддалеку, ја спомнува приказната дека од една самовила се изродени најубавите девојчиња на светов и во песна ја проточува таа сказна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Боце превртува еден лист понатаму, поблиску до пропаста на светов, без да му дава некое внимание на неговото докажување.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Врати се, мора да ги сретнеме нашите заеднички погледи на свет.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

„Да се биде“ и кога „никој не ме гледа“ е местото на светотот прибежиште во кое поетот го „кове“ заговорот кон своите ненапишани песни.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

На крајот на светот Проќа беше согласна да оди со Толета, само да не се оддели од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доктор Сашко Кедев слегува од врвот на светот како жив доказ дека на храбриот му прилега и да е среќен и да раздава потем од својата среќа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Особено агресивна за нова поделба на светот била Германија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Овој судир се изострил меѓу Германија и Велика Британија кои станале главни противници за светска доминација.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Како антиципација на модерната квантна физика, неговиот модел на светот е необјаснив универзум од бесконечни пермутации и рекомбинации.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во своите барања за заштита на природата тие сѐ уште човечките суштества ги сфаќаат како центар на светот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Книги есеи: Врсници (1971), Мрежа за неуловливото (1980), Нишката на Аријадна (1986), Подземна палата (1987), Демони и галаксии (1988), Митската оска на светот (1993).

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но корените на „модерниот“ кончетизам, по наше мислење, сепак се во Италија, онаа Италија на Фичино и Пико дела Мирандола, кога во Фиренца беше промовиран човекот како deus in terris, и кога потоа хелиоцентризмот стана научен факт, кога откритието за бескрајот на светот на тогашниот човек му создало такви проблеми какви нам денес квантната теорија.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тој се одушевувал од сите настраности на светот а неговиот „кабинет на чуда“ набрзо станал славен во Европа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Да биде експресивен, драмски историчар на светот?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Сите нешта на светов треба да се посматраат превртени, за вистински да се согледаат“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Политичката креација за уметникот е дејност оптоварена со компромиси, лажни ветувања, лажно прикажување на фактите, сомнително делување на план на моралот, лажно претставување на себе си, лажно претставување на опонентите, отсуство на себеиспитување, отсуство на испитување на светот, недостаток на философичност, отсуство на метафизичко промислување, сѐ заедно една голема индивидуална и колективна егоцентричност.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Констернацијата што произлегува од овој факт го замаглува умот па слабите по дух забораваат или се онеспособени во парчето материја пред себе да ја препознаат минливоста на светот. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 18

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Можеби при нумеричкото мислење воопшто не се работи за спознавање на светот, туку за некаква проекција на нумеричкиот код нанадвор, и конечно за некакво враќање на проектираното. Толку е нумеричкото спознание проблематично.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Како што веќе спомнавме, голем дел од спознавнотеоретските напори произлегува од обидот нумеричките кодови на светот да ги направиме адекватни и да пронајдеме сѐ попрефинети и поелегантни математички методи. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 111

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А тоа е дигиталната слика на светот, каква што ни ја предлага науката и ни ја прикажуваат компјутерите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Со тоа светот ја презеде структурата на универзумот на броевите, што изроди заплеткани спознајни проблеми, зашто, како што се покажа кај компјутерите, калкулативното мислење на светот не е само способно да го расчлени (анализира) на неговите составни делови, туку е способно пак да го состави (синтетизира).

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Системот на „разбирање- зборување“ преку фоничната супстанца - која се подава како не-надворешен, не- световен, значи, неемпириски или не-контингентен означител - мораше, во текот на цела една епоха, да доминира со историјата на светот, дури и ја произведе идејата за светот, идејата за потеклото на светот, поаѓајќи од разликата помеѓу светското и не-светското, надвор и внатре, идеалитетот и не-идеалитетот, универзалното и не- универзалното, трансценденталното и емпириското, итн.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На лединката немаше повеќе никој, но тој така занесено гледаше низ гранките, како да стоеја таму бескрајни карвани, што ги носеа сите богатства на светот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И за ништо на светов не би го прекратил ловот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Музиката и желбата за забава ги бришеа овде бргу разликите меѓу луѓето дојдени од сите страни на светот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пашата за ништо на светот не смееше да го даде на друг овој прстен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таму, како змиска кожа, беше падната сета правна наука на светот, од римското право до постмодерната демократија; и ослободениот студент по право на прва година не знаеше што да прави не само со своите права туку и со своите прсти, освен да ги меси мрвките леб во сè побезоблични облици.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Збор што го отвора светот, како клучот што ја отвора вратата на светот. Изгубениот збор, клучот на светот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сега тие змиулести шарки по патот му беа најдрагото нешто на светот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Доколку амбициозната филмска енциклопедија на Светот се заканува Светот да го направи одвишен и доколку деловите од списоците всушност и не можат да се класификуваат, дотолку подобро.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Димензиите на моментот се сосем различни, така на пример, моментот на создавањето на светот во Библијата трае шест (човечки ли? Божји ли? земни ли?) дена, сосем на ист начин како што објективно не се точни изразите: „еден човечки век“ - кој не трае стотина свртувања на Земјата околу Сонцето; - „уф, колку беше долг денот” - кој не потраја подолго од пропишаните 24 часа и цела низа останати изрази и фразеологизми, сврзани со индивидуалните сфаќања на времето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како и сите вистински класици, без оглед на своите најдлабоки познавања тој не е интелектуален, туку формален; неговиот поглед на свет е секундарен во однос кон геометријата на фигурите и кон нивната местоположба.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Црвеното - белото - црното како основна компонента во составот на светот (?): Во културата на Тера Амата (ок. 23.000 год п.н.е.) е забележана истата тријада со потврдена сакралност во таа култура и карактеристична (не само на визуелен план, од аспект на впечатливоста на боите во оваа комбинација) сосем можно, за homo sapiens воопшто, што делумно се потврдува со сликарството на горниот палеолит; освен тоа: некои римски обреди, во кои на боговите од трите видови им се жртвуваат животни со црвена, бела и црна боја на крзното; некои хетитски ритуали за повикување на духови (духовите се појавуваат од црвениот, белиот и синиот пат). куса забелешка: модро - сино - плаво: Словенското „модар“ генетски корелира со литовското madaras со значење на „нешто валкано, нечистотија“. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 105

