кон (предл.) - нејзин (прид.)

Потоа Клара самоуверено ќе ја измазнеше косата, ќе си пратеше бакнешче во огледалото, се разбира, упатено кон нејзиниот лик, за кој таа мислеше дека е крајно отмен, и во цврст од, сигурно ќе закаскаше кон излезната врата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За што повеќе на следниот час. *„Болката непрекинато во душата на Рената копаше црн бунар, сѐ подлабоко и подлабоко забодувајќи ги лопатите, сѐ пониско и пониско спуштајќи ја својата кофа,и не беше тешко да се предпредвиди денот кога ударот на ашовот ќе мора да ја пресече и самата нитка на нејзиниот живот“. (В.Брјусов) ** „...кон нејзиниот поглед и нејзиниот бакнеж,како што коренот под земја тежнее по влага“. (В.Бјусов) okno.mk | Margina #22 [1995] 91
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
" Зборувајќи си така, Севда излезе над село, на раскрсницата од каде што патот вртеше надесно кон нејзиното село Долнени.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога Јосиф едно време се сврти кон нејзините, кои и натаму така свечено стоеја покрај креветот, со задоволство виде дека и нив, и покрај загриженоста, очите им зрачат со радост, поради радоста на Сандра што ѝ е тука Јосиф.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако едноставно го свртеше лицето кон нејзината страна на креветот, или ако се обидеше под покривката со раката или со ногата да го почувствува нејзиното присуство, ќе дознаеше дали таа беше на креветот, но тој не го стори тоа зашто ако таа беше таму и ако беше будна, ќе може да исконструира дека тоа е знак на прошка или за негова потреба од неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Така почна тоа: мојата љубов кон Луција и омразата кон нејзината партија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако сакаме да го сфатиме односот на хипстерската стрејт-култура кон Џоан Крафорд и кон нејзината оскаровска улога, многу повеќе ќе научиме ако го разгледаме музичкиот спот на Дејв Марки од 1990 година за песната „Милдред Пирс“ од Соник јут отколку ако се задлабочиме во стиховите од песната на групата од албумот Гу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
ААААААААААААААААААААААААХ!!!!!!!!!!!405 Што прави Милдред Пирс за Соник јут?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тоа исто така итро ја протнува можноста за инаков и поконкретен колективитет, за публика од филмољубиви кралици и воопшто од геј-мажи, заедница создадена од заедничкиот восхит кон оваа женска икона.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа најпосле ја промовира визијата за љубов што ја крепи секој облик на посредство што таквата љубов може да го најде во кинематографијата (било како уметност, било како стока), во пријателството и во мелодрамата како емоционален и прагматичен жанр – иако не настојува дека една таква визија е остварлива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пренесувајќи ја таа улога од женски на машки субјект и изведувајќи ја години по ред, италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја преувеличувале, ја денатурализирале и ја театрализирале, а ефект од тоа било што се привлекло внимание кон нејзините изведбени димензии и што станала уште позасмејувачка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, песната отвора простор за многубројни „ние’, за многу жители во таа множинска заменка: таа го замислува обожавателството како простор за многубројни колективи создадени поради љубов и идентификација, која не е ограничена на еден род и на една сексуалност, сите настрано сврзани преку своите трансверзални односи кон филмската ѕвезда и кон нејзиниот мас-медиумски приопштен лик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Првото лице множина, како прво, упатува на виртуелната заедница на обожавателите на Лана Тарнер, кои и да биле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Приближување со фар кон нејзиното лице.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во спотот има исечоци и кадри во кои членовите на групата свират на инструментите (сосе Мур, кој е без маица, а на ќосите, чудесно суви гради му пишува „МИЛДРЕД ПИРС“ со нешто што треба да биде кармин), а тие кадри се изменуваат со швенкови на натписи од киносали, со фарови од кои се гледа ѕвездата на Џоан Крафорд на булеварот Холивуд и со кадри од други локации во и околу Холивуд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вреди да се постави тоа прашање, зашто хипстерската стрејт-иронија денес е веројатно доминантниот начин за откинување и присвојување делчиња од главнотековната култура и за нивно преобликување во средства за културно дисидентство, преку процес кој ѝ е аналоген на машката геј-културна практика што ја разгледувавме досега.