во (предл.) - густ (прид.)

Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во пазувите на Цинвалд Штом се напушта Теплеце, ова време сега облечена во снег, само на десетина километри, „мерцедесот“ почна да фаќа поостра височина, а пред нас потот се виткаше како змија, сиот обрасат во густа борова шима.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На брегот гледав многу рибари, речиси збиени во густи редови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Иако на преминот имаше многу коли и тешки возила, иако сите мотори работеа, нивниот шум се топеше во густиот снег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Огромните дворци, изградени на една чиста планиска лединка, завиткани во густа борова шума и опашани со зидови, оставаат впечаток на куќи приказни од бајки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Синаја е начичкана со куќи една врз друга на самите стрмнини на Карпатите, во густа шума, и е испресечена со стрмни патеки и улици.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Откако им се заблагодарив на вниманието „Мерцедесот“ даде гас и се загуби во густиот вриеж на париските автомобили..
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го остави северниот крај слободен, не за да го пушти Толета да избега, ами да му го поттера на оние јузбашии, што исто така ноќта ја навртеа војската на дветри стотини метра до селцето и залегнаа на пусија во густите смреки и грмушки од Никулица, Нежилово и Клен за да го дочекаат скриени зад карпите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Толе по својот обичај само нареди побргу да се готви јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фотографии од младоста, предмети со лична важност, пишувани забелешки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Втиснувајќи смачкана конзерва на кока-кола во густиот нанос на црната површина на сликата, Џарман не само што го згмечува консументскиот симбол, туку и неговите долго-години стекнувани конотации на ликовен симбол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На црното поле на сликата растурени се чаури од муниција, распрскани делови од метална макета на храм, шрапнели, црвени перли, бисери и зрна пченица. Можно ли е тоа да прор’ти? okno.mk | Margina #11-12 [1994] 199
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се искачија по едно долче и завлегоа во густа папрат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ остануваше измешано и таинствено во густата балканска пајажина. Големите пајаци вешто се сокриваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Претпазливо ѕирна низ сивиот плот потоа ја отвори дрвената врата и ме повлече во дворот, во густ босилек и во некое жолто ситно цвеќе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И таму во логорите, скриени во густите шуми на Грамос и на Вичо деноноќно ни ги переа мозоците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како се да потона во густа магла, во непроцирна темнина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ноќ дождлива го заврти тркалото на животот, се најдов високо блиску до поднебјето, во густ метеж, метеж од разминување на ангели што рози споделуваат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Две птички... на црешово стебло во густите цветови, милувки Две птички сиот универзум е со нив...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потајно се радувале што тие луѓе од она село чие име тешко се запаметува им го донеле од шума попот: светците на манастирските ѕидови изгледале повесели кога од олтарот доаѓале во густи и бавни бранови свештенички песни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека, како да си починува пред да го завлече ножот помеѓу кожата и месото на животното, Онисифор Мечкојад запцул куќа и ораница, колепка и гроб, снаа и балдаза, земја и небо, додека и оној со факелот в раце отстапувал назадечки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веќе неколку дни ваделе камења за оние што сакале да станат воденичари на рекичката Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За да знаат дека од приморјето, од некоја гладна земја Арапија, ќе допливаат до нив накострешени стаорци со болештина во мочката и во лигите, ќе ги заземат во густи глутници куќите и трлата, ќе изгнасат и човечец и коза, сиротинска доилка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец останал сам, врел и во оклоп на модрици, наеднаш безимен и бутнат на некое дно на кое само месото ја памети својата болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се тргал, сакал да му се врати на својот свет што го измислувал, сакал да гледа како по усвитени карпи се лизгаат грешни души, со крици на врани паѓаат во густо и вжештено море и ѕурат со усвитени клобуци кон своето блажевито минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сам и бесен, со згрчени прсти во густата топлина на утробата, барал што не споменал уште во своите пцости и споменувал одново, по еден друг ред, од небо и земја до ораница и куќа, и сѐ така во непрекинат круг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Војната на птиците е претскажување за крстените и некрстените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како сите порои да минуваат низ ова село, кај и да стапнеш пропаѓаш до коленици во густа леплива смола.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Нејзините топли солзи се лизгаа низ образите завршувајќи во густите коси на бебето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Надвор во густата безживотна бара лежеше ничкосан на една страна коњот и самиот безживотен: здрвени нозе, забуцана муцка в кал, а на црвеното чело чавка со кокетно накривена глава се бара во огледалото на лилавата зеница.