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Беа дошле до заклучок дека на светот му е потребен нов или подновен светски поредок, што од една страна ќе ги заштити човековите права и човековата околина, а од друга страна ќе ги спречи господарите на парите, монетарната стварност да ја претворат во катастрофална виртуелност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Загориче како од бога да било создадено уште во првиот ден на постанокот на светов, и од него, од бога, чувано и исчувано низ вековите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И може творецот на светов жив да ми те врати штом мојот ќе го чуе стон!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И Сулејман, којшто го продал имањето сето, гонет од младиот порив; за сабја дамасклија немаше веќе на светот она што не би го сторил...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Идејата како во Албанија, со револуционерен јуриш, да се искорени троверството од сопствениот народ, со забрана на Бог, со забрана на небото за душите, со сите можни облици на душевна тортура, продолжува да биде отелотворена во последниот атеистички музеј на светот, повеќе години откако Советите и неколку други сателитски земји ја увидоа грешката.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Најпосле, според моето верување, ова патување требаше да биде уште еден обид, барем пред лицето на светот, да се зближат Албанија и Југославија, односно Македонија земјата на среќниот егзил на моето семејство, при што требаше да ја провериме цврстината на можниот мост кој би ја заменил границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Реторичкиот топос на овој модерен шаман е наштелуван на колективно заведување, на масовна навигација во насока на една фантомска, инсценирана слика на светот. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 93

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кое литературно братство на светот може да се пофали со вакво антикомунистичко педигре? Треба да се биде горд!

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Имаме разлог да се надеваме дека денес можеме да се задоволиме со овие микролошки перспективи кои би можеле конечно да ги потиснат застрашувачките амбиции на критичкото нивелирање, инаку, издиференцираните слики на светот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако се однесува на нациите, оваа разлика би значела дека нациите можат само да заплашуваат други нации и „една од желбите“ на моќната нација „е да тргува со слабостите на остатокот од светот“ - фраза која има чудни резонанци во денешните денови на таканаречениот - нов поредок на светот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На нашата гордост и немаше крај, кога од прва рака ја дознавме, ексклузивната вест, дека токму во Француска 7 е подготвен и реализиран планот за распад на Источниот Блок.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој е денеска жална пародија на некогашниот „мислител на подиум“, промискуитетниот палјачо на јавната сцена.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Макар што вековните соништа, глобалните критички утопии, никогаш не се остварија, споменот на нив се чини е сочуван во самосвесниот партикуларизам на малите нарации.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зедов едно гранче и нацртав на земјата палјачо со најголеми чевли на светот и само малку помала уста од тие чевли.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Препарираниот орел ме нишанеше со остриот клун а стаклените очи ме гледаа како да сум најситно врапче на светов.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Можеби сѐ на светов беше едно со две имиња.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И видов дека сѐ што се кажуваше за одајата во описот од ливчињата на отец Мида, верно било, оти видов: одаја пространа, темна сосем, со среде на неа, што среде на светот беше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од сето тоа, јас и Луција сме правеле непотребна драма; на светот секогаш има жени кои се расположени за пријателство и љубов, за милосрдие и страст.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По цели денови Филозофот минуваше качен на карпата, на папокот на светот, препишувајќи го чудното сочинение на книга, со калем; неколкупати сонцето го удираше во главата и тој се занишуваше, и сите мислевме дека ќе падне и ќе се здроби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Требаше да се обиколи папокот на светот, од разлози само нему знајни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Морам да го најдам центарот на светот, и себеси да се поставам во него, за да не паѓам; во циркусот за мене веќе нема место, од пред некој месец, кога ја изгубив моќта да правам секакви вратоломни ѓаволштини.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ја полнам чашата на светот со вино“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако не знаел, зошто тогаш последните зборови до мене, кога заспивал во Господа, во светлозрачниот Рим, на четиринаесеттиот ден од месец февруари, на вториот индикт од создавањето на светот, шест илјади триста седумдесет и седмата година, ги запишал на писмо, на книга стуткана, со својот ситен, неубав краснопис, и рекол: „Ова да му го дадете на отец Иларион.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем три дена се молеше Богу во својата пештера и на четвртиот ден тргна вода голема од карпата, од Папокот на светот: вода студена, изворска, кладенец студен среде врела пустина!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но не знаете дека вратата до тогаш, до доаѓањето на Филозофот веќе беше двапати отворена, и дека преостануваше само уште една шанса, уште едно отклучување на рѓосаната клучалница и дека Писмородецот се плашеше дека не тој, туку Филозофот би можел да биде оној кој ќе стекне слава невидена на светот и богатства неброени од царот и од логотетот, ако го прочита записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледав во него и молев: кажи ми Филозофе, велеше мојот поглед, кажи ми каде е папокот, центарот, средето на светот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, таа мрежа, ткаенина совршена е само слика на светот божји; та нели и Бог ја создал небесата налик на мрежа, и нели ѕвездите на небото мали јазли од таа мрежа се, мрежа во која сме уловени со нашите судбини неизбежни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И јас знаев: не постои еден папок, едно среде на светот, оти на три е разделено: на чаша, на папок женски и слово.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А царевите се бореле за папокот на светот, еднакво како и за папокот на некоја жена, која причина била за страшната војна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во средето на светот столб златен видов, столб што се извишува во висина на човек, во резби раскошни, од рака нечовечка сочинети, со какви што ниеден свешник на лицето на земјата не е украсен; и на врвот од столбот – плоча златна, четириаголна; и на неа – Книга во папокот на светот, чаша со питие небесно, Слово Господово!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако го обиколивме папокот, а тоа траеше речиси до зајдисонце, на самиот крај од папокот на светот, здогледавме миракула Божја, слика невидена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи, прочитал исто што и Филозофот од планината Папок на светот што ја викаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И веќе никогаш никој не ќе знае каде е средето на светот, папокот на светот, и што пишувало во кобната книга што толку несреќи ни донесе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Лудвик!“, викав. „Слегувај, Лудвик!“ Тој се смееше сосема лудо; мислам дека во тој миг дефинитивно изгуби контрола врз себе; „Знаеш ли Луцијо“, велеше, „знаеш ли каде е центарот на светот, Луцијо?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сочинението е мрежа пајакова, круг, нула чиста во која се содржи сѐ, од која сѐ излегува и во која сѐ се враќа, како што од утробата на жената, на буквата Ж, пород излегува: утроба, источник на светот и уточник, кога наслада во жената и писмото се бара!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Да го бараме папокот на светот“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Значи“, велеше Филозофот, „потписот од записот наш, оној од планината Папок на светот што се викаше бил лажен; Царот Дариј не бил автор на записот, негов сочинител, туку Соломон; кога Дариј ја победил војската на непознатиот непријател, знаејќи за записот на планината од ини времиња, решил само да го избрише потписот „Соломон“ и да го испише своето име, „Дариј“ велеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти не е исто кога паѓа високиот и кога паѓа нискиот; оној од врв на светот што паѓа може да сконча, а оној од ниско што паѓа може само болка мала и минлива да сети.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И замина за Рим, да бара некој нов папок на светот, нов центар на вселената.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Би добиле можност, без оглед на сексуалната определба, да утврдат дали геј- културата има да им понуди нешто што би им вредело ним, дали им го засилува и збогатува погледот на светот, дали сакаат да учествуваат во неа и да ги усвојат како сопствени нејзините особени светоглед и ставови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Настанувањето на светот е Божја, промислена желба.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На перонот останаа тие мои најасакани суштества на светот, а нивните раце правеа движења како птици во лет и стануваа сѐ подалечни и едвај видливи.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Од тука окото се полни со прекрасната панорама на Лерин и леринското поле и далеку, небаре е крај на светот – Кајмакчалан, чиј врв е покриен со снег.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нас имаше еден морнар кој по ѕвездите ги откриваше насоките на светот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа не можела да замисли никаква пострашна казна од судбината, токму затоа што најмногу од сѐ на светот сакала деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Со тоа секако не придонесува кон подоброто разбирање на тие разлики (и можното отстранување на некои од нив), туку, обратно, со нивното мистифицирање во крајната последица предизвикува уште поголеми конфликти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

