Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Свеската сега на мене чека со раката на мојата нога над коленото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А кога помалата почна да се мочка в постела, а потоа и да прекинува во говорот, да тревлива, обвинувањето, на деликатен начин, го истури на мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како можев да се потпрам на неа. Таа беше потпрена на мене, а јас несакајќи и незнаејќи се тргнав...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Миќо веќе вриеше, тој стана од земи, потскокнуваше на едната нога, а другата ја влечеше осркајќи и, лут, се спреми дури да намавне на мене, но сепак се здржа и се задоволи само со карање: „Будала!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој избор на пуцач на пенали не паѓаше на мене случајно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но еве таа ја врти главата и го пренесува својот поглед и својата усмевка на мене, ме опфаќа сиот да не знам просто што да правам дури се слизга тој поглед по мојата скромна појава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„При царцката живот и сила немало кој да кренит рака на мене", а вие спремате и на самиот падишах да кревате рака; Мижи Асан — да ти бајам, правите вие работа, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Зошто не одиш на гости во Градешница, бре ќерата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не срдете сја на мене, мене сиромаха. Не срдете сја на мене скитника без рода.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Љубомората налетуваше на мене со упоритоста и стихијата на разбеснети бранови кои ги рушат гранитните карпи и дробат на мали парчиња.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но главната компензација за него била фантазијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

МИТРЕ: (кој досега се држи му излегуваат солзи на очите). Ај, ти, синко, остави на мене и на мајка ти.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Христијани сте и Славјани па ако ни сторите зло на мене и нејзе, господ нека ви плати.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека влегуваше во собата беше како оние сосема нечујни облаци што залажуваат дека ништо не кријат, ништо не носат, но кога наближи и се истури на мене престорувајќи се речен брзак, и кога потоа ме зафати во врелата матица, богами го загубив здивот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Такви убавини не ни се случуваат секој ден, батка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Христина, - ме повика Вера и покажувајќи на мене му рече на човекот со некаков прикриен пркос, - ова е мојата друга ќерка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Секој збор кажан на мене, или на Ели, или на тато од Вера беше топол, човечки, изразуваше некаква грижа, желба да се излезе во пресрет, да се помогне, да се направи добро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ми ја зеде раката па си ја стави на градите, над срцето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја изведував придржувајќи ја, таа одеше цупкајќи на едната нога, потпирајќи се на мене и на бастунот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седевме и гледавме кон улицата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Се сеќаваш ли на мене?“ „Се сеќавам,“ рече, „само на името не можам да се сетам.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И само стоевме така едно до друго. Другите деца околу нас скокаа на една нога, си подаваа топка, прескокнуваа јаже, се бркаа околу дрвјата, а Рајнер и јас стоевме, јас гледав во него, а неговиот поглед понекогаш за миг паѓаше на мене, а потоа пак бегаше во празното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Личното име - кралевско, како на големиот Тостој, татковото – како да сум од семето на генијалниот страстник, а ова презиме, дјевушка, го носеше оној таинствен поет за кого Пушкин рекол оти мислел, но и чувствувал силно и длабоко. Слично на мене, зар не?“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Уште малку ќе посакаш од мене да ти поверувам дека го насочуваш на мене својот пиштол само за да спречиш, читајќи го ова писмо, да не си го расипам - апетитот?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Госпоѓо Христова, повлечете се во кујната. И не зборувајте му на никого ништо. Оставете го сево ова на мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Или си нешто лута на мене, овие мои доаѓања...?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Ах, одвратник еден! Од него самиот така смрди, а тој на мене...„, се слушна гласот на Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Не се вртам јас, мајчичке и нема од мене никаков таков особен мирис, бидејќи сум сѐ уште во целосното наше тело, како што е, се сочував себеси, а ете вие госпоѓо, веќе така се начнавте - затоа и мирисот е навистина неиздржлив, дури и за ова место. Само од учтивост и молчам“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дојдов и јас на ред. Се гледам заслабнат, ушите ми бучат, аливцата се мавтаат на мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ сакам на мене да мавне, да ме смачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што не ќе се чуди: фустанот како да не стои на мене, како да е наврен на прачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иди право на мене и ми вели: вака и вака. Јас в земја да пропаднам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас плачам на Уља, Уља плаче на мене, и се прегрнуваме така, се префаќаме небаре за борење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кога се разденува, војничето пак прашува: - Кој ме газеше ноќеска, вели, кој беше качен на мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И мене ми го делнаа прстот, вели, и на мене се учеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој спие, кркори. Еден војник излегува од окопата понадвор. И иди право на мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Паѓа и на мене. Се свртувам, а окопата зад мене ја нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш еден стол се скрши. Не знам дали на мене или на него се скрши столот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го простил господ на мене, си мислам. Си остинал човекот на моите рамена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Оној што лазел и самиот, разбираш, можел да ме види, мене или друг што личел ноќе на мене, пламнал Гавруш Пребонд.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ќе подадам раце по тебе, ветвуштенику, за да насаскаш пци на мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Викнав по него тресејќи се: „Не е, запамети.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И тебе, Гавруше, сум те видел како лазиш на мев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Си му судел на маж ми, мене не ќе ми судиш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Побрза да не го удрам или тој да не замавне на мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме прогонеа? Ме демнеа згрчени под своите сенки? На мене се учеа да станат мачители? Да. И повеќе од тоа. Причина? Се плашеа од мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А јас, ете, на мене раце - пиралки, на син ми плешки - биволите да не се измерат со него, и пак ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Прв пат таа ноќ можев да ја видам пред мене во полумракот како нестварна жена во стварноста што ме давеше, со необично издолженото лице под расфрланите коси што се сплеткуваа со сенките од букетот во високата вазна поставена во аголот на собата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се врати наназад, се потпре на испружените раце, со широко отворените бутови силно притисната на мене.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѝ се случуваше на другата, на мене толку далеку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Често пати кога ќе ги видам поклопените стрелки на часовникот, паѓам на суеверие дека во тој миг некој помислил на мене. Не е тоа суеверие, како пример за црните мачки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Еве ме, Купидоне, еве ме, црна музо, јас сиот ти стојам на располагање, удри на мене, бори се со мене, се саможртвува Трифун Трифуноски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тие ли се што летоска слетуваа на мене во градината? помислува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Никој не обрнуваше внимание на мене; стоев тажна.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А јас, ете, на мене раце - пиралки, на син ми плешки - биволите да не се измерат со него, и пак ништо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Имав кладено на мене едни сини работнички пантолони и една кошула со куси ракави што ја имав само таа прана.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Постојавме сите за миг молчејќи, а потоа како во тој момент да се сетија на мене, ме внесоа внатре.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми велеше: „За децата го правам ова, да бидат горди на мене“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дигна ли рака на мене, само една шлаканица да ми удриш, знај оти таа декика си ода кај браќа ми, а ти т'чи си а главата со децата како знајш, — му рече Доста на Илка кога навистина еден ден по една голема Митрина тужба Илко ѝ подвикна и нарипа и тој да го последува брата си Стоја — да ја удри Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Тие пукаа на мене...“ рече. Не пукаа тие на тебе му реков.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