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се заврте и појде кон железните ребра, пак, уште еднаш, течејќи против текот на разбранетоста, шарена и густа река на луѓето. Како крмнак во густа и жива шума.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Студентот попушти, тешкиот отров се згуснуваше во густ млаз. Болниот конечно заспа.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Лакхдар беше во право. Вилата во која некогаш живеел Андре Жид во Ла Марса беше со убав видик на морето, со градина сета обрасната во густо медитеранско билје, насекаде проникнато со стракови јасминово цвеќе, со шадрван на средината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде, во куќата како да е сѐ уште присутен духот на Жид!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
2. Некој со поголемо срце отколку што е моево или со повеќе чувство за враќање во минатото до себеси ја сретнува Рубина Фаин во густиот и жив гоблен на градското улично и човечко мнозинство, токму онаква каква што била кога го завршувала писмото - бела и долговрата, со благо поттрепнување на горната усна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Женскиот оддел на Прифатниот центар за странци беше организиран во реновираниот Поштенски дом на три километри југоисточно од Метрополата, изделен од населените места распослани на периферијата, во густа борова шума, на висорамнина од која натаму се простираа пределите на ловиштето „Рис“.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во нагризената ограда од спротивната страна, брестовите гранки одвај видливо се нишаа на ветрето, а нивното лисје се лелееше благо во густи маси како женска коса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во испрекинатата ограда од спротивната страна на полето, групите брестови дрвја се нишаа сосем благо на ветрето, а нивните лисја се мрдаа во густа маса, како коси на жени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И одеднаш - се гледам насон сум заталкала во густ капинарник.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А за да падне мостот во широкиот вир кога ќе сакаат, тие врзаа по една ортома на двата краја на мостот и двајца се решија да се скријат во густиот врбјак, та кога ќе се накачат напаѓачите, да ги тргнат ортомите, да се урне мостот со сите луѓе што ќе бидат на него и да се издават во вирот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Еда на ова стражарско место не го интересираше прозорецот зашто пр секој поглед во густите капини косата како да му се поднаежуваше од страв дека навистина некој би можел да се појави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И умираше во густ бамбусов сплет под тешки шепи на џиновски тигар додека над него раснеа небото и восхитениот шепот на африканските ѕвезди.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не. Неговите очи поправо се потопени во густо црвенило.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Халт!“ Како да се заплетка во густа жичена ограда, невидлива и затоа уште пострашно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Горе, во густата корија над Велјанова Ливада, нестрпливо чекаа партизаните.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога навлезе во густата корија од Караорман, се исправи на коњчето, гордо ја крена главата и колку што го грло носи запеа: „Горо моја, мајко на јунаци, шири, мајко, зелени пазуви нов партизан мене да дочекаш!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Луѓето се затскрија зад свијокот, во густите дрвја, и зедоа да одат угоре, по шумичката. Таму не ги фаќаа куршумите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нараснуваат, се слеваат во едно и, небаре орајќи меѓу брчките, се губат во густите веѓи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во овој темен круг со хоризонтот затворен во густиот грб на боровите мансарда сум на една починка Од ноктите ќе исцицам трошка храброст да ја поделам есенва.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Запната му е во густата коса, мислиш фатена на некој чичек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако не зборувате така, како што ви велиме, тогаш секојa ноќ ќе сонувате само соништа во кои во густи шуми ќе ве бркаат волци, од матни води ќе излегуваат змејови и со пламени јазици ќе ве горат... и добрите ангели нема да ви дојдат на помош...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој успеа да се скрие во густите трски.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По поднесениот рапорт и поставувањето мртва стража, четата, одејќи еден зад друг го следеше курирот кој пробиваше пртина во густиот снег, влечејќи го зад себе во мракот живот синџир.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пак бев со козите, крај река. Тие, завлечени во густите грмја, брстеа, а јас се бањав и ловев мренки под камењата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Стој, - ме запре дедо. - Легни во папратта - ме повлече по себе долу во густата трева.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Направената маст ја мачкаше врз чисти памучни крпи во густ слој, но бегот беше тој што ги ставаше врз рамото и вратот на Атиџе, секогаш смислено повторувајќи ги истите допири на ибн Тајко, колку да ја убеди во нивната невиност.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)