за (предл.) - поетика (имн.)

3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не метафори, не смисла, не цел и тајна... не таен клуч за поетиката, туку обично вратниче низ кое да се влезе во... себеси самиот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во оваа категорија спаѓаат и студиите за поетиката на пооделни преведувачи и компарацијата меѓу нив, студии за проблемите во формулирање на поетиката, и студиите за интеррелацијата на текстот на ИЈ и текстот на ЈЦ и на автор- преведувач- читател. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 31
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)