до (предл.) - сам (прид.)

До самиот агол од училиштето мравките го изнесле своето житце од „амбарот" и го сушат на пролетното сонце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одблесоците на овој пламен проблеснуваа до самата улица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во водата, до самата куќа, јато црни птици дрско вртат со главите на високите непријатни вратови. - Норови!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Моето седиште беше до самата врата на ходникот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Долу се привршуваше и копањето на каналите до самите куќи и изградбата на сопствени шахти во дворовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Јас, инаку, тоа ви е познато, ги мразам јамболлиите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги наредив бомбоните во полукруг, од ѕидот откај што излегуваа кон балконот, и на балконот, до самата ограда, ги ставив најголемите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Со тешкиве весла, - се соголија до самите катници зелените заби. – Ако ви е помило, тоа можеме да го сториме и со топузи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По овој разменет артилериски оган со зборови, секој можеше да препостави што ќе се случуваше потаму.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И самата не знам колку пати ја видов смртта пред мене, до самата мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше еден бел покрив со синикави преливи, што се покреваше од пред него и се извишуваше до самото небо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во дното под прозорците и лево, до самата врата миндер, послан и подреден со перничиња.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие меѓу себе, тој со себе.  Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сувите дрва, штиците и черчевињата се запалија и веќе пламенот изби и до самиот врв; потоа се распламте до небо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Грижите не ѝ дозволуваа да ја замајуват споредни мисли, снегот беше и тука пред влезот до колена, а дрвата добиени преку социјални грижи што останаа зад баба Петра беа крај оградата на фабриката, до самата куќичка на Мурџо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Поглаварката на вештерките, што имаше густи чатма-веѓи, се поднасука до самиот Дедо Мраз.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во овие два смели потфата, дневникот и каталогот, тој ретроспективно го следи својот уметнички развој, досегнувајќи до самите корени на сопствената креативност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие откритија ќе ги постават координатите за неговата позрела фаза.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во стаклен сад засветлен одвнатре, бил сместен тој несреќник од најблиската планета.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Покрај Циркускиот шатор, речиси до самиот влез на Циркусот, била поставена приколка во која бил прикажуван необичниот човек паднат од месечината.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зачекори на самата ивица на копното, до самата река.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)