на (предл.) - ова (зам.)

Спорот на Кирова настана кога, по враќањето на работа и по приложувањето на ова валидно решение на раководните органи –  веќе следниот работен ден истите носат одлука за прекин на исплатата на регресот за храна.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, според зборовите на Кирова, времето покажа дека тие не си ја вршат работата: на пример, синдикатите не протестираа против одлуката со која се намалува платата за 15% на неодредено време поради финансиската криза на претпријатието, како ни против онаа нелогична одлука за истовремена набавка на нови возила.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По донесувањето на пресудата, следуваше иницирање на второстепена жалбена постапка од страна на тужениот работодавач кој го изгуби спорот – па предметот отиде во Апелационен суд – Скопје каде што тужителите „паднаа“ т.е. го изгубија спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како реакција на ова, тие покренаа ревизија пред Врховниот суд на РМ,5 како вонреден правен лек и конечно – дури во трет и последен степен, успеаја да го добијат спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во текот на наредните седум месеци (од март до септември 2005) тие постојано истакнуваат дека плата ќе почне кога-тогаш да се исплаќа и дека моменталната ситуација набрзо ќе се надмине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во април се одржа второто рочиште на кое, по барање од судечкиот судија да се достави доказ за писмен отказ, тужената страна достави само обична е-порака испратена од координаторот (надредениот) до претседателот на организацијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На пример, според чл. 36, ст.1, т.5 од ЗОП (2007), кај видовите привремени мерки за обезбедување на непарично побарување се вели дека може да се дозволи секоја мерка со која се постигнува целта на таквото обезбедување а, меѓу другото, особено: „плаќање на надоместок на плата на работникот за време на спор заради незаконитост на одлуката за престанување на работниот однос – ако е тоа неопходно за негова издршка и издршката на лицата кои, според законот, е должен да ги издржува“. 18.  За целта на ова истражување особено е интересен Разделот IV [Извршување заради остварување непарично побарување], посебно Глава XXIII [„Враќање работник на работа“] – којашто е мошне скудна, бидејќи содржи само два члена (чл. 226 – чл. 227, ЗИ). 30 реинтеграција (в. подолу).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2 На ова синдикатот воопшто не реагираше, па дури не ни свикува состанок, и покрај редовните повици од неговите членови.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На ова реагираше и самиот судија и на тужениот работодавач му предочи дека „недоставувањето на писмено соопштение за отказ е прекршок кој се казнува со закон“.6 Исто така, на ова рочиште, од страна на судијата беа одбиени и некои други предложени, а неиздржани „докази“7 – како што се некои извештаи за работа, прегледи и сл.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, кратко по ова тие потполно престануваат да ги исплаќаат платите на вработените.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имајќи ја предвид лошата ситуација во фирмата и малата веројатност нешто да се промени во тој правец, таа се сложува на ова и „доброволно“ го потпишува решението за технолошки вишок, кое датира од септември 2005 и во кое се наведува дека од денот на престанокот на работниот однос нејзе ќе ѝ се исплати надомест на име испратнина во висина од пет месечни плати остварени во последниот полугодишен период, а исплатата ќе се изврши со денот на престанокот на работниот однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во ЈКП „Дервен“, во тоа време, веќе имаше неколкумина вработени кои, по разни основи кои беа предвидени и во Колективниот договор за комуналните дејности во РМ како и во Колективниот договор на ниво на работодавач, работеа со скратено работно време од четири часа дневно,5 а за тоа примаа соодветен надоместок (кој изнесуваше 85% од разликата меѓу платата што се добива за работа со скратено работно време и „нормалната“ плата која би ја оствариле доколку работеа со полно работно време).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, од важни причини, кои мораат да бидат образложени, судот може да одлучи жалбата да не го задржува извршувањето на одлуката (чл. 409, ЗПП) – што, секако, е добро решение во корист на работникот којшто успеал да го добие спорот, особено тогаш кога во улога на жалител ќе се јави работодавачот. в) Законот за извршување Во поглед на присилното спроведување, односно принудното извршување на судските, правосилни и извршни, одлуки донесени во работните спорови, проблематиката е регулирана со ЗИ (2005), 18 којшто е изменет и дополнет во осум наврати: двапати во 2006, по еднаш во 2008 и во 2009, и дури четири пати во 2010 година – но, за среќа, ниту една од нив не се однесува на институтот 17. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мнозина теоретичари се сложиле дека во овие дихотомии постепено е воведуван поимот уживање којшто постепено ги расточувал, кој беше слепа дамка на поранешните сериозни анализи и кој ги воведе прашањата на желба, нагон, фантазија, афективно вложување на набљудувачот итн., и го менуваше тежиштето на критичката анализа од продукцијата кон консумацијата (како поим што го заменува дотогашниот повеќе неутрален: рецепција).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
