до (предл.) - дома (имн.)

Како дар од нејзините жители и од Акиноските, понесе пет канти со мед, пет канти со овча маст, толку со сирење и восок, неколку јунци и повеќе шилежиња - за да има пресно месо до дома, до Константинопол, а како спомен од себе, покрај двете смртти на браќата Акиноски, го остави и она одликување кое во домот на Акиноски, во едно дрвено ковчеже, заедно со други семејни реликвии, на полиците во гостинската одаја се чуваше до целосно пропаѓање на Имотот, во времето на распуштањето на колективите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дали е ова твојот вообичаен пат до дома?“ - и така натаму, и така натаму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знаев како си отидов до дома пред децата. Дома! А што по тоа дома? Застана тркалото! Што сега?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Така некако, немам можност да видам што се наоѓа зад високиот ѕид. Целата слобода ми е патот од училиштето до дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада размислуваше како со тешкиот ранец ќе стигне до дома. На одење ѝ помогна Долгиот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Поблиску до дома, хаосот ни помага да ги проучуваме збиените честици што ги фаќа магнетизмот на Земјата и чие ослободување во атмосферата ја предизвикува појавата на аурора.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На големиот одмор бев во искушение да претрчам до дома и да видам што направија.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ме пуштаа и до дома во Маказар, да ја видам мајка, и пак се враќав таму во сарајот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дента беше цел ден во офицерскиот дом на последните припреми, отиде до дома на кратко да се истушира и спреми, се облече во едноставен светло лилав со ситни бели точкички фустан од жерсеј кој на ивиците беше украсен со едноставни дантели.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Да си седиме мирно. Да сме си блиску до домата наша...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
До крајот на денот Пелагија и Перса уште еднаш убаво се договорија дека од сега натаму таа, баба Перса, ќе ја има грижата малечката Пелагија навреме и безбедно да стигнува до училиштето и од училиштето до дома.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така среќно стаса и до дома, колку да го освежи лицето и да промени облека, пред да се појави на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги менуваше брзините барајќи ја соодветната и ја молеше да издржи барем до врвот, а потоа по удолницата белки ќе ја издуваше пречката и со порамномерен ритам ќе ги довлечкаше до дома.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Девојчето трчаше сѐ до дома, за да ме покаже на мајка си.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)