кон (предл.) - врв (имн.)

И така случајностите се ределе едни по други, а луѓето благодарение на нив, се движеле кон врвовите на социјалното живеење, но и се спуштале на дното.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му се чинеше, всушност, дека ја гледа евразиската армија како надоаѓа преку досега никогаш не прегазената граница и продира кон врвот на Африка, како колона од мравки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, сепак, на неговата најневралгична артерија- по улицата која води кон врвот „Мон Валеријан“, каде што болницата „Фош“, можеби безброј пати, и дење и ноќе, се разнесува пискотливиот и морничав звук на болничките коли, кои јурат со вратоломна брзина носејќи болни за чиј живот секоја секунда е пресудна а кој можеби, ќе им го спаси професорот Гио или некој друг хирург.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сега сам гледаше кон врвот на Калето, како кон цел која требаше да се достигне, како облик на замислената балканвавилонска тврдина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не се оствари надежта на еден на основоположниците на новата Република Турција Али Фети Беј Окјар, соучесник и пријател на Мустафа Кемал Ататурк од Воената гимназија во Битола, негов прв премиер и верен пријател до крајот на животот, Татко, неговиот внук, нов кадија и на шеријатот и на модерното европско право, да го започне искачувањето кон врвовите на новата владетелска хиерархија во нова Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Незгодата со Ивона го прекина искачувањето кон врвот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нивната цврста прегратка како да покажуваше и зачеток на уште нешто... Со својата камера младата новинарка го следеше искачувањето кон врвот и на другите учесници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ќе се најдеше под сенката на Сината џамија, мигум погледот му го обземаше летот на птицата која леташе кон врвот на минарето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На слепоочниците им избиваа остри зраци смеа и се ширеа кон врвот на ушите. Како лепези.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Стојат селаните пред училиштето, исчекуваат и гледаат кон врвовите на Галичица каде што птиците водат борба меѓу себе грабајќи се на понекоја мрша останата по рововите и бункерите и морници им врват по снагата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но, не успеав само јас: Гаврил е во Мајкрософт, вредно работи и чекор по чекор оди кон врвот, а Матеј работи како познат стручњак во Cancer центарот во Мичиген, твојата болест го мотивираше да истражува и да им помага на луѓето болни од оваа тешка болест.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Да дојдам и јас, дедо? - Сам ќе одам! - пресече старецот и зачекори преку поточето, кон врвот на Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги гледа прибрани, исчешлани и облечени за постудено време, како облечени и да спиеле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„За каде?“ - прашува Самуел, научен на аптекарска точност и претпазливост. „За долг пат“, му одговараат неодредено.  Дури тогаш фрла поглед кон врвот од скалите и ги забележува жена си и двете ќерки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како кутре кога намирисува коска итаме кон врвот и си мислиме дека не се гледа колку весело ни вртат опашките.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ги продадоа имотите крај Езерото, се здобија со нови во Цариград, убаво се пробија кон врвовите на цариградската хиерархија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Одите кон врвот ти и тишината на шумата. Одеднаш, нестварна глетка - ливада надтежната со шумски јаготки го пробива видното поле, звучниот ѕид... Светот се врти наопаку.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)