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изабел не престана да зборува цело време додека се возевме кон нејзиниот дом.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се пристори како самиот Господ Бог да ја пресоздал ликата на сестра Ангелина во Ангел или, пак, нејзината голема љубов кон нејзиниот син единок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Јас ја повредувам, а таа не се брани, не се обидува дури ни да ја отстрани повредата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Љубовта на Добрата Душичка и Макс започна уште во мигот кога тој ја подаде раката кон нејзиното чело, и ја изваде забодената игла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа остана мирна, не се помести ниту кога доктор Гете се приближуваше кон нејзината глава со иглата, остана мирна дури и кога врвот на иглата беше забоден во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нивната љубов, а тоа не беше љубов, затоа што љубов е само она кое вљубените ќе го наречат така, а Добрата Душичка и Макс не го нарекуваа никако она што беше меѓу нив; тоа беше како да чуваа од згаснување некој тивок оган на кој се грее душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од своите метар и деведесет сантиметри, тој се наведна кон нејзиното лице што го држеше во дланката и ја бакна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш и без да сака очите ѝ се упатија кон нејзиниот стомак.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По погледот кој беше упатен кон нејзиниот маж, можеше да се заклучи дека таа е белграѓанка, а тој дојден од некој селски забит.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Борис знае - во таа куќа е штабот; одговарајќи на бабиното прашање дека е здрав, добро облечен и секогаш најаден, се ведне кон нејзиното чело и ја целива.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа ме порази бидејќи пораката на Ема, јас бев убеден во тоа, беше јасна: моите скришни погледи кон нејзините колена додека ја претуравме муницијата, биле доловени од некој агол кој барем за миг ја скривал искрата за која обично стануваме свесни откако ќе пламне во оган што нè обзема и во кој влегуваме без да размислуваме за крајната цел и за смислата на таквиот чекор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ни се чини дека разгледувањего на литературата на Чинго од тој аспект може да придонесе кон нејзиното поцелосно разбирање.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Марија, гледајќи ја грижата на Богдан кон нејзината миленичка, често му даваше по некоја пара или подарок.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А којзнае дали и јас самиот си се разбирав во тие мигови, понесен од необјаснивата амбиција која ме водеше кон целта, без да ја сообразам со условите, одбраниот пат кој водеше кон нејзината реализација, последиците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Душата на Александар му се наполни со дотогаш за него непознато чувство, страв од грандиозноста на балот, самозадоволство што е повикан на најважната приватна забава во земјата и презир кон нејзините гости.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но девојката сѐ уште беше сама кога Винстон го зеде подавалникот и тргна кон нејзината маса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но бидејќи онака, осветлена од сонцето, и подзамижана, и целата блескотна, ги оставив веслата и, што ми стана, ја пуштив раката кон нејзиниот фустан.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога имала Кала една година, то ест, кога се родил Мил, мајка ѝ сакала да ја одбие. Ѝ ставала четка од чевли на боските свртена со влакната кон нејзината уста за да ја боцка - не помагало; ги мачкала грепците со смрдлива трева - не помагало: ги премачкувала со пипер за да ја испали - не помагало: Кала сѐ издржувала и цицала заедно со Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Помислуваше дека не е дома и ја бараше на сите страни; се качуваше на брегот, гледаше кон полето, кон нејзината нива, но ја немаше; се враќаше кај нејзината куќа и продолжуваше да свири во бавчата и да фрла каменчиња на прозорецот од нејзината одаја.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Митовите секогаш успивале, додека спознавањето на стварноста, па колку и да е таа непријатна, бил првиот чекор кон нејзино менување.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ја придоби. Со целиот однос кон неа. Кон нејзините сестри. Кон мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зарем ако не беше така, толку многу ќе се приврзеше кон Марија, кон нејзините блиски?