7 Сѐ ова секако важи, ако веруваме во потполната пасивност на гледачите и гледачките, коишто само апатично примаат она што на пример им сервира нивната телевизија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На кусо: разлики на светот навистина постојат, а популарната култура (со своето декларативно заколнување на еднаквост, сеопшта толеранција и релативност на вредностите) ги негира и недопуштено ги мазни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој, пак, и во најпосните времиња, флертуваше со убавините на светот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Утрото по битката, ја затекнува глутницата што се храни со мршите на поразените, прекриени со ситен снег; глетка од прасоздавањето на светот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Нормалноста е функционалност во согласност со законите на светот во кој живееме.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но понекогаш самите тие сфаќаат дека и таа сигурност е привид, дека е само отцепување од постоењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа некои од нив го кријат своето вистинско Јас, претставувајќи некое друго Јас; прикажуваат привид, и се чувствуваат сигурно: сеедно дали ќе бидат измачувани или галени, се чувствуваат сигурно, бидејќи имаат чувство дека тоа му се случува на нивното привидно Јас, на измамата која наместо Јас му ја пружиле на светот, додека вистинското Јас само набљудува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Но, исто така би можело да се каже, ако тргнеме по логиката со која зборувавте за лудилото, дека нормалноста не е ништо освен потчинување на воспоставените норми.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ оваа слика ние ќе му ја соопштиме на светот нашата мрачна коба и мачна прокоба.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кулата требаше да се гледа од сите страни на светот и да биде украс на царството нивно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

27. Покојниот А. Ростковски не еднаш велеше: “Бугарите мислат оти само тие имаат ум на светов, а сите други се будали.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

32. Тројниот сојуз е военополитички блок на Германија, Австро-Унгарија и Италија, договорен во Виена во 1882 год. и насочен главно против Франција и Русија за распределба на светот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дванаесет години по раѓањето на Нобел, пронаоѓачот на динамитот, се раѓа Рендген, првиот добитник на Нобеловата награда; до денес „Х“-зраците не ја откриле тајната на човековата душа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од арамиите се спасил само еден. Отишол во некој манастир и, за спас на душата, братски му оставил на игуменот торба злато, да го топат и да леат олтарски двери на кој ќе може да се види историјата на светот...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, таква треска веќе никој никогаш на светов не ќе има: меѓу гробовите се движат еден преку друг зелени коњоштипи, лепливи богомолки и гасеници: гризат камен, голтаат песок и иловица: нивната алчност ја истанчува земјата - под неа се отвораат зелени бездни од кои по ништо се качуваат стоногалки, жегавици и пајаци: гнасните бубачки ќе војуваат меѓу себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Обајцата, пошле секој на своја страна, едниот Онисифор да копа јама, сам, со циганска дурија, другиот да собира гранки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На оние што гледале по нив им се чинело дека под нозете на двајцата најтврдоглави на светот земјата ќе се разбранува и светот ќе отиде по ѓаволите со таков тресок и кршење од што и небото ќе оглувне, ќе се распадне и ќе се урне врз скрка и распаднатост, но Онисифор и Онисифор ништо не мислеле додека се веднеле над своите намери, без здив, предвреме мртви, со движења условно продолжени заради трепетот на истинатото месо, заради решеноста едниот од нив да изврши насилие врз другиот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малку пред или по вториот Нобелов роденден, во илјада осумстотини триесет и петтата година, завршува гимназија Карл Маркс и Лермонтов им ја подава на рускиот човек и на светот Маскарада.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сите неми на светов. Човекот се моли со срце, не со уста или со јазик.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во плевната биле четири жени, сите како од еден јагленен калап извлечени во шума на ќумурџии- волшебници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На светот му бил нужен нов ред, некој морал да ја обогати иднината со нови убавини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тој бој загинал дедо му на Првославец и паднале жртви десетина од карванот, маскари и борци на тогашниот скопски бег Муследин.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонував зелено: гробишта со зелени крстови, на тие крстови зелени врани се кикотат со човечки глас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арсо Арнаутче со нокот ги чистеше забите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веќе спомнатиот Вуди Ален вели дека уметноста е привилегија на интелигентните и образованите, но кога луѓето полесно ќе се разбираат, таа би се претворила во разбирливо сознание на светот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Затоа во поемата „Ракување“, ќе ги испее стиховите: „О, треба да сме триж силни по дух/ деца на мало, потиснато племе/ во бурава на светот...“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Понатаму во разјаснувањето на терминот имагологија кој потекнува од терминот имиџ-слика, теоретичарите за сликата на светот зборуваат како за еквивалент на филозофската синтагма - поглед на свет или светоглед, претстава, приказ, визија, проекција и слично.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Почитувачите на неговото дело, во изјавите после напуштањето на светот на живите, ќе наведат: „Момо Капор навистина многу знаеше.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

