во (предл.) - прозорец (имн.)

Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во прозорецот ќе удри првиот црвен зрак, некако в косо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Куршумите просвиреа над главите на Шаќира и Јована и удрија во ѕидот во одајата, а тие што не погодија во прозорецот удрија во болмето под него и околу него, и од секој куршум се отвори по една дупка колку човешка глава да се протне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе ја издупчат агите и ќе нѐ видат, — се притапка Јован и ја кладе и тој својата манлихера на една од дупките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Мамо, покажи го бебето!“ викна Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка му на Ташко, сета насмевната, со рака ни даде знак да чекаме, а потоа се оддалечи од прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поседнавме на тревникот спроти северната страна од зградата и загледани во прозорците стрпливо чекавме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Езерото се размавтало и размавало и капки од брановите што си ги кршат главите од бетонот на крајбрежната тераса удираат во прозорците и ни го замаглуваат видикот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Старата со стенкање легнуваше во постелата, мислејќи се дали во прозорецот утре ќе го дочека обденувањето.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Така, уште во раните зори кога во прозорецот ќе го видеа бледото обденување, тие не скокаа од постела како порано.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Длабока воздишка го надви тропањето на лончето на решото и шумот на дождот во прозорците...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во прозорците танцуваа снегулки.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој стана, срдито го исклучи решото. Лончето запре да игра.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој час во прозорецот удри со писок изгладнето врапче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш, кога веќе сите папсаа, најстариот на масата не погледна во часовникот на раката туку во прозорецот што зазоруваше, па рече: „Никоја доба. Само за мадиња бесење“.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На улицата се собра народ. Се расправаат и чудно гледаат во прозорците од Митковиот стан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
(Се подисправува и гледа во прозорците.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Одненадеж одекнува подмолно и промолкнато оттаму од Камен и чиниш паво во прозорецот, право до душата и во срцето Максимово, па тој, штрекнат, ја мрднува главата влево, небаре ја засолнува, но веднаш потоа чувствувајќи се понижен и лут на себе ги попритиснува стапалата на подот и останувајќи пред прозорецот чека повторно да се огласи кобникот од Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим го вперува пиштолот натаму во прозорецот, но не стрела, чека.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навечер, пак, кога сонцето ќе се спушти ниско над Плоштина, и кога, малку потоа, ќе завлезе зад грбот на Потковицата, па сенките на западниот и јужниот лак ќе се издолжат дури до населбата на Станкоски Рид, а зраците на залезот ќе се прекршат во прозорците на куќите, тоа е навистина неискажлива убавина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се чини никаде на друго место, освен во Потковицата, нема толку убав, толку цветен, и толку долготраен залез.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ова сакав да биде сфатено како приговор на неговото однесување бидејќи бев со впечаток дека него, за жал, некои битни моменти од моите искажувања го одминуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој И понатаму се оддалечуваше кон темнината во прозорецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и ти, другар Даскалов, сигурно си имаш речено:"Кој знае какви проповеди му има одржано на Ивана оној Боге!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОГЕ ОД БАЊИ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Секое ново сознание е корисно - реков следејќи го бавното оддалечување на иследникот кон темнината во прозорецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој повторно е зафатен со темницата во прозорецот а јас… јас навистина се плашам дека може да се случи и на глас да го прашам дали верува дека неговото професорско однесување може да придонесе во разрешувањето на сложените прашања и дилеми сврзани со мојот случај, во кој наивноста и брзоплетоста заземаат најзначајно место?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, оваа помисла не ми наиде случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Знам, како и обично, најмногу сомненија ќе и бидат препратени на совеста на Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Црвеношијки, златошијки, врапчиња беа вгнездени и доаѓаа во грмушките; верверички и шарени верверички се искачуваа и спуштаа по гранките на дрвјата; ласици скокаа од ѕид на ѕид; млади крастави жаби потскокнуваа во воздухот за да уловат инсекти, и неотровни змии посегнуваа по краставите жаби; бубачки и инсекти брмчеа на сонце; а ноќе воздухот шушкаше од ноќните пеперуги кои со своите крилца удираа во прозорците, во месечевите и запурничави ноќи атмосферата светкаше и танцуваше со милиони трепкачки фосфоросцентни светулки кои на местото му даваа небесен изглед.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Место него улицата ја посетуваше груб и ќелав полициски агент со очи-копчиња впиени во прозорецот со чипкени завеси.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Полека и молчаливо префрлува поглед де на покривот, де на искривениот оџак, долго се загледува во прозорците и влезната врата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се стори како да удри нешто во него, небаре кобец во прозорец.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Хајнерле рече: „Тоа беше птица, сигурно мислела дека прозорецот е друго небо.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Матилда дојде кај нас, и додека се подготвуваше да замине дома со Хајнерле, нешто удри во прозорецот однадвор и нѐ исплаши.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сета ноќ се криел во темнините околу куќава и постојано гледал во прозорциве. Што да правиме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Печорск постои, но куќи во Печорск, во најголемиот дел од улиците, нема.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Штрчат изглодани руини, а во прозорците местимично е вплетена жица, ’рѓосана, преплетена.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во прозорецот веќе беше опрено мечкиното руно на ноќта, црна и дива.