во (предл.) - смеа (имн.)

Се истури во смеа садриазамот а заедно со него и сите од неговата придружба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас прснав во смеа и истрчав надвор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да запамтиш, Циљка, дека ти си борец... - Во малина... - рече некоја и сите удрија во смеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа исто така предизвика еден вид завист кај него кога му кажа дека нејзиниот најголем проблем за време на Двете минути омраза е - како да не прсне во смеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Па, знаеш! После она што го видов на корзото постои реална шанса искубаната веќе да не е со него, - на оваа досетка двете прснаа во смеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеш, дека сега е модерно жената да клекне на колена и да ја побара раката на мажот. И двете прснаа во смеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На оваа досетка Ивона прсна во смеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Отежнат, со темната Гора напред, заканувачкиот Град одзади, тој одеднаш слушна како ладната змија ползавица од грлото се изблува во смеа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дедо му прсна во смеа. До долго во ноќта се смееја сите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чана фрла опул преку Митра до Петра, а и Петра исто така фрла опул преку Митра до Чана и пак прснуваат во смеа само тие двете, додека Митра во чудо се врти де на кај едната де на кај другата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана не седнува на столица, туку своето големо тело го спушта врз сламарникот на еден од креветите, ги продолжува зборовите на Пелагија, малку како на шега Ми как Пено ним да сваљкате ошче адночко оти било широчко! и гррр удира во смеа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
О, боже, кога ме виде тој таков меур, надуен, преправач, најголем преправач, штурец, лажливец, непромислено прсна во смеа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А Ганка? Насмевката како хармоника се развлече во смеа, стана широка, збрчкана, гласна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сите брзнавме во смеа. Почнавме да ги собираме шишињата и конзервите расфрлани и раздробени по ледината.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
По некое време ја расчепи устата до ушите и брзна во смеа: - Ха, ви заиграа вилиците, синковци ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Некој од присутните дофрли: -Каде го најде другар ти! – и групата пак веднаш прсна во смеа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сигурно се сеќаваш? – Е на него не се сеќавам! – рече во смеа Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)