2 Поедноставено, популарната култура стои во служба на принципот на задоволство (бил тој проста популистичка забава или некој посструктуалистички јоуиссанце), и се однесува на многу аспекти на ова задоволство, на прашањето на телото, но и манипулацијата, консумеризмот и воопшто - моќта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кој да му го фати крајот на ова сплотено козјо племе?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нека читателот, сепак, не се залажува од ведрината која се добива од читањето на ова дело: ако алегоријата, претставена од еден од најоригиналните и најзначајни писатели на современата литература во Македонија, мошне богата но често непозната на Запад, претставува според повеќе обележја силна лекција на надеж, ова дело сепак не постои само како трагичен сказ, како рефлексија преточена низ мали импресионистички допири како на клавијатура, но опстанува со својата голема длабочина наспроти опасната суета на идеологиите кои сакаат да направат еден нов човек, низ спасувачко посредство помеѓу непостојаноста на феномените, генерално, и, посебно на посебната нестабилност која владее на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На ова, оние кои беа на чело на промените, цинично се смешкаа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во романот нема наратор кому може безрезервно да му се верува, секој исказ предизвикува сомневање и на ова место Башевски вешто ги сублимира искуствата на еден Селимовиќ со искуствата на современиот прозен видокруг.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стоејќи на една нога и обидувајќи се да постигне совршен баланс, како што тоа го прават чапјите и фламингото, со раце испружени на правците Исток - Запад, се надеваше дека конечно ќе биде допрен од раката Божја, токму на ова место, зашто ако не овде, сигурно немаше никаде.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Нешто подоцна ја виде витата фигура со капа на православен великодостојник чија пана оддалеку се забележуваше, слободно развејувајќи се како голем свештен барјак преку оградата на бродот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа по мала пауза молкома ја сменија темата со онаа која се однесуваше на напатствијата што Беренц неодамна ги доби од Берлин и кои, како што веќе е речено, чекаа на брза реализација.  Тие денови од крајот на 1943 година, пушејќи покрај прозорецот, Беренц во својата канцеларија го чекаше градоначалникот Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По реализацијата на тие итни задачи можеше да го сврти вниманието кон спецификите на ова мало островце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Подоцна во ноќта Лит и Беренц, покрај чаша вино што ја испиваа во канцеларијата на командантот, се исчудуваа од каде на ова копно заборавено од модерната цивилизација, каде што луѓето живеат едноставен живот близок до природата, без малку како желките од ендемскиот вид царетта -царетта, постои, ете, и човек што толку добро говори германски и толку вдахновено говори за теми од музиката, философијата и теологијата, со стил од салоните на Хајделберг, а не од скромна митрополитска резиденција на еден речиси заборавен јонски остров.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ворхол, и пред да почне да се занимава со правење филмови, имал афинитет за собирање и колекционирање на безвредни предмети за масовна потрошувачка, како неупотребени возни карти и сл. 100 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На ќерките на таа граѓанска самосвест, значи на законските ќерки на граѓанската, а со тоа и женска еманципација на ова наше столетие, на жените ослободени од стегите на патријархалниот морал и обврските спрема нацијата односно државата, но со самото тоа меѓутоа повеќе свесни за социјалното и политичко значење на својот пол, на таквите жени нешто такво какво што е Херцеговецот од вицот никако не може да им се случи. 28 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во текот на ова постепено зацврстување библиотеката претрпела една идеолошка сакрализација што и денес, сѐ уште, е карактеристична за западната цивилизација.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дуќаните се со затворени ќепенци, тезгите на пазарот се покриени и затоа не се слуша и не може целосно да се почувствува зазбивтаниот пулс на ова морско пристаниште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој жител на Кралупи раскажува и за тажната историја на овој град - за неговото наполно разурнување од англоамериканските авиони во март 1944 година, кои го бомбардирале поради големите резерви бензин и други нафтени деривати, кои на ова место ги складирале Германците. Таков е Кралупи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бев нервозен, дали ќе најдам место во возот; ќе најдам ли сопатници, со кои ќе ми мине времето на ова далечно патување, кое трае деноноќие.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ќе завене малку Соколе и пак се разбудува, и сѐ си тече тоа изворче од милозливост, а на јасното септемвриско небо, кога да се разбуди, сѐ подруги ѕвезди се наднесуваат над него, како да сакаат сите да стигнат на ова ноќно празненство и да пеат тихо -„уневести сја“.