3. Над себе набедена спев сум векот лета непознато те сонев туѓина спечалив жив да те најдам - оти твојот ирис на мене мирисал.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Хе. Може. Ама не се гоштевајте на мене кога си знаете дека сега сте вие ставени на маса.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

– "Лисо мори, на мене лаеш? " - ѝ рекол.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Времето се отвора и на прастар збор го одгатнува Лузна по лузна и рана по рана записот на душата И зошто земјата замириса на мене.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Тажеше бидејќи на мене, и на нејзините внуци што ќе втасале по мене, им е одземена можноста да ги видат тие слики.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Знаеш колку е лош. Сакаш ли на мене да го истури бесот заради тебе?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Неописливо тажен момент, и ефектот што го имаше на мене беше убиствен.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не верувам дека религиозната страна на езуитското воспитување во она време делуваше на мене толку многу колку нивната строга дисциплина”. 18 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Како и да е, В-А-С-Н е последната музичка тема од таа фуга.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не гледаш ли како рипнале на мене како црни сотони од пеколот?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Зората во моето поле е како виолина напрегната Ридовите молчаливо руменеат како мислата на мене а гулабите играат во синевината како нашето чекање Виолината го крие во росата цвркотот на будењето Тој е како твојот смев набрекнат во младите гради Сонцето заигра по жиците и плисна млеко на музиката по сонливата трева Зората се кикоти и примира од смеа...

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Податоците ги поделив на области на сродни поими и постапки и ги распоредив според нивната субјективна важност - односно. според впечатокот што го оставија на мене.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Бев истоштен. Облеката на мене беше натопена со некоја студена, леплива течност.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Горачинов ги крева веѓите и ги отскрива големите очи: во обете му игра по едно мало човече што личи на мене.