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со целото свое однесување кон луѓето, кон нејзините пријатели, кон нејзините роднини, Хелвиг придонесуваше да не се мисли на тоа, срамно за човештвото, време.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пред да ѝ ја отворат големата капија, таа упати последен поглед кон нејзините кои ѝ мавтаа, со рацете, од далеку.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Едо ги согледа сите нејзини раскошни украси со кои ѝ беше накитено заносното тело и го крена погледот кон нејзиното лице.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ги пикна дланките под плешките, ја потфати за рамениците и повлекувајќи ја надолу, кон себе и, влечејќи се со целото тело кон нејзиното лице, ја праша додека така цврсто ја држеше целта во дланките: „Сигурна си дека ништо не се случи? Кажи ми!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И како што минуваше времето, шансите на семејството да се помести кон Америка ја зајакнуваа татковата илузија да го следи патот на јагулите кон нејзините брегови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Овој инцидент го зајакна мојот ужас кон луѓето, ужас кон самите филмо­ви, кон умовите што стојат зад нивното создавање, кон умовите зад бирократ­ската и научната успешност што се одржува со таква благост и слепило кон зло­то, општествената машинерија за негова дистрибуција како и кон нејзиното создавање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како сите станавме толку послушни? Зошто толку ги земавме работите здраво за готово.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Милчо постојано стоеше на прозорецот од својата куќа, гледаше кон нејзиниот прозорец, гледаше во нејзиниот двор, но попусто; неа не можеше да ја види.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таа се врти и му вели „па, вие говорите француски!“ а тој ѝ одвраќа „уи, мадмуазел“ и ја подава раката кон нејзината долга, костенлива коса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа морала да троши многу пари кога одела таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Наполно сум сигурна дека госпоѓата Лејбовиц, таинствената дама на која ѝ е посветена Твојата последна книга деветтата книга од Твојот балкански серијал што продолжува решила да Ти пишува токму затоа што ја почувствувала и среќно ја декодирала токму неискажливата димензија на Твоето авторско писмо: неговата имплицитна тишина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Макар што тоа никогаш не го формулирала експлицитно ниту тогаш, ниту во другите свои писма, што Ти ги испраќала с до 24 декември 2002, кога соопштува дека повеќе нема да се јавува, туку Те остава под закрила на твојот имагинарен ангел чувар... оваа внимателна читателка на Твоето книжевно писмо целосно е убедена дека тебе те создала и те промовирала во писател токму силната љубов на Твоите родители, под чија сигурност и закрила живееш и сега, години по нивната смрт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа состојба тешко би можела да се дефинира, доколку нема свои корени во длабочините на душата. (Старова, ibid.) Целата ваша натамошна кореспонденција, во која Елен Лејбовиц постојано се докажува како исполнителна, темелна, максимално посветена на Твојата литература, дури и мајчински внимателна кон нејзиниот автор... целата, велам, кореспонденција и не се занимава со друго освен со длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Потоа нареди на десниот глужд на Ирис да се постави камера свртена нагоре, кон нејзиното меѓуножје, со образложение дека мора да постои врска меѓу срамните влакна на Ирис и влакната од брадата на мажот ѝ.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во некои земји односот на луѓето кон природата и кон нејзините убавини е многу подомаќински.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тамам ќе го довикнев во сеќавањата, мислите ќе ми отидеа кај Ивана, кон нашата разделба на аеродромот, кон нејзиното последно завртување накај мене пред да влезе во авионот и нејзиниот израз на лицето што ме бара низ луѓето кои стоеја пред аеродромската зграда и ги испраќаа со поглед своите блиски.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме бара, а не може да ме здогледа, подзастанува малку и пак тргнува по скалите до влезот на авионот, оти другите патници ја туркаат напред и, готово е, веќе ја нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Леле! – свика Лета и срипа, втурнувајќи се кон нејзината соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што ти стана? – скокнав и јас по неа, искористувајќи го моментот малку да се приберам од растроеноста што ми ја предизвика спомнувањето на Мартин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)