во (предл.) - туѓина (имн.)

Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татко ми не поверува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Анѓа живее во неизвесност, во туѓина...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој многу имаше слушано за тешкиот живот на печалбарите во туѓина.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Крстане, ти една четврт од веков ја помина во туѓина... Митре замолче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мала е радоста што ја носат спечалените пари за да ги ублажи оние маки кои печалбарот ги трпи во туѓина и немаштијата што ја трпат оние што остануваат дома.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Да бидам проклета, господи, и никогаш радост да не видам ако го пуштам и Кирча да оди во туѓина, во црн гурбетчилак.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Гладот, немаштијата, ограбената земја од туѓи и домашни сајбии како остен ги дупеа и ги гонеа во туѓина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ех, како им зборуваше, во тие часови кавалот на измачените аргати во туѓина, далеку од родните места...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И да не беше пошол на печалба во туѓина, да беше ѝ се појавил пред очи, уште тогаш, не знаеше што ќе направи место да му баци рака: дали да го погледне напоречки и да му сврти грб, или да му плукне в лице што ѝ дал такво име, од кое ќе се срами цел живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Баба му во тоа виде дека личи на еден нејзин помлад брат, кој уште млад замина во туѓина и без да пушти глас од себе не се врати повеќе оттаму.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А и ти нетука, недома, во туѓина, џенем.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Велат, клет е животот во туѓина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И кучето, во туѓина, не лае првите седум години, вели една еврејска поговорка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Заминати в туѓина, ние остануваме жртвувани... за некое туѓо, а не наше, поголемо добро...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Само три години по неговата смрт, кога требаше да патувам во Албанија, за прв пат кога патував во туѓина останав без неговите совети, загрижени мисли. Ми преостануваа неговите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И албанските преродбеници, на кои се повикувате, создавајќи во туѓина, и покрај различната вера останувале солидарни и единствени во одбраната на албанскиот идентитет.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Библиотеката ни беше оставена во наследство во туѓина, по сѐ што изгуби семејството во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А романите Ова е мојата татковина, Мојот Американски аџилак и Орелот и штркот ги обработуваат темите од животот на македонските печалбари во Америка, а во ретроспектива авторот врши анализа на состојбата во Македонија и на искуството, доживувањата и психологијата на Македонецот во својата татковина и во туѓина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како одблесок се нижат деновите и ние се враќаме со мислите на боиштата, во туѓината, се враќаме во тоа наше постоење таму и тука, во нашето вчера и денес и не поткачува прашањето – а утре чија слика ќе се појави во весниците и чие име ќе го слушнеш во телефонската слушалка?...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Старите испоумреле во туѓина, а младите кои се родени таму, пат тераат на море.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Меѓу нив и такви кои штотуку се вратиле од печалба и сноват нови сонови за заработка во туѓина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така, мајка Фимка остана сама и таму, во туѓина, секоја ноќ само еден ист сон сонуваше - дека сите чеда си ги собрала покрај домашната софра...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој грев е гревот што го чувствува поради старите чевли што верно го служеле, а тој, по долго колебање, ги оставил во туѓина, затоа што си купил нови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Балабанов послушно бркнал во џебот и му ги дал парите што му биле неопходни за преживување во туѓина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За печалбата во туѓина. Додуша, тогаш, во ’80 и некоја, Хрватска и не беше странство, ама на море, тогаш наше, преку лето, се зборуваше македонски.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се насмеав. Зарем на Кундера, кој од многу поситни причини побегнал од својата земја отколку што тоа може некој да го направи од нашата, во туѓина му било навистина многу поубаво?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во суштина чувствата и емоциите во туѓина се секогаш поизразени од обично.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се најдов во позиција да ја бранам земјата во туѓина, која однатре беше жестоко напаѓана и оспорувана.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога заминував во туѓина, во долгогодишната мисија, најмачно ми паѓаше разделбата со Мајка, по нејзините зборови на прагот на заминувањето: Сине, варди се!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Авторот, како под диктатот на нивен неискажан завет, изневерувајќи ја Татковата стратегија, во туѓина да учи за професија кој би го „заобиколувала затворот верува дека реваншот на судбината, односно враќањето од егзил ќе го изврши низ чинот на пишувачката имагинација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се биде амбасадор значеше да се биде највисок преставник во туѓина на овој конгломерат од народи и народности, значеше навидум да се прифати уште на почетокот една невозможна мисија, уште повеќе невозможна, ако си припадник на народностите, а најпосебно на албанската народност!