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Меѓутоа, со време бледнееја нејзините црти, се губеа во неопределена нејасност, како да ги брише блескавоста на ова летно сонце што го заморува неговиот поглед и ум.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како да се сети крив дека не може да даде друг одговор на ова важно прашање.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тие што имаа огнестрелно оружје ги прегледуваа кремењето, чарковите, капсите, штракаа по десетти или педесетти пат дали работат нозете и петлињата на кремењачките и капсалиите, а тие што носеа секири, балтии, коси, крклизи — го остреа своето ладно оружје со егиња и ги вртеа главите, секој сакајќи да не дојде до употреба на ова нивно „оружје".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Веќе четири дена како се разгледува тој план.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За одржување на редот и мирот во Македонија Кралството СХС ангажирало голем број војници, жандари, четници, граничари и други паравоени вооружени единици.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Како реакција на ова, од страна на Србите во Македонија била формирана воено четничка организација која требало да се спротистави на четите на ВМРО.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во прилог на ова сведочи и нервозното затајување на споменатата мамутска изложба во Guggenheim со наслов „Апстракцијата на дваесеттиот век: Тотален ризик, слобода, дисциплина“. 134 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Фала му на Бога што ме донесе на ова место и што им стави крај на моите маки.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Така, на пример, да го разгледаме зборот „црвено“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дерида дава одговор на ова прашање со помош на една критика на структуралистичките теории на значење, особено на теоријата на Сосир.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Следното прашање е очигледно: Ако нештата немаат значење благодарение на означувањето на трансценденталните означени, како тие имаат значење?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Инаку и тој, и добитокот и кучињата би се чувствувале како заробеници на ова за очи чудесно убаво, неописливо убаво бело зло.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таму, во мал заграден простор се садеше грав, пипер, праз, зелка, домати, сѐ што можеше да вирее на ова место, сѐ што беше потребно за едно пристојно поминување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во претходниот ден на ова место инженер Александар беше откопал мраморно стапало од човечка нога, па сега, нестрпливи да дознаат понатаму, зафатени од истражувачката треска, сите копаа со мисла: ќе успеат ли да го пронајдат и телото од скршеното стапало.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Плугот заорал во камења, тули, пепел, пронашле и некои грнци, некакви бакарни гривни, други украсни предмети, пронашле и згура, што докажуваше дека некогаш, зад преградата од минатите векови, на ова место постоела населба во која се топеле и обработувале метали.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мислиш на ова цветче, а? - се насмеа Денко. - Мислам на неговите наследници.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Летно време тревата најбргу узреваше и венеше токму во таа валта, но затоа пак пролетта првото планинско цвеќе го садеше тука, а и доцните есенски цветови последни догоруваа на ова место.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во мене дреме простак кој се клешти на ова разбирање и бескрајно ја исмева интелигенцијата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Естетика - да, етика - не“, како да вели Гринавеј, длабоко свесен дека токму игнорирањето на досегашниот, „христијански“, етички концепт (полн со лицемерие, одминати вредности, петрифицираност) може да значи барем назнака за еден друг, посоодветен на ова време на дезориентираност, па и ако го наречеме „естетика“, тој нов концепт, таа нова вера.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На ова суво небо од брчки човечки ткаено кој ли е твојот дел?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Гледајте на ова место дури не прошетал оган нив него Ноќеска ја видов неа тука во птица престорена И на прозорец ми тропна.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Што признава оваа непрепознатлива пештера со подземни сонца, Овие пеперутки веќе што не распознаваат светлина, Што сака да каже мирисот на ова осамено стебло што гние?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
