за (предл.) - кого (зам.)

251 По неуспешните обиди, преку манипулации, лажни ветувања и заплашувања, да го скрши штрајкот, но и по добивањето медиумски публицитет на случајот од неколку локални и национални весници, радија и телевизии – Владата на РМ реши да го раскине договорот за приватизација на оваа компанија, склучен со австрискиот инвеститор [кого и кривично го гонеше и за кого распиша меѓународна потерница] 3 – поради последователно неуплаќање на повеќе рати од истиот и непочитување на предвидената динамика за инвестирање.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Она на што најпрво се сети тој беше да се обрати до ССМ, од каде што доби мошне добри правни совети за валидноста на известувањето што го доби, а беше запознаен и подучен за неговите права од работен однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Штрајкот беше поведен од штрајкувачки одбор во кој беа избрани десетина нај- чесни и некорумпирани работници, докажани храбри борци, меѓу кои и Б.А.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, неможејќи повеќе да го истрпат понижувач­ кото однесување на новопечените газди и нивните послушници, скоро сите „порцеланци“, како што имаа обичај да се ословуваат меѓу себе, решија да организираат штрајк против условите за работа и да бараат исплата на заостанатите плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, во тоа време на неговата работната позиција, беше поставен друг човек, негов колега и соработник, за кого што С. С. нема никакви персонални замерки – ниту за неговиот однос спрема него ниту, пак, за вршењето на работата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Многу и е тешко, брате Даме! Нема веќе живот! - Така е... - рече Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Земјата, мајчица наша, раѓа. Плодна е и богата. Со врела пот ја полеваме, но за кого?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И Симон е тип на интелектуалец кој оптира со политиката иако декларативно стреми кон универзалното Добро, но и човек за кого не е сосема извесно дали е способен да го почувствува и страдањето на поединецот, дали неговата хуманост и емпатија се наоѓаат само во зборовите, во интелектуалниот порив, но не и во срцето, и дали затоа во оној момент кога тие преминуваат во дела, доживуваат крах.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Остана сосем сам, милји оддалечен од неговиот искрен и лојален пријател за кого мислеше дека во последно време беше единствениот способен за здраворазумен дијалог.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На господин Бизонд, што работи на преврски, за кого вршам мали „работички“ , ќе му изгледам уште поблед. Ќе се помири.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се завртува остро и Данче, која иако се преправа дека не ја интересира за кого е порачката, напнато сѐ слуша, и протестира.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се запрев, погледнав за кого е.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На која светулка во сонот ли ѝ мавта? За кого оние синолички ли ги збира?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А старецот си излезе, оддалечи, мислејќи, за кого да ја мажи друг. Ој, кутриот?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Секогаш кога ќе сретнеше некого да работи, му викаше: - Мее, се козиш, се козиш, будало? А за кого? За џандарите?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А. А. излегува од својата „флегма”, збунет од наводите на својот собеседник, за кого „револуционерниот месијанизам” претставува изродена норма на една филозофија на која ѝ изминало времето
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со моите мали и речиси никакви познавања на патиштата по кои замина за да се загуби а можеби и да исчезне засекогаш човекот што толку го засакав, на што ли ќе му заличеше тој човек за кого ќе тврдев дека му е татко?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најмногу ме мачи сознанието, дека еве и сега, од оваа раздалеченост не сум сигурна каква требаше да биде и што да содржи приказната што требало да му ја раскажам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иднината, ако тоа досега не го постигнале минатото и сегашноста, ќе ги разјасни определбите на овој исклучително комплексен и антологиски автор, за кого со право може да се каже дека напишал ремек дело за тажната увертира за запустувањето на нашата Магна Матер Македонија, за трагичните историски реминисценции на вечниот македонски народ, и за македонската дијаспора.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Расеано ја слушав неговата лекција за седумте чуда на грчкиот јунак Херкул за кого ни прикажуваше на свој начин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се говореше, но тоа беа само гласини за кои во ниедна книга потврда верна не можеше да се најде, дека тој запис е во некаква врска со поетот и царот мудар Јудејски, Соломон, за кого и Писмото Свето говори со слава и почест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оној занес на голем трагач по невозможното, за кого леди Алкафорада, владетелката на белото острово, ќе биде конечно најдениот raison d`etre.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не е за кого било речено, туку за кого било печено. **