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние двајца сега се вратија и поседнаа на креветот, а стариот, бригадирот Језекил, загледан во прозорецот, со некаква вратена сериозност, не можеше да не започне еден од оние свои необични разговори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега сите само продолжуваа да гледаат во снежинките, што се гонеа во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И таа доаѓаше, и овојпат ноќта влета во неговиот прозорец, бесшумна и невидлива, а кога се освести од дремливата занесеност со таа книга, во прозорецот веќе беше црно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во прозорецот, како порој, над прескакувајќи се, му се плискаше една уште побогата и уште поодредена виделина, чие што млечно бело довикување беше многу посилно до она вчера, но тоа воопшто не успеа да го разведри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега стоеше на прозорецот и го сеќаваше со целото тело блиското живинче во неговите нозе како стои со исправена глава и исто како него загледано во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Место сето тоа, тој само зграпчи една рака од таа црвеникава мека раздробеност, а после ја пушташе да му се рони меѓу прстите, паѓајќи исто онака безшумно, пепелаво и право, како и густите ситни преспи на снежинките во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие побудуваа особени асоцијации, болни и безбојни, што го ослободуваа од телото и тој се креваше невидлив како флуид, се лулаше на пајажините и го сеќаваше грубото допирање на таванот и рапавата кора на палмата, вклештена во прозорецот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо Арнаутче и белата подвижност во прозорецот се покриле со танок слој стопен бакар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколцина другари на стројниот стрелец Рамиз-бег, пред тоа прострелан низ гради, со тешко и соголено стебло ја пробиле окованата врата на куќата-кула, се качиле претпазливо по тесни басамаци и го нашле безумникот вкочанет; нечија пушка во ноќта сепак му станала судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад некаков срт се поткренала месечината со едно око слично на Арсовото. Личела на презрел резен дуња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствував тој отсјај како оној што со часови го чекав загледан навкосо во прозорецот наспроти мојата ќелија, во дивитот на затворската зграда наменет за женските притворенички, кој, со еден кат понизок, продолжуваше во паркот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Што е ова?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку вечери, кога Тулио Бути како и обично гледаше во прозорецот на Машиеви, се вангелоса кога виде како во собата отспротива, каде што семејството обично вечераше, но овојпат без таткото, влегуваат госпоѓите Нини, неговата стопанка и ќерка ѝ и како таму ги пречекуваат како стари пријателки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, Бути повтори грубо: – Благодарам, не ми треба. Седеше на малиот диван зад масата и занесено ѕуреше во сенката што постепено се згуснуваше во сопчето, додека во прозорците лека-полека згаснуваше последниот отсјај на самракот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Види, види колку лакомо си ја срка својата чорба!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стана, се приближи до прозорецот и кришум погледна таму, ѕирна накај домот отспротива, во прозорецот од кој се распостилаше светлината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Маргарита не ме погледна повторно во прозорецот но тоа токму и го докажува контактот, неговиот таинствен пулс; Ана можеби е срамежлива или едноставно ѝ изгледа бесмислено да го прифати одблесокот на тоа лице кое пак ќе се насмее за Маргарита, а освен тоа важно е да се стигне до Сен-Силпис бидејќи ако до крајот има уште осум станици на линијата Порт д Орлеан, само три се спојуваат со други линии па само доколку Ана се симне на една од тие три станици мене ми останува можноста да се поклопиме; кога возот почна да забавува пред Сен-Силпис погледнав еднаш па уште еднаш во насоката на Маргарита барајќи ги очите кои Ана сè уште меко ги потпираше врз работите од вагонот како да се согласува со тоа Маргарита веќе и да не ме погледне, со тоа дека залудно е пак да се очекува таа повторно да го гледа одблесокот кој ја чека за да ѝ се насмевне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
9. Дрско извлечен од својата канија зракот, тој бел меч на ноќниот полноглавец загледан во прозозрецот на станот бр 6, лежеше на сивото зглавје.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Светилник На Д. Војнович Мислам на оние утра со скуден пејсаж во прозорецот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Беше тоа полициска патрола што ѕирка во прозорците на луѓето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние тројцата (имаше ли и четврт, Васил?) настегани во прозорецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нека дојде кога светлото во прозорецот кон дворот ќе изгасне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ветар, надојден како море. тој ветар удираше во прозорците разбивајќи се во капки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А потоа, речиси во моментот кога зачекори во прозорецот, видов како влезната врата на Уредот се отвора.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го видов, долу, над Ростов, близу до морето, каде што се влева Дон, како јури со коњот кон една запалена куќа, и наеднаш, скокна од коњот и се фрли во прозорецот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мувите брмчат и удираат во прозорецот: сакаат да избегаат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ветрот надвор бувташе во ѕидовите, во прозорците, застрашувачки свиреше низ мутлите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Погледна низ дупчето и ја виде како стои пред вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе станеше да појадува, бабата стоеше на прозорецот од кујната и ги гледаше минувачите како одат на работа или безобразно ѕвереше во прозорецот на соседите отспротива.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На војниците им иде да пукаат во прозорците. Да пукаат и да пукнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Топката на С удри во прозорецот од нејзината врата и жената од страв се наведна; изгуби контрола врз автомобилот, удри во најблиската улична светилка и загина на лице место.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Срипав од постелата и гледам прво во прозорецот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Вратата се затвори, а неколку камења удрија во прозорецот и стаклото го сторија парам-парче.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така тој имаше време дури и за чемпресот што удираше во прозорецот од собичката на струшкиот рибар.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во прозорецот му удираше еден чемпрес, а чиј хороскоп го направија заедно со Марин Крусиќ кога овој последниот пат го посети во Блатието, каде што се глави како рибар на санџак-бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ќе се покриеше со ложникот, чемпресот му удираше во прозорецот, потсетувајќи го на зборовите од Марин Крусиќ, дека сепак најпосле среќата ќе ја дофати. Ама кога? - беше нестрплив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Западно сонце ми биеше во прозорецот и ми го засенуваше погледот надвор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа беше едно од оние летни попладниња во кои ништо не се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Стоевме пред куќата и гледавме во прозорците.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некои луѓе се движеа од нивната внатрешна страна, некои гласови се слушаа...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)