МАРА: (Ѝ подава на Депа столче). На, на ова ти седни, а маживе нека си седнат на земја.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Да не реагирав на неприродните и неиздржливи сталинистички изливи на програмираниот директор на домашниот театар, јас сигурно ќе реагирав подоцна на ова патување во знакот од прославата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како и многупати на ова речиси безизлезно надреалистичко патување во родната земја, кога барабанската реторика на моите водичи ме исклучуваше со мислите, за среќа, во свеста, повторно ми се отвораше вратата на сеќавањето на семејниот дом, на Мајка и на Татко, со сите во семејството.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да се сетеле, сигурно би го раздробиле витражот на уште поситни парченца, до непостоење на боите, на ова останато живо око на некогашната катедрала, извор на далечната божја светлина...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа се сомневаше дека нешто не е во ред, дека нешто ја гризе срцевината на ова дете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со исклучок на ова, змијата изгледаше како да не е жива, нешто за кое Милан сметаше дека било причината зошто Рози не можела да поверува дека змијата е вистинска кога ја видела прв пат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Често пати го обвинуваше него ако се случеше нешто на ова место, како на пример, ако пор или ракун фатеше пиле, а тоа можело да биде спречено од претпазливоста, или од надзорот на Тито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Верував дека на ова момче ноќе му растат рокчиња од челото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога Филозофот погледна во чудното сочинение на масата, се насмеа; за првпат откако го видов, се насмеа и потем рече: „Сочини препис на ова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откривањето на ова оружје можело да предизвика афера со тешки последици.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Одговорите на ова прашање што можат да се најдат во постојната литература не се совпаѓаат наполно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гемиџиите не се труделе да навлезат во суштината на анархизмот како филозофска концепција; нив најмногу ги интересирала и привлекувала практичната страна на ова учење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Беше чудно како човек се навикнува на сѐ, па дури и на ова најстрашното што ни се случи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
82. И самиот Мисирков на други места зборува дека бугарското име во Македонија не е резултат на дејноста на Бугарската егзархија, туку реликт од средновековјето, но овде тој секако го има предвид воведувањето на ова име и преку турската администрација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На 24.11.1903 год., додека Мисирков сѐ уште беше во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Независно од тоа како и на ова мое писмо ќе погледнете, должен сум да ги изнесам моите грижи по повод брзото ширење на македонското национално движење, кое не само што ја зафати Македонија, туку наоѓа одзив и овде меѓу македонската емиграција, а најмногу кај интелигенцијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
При решавањето на ова прашање не треба да се забораваат и следниве прашања: кои наречја од српскиот и од бугарскиот јазик се признаваат за најтипични за овие јазици и кои нивни особености се признаваат за најкарактеристични за едниот и за другиот јазик?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
83. И Мисирков и Чуповски многу инсистираат на ова прашање. Но тоа сѐ уште не е достатно разработено од нашата наука.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со игнорирањето на ова прашање ние не правиме ни една стапка напред, зашто ако го игнорираме ние – тоа не го игнорираат сите, и мали и големи држави, освен Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На ова укажува и книшката со индикативен наслов Календар за годините што минале.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Засега е доволно да се каже дека на обете страни од поделбата хуманисти/научници има бројни недоразбирања во поглед на ова прашање (но и во поглед на други прашања).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Притисната од други обврски, мојата сопруга не можеше да ме придружува на ова патување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многу успешно знаеја со своите вицови и досетки да ја разбијат монотонијата на ова патување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На ова Младен инстинктивно го извади пиштолот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Премногу емоции ѝ се беа насобрале на ова патување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ главата ѝ мина мислата: колкава ли е плејадата убавици престојувале на ова место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Утредента, по испиеното кафе, Јана предложи на гостинот да му ги покаже знаменитостите на ова бачко гратче.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И одеднаш, а за него толку многу во вистинскиот миг; во оној највистинскиот и единствен миг од вишнеењето на ова негово будење, таа пукната сина шир пред неговиот поглед ја распараа неколку црвеникави штркнати, прачки, исто како да се распука нејзиниот свод.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Жителите на ова мало азиско крајбрежје затворот го наречуваа со име што не може да се запамети.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со нашите десет глави.. . Нашите глави се полни со експлозив. Ќе ти ставиме во темелите на ова насилничко царство!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се поткрена со раце на рогозината да дофати некоја смисла на ова издробено вревење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Ама, колку попуст ќе ни дадете на ова што ќе го земеме, ние сме од оваа фирмава, тука до вас.