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Зар тој што имаше толку исушени откоси зад себе, за кого кружеа гласини дека е женски срцекршач, вечерва уште на втората средба прифаќа да биде понизен слуга и роб.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тогаш учителот, налактен на извалканата маса, ќе започне за што и да било и за кого и да било, стариот слуша и божем случајно зборот ќе дојде и за Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од училиштето се слушаше: Здрав желаем, ште стареем, за кого живеем, за Б’лгарија, ура, ура, ура!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А за кого се борев, прашува, за кого и против кого, прашува, кој е поразениот, се прашува, ама одговор сега не си дава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За кого живеам јас, овдека, без никој никаде, велам, а таму ме чекаат децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е така е кога не знаеш за кого се бориш, му велам, - А ти знаеш, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За кого се бориш, бре, бамити ја, вели Наќе. - Ами ти за кого се бориш, вели Стојан од реката. - Абре, со Бугари ли се стокми, вели Наќе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако се преслечиш во чисто, за кого се преслекуваш, ќе рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние за кого умираме, си велам, еве сите држави си прават гробишта, а нас нѐ потфрлаат во туѓите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заборавив дека ништо немам: ни со кого да живеам ни за кого да се мачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чувствував подобро и можев да станам и да го оставам со сите грижи од кои се дочекува брза но не и далечна старост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак лежев и повторно и пак повторно ги пребројував недостижните птици. „Знаеш за кого говорам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој си ти и кој ти ги видел очите да те праша за кого јас ќе се мажам?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не можеш да се омажиш за оној стар и исушен жабок. Не давам, разбираш, не давам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зборовите се искинати, нејасни, не се разбира кој за кого плаче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но, откако Круме Волнаровски денеска беше притворен, повторно ме зајаде црвот за улогата на Ема. Со кого таа работи? За кого?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Температурата на животот топеше еден студен, дотогаш непробоен оклоп а тој плашејќи се да биде разголен до дно поставуваше примки. „Јано“, рече. „Тој професор за кого ти расправав чека сега луѓе во заседа и ги моли да пијат со него.“ „Ти не пиеш.“ Дали е возможно, мислеше. Дали е возможно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Марамите се за мама и Атинчето, тие нека си решат која за кого да е.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Климент Камилски, уште како студент и докторанд на Сорбона, располагаше со главните дела на Андре Мазон и во College de France им се восхитуваше на неговите предавања за руските класици Иван Гончаров (за кого своевремено одбрани докторска дисертација на Сорбона) за Иван Тургенев, од Пушкин и Шевченко до Достоевски и Толстој.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Андре Мазон ќе појде во Јасна Полјана за да се сретне со Лав Толстој за да проникне што подлабоко во рускиот роман работејќи врз докторската дисертација за рускиот романсиер Иван Гончаров.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да ѝ го искорнам пред провала окото на месечината, да ги сечам подвижните нишки на времето, за кого провалувам, да приковам крик за помош, повик за прогон. Сѐ.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За кого, за што пее таа птица ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За кого, му падна ненадејно на ум да се запраша, го пишува тој својот дневник? За иднината, за неродените.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- А сега? - И венче да си сплетам? И коси да си расплетам? И танец да заиграм? - За кого?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Шо велаат: еден правил — друг ќе носи, не за кого е речено, ами за кого е печено!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш се проштава таа со својот роднина, за кого ѝ е жал и плаче, и му го фрла дарот на рамо, подарен од зетот, а девојките ја пеат песната: „Мила ми мила — таткова рода".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тука - зошто паднав ја? зошто ме куршум прониза, зошто ме земја притисна - за кого лудо загинав?
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Заради што, за кого отров, кога не сум змија на камен да го оставам минатото како стара кошула? Не сум змија. Ни друго.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„За кого порака?“ „За нив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Вујче? - Виктор ме погледна изненаден. - Ах, Вујкото! - (Со каква леснотија мојот постар брат одбива да се сети за кого зборувам!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И така, си рекол, немам за кого да живеам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но за кого да рече?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ќе вариме ручек, ако? - Ако. А за кого? - А за кого варат нашите мајки? За нас!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѓорѓија беше сосем неподготвен, недотеран, како за несреќа не слушаше француска музика, а цела дневна беше распослана со книги, тестови и домашни од неговите ученици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А за кого е оној мармалад, види, пет месеци стои во креденецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А не знае ни за каде, ни за кого...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Воскресија Мукаетова гледа во огнот и вика: За кого се борите, крвници!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— За кого работиш, ми велат, зар за ,чјорнова чјорта?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За кого патуваат толку долго овие прекрасни играчки а?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Не е важно за кого си печена, туку за кого си речена, или обратно,...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ќерката своја единица за кого ја даде?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Граматик, писарче во еснафот на папуџиите. Писмен и опулен, ама за кого?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)