НЕДА: Што би правела јас на светов - без тебе? (Ги провира своите прсти низ неговата коса.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Убеден сум дека народот би почнал да се тепа за да купи од весниците, а досадата би станала најбарана работа на светов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Светот настанал од влажен збор. (настанокот на светот според Догоните) во мигот на зачнувањето влажен е и воздухот и вагиналните ѕидови, температурата триесет и седум степени, умерено до значително облачно со услови за краткотраен дожд. никогаш не си земал часови пливање, но грбно ти оди добро. со секое проѕевање во матката по малку и голташ - протеини, јаглени хидрати, електролити и уреа. спокојно се нишкаш на тој воден кревет. како човечка рипка дремеш во мракот. потоа шок - со плач протестираш кога меурот ќе прсне и мокриот остров ќе се претвори во непрегледно копно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

И - моето бротче од стиропор со меурчиња наместо пукнатини со од патишта и патила невидлива патина Весело морско коњче, од игра помалку уморно во правците на светот неопитно од светот тркалезен и чудесен восхитено К'о икра за плодење тоа за копно копнее.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Освен тоа, бидејќи претпоставил дека логичката структура на јазикот ја отсликува логичката структура на реалниот свет, следи дека овие јазични слики ги претставуваат можните состојби на светот. 98 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мистеријата во неговото опстојување е во тоа дека највисоката и крајна апстракција за темелот на светот како божество на крајот на краиштата претставува нешто сосема “натуралистичко”, додека “класицистот” со својата близина до природата доаѓа дотаму она метафизички не-сликовитото, имено, Бога, да си го претставува во сосема алогична фигура за човечката историја: како човек. okno.mk 247

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Духот е „первертиран“, сите вредности се „пресвртуваат“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Вештерките од Макбет во една дречлива дисонанција ја изразуваат парадоксалната формула на светот: “Fair is foul and foul is fair”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Значи: маниризмот е антинатуралистичен и доследно стреми кон тотална апстракција.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Можеше само да го жали она човече, што си мислеше сега дека било попусто сето она негово чеперење по скелињата на светот, кое оној сега го презираше како будалштина од младите години, сиот оној свештен чесен труд, сиот оној свој живот, сите свои денови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зар во оваа сиромашна неволја, на крај на светот, ќе живее Глигор?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Прво, кој е најголемиот мудрец, второ, кој е пророк над пророците и, трето, која е најдобрата вера на светот?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа што започнува Арсо е некаква фалбена стихотворба за најсилниот и најмудриот човек на Светот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А од устата на човекот се родил говорот, од очите се родил видот, а од видот се родило сонцето; од ушите се родил слухот, а од слухот се родиле сите страни на светот; од умот се родиле делата. Дури најпосле се создале задоволствата и храната...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но како што растеше, така и се менуваше: ги сакаше сестрите како нешто најмило на светот и за нив беше готов сѐ да стори.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

О, Боже Господе! И ова да ти биде најсреќниот и најтоплиот момент кој со зборови не се опишува, по кој следи средбата со човечето кое потаму низ годините ќе биде најважното нешто во животот ваш, дојден на најтешкиот и најболен начин на светот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Оф, мори мајко, што е ова: дали потоп, дали погубиште на светот?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Човекот со плач иди на светов и со плач си оди од светов, рече Дуко Вендија, одејќи рамо израмо со Родена Мегленоски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А зошто сите зла му ги остава на светот, вели Дуко Вендија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и сите луѓе на светот се наши луѓе. А навалуваме еден на друг.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Колико си у војсци, није то коломас, Маричиќ, не подмазујеш волујска кола, сето време сум на фронт, господине капетане, не шкљоцај у празно, Гвозденовиќу, одакле си, од Македонија, тукашен сум, нож и ножнице на крају, Пешиќу, чија je Македонија; сега - засега ничија, све иде кроз нишан и мушице, после како ќе речат големите и господ, големи смо ми Мегленовиќу, оќу сунце у цев, дали би побего, кај ќе бегам господин капетане, сега сите војски на светот се во Македонија, јужна Србија, Мегленовиќ, не ми паѓа на ум да бегам, велам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За право повеќе ме драскаше, оти дланките му беа испукани, како кора од сув даб, ама тогаш му стануваа меки. Најмеките раце на светот стануваа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Расфрлени од ветар и од претчувства дека ќе се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел во историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Кој е најјак на светов? да се степаат Кузман и Крвавиот капетан, кој ќе победи?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но претходно мојот дар за најумната, најмилата и најсаканата ќерка на светот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А сонце имаше колку да сакаш, но и сонцето не објаснуваше ништо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Исполнет со задоволство, тој згора- згора се потсетувал на сите оние весели моменти од поминатата вечер, сите оние зборови што предизвикале кикот кај неголемиот круг; голем број од нив тој дури и ги повторувал полугласно и заклучил дека тие се исто толку смешни, како и претходно, и поради тоа не е чудно што и самиот си се насмевнувал од длабочината на душата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа ѝ предизвика треска која ја онеспособи за движење и Марија сфати дека не постои ништо на светот што не е решена да го направи за да побегне од тој пекол.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред да паднам, рипна преку седум лози. Потоа продолжи да трча.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас стојам до неа, пушам и внимателно си ја разгледувам ракавицата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Надењка е ни жива, ни мртва. Побледела, одвај дише... Ѝ помагам да стане. – За ништо на светов нема да се спуштам уште еднаш – вели таа, гледајќи ме со раширени очи, полни со страв и ужас. – За ништо на светов! За малку ќе умрев!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа потреба се должи на неколку факти: - прво, на фактот дека расказот е книжевен вид во којшто се отсликуваат моќни и заводливи слики на светот; - второ, расказот е простор на свежи и живописни слики на современиот свет, па поради тоа е актуелен и алузивен, некогаш хумористичен и ироничен; - трето, расказот како жанр, стилски и јазично, е отворен за уметничко играње со сеќавањата, со имагинацијата и со мечтата на човекот (фантастични, чудесни и лудистички раскази); - четврто, расказот е облик податлив за различни и за широки читателски популации, затоа што од една книга на добри и одбрани куси раскази не се очекува да биде прочитана одеднаш како неделива целина, туку со паузи, а од секој расказ се очекува да биде прочитан во еден здив, со читателска страст и сласт; - и конечно, расказот како книжевен вид е сензибилен на промените во општествената/културната стварност, што влијае и самиот расказ да биде променлив по форма и по значење, потем да се популаризира во нови средини и меѓу новите генерации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие побудија интерес кај сите оние читатели кои се интересираат за класично потврдениот расказ, но и за посовремениот расказ, потем кај оние читатели кои трагаат по сложени техники на пишување и на создавање на светот на расказот, такви кои вклучуваат и интертекстуални цитати, асоцијации, алузии и реплики, иронија и интертекстуална иронија, херметични слики на светот, игри со сликите на светот и облици кои ја покажуваат моќта на јазикот на книжевноста да исполни со убавина и со возбуда, истовремено кога исполнува и со зачуденост и недоумица, кога нè обзема со силни чувства, кога нѐ ослободува од чувството дека сме немоќни и осамени, кога доживуваме психичка и морална катарза или прочистување на нашата душа и свест.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Треба да го вратиме пред да стане кој и да било на светов и во околинава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така Сатурн Волшебникот следната сабота дојде во санаториумот за душевно болни, со циркуското камионче подготвено за прослава заради враќањето на Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А ги немаше и оние купишта грнчарски садови над кои се мешаа сите јазици на светот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во далечината, којзнае каде, се гледаше светлинка во некоја си стражарница, која изгледаше како да стои на крајот на светот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Наполнет Пиштол! 104 Омнибус фантастикус: Илјадалетно Изметолетие -Само за личности над 21 година- Сегашност Имав потешкотии со варењето на храната, бубрезите, хемороидите... и сите болести кои постоеја на светов.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во Аргентина, матичната земја на Кортасар, се смета дека Аргентинците не настанале ниту од ацтешките ниту од другите домородечки божества, туку од утробите на бродовите што пристигале на брегот на реката Ла Плата од сите страни на светот, а особено од Европа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Иако не експлицитно, овие два моменти се содржани во прочуената Марксова 11-та теза за Фоербах, - идеологијата како интерпретација и идеологијата на која ѝ е доста од интерпретации на светот и која бара негова промена.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