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Дејди Јоше, Јоше, велам, кому му е дојдено до свирење на ова проклето време?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што гние арското ѓубре од свои внатрешни и болештини и топлини распаѓајќи се и станувајќи храна за пченичното зрно, да вивне тоа зелено, така и од дневниот спокој вивнувала увереноста дека ноќите се кратки за да се искожурчи од вековите измисленото чудовиште и да стаса до нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со чувство на вина што не се простува, ноќта се распаѓала на резенки и претставувала уште само сенка на ридови и на ритчиња, премногу косопасни и соголени од чифлигџии и селски копуци за да минат запрегите низ шума или да се присокријат негде призраците на Самоиловата коњица, или на Крум или на Душан, или на кој и да е војувач на ова парче земја чиј народец го проретчувал кој како ќе стаса, најпосле врз неговата тиква да се струполи и топузот на Бајазитовите потомци, тој топуз да ги потурчува каменот, земјата и човекот со тапија потпишана одлево надесно и да граба од 'ржена слама машки деца - подоцна под сабјата на младите јаничари да дојде понекогаш родниот брат или татко, ни колачот ни закланиот да не знаат дека крвта пролеала своја крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За мене некој бакшиш не ќе има на ова добро што ти го правам?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
* На ова место по вторпат прекинав со пишувањето на приказнава, бидејќи во духот ми се јави кристално јасно прашање: – Зошто го лажеш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
1. Драги Аристин, Вие можеби имате раце и глас од коишто треперат женските уши, мустаќи кои ја разубавуваат вашата насмевка и насмевка која ги разубавува вашите мустаќи, но тоа нема да Ви помогне да станете јунак на оваа приказна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас, ете онака, Петрович... шинелов, сукното... еве гледаш, насекаде на други места е сосема здраво, малку е правливо и изгледа како старо, но ново е, само ете, на едно место малку е онака... на грбот, а еве уште и на рамото, на едното рамо, малку се излити, а еве и на ова рамо малку – гледаш, и тоа е сѐ. Нема многу работа...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оваа приказна, значи, е претворена во продавница за љубовната напивка, но таа напивка, како и сите други магични напивки не е безопасна. * На ова место одеднаш прекинав со пишувањето, бидејќи во духот ми се јави кристално јасно прашање: – Зошто ја лажеш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Или, што е уште полошо, може да се случи, како што и самиот помислив, Асенета или Аристин да не најдат никого со кого би го испиле чајот за двајца околу пладне во градината крај црквата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Приредувачите на студиското издание на Фројдовите дела на ова место укажуваат на Квинтилијан, римски реторичар кој во своето дело De institutione oratoria (1,6) прашува: „Смееме ли да се согласиме со тоа дека некои зборови настанале од своите спротивности, како што е на пример, “lucus” , шума, бидејќи таа е затемнета со сенки, слабо осветлена (luceat)?“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А предметот на ова ослободување/трансформација е умот на човекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како што беше истакнато во првиот дел, материјалното ослободување на филозофското злато од простите метали е метафора за психолошките процеси со кои човекот се ослободува од основните животни контрадикции.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Отфлања од средината и јавно бележење? ... На ова нешто бев одамна свикната и без да направам реален престап.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
9. Вечната борба на ноелемакот за преживување, ми правеше да се веселам на ова суштество и на неговата одважност да си земе име спротивно на камелеонот, и така да ме направи да изгледам паметна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Птици преселници, бегајте во топли предели.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Иако се сметаше за умен, Пишпирик немаше одговор на ова прашање.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Признавам, малку поразмислив на ова прашање, не го разбрав, но се надевам дадов доста правилен одговор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чекај, мислеше, чекај. Треба да се најде коренот на ова зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Јас не се мажам од интерес. Ни во името на ова ни некоја друга фамилија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Западниот човек со векови ќе го оправдува своето постоење на земјата во рамките на Историјата и историското време, создавајќи го своето општеството и силните личности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една од верзиите на ова верување, човекот ќе се потпре на дијалектиката, претпоставена како објективна, која според Маркс треба да го, создаде новиот човек.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шифрантот Иваз го впери погледот кон моето ливче и со строг израз на лицето ме праша: - Каде го запишувавте на ова ливче?