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така Татко во новата серија турцизми (гурбет, сургун, гајрет, гајле и беља), предност му даде на зборот гурбет, со потекло од турскиот збор kurbet (а тој од арапскиот збор gurbgurbet), присутен речиси во сите балкански јазици со ист корен, а со мали модификации, со широка гама значења: живот и талкање по туѓина, заминување во на печалба, осамен живот во туѓина, егзил...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никој не можеше да поверува дека ова навидум банално прашање за османскотурскиот јазик на баба Хазбије во семејството што го одгледа и подигна, со текот на годините нема да престане да нѐ следи во текот на долгите години во туѓина, Татко посебно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Припаѓаа на три вери, беа рисјани (православни и католици) и во голем број преобратени во муслимани, без да бидат тврди во ниту една религија, повеќе од различните вери најмногу ги поврзуваше албанството, стапуваа често во мешани брачни заедници, не познаваа верски судири во историјата, видни дејци, интелектуалци, писатели, живеејќи во туѓина повеќе беа прелеани со клучни вредности кај другите отколку кај своите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе живее ли и со нас нашиот корен во туѓина? Ме праша и заборави што прашал. Веќе мислеше на нешто друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој сега сакаше да раскаже како живеел и што видел во туѓина и што донел во куферите оставени во опустената куќа од која отиде пред неколку години преку мориња кон непознати земји да ја пресметува во себе големината на планетата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога Гаврил беше трета година средно тие повеќе пати го земаа на гости кај нив во Вермонт, тоа многу ни значеше и нам како родители, бидејќи има некој во туѓина којшто се грижи за нашиот син.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Чекаш стјуардесата да ти ги покаже зубите, гордо се исправаш и со кнедла у грло и олово у ноги – стапнуваш во туѓината.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Носталгијата пуста да остане Дружењето во туѓина најчесто се одвива преку седенки, квечеринки и журчиња.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Студ. Сама. Во туѓина. Без никој свој. ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Си бил татко, знаеш колку е мачно, колку е тешко во туѓина да чуеш дека прв пат си станал татко...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Дали чорбаџи Јордан ќе чуе таму, во туѓина?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Молчи, Јордане! Засрами се!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ех, црна и крвава е нашата печалба, мајко!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ох, Костадина го сакам!... Да му го видам окото! Да му го чујам гласот!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
XXIII Мајка својот живот на Балканот го делеше на два дела, јасно обележени од балканската географија и од балканската историја: на живот минат на едната страна од границата, во родната земја, и на живот минат на друга­та страна од границата, односно во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не сакаше да му го загорчува живо­тот со спомените, во времето кога се доближувавме кон можната среќа во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Овде, мајко, фашизмот нè остави без надеж! ” „Зар е, сине, надежта во туѓина?”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кај се чуло или видело, дури и во големи семејства, девојка да замине да студира во туѓина, дури во Италија или во Австрија, во Букурешт или во Цариград, кај што можеа да одат само момчињата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стравуваше, еден ден, тој да не споулави од толку читање и заборавање на вистинскиот живот, да не му се случи како на едно друго дете од соседството кое, заминато во младоста во туѓина, во Романија и во Австрија, се врати со многу книги, а заврши зборувајќи си, со денови, самиот со себе чекорејќи брзо крај Езерото и служејќи им за потсмев на суријата деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ако заминете во туѓина и ако ве стрефи голема невола, ама тоа само еднаш може да се случи, кога живот треба да се спасува, употреби го овој златник.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Егзилот, мила, е принесување жртва на границите. – Бегајќи во туѓина ние, значи, станавме трајно жртвувани! – Првин, станавме емигранти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од неа мошне брзо ги научи турскиот јазик и тајните на градинарството кои, подоцна, во животот на семејството, ќе бидат од драгоцено значење за неговото опстојување во годините на големата немаштија во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Татко, од друга страна, како и Мајка, беа загрижени, да не останам засекогаш во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми го даде овој златник и ми рече, знаејќи дека еден ден ќе заминеме во туѓина, да го употребиме кога ќе ни биде најтешко во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше генерации од иста рода кои повеќе никогаш не можеа да се видат, да знаат едни за други. Имаше и многу мешања во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Новите страдања што ги носеше од земја­та поради која страдаше во туѓина, се надоврзаа на нејзини­те долгогодишни големи страдања.