16 Секој ден вежбам јога, работам на себе, на својот селф, јас сум центарот на светот, останатото не ме интересира, друго не постои, и никој нема да ми се испречи на патот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Цел Се стремев да стигнам до Совршеното. Го најдов само Големото Ништо. Ништо - Ти си Совршено

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За таа цел, тој предлага една терминолошка дистинкција: првата ја нарекува еидологија а втората идеологија.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Па, тоа е наједноставната и најубава работа на светот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не ми се допаѓа метаморфозата во обичноста на светот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така повеќе нема да скита. Ќе биде најсаканото милениче на светот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Апокалипса. Крај на светот што го познавам. Колку е сладок новиот почеток.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се гледам во него и прашувам: - Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот!? - Ти си, ми вели одразот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мојата муза е нешто несовршено, но нешто на кое му се восхитувам. Феномен кој најмногу на светот ме нервира.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Она што го доживеав во еден таинствен крај на светот, во Европа или на некој друг континент, не му се случило ни на Марко Поло ни на Колумбо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ќе им раскажам за Шумшул- град и за таинствениот рудник на дијаманти, како и за страшното чудовиште Мортенија, за која некои мислеа дека ќе е идна господарка на светот, од исконски времиња сит од секакви господари.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тоа беше магија. Сон. За ништо на светот не би ја заменил таа голема, слободна вода.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

По сонцето сигурно најсветла работа на светот се мајкините очи, нејзината безмерна љубов.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Страшното рикање на брановите, таа силна бура онаа ноќ кога дојдовте на свет, тој голем страв, неизвесност, се губи мигум во оној час кога вашето светло, леко крило ќе го допре маѓепсниот бескрај на пространството.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Од покривот шеташе со очите наоколу радосен како првпат да го гледа просторот што му се откриваше, измиен од дождот и блескав како при првиот ден од создавањето на светот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не брзаше да надене некого на рогови без да го пресмета тоа со сила на најголем разум на светот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Да живеат сите ножови на светот, рече тогаш хирургот и ја исипа сета ракија од својата чаша рамно в грло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го жалеше Ивана, веруваше од својот корен - тој е презафатен во болницата со луѓето за да верува дека освен болестите постои на светот и друга опасност...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мислевме дека е најјак човек на светот. „Сеедно, господ го создал светот за шест дни.“ Ех, Каине и Авеле... *

