кон (предл.) - студен (прид.)

И ветрот се повлекуваше пред мене. Пред да ја затворам зад себе вратата на својата куќа, погледнав кон студеното ведро небо и се зачудив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сѐ уште беше таму, топла и нежна додека заспиваше, а светот беше тивок и месечината бродеше угоре па потоа долу кон студеното небо, спроти утрото. 40
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Подбивниот, избрчкан глас на Сириецот грубо го влече кон студената пареа на крајбрежјето, скоро со болка ја сече мирната поврвнина на идеализираната визија: - Оној што го имаше каменот пред мене ја матеше мудроста со безумност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На утро ли, кога славеј, малка птица, В шипец, в гл'бока зора Пеит и светит на небето зорница И трева обливат роса; И тихијт ветер малдите листја нишат Слабо, а Вардар си шуми; Јагнета руди сја разбудват и дишат С прохлада, а млади моми, Сон ги оставил, р'кави засучили И сос две стомни во р'це Брзат кон студен извор безгрешни, мили, Си омиват бело лице.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)