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само една мисла му се вртеше во главата: дека мора да се наоѓа на ова место подолго отколку што мислеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Прва работа што треба да ја сфатиш е дека на ова место нема маченици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ја чувствуваше. На ова место не можеш да чувствуваш ништо друго, освен болка и претпоставка за болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сфаќаш ли ти, Винстоне, дека никој што сме го довеле на ова место не сме го испуштиле од раце неизлекуван ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа требаше да биде лесно но, на ова или она место, постојано ја губеше сметката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На ова место, тоа го знаеше инстинктивно, светлото никогаш нема да биде изгасено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„А што мислиш, зошто ние ги доведуваме луѓето на ова место?“ „За да ги натерате да признаат.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се жали на ова и на она, на немаштија и на не знам што, а сака повторно да се жени.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во пазувите на ова бессоно утро Во падините на рајот вечен Жена метузалемски стара ми прорече: Кај што река има, таму тече Крвта на твоите незнајни предци А кај ќе видиш санта, глечер Таму нема вера, таму нема светци Тук кон зло те тера лик нечовечен И тој ќе зине муцка клета Вели – малку ли се трите Света?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
На ова секој нормален човек би се запрашал – па кај скијаат тие силни светски прваци у сите алпски дисциплини...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Еден од „самопрогласените“ рецензенти на ова издание пиша дека ова е еден хибрид помеѓу (стихо)збирка од есеи и добар Марвел стрип.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
На ова му претходи грижлива класификација: башка хартија, башка пластика и стакло, башка органско, башка останато...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Целта на ова истражување, исто така, е да покаже дека станува збор за процес на намалување на правата, односно дека не се работи за изолирани случаи на намалувања на правата при што доаѓа де до намалување де до зголемување на правата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
А колку е очајна состојбата на ова поле покажува и податокот дека дури половина од вработените месечно не заработуваат за да ја наполнат т.н. „потрошувачка кошничка“ – за која, според статистиката, се потребни 12.200 ден.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Од почетокот на транзицијата, правата на работниците кои по силата на приликите се невработени во дадениот момент со промените на овој закон претрпеа сериозни намалувања, особено во поглед на остварувањето на правото на паричен надоместок во случај на невработеност: додадени се нови ограничувања кои го оневозможуваат стекнувањето на ова право и го олеснуваат неговото престанување, утврдена а подоцна и намалена е горната граница на висината на паричниот надоместок и, најважно, дојде до повеќекратно и драстично намалување на времето за кое се исплатува паричниот надоместок.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тука е оној член кој предвидува полова еднаквост при објавувањето на слободните работни места, при што не смее да се сугерира на кој пол работодавачот дава предност (чл. 24, ЗРО/05); како и забраната работодавецот, при склучување на договорот, да бара податоци коишто не се во непосредна врска со работниот однос и, комплементарно на ова, правото на кандидатот, за време на интервјуата за работа, да не одговара на прашања кои не се во непосредна врска со работниот однос (чл. 25-26, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И на ова поле, трудовата инспекција, која, патем речено, како државен орган – најчесто не работи за викендите, доста затајува; г) во однос на прекувремената работа (работа повеќе од полното работно време), покрај максималната должина на неделно ниво, беше воведено и нејзино годишно ограничување во должина од 190 часа (чл. 117, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Стојанка како крената пушка веднаш одговори: — „Неда", а попот си продолжи: „Крешчаетсја раба божја Неда, во имја отца амин, амин", и му ги Изреди ,и на ова детенце оние исти благослови што им ги рече на тие пред него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Куќите на ова село — како на сите села по Мариово.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тука, на ова место можело да се растовара. Вдолж сите вагони се растовараа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