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Седат заедно во мала, зачадена крчма, а тој, убиениот хирург, им наздравува на сите ножови на светот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како да се ловеше: бараше некаква оправданост за да остане во овој град со најтемни и најзли крчми на светот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А затоа што пак, при тоа „страотно повнатрешнување на светот” е сочуван „приоритетот на свеста” (којашто, патем, го вклучува и тн.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се запре да се движи: запре саатот, запре сето време на светот, запреа птиците да пеат, запреа ветриштата да дуваат, реките да течат, запре светот да се врти.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Махмуд Дарвиш не му се обраќа во своето пеење само на палестинскиот народ, распнат на четирите страни на светот, туку се обраќа и на меморијата на еврејскиот народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но најчесто се случува луѓето кога ќе се најдат во спиралата на потрага по моќта за владеење, да се однесуваат како суштества кои живеат во илузијата дека нивното присуство во светот станува капитален чин, небаре неопходен за движењето на материјата, рамнотежата на светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Времето минуваше. Залезот на сонцето го облече пејзажот во ново руво. Синевината и таа како да заоѓаше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ситуацијата отсекогаш остануваше комплексна. Вистински Гордиев јазол!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не без заедничка генеза, можеби во страдањето и љубовта, коренот на зборот Мајка е ист во сите јазици на светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во Картагина, во која се наоѓаа речиси сите резиденции и амбасади, а на еден рид беше извишена големата резиденција на американската амбасада, дејствуваа амбасадорите и нивните советници како на свет во мало, во кој беа силно изразени и тогашните делби во светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дарвиш замислено продолжи: - Но, за жал, изненадувањата секогаш се подготвуваат вон метафизичките сфери, во жестоката реалност на светот со вечно неразрешени противречности.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Палестинскиот народ во овие услови ќе се соочи со два големи егзодуса (во 1948-та и 1967-та), кога не само што ќе биде истеран од својата земја, распрскан на четирите страни на светот, главно во логори за бегалци во мизерни услови за живеење, зависни од репресивните арапски режими кои го инструментализираа палестинското прашање за свои цели, но, исто така, и пред упорното одбивање да се признае историската неправда што му беше нанесена на овој народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И така мудрецот ќе се насочува од едно значење кон друго, од буква до буква, како во потрага низ лавиринт, трагајќи по излезот на апсолутното значење до буквата Aleph, во која се крие Господарот на светот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Муслиманска Шпанија ќе стане најнапредниот, најкултурниот дел на Европа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сега главен град на нова Турција стана Анкара, додека Цариград и натаму ги задржуваше атрибутите на престолнина на светот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

До крајот на животот, во балканскиот неред и хаос, во војните, омразата, веруваше дека до обнова на светот ќе дојде само преку вистинските книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кордоба ќе стане една од тогашните европски престолнини, ќе биде наречена украс на светот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За да ги казни луѓето да не можат повеќе никогаш да се разберат меѓу себе, тој им одредил различни јазици, разделувајќи ги на сите страни на светот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Стравуваше Татко, кој беше навлегол длабоко во балканската историја, со својот живот и со своите потраги, да не ја релативизира опасноста од натамошното постоење на јаничар, овој, според него, најопасен збор не само на Балканот туку и на светот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Рафрлени од ветар и од претчувствства дека ќе му се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел од историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„ Најлошото нешто на светот“, рече О'Брајан, „ е различно од единка до единка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури по цела една деценија исполнета со национални војни, граѓански војни, револуции и контрареволуции во сите делови на светот, Ангсоц и неговите ривали се појавија како целосно оформени политички теории.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Она што се наоѓа во Собата 101 е најлошото нешто на светот.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеш ли дека Новоговорот е единствениот јазик на светот, чиј речник станува сѐ помал секоја година?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Цел на Новоговорот не беше само да обезбеди медиум за изразување на погледите на светот и на менталните навики што им прилегаат на приврзаниците на Ангсоц, туку и да ги направи сите други начини на мислење невозможни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нивните животи се посветени на освојувањето на светот, но тие исто така знаат дека војната треба да продолжи вечно и без победа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но нивното настапување можеше да се насети уште низ разните системи, општо нарекувани тоталитарни, кои се појавија на почетокот од векот, а главните контури на светот што ќе произлезе од преовладувачкиот хаос одамна веќе беа јасни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На извесен начин, партискиот поглед на светот најлесно им се наметнуваше на луѓето кои беа неспособни да го разберат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во ниту еден шаховски проблем уште од почетокот на светот црниот никогаш не победил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во нашето општество, оние кои најдобро знаат што се случува, се исто така и оние кои се најдалеку од согледувањето на светот таков каков што е.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ништо на светот не е толку лошо, колку физичката болка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Во твојот случај“ рече О'Брајан, „најлошата работа на светот случајно се стаорците.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постојат случаи за кои најлошата работа на светот е нешто сосем безначајно, нешто што дури не е ни смртоносно.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што ти е? Ти се гади ли од нив?“ „Од сите можни ужаси на светот... стаорец!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

13. САМИОТ ГОСПОД ЗНАЕ ШТО И КАКО ЌЕ БИДЕ - да дојдеше на светов бар пратеник негов да го искаже пророштвото на поминот иден на бродоломник што нејќе да плива кон брегот...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

14. СТАРИЦАТА ТРИ ГОДИНИ НА СВЕТОТ МУ СЕ ЛУТИ - а тоа, пак, тој свет, неранибабо, и да не го знае!

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- Ако се обвистини тоа, - рече Илко, - ќе се потврди она што го кажуваше мудрецот за моќта на сонот: тој велеше дека пет нешта на светот имаат шеесетинки: огнот медот, саботата, спиењето и сонот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Шарено. Торонто има најмногу народи, народности, верски групи, подгрупи, множества и комјунитија од сите градови на светот.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Посластицата доаѓаше другото сабајле кога на работа секој ќе го обзнанеше својот став за политичкото ст(р)ање у Македонија и економската пропаст на светот.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Она што ќе превладее е таа волја за редуцирање на светот до точка во која Еден може да го има.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но она што се случува сега, или што ќе се случува за една или две генерации, е дезинтеграција на светот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Светот и човекот се идентични. Затоа расизмот е најглупавото нешто на светот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Иако им се восхитувам на делата на Пол Вирилио, истовремено мислам дека во нив постои едностраност во која можат да уживаат некои академски француски филозофи, бидејќи не се соочуваат со прагматизмот на светот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И ако прашаш во кое време , знаат и во одговор ќе речат дека тоа станало во времето на грчкиот цар Михаил, бугарскиот кнез Борис моравскиот кнез Коцељ - во годината од создавањето на светот 6363*.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Го сака тоа дете повеќе од сѐ на светот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Јас и ти. Кандисуаш ли ти со мене на краот на светот? Јас кандисуам со тебе ...

