зад (предл.) - рид (имн.)

Можеби затоа што има нешто во мене што соодветсвува, зашто е тоа ем строга фигура, ем нескротена сосем, упатена со десниот врв кон нешто далечно напред, кон она што е таму на крајот, зад ридјата и зад планините, зад капците и доловите, во правецот во кој беше тргнало да ита и она дете со торбето на грбот, со русото перче и црвените обравчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Убавиот Месечко излегуваше од зад ридот и тргнуваше да се шета по небото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но за миг, два, пак на брегот дојде а сонцето златесто зад ридот си појде.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник клекна до мене. „Тој е зад ридон, така ли е?“ По белегот на лицето му се лизгаше жолтеникава шурка сонце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ноќта на здружениот страв, по неколкучасовното спиење зад рид што ги делел од царски друм, Онисифор Проказник заповедал да го продолжат патувањето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Клун на птица можеше со еден удар да ми го ископа срцето, штрковите можеа да ме приковаат за земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И беспаќа, проколнати места на кои ни дивината не остава трага.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Работата го обзема, па не ни забележа дека денот одамна беше го минал пладнето и полека почна да се губи зад ридјето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаења; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го приткријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд, наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, со повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сонцето одамна зајде зад ридот. Се растури орото и сите си отидоа подома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И чувствувам како заоѓа сонцето зад ридот како да заоѓа во мене.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
10. Таму каде што застанавме ние земјата продолжуваше сама и кога зад ридот очекувавме друго пак се покажа рид и вторник по вторникот и по маглите магли.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ноќта и нам нѝ се криеше меѓу трендафили под прозорец Земјата ја пишуваме со мала буква И кубиња стоеја заклучени зад ридоите.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Секавицата што светна негде зад ридовите му ја сепна мислата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Отец Прокопиј многу, многу одамна ме поучи: Побрзо ќе заборавам кога пуштив брада, одошто да заборавам дека и во селоно зад ридон нашенци живееја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се помачи додека излезе на патчето, за што сувите износени опинци ѝ се лизгаа по чипецот, но потоа бргу се изгуби зад ридот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И сѐ така: еден се губи зад ридовите, а друг веќе се крева и нѐ брка ко зајаци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сонцето ќе зајде, ќе се истркала зад ридовите, а неговата светлина уште ќе им грее на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Голем пламен го гори небото и целиот срт го покрива пурпур кој преминува во кадифе, а топката сончева запаѓа зад ридот и со последното болснување, воздивнува и завршува денот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зад ридот беше џадето, тоа беше цело нивно, Германците го држеа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Попладнето дознав: Мила починала утрото, можеби тогаш кога за неа разговаравме со Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Повикај ме штом ќе ти затребам, јас сега ќе си одам – рече по едно време, го распосла летачкиот килим што го носеше свиткан под мишка и го снема зад ридот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од прозорецот секогаш сѐ исто се гледа: пругата што завива зад ридот, куќичката на скретничарот и големата топола пред неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од свиокот зад ридот се покажа воз. Човекот застана свртен со лицето кон пругата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)