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе ни мине животот во туѓина, велеше братот, а нема да знаеме кои сме, кои сме биле, од онаа страна на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оставивме куќи, земја, род, појдовме во туѓина со овие книги...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Според повеќемина во семејството, не биле толку драматични самата преселба и животот во туѓина, колку што била неизвесна судбината на враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека чекоревме крај кристално чистата река која излегуваше од Езерото, како верно чедо кое го продолжуваше својот пат кон бескрајот, кон морето, во Татковата свест, среќен што Мајка му го спасила ракописот, се всади мислата што постојано ги опседнува емигрантите меѓу заминувањето и враќањето, меѓу заминувањето и останувањето во туѓина. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А, во туѓина, животот брзо се топеше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А ако в туѓина останеш и таму завршиш, коските никогаш не ќе ти ги стопи туѓата земја и од нив душата не ќе го најде излезот небески...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше наши измамени на патот на јагулите, останати довек в туѓина, со аманети и последни пари да се испратат по смртта коските во родната земја, верувајќи дека само таа може да ги прими и да им даде спокој, да ги стопи во дното на копното, како јагулите во дното на океанот.“
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А си мислеше порано, ако некој остане во туѓина, во Турција, тоа ќе биде само тој, најстариот син.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
При последната средба дури и ми довикна: Попусто се прашуваш во една твоја надраска (а таква надраска не постои): колку ли бил тежок мојот сизифовски напор в туѓина, бидејќи секој ден сум го разградувал она што таму, кај вас со години сум го градел!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно малкумина го знаат одговорот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш, неговата прва реакција е да замине во туѓина, во brace new world, каде што умеат да го ценат (и добро да го наплатат) знаењето, што, на приватен план, најчесто резултира со економски просперитет и депресивна отуѓеност на вечен странец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Краварката ѝ се пожалила дека нејзиниот господин кој ја венчал пред да почне војната, сега, им се придружил на војските што заминале в туѓина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Несреќниот Генерал веројатно сите нешта добро ги смислил и испланирал, се осигурал со убава поткрепа за во туѓина, само што не се обидел да му наѕирне во умот на својот ординарец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И кога во туѓина ропски бегаш, ти си ветен на Голгота да ме сродиш и обљубиш лудо на исповед кога дојдов, гревот го измислив, дете пред зборот сонот одненадеж ми прорече чудо.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Заборови дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се сретнувале две раскрсници во градот на некој збор кога сме плачеле по црвената боја на небото ти во туѓина, јас во туѓина а секој миг сме се гушкале ко добромисли јас во твоето око, ти во моето Заборави дека засекогаш нè разделиле...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Какви зими, такви рими: жена ми и син ми во туѓина китат елов садник и кршат погача за бадник јас пак сам кмишам дома ко во мечкина утроба трома грицкам виртуелен сладник а татковината ни – гурбетчиски расадник.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се подразбира дека потем ќе испратам и електронски одговор во татковината - да не би да папсам во туѓина од толку многу тајни во музиката на ѕвездите од татковината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
На Ратка Мајка како мајка: и на јаве и на сон севезден ги распетлува јазлите на судбината - тагата ја обликува во скулптура на молкот а сиот вишок светлина му го испраќа на синот единец во туѓина, да му се најде.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ни ја остави, се разбира, и азбуката на доброто и злото а ќе ја паметиме и нејзината граматика на нестивнатиот копнеж по најмалиот син далеку, во туѓина. (Како да ѝ остана подотворено едното око - белки ќе го види пред гробарите да си ја завршат својата работа)
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тука нашинците севезден мерат колку може да трае ноќта во туѓина: ем мерат, ем се бараат самите себе во темнината и во тишината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се пишувало најчесто во одредени клучни моменти во животот: при селидби, суши, глад, при стигнување во туѓина, при свадби, раѓања, умирачки.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За добрите денови - за црковни празници, именденови, крштевки и селски панаѓури, за гости и за праќање аскер и во туѓина, од чисто брашно, само пченично, се месеа погачи, кравајче, пред Велигден - леб наутлија и за в црква - прескури и пупчиња - жените им ги раздаваа на децата по завршената богослужба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој син ти бил еден од нашите први учени луѓе, му се фалеа, оти татко му, кралот, беше ти го пратил во туѓина да учи за лекар.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)