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Празник е и подготвен сум за раѓање За доаѓање на светот што ве возобновува И ми дава сила пак да бидам дете Во рацете на Мајка И пак со молња и збор Да им се препуштам на водите Што ме носат И носат грамада камења Во кои ве препознавам Ближни мои.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Еве, гледај, тука на прозорецот ќе го видиш, кога ќе дојде!... (Стоејќи над детето и галејќи го по главата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Сите жени на светот со добра среќа ги поздравуваат првите штркови, зашто им носат љубов и среќа!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ох, ти гугувче малечко! Што си згрешило ти пред господ, да береш грижа уште од пет години?...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: (Замислено). Сите жени на светот се радуваат кога малечките ластовици им јавуваат за раната пролет. Само печалбарката е жална и мисли кога ќе дојде есен.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

17. Сега е само зборот негов дом и дом на секој на помнежот што му се радува Не беше тоа патот што води од ништото во ништо Трепетот на крвта се провира под божилото на светлиот лак кон пределите идни на биднината Го изоде тој патот на правот ѕвезден свој расеан во темнината Очите негови гледаат и болот отаде штама и болот како во огледало ликот што му го враќа со невените на надежта Среде нив зората таа убавата посестрима во прегработ го пречекува на недоречените зборови И тој провирање меѓу ридја и луњи низ градини пробудени и вирови на пронајдениот збор станува онаа светлина што го пројаснува мракот и ја открива прелагата темна на смртта Зборот е сега негов дом Дом е на светот низ кого песната оди и раскражува за муграта и виделото што виши со помнежот над ништото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Се спушта сега тој на рамената на врсниците свои во болот непребол дури од него горското цвеќе се разделува Домот во кого згасна помнењето на светот во залезот на виделото.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ќе мине силен ек ќе б'сне сонце златно - по секаде на светот ќе згине срамно гнетот - ќе л'сне живот нов!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

И не можам да се начудам како тоа нашите луѓе се во состојба дури и на другиот крај на светот (опкружен со светлечки реклами и блескави локали) да ги откријат најтемните дувла и со огромен мерак да се нурнат во нив.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Деновиве му пишував писмо на еден мој соборец од тие тешки офанзиви, инаку угледен културно-уметнички деец: „Драг пријателе, Еве ме мене во центарот на светот што го сакаме, како одам од врата до врата нудејќи ги своите сценарија, идеи и соништа.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

А јас да си ја гледам бундава! – Стрпи се, мила, па не е дојден крајот на светот! – За мене, крајот на светот иде кога ми се гладни децата! – Те разбирам, те разбирам, и мене не ми е лесно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е божјата волја која му претходи на создавањето на светот!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Замина во Солун каде што, во тоа време, доаѓаа војски од сите страни на светот, пред Светската војна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ние децата на самракот што меко легнува во ходникот Ние што ѝ тежиме на тежата на земјата Ние што љубиме од љубопитство Ние што не признаваме владетел во зборот формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на паднати борци со шестари в раце Ние со центарот в срце Ние избодени од игли Ние што кротко се собираме во црно-белата слика Ние од портретот групен формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на ветрот со очи во темната шума Ние громобрани на очајот развлечени во поворка Ние што подаваме рака над космичката постела Ние - тајната на светот формираме Независна Илегална Единица Пророк

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Го доживеа крајот на светот. Доби несовладливо чувство на задушување што брзо премина во депресија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И ме газеле копита на арапски коњи, далеку од сите оази на светот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби сите деца на светот имаат памучен палјачо на кого во безгрижна игра му истргнале една нога и имаат свое небо и бајки зад тоа небо.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Чекаше. Во нејзините очи пливаа златни искри. И таа беше како и првата, како и многу Марии на светот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ѕид! Подотвори го како корица на книга и ќе видиш; зелени се како горите на светот, страшно се зелени како сончева поплава.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Да живеат сите ножови на светот“, пак им рече и пак тие молчеа и беа уште повеќе уверени дека е луд.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Жандармот секако не, зашто ниеден жандарм на светот не носел очила. Сум вообразил само.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој ми кажа до солзи смешна приказна, тој, Глупавиот Август од еден пропаднат циркус, и јас сфатив дека сите кловнови на светот се тажни.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Да живеат сите ножови на светот!“ се сети и се заниша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но иако Хегел во својот систем многу подробно го разработи учењето на развојот на светот и општеството, сепак по однос на општествениот развој не беше доследен.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Тоа да го знаеме, но не веќе апстрактно, не само во чисти категории, поими, идеи, туку во поими што се одраз на една материјална реалност, што се одразени идејни слики на светот и општеството, значи да откриеме како и на кој начин можеме и мораме да станеме „субјективни“ делови на објективната стварност, реални фактори во појавите, општеството, политиката, науката, идеологијата, уметноста итн.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

— Во нив Хегел ги разви своите учења, својот поглед на светот и општеството, не оставајќи во претераната совесност ни една област да не ја подложи и нeа на своето филозофско испитување и толкување.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Кога ќе се апстрахира реалниот и конкретен свет, кога ќе се издели тој во празни шеми на логичките категории, и кога овие ќе се пуштаат во еден особен, од Хегел воспоставен логички ред, тогаш навистина развитокот на светот изгледа како развиток на „апсолутниот дух“.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Од оваа перспектива, газот на светот ќе ти изгледа како Палма де Мајорка. Разбираш? Мој совет ти е да го припазиш твојот газ.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Стигна на местото што јас привремено го крстив хемороид на газот на светот.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Балакан, буре со барут, така? И така натаму. Описно кажано, газот на светот.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Сега седам, лежам овде, во олимпот на светот, цуцам виски, имам пари и ме боли за сѐ.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Сите евтини алкохоли на светот. Сите цигари во колава.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Поптпа чекав како творецот на светот да огрее зеленилото.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

ОБЛАК Се ведне тој над погледот и окото на светот облак голем како чудовиште сал сонот на земјата што го памети што секој час може да се истури во пределот на срцето.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Јас, потпрен врз неколку букви Гледам спокојно од нив ноќта како резбари крст И како полека се вљубувам во неговиот древен јазик Единствен на светот само со идно време.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

А горе, околу, до измислената страна на светот Се разложува долината На поплочена тишина и свечености.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Оваа банкнота припаѓа, без сомнение, на најсилната Империја од постанокот на светот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Разбирливо, се почувствував гордо: Браво. А од каде знаеш? – Па од цртаниот, тато!?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Жените донесуваат на светот чудовишта.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