4.5 Минаа векови и веќе сме друго Во сенката на ова дрво.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Усамено на ова распаќе растеше, за да дочека колено двојно што ќе го надвиши.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Речиси пет векови (од 1481 до 1928 година) не само „de jure” туку и „de facto” ќе биде под надлештво на ова семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Кога ли ќе му дојде крајот на ова!“ рече Едо повеќе за себе додека безволно ги местеа креветите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш, на ова исто место со запомнета слика: грст печурки под стебло, јаз, љубовна трка на кратковечни вилини кончиња.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И така овде, како никаде другаде на Балканот, човекот ја одржувал рамнотежата со животот, во Земјата на ова Езеро.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сакаше Игор Лозински на ова Езеро континуитетот да биде покажан барем за стотина, илјада, милион години.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински сакаше да ја заврши својата голема исповед, пред своите балкански пријатели, да ги каже своите големи тајни за егзистенцијата на ова Езеро и на луѓето околу него, да му го пренесе на Цветана Горски својот морален тестамент, надежта на продолжувањето на неговото дело и вистина, а на Татко да му ја открие пошироката смисла на натамошното следење на патот на јагулите во потрага по излез од својот егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
8. Студено е И пред мапата на ова старостојбиште Ја пееме својата последна утрена.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Уште ја памети вечерта кога ѝ беше пришол и начинот што го беше применил за да ја освои! (Инаку, на ова приоѓање му претходеа приличен број денови на приближување, на загатнување, на искажување некои недефинирани чувства).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Па сепак, раздвиженоста кај влезот а потоа и по ходниците, расфрланите хартии по скалите, растрчаноста на службениците, операцијата на расчистување што беше повеќе од очигледна, укажуваа дека некоја бура од цимолења и плач поминала помеѓу ѕидиштата и на ова здание и дека тоа се случило токму пред моето пристигање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Паметам токму на ова бев помислил.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во еден момент мислам дека преовладеа сознанието дека не постои некоја и премногу значајна посебност кај Роман Гигов што би нѐ упатила кон прекарот Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чуствувам дека сакам да се потсетам колку време од сите тие визити поарчив трудејќи се да си одговорам на ова прашање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми одговори дека сосема заборавила на покојниците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ напомнав каде се наоѓаме и дека на ова место не прилега да се изведуваат егзибиции.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напротив, нивното појавување на замислените патеки во придружба на лигавата насмевка на Пачев Загорка Пеперутката го проследи како највпечатлив настап од првомајските паради па затоа и потстана и долго го изразуваше задоволството ракоплескајќи му на ова свое привидение.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Загорка умееше на неочекуван начин да си го искаже задоволството.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На ова место тажно им беше само тоа што гледаа толкава шир пред себе, но не и оној крај од каде што беа тие.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но на Бошка Манев сега до смешка навистина не му беше дојдено; се сети на ова колку да го предрасположи Најда.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И на ова возрасните пак се насмеаја.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Потоа ползејќи пак се врати на местото каде што рибаше со четката и со едната рака на половината, а со другата држејќи ја четката, продолжи да го трие подот и уште посилно да плаче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И овојпат беше превкусно, но бев свесен како повторно ќе ги закочи моите и онака мрзеливи црева и при секоја помисла на ова одново и одново се препотував.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Анализи, анкети, личности на ова и она, политички, спортски и културни заклучоци.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
На ова подрачје се наоѓа Голем Кораб - највисок врв во Македонија, 2 864 метри, највисок извор во Македонија, на 2 200 метри извор на Радика со најбистра, кристално чиста вода, богата со пастрмки.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Деведесет години, живее на ова исто место, на ова парче божја земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сфати дека партиите сакаат ослободителната војна да се води само до таму до каде што зафаќа предвоената гранична линија и ако нема да се придржуваат на ова, тогаш ќе бидат осудени како автономисти и така би.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беличот како да имаше однапред смислен одговор на ова неизбежно прашање. – Јас не бев тогаш дома, а него не го примиле. – Зошто? – Бил малечок. – Колку години имаш? – Кој, јас ли? – Ти. – На Петровден наполнив осумнаесет – излага Беличот. ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Секако, направени се машини на кои се имплементирани алгоритми за учење, и Геделовата теорема не зборува ништо за нивните ограничувања. Да погледнеме на ова и од друг агол.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Што можеше на ова да ѝ се одговори?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имав јас преубаво детство на ова место.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А дотогаш, кога сакаш можеш да се возиш во автобусот и секогаш да седиш на ова место крај мене.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)