зад (предл.) - нас (зам.)

Сатирот, неговиот телохранител, седи на едно колче тука, малку понатаму, некако како зад нас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И врвовите на шумата на планината зад нас почнуваше да зеленее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зад нас по каналот, работниците веќе ги поставуваа цевките.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Школскиот прислужник седеше зад нас на расклатен стол и строго нѐ гледаше.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Прислужникот не веруваше во нашата приказна: тој нѐ испрати до големиот влез на гимназијата и, гледајќи нѐ со поглед полн сомневање, ја заклучи зад нас влезната врата со огромниот клуч.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Нејзините зборови се извишија како копја над морето И како црвени кубиња по редиштата зад нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Остана зад нас да пцуе и да заплашува со решетки и со бесилка и со смрт и со пекол.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сфатив дека некој ја отворил вратата зад нас и се завртев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наеднаш некој свирна зад нас со познат знак. Се завртевме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Зад нас се залепи автобус и труби та труби. Изгледа му се брза.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зад нас загрме силен свиреж, како карање или пцуење, веројатно затоа што возим по средината на улицата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чиниш оти нејзината срдитост се престори ветер сукалец кој зафуче меѓу нас, зад нас, врз нас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зад нас Чако прилајува и го завраќа телето, го тера да не заостане.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред нас избришани траги, а зад нас и нашите траги се бришат. А кој знае дали оставаме трага.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу илјада топови пукаа. И два дена и две ноќи не запира пукањето. Нашата артилерија е зад нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Удира зад нас и Бугарите полегнуваат. А јас, наместо да легнам, почнувам да бегам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се измивме со Лазора Ночески, фрливме вода зад нас и седнавме, ќе јадеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да беше закован за земјата, зад нас стоеше висок младич, со немарно префрлено палто преку едното рамо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зад нас остана деведесетдневен вакуум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како и да е, деновите кога луѓето можеа да влезат внатре и да се муваат без потреба беа зад нас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Време е за преиспитување и убиство на суровото проклетство време е за себеспознавање на сите фекалии оставени зад нас
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Зад нас е ѕидот, од лево широките прозорци, а десно другиот ред.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— Што гледате, прашуваат Струма Количовска и Воскресија Мукаетова, поткревајќи се на прсти зад нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Клинка пред нас, зад нас, не нѐ остава на подалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај да свртиш, тие се пред нас, зад нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка нѐ викна дома, зад нас ја залости портата со долгиот и тежок дабов лост.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Срната, откако за пред малку беше збунета поради тоа што ја напуштивме, дојде и застана зад нас божем и таа да слуша.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)