64 Последната ноќ на светот „Што би сторила кога би разбрала дека ова е последната ноќ на светот?“ „Што би сторила? Сериозно мислиш?“ „Да, сериозно.“ „Не знам, не сум размислувала.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мислеа на сите други луѓе на светот што ја минуваат оваа вечер, секој на свој начин.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„И кога ќе биде крајот? Мислам, на светот?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Требаше само да погледне и уживаше при помислата дека е единствената жена на светот што е омажена за крилест човек.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И еднаш или двапати месечно ќе се изненадеше штом ќе сфатеше дека си ја сака работата и дека е тоа најубавата работа на светот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нешто што ќе купува чевли и ќе пие вода и еден ден можеби ќе се венча и ќе чини повеќе зло на светот отколку што досега е воопшто сторено.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Дојде атомската војна, крајот на светот!” „Сењор, сењор“, рече Хернандо. 92

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На превртената гајба до неговите колена беше поставен шахот во очекување на првиот партнер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На една од превртените гајби седеше изгледа уште од вчера, а можеби и од создавањето на светот лично тој, пријателот Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И родила змија. Зашто тој час кога го донесла на свет Лумана – умрела.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Досега многу пати чувте за баба му на Зоки Поки. Но веројатно не го знаевте ова: - дека е тоа најубавата баба на светот; - дека е тоа најдобрата баба на светот; - дека е тоа најмилата баба на светот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Безвластието на љубовните односи ритамот на страста и магијата. Почетокот на светот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Петтата страна на светот од дамнини е ад, Адаме!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сфаќаш: меморијата е емотивна категорија како и сѐ друго што е битно. Разбирањето на темните места на светот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Твојот пат е твојата светост. Твојот пат сочинет од име и идентитет и другите подзаборавени потценети распродадени за туѓ ќеиф, по сопствена вина - доблести и добра сега и материјалните територијалните егзистенцијалните сѐ за да бидеш и никој, и ништо и да се рассееш по светот БЕСТРАГА, НЕВРАТ ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ надвор од јазикот... Но твојата трага - длабоко втисната тетоважа на светот - не е само твоја. Не скршнувај од својот Дом народе мој!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Нашето дете не владее со светот на јазикот но го разбира јазикот на светот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Оној кој искушува на грешка тера напредок заговара унакажува, опседнува видлив и невидлив создава ли од ништо нешто страхува ли од пресекот на светот, крстителот?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Стварноста е вратка шум од значења и линии: на почетокот беше линијата сликата на светот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сликата ти е недофатна божја, сатанска, бесмртна бела, охола ало, лакома суето, Киту твојата јасна росна јарост крвавиот рев вресот на твојата пена - грбна лавовска локна зборот може поверно да те опише од било која икона, лажен идол -развратен знак на китоловците- Милосрдна срж, срцевино, божилаку казни ги поганите: скриј ја вистината ‘рскавицо на покајанието послушај го умот на бога Магу, уживач на морски бездна - утробата на светот Цицалче големо лицето исцели си го од длабочини, Ламјо совршена прскава, мрсна, врела, отровна...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Да имам Карта на Светот пергамент распнат на ѕидот да не морам како за детали да отворам енциклопедии во секое време да го имам пред очи она што ми е при срце.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Нишан (поделено јас) Договор е јаболко да не клаваме во разговорот - кутија отворена: раздорот, пан-доратот на мегдан сам ќе дојде во ситен кас, ненасит јаболкото е за по дома уште повнатре за интимни дела (пред употребата добро да се одмери) уште повнатре во умот без него -една глава сто ума- расцеп на личноста, пизма без име како јас-бол, како разроко јас поделено јаболко: поделено ти камен-меѓник (кај и да погледнеш!) во мојата нива коренот во твојата плодот а сенката паѓа на сите страни на светот, АДАМ.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кој беше најголем јунак на светот и векот? Марко Крале.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пак јас ќе ти кажам. Зашто пиеше вино со леген од дванаесет оки.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Решението, пак, не е замена на едниот став со друг, а уште помалку “поправање на светот”(само ќе ги влошите работите), туку напуштање на самиот обид нештата да се обликуваат според мерилата кои доаѓаат од сферата на субјективното, т.е. патолошкото.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во секој случај, уметноста беше и остана клуч за разбирање на светот и вложувањето во него: „Дури со помош на уметноста научив да го набљудувам светот“.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Некогаш бев многу бесна на светот, носев вина, тегобност, но не можев да ти префрлам за мојот гнев и за она малку време што ни останува, а можевме да го поминеме заедно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ја отворив душава и градиве, длабоко во нив сѐ уште имаше место за непредвидливите бранови на животот, креативно создавање, раѓање и умирање во хаосот и хармонијата на светот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Или може ли да живеме без товарот од претходниот ден?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Човечката рамнодушност ми ги отвори очите, животот ме научи на простување, тлеечкиот жар од горко и очајно плачење кое доаѓаше од далечината ме научи на простувањето.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И се лутиме на светот без некоја посебна причина!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Прегрни ме, утешиме, кажи ми некој едноставен убав збор.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Може ли на плеќите да го носиме товарот на светот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Пресвртница во трендот на свет со попорозни граници предизвикан од глобализацијата, т.е. зголемениот притисок за преминување на личните граници (правата на приватност) со цел да се зачуваат организациските и националните граници, беше 11 септември.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

“The Multitude and the Metropolis.” http:// www.generation-online.org/t/metropolis.htm (accessed Oct 27, 2006) 59 Ibid. 45 на влез (т.е.„задебелување“ на границите и создавање на тампон зони); како и зголемената употреба на воен и разузнавачки хардвер, персонал и експертиза за полициските задачи.60

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

- Ти си најголемата смрдла на светот! Б’здиш на километри. Твору еден.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа си го облече црвеното блузиче и кога го стави мирисот како да исчезна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А громот го навестил преодот на светот во ерата на Македонија: Подем за македонското време!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Се разбуди, се сепна... со чуден најчуден осет... узна оти чедо ќе зачне најсилно на светот!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

И тогаш пак се сетив на деда. „Кривицата никој не ја сака, велеше, таа е најсиромашна на светот.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Честопати помислуваш дека само ти си останата на светот. Толку многу сама.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нема срам на светот што може да се покрие.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знае што е свето на светов, вика.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се вовираме, прежалени од сите на светот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И да не ги познаваш страните на светот: ништо да не ти кажува, никој да не ти покажува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Празник за чувствителните кукли на Добре, најдобриот човек на светот.