во (предл.) - постела (имн.)

Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Каде ја навлече болеста никој не знае.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се врати и по неколку месеци легна во постела.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сакаше да биде со нас. Да муабетиме. Се смееше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На креветот во дневната соба пред да падне во постела седеше врз гума за пливање како мало дете кое уште не проодело за да не се преврти на едната или на другата страна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Доминира циглата, сивите бои и студената атмосфера.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па сепак, во вечерите, откако ќе заспиеја децата, додека му шепотеше во постелата, таа го тераше да ги прифати тие промени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога легнува, во постелата што мириса на неговиот страв, чувствува олеснување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ребека мирно влезе во постелата, облечена во белата ноќница под која, Јаков знаеше, таа не носи ништо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од немирниот сон што трае со месеци, од превртувањето во постела неделава, од наглото станување од кревет, мугриве.  Холокауст центарот е трауматично здание.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Него го забавуваа овие игри в постела кои Ребека, оваа цела година додека ја посетуваше, знаеше да ги прави уште повозбудливи, поставувајќи ѝ пречки на извесноста и одлагајќи ги врвните страсти за силовитите продирања, до длабоко во ноќта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јаков не одговори.  Со зимата и првите студови, стигна и гласот дека почнува примената на бугарскиот закон за заштита на нацијата, со кој Евреите беа прогласени за граѓани од втора категорија.  Јаков потстана во постелата зашто со светлината што допираше однадвор се слушаше и гласот на шамашот6 кој потсетуваше дека е Ханука7, празникот на светлината.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Доцна попладне се враќаше дома и се миеше во дворот истривајќи го уморното мускулесто тело со парчето сапун за перење алишта што Рена грижно го отсекуваше само за него.  Вечерта залудно ја чекаше в постела.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тука, во времено вратениот спокој, се отвора подлабоката, метафизичка димензија на неговата личност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Имам многу пријатели тука”, ѝ одговараше полугласно, свртен со грбот кон неа. „Немаш”, му одговараше таа, шепотејќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Застана на вратата и го погледна, онака стасит и мажествен, со широките голи раменици легнат во постелата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Би можел кој сака и што сака да му направи, а тоа и натаму си останува исто: ни напади добивам, ни лежам в постела.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го слушам како се тркала, како се мачи да стигне до мене твоето тихо ало, твоето сонливо и тркалезно о, и веднаш потоа, како измамник, како крадец, ја спуштам слушалката, го поземам од неа уште недоразбуденото и тркалезно о, го стискам во дланките, легнувам со него во постела, го покривам и саноќ го милувам, И кога помислувам дека заспало веќе - тоа како светулка ќе ми светне во мракот и ми се крие меѓу прстите...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој ќе ја наредеше фурната, ќе ја угореше, ќе го замесеше тестото и ќе го оставеше да се зори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Старата со стенкање легнуваше во постелата, мислејќи се дали во прозорецот утре ќе го дочека обденувањето.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Стариот железничар ја слушаше ноќе како се превртува во постелата - како се бори со лошите мисли.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа ја вршеше силната дневна работа, легнуваше доцна в постела и во мислите си се сеќаваше за убавото минато, кое никогаш немаше да ѝ се врати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега беше доведена во една од ретките ситуации, кога тој ја испревари и ја остави будна во постелата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не приоѓајте му, Тој се крие во жиличките на тревата, Скита низ пустината и наслушува од која страна ќе надојдат водите, разговара со плодовите, неговиот глас за визглавје го ставаат во крошните на децата и во постелите на болните, неговата галија плови меѓу пусти острови расфрлани низ морињата на оние што останаа без сон.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Единствен начин да се отвори влезната врата, си велам јас сега додека лежам во постелата буден, би бил тоа да се направи преку натпрозорникот на влезната врата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се разби-ра, спиеше будно: секој час ушите ги начулуваше при најмал шум што би го произвел стопанот превртувајќи се во постелата или менувајќи го ритмот на дишењето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го кладоа в постела: Неда по тажачки прати, најарни тажачки в село.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Понекогаш неговиот пријател сликар го наоѓа заспан во левиот или десниот горен агол на просторијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Повеќето време го проведува во постела. Сепак, сите се плашат од него.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Лебдењето е првиот симптом на летањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фјодор заноќува во својата сукња.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тогаш како балон нежно го враќа во постелата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Лебдее во постелата како дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Вечерта долго се превртував во постелата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Отец Стефан во постела бела, а јас по патишта црни тргнав истиот ден.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Падна во постелата со очи ширум отворени и се настана во Господа ангелската душа на царската ќерка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пак молчење. Сакав да станам, да речам дека сѐ јас ќе работам, дека не треба и тетка Рајна да доаѓа ако не може, дека јас нема на училиште да одам ако затреба, само не, само тоа не... се тресев во постелата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Утрината по појадокот отидов пред бараката на трудниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидував да заспијам, и долго се превртував во постелата, мислејќи на она што го слушнав од Отла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Очајот се беше претворил во физичка болка, се прпелкав во креветот, и проколнував, немав друг лек за болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прпелкав во постелата и проколнував, го проколнував мигот на моето раѓање, ја проколнував мајка што не ги стиснала нозете да го смачка малото крваво главче кое едвај што подизлегло надвор од неа; ја проколнував утробата на мојата мајка што ме додржала девет месеци, што не ми станала гроб; го проколнував семето на мојот татко, и неговиот копнеж да ѝ се приближи на мојата мајка во ноќта на моето зачнување; ја проколнував и таа ноќ на зачнувањето, го проколнував и првиот ден на првите луѓе, и нивната прва страст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еве седма година како лежам во постела дамлосан во сон од кој никој не може да ме разбуди.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Моите ме довлечкале до дома. Два дена сум бил во постела, на третиот сум ги исплашил луѓето од чаршијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со жедта на посветен безумник барем едно од моите писма да пронајде таков процеп, и на зајдисонце да допре до собата со стар часовник, до човекот кој легнат во фотелјата како во постела од изгниени лисја, со замаглен поглед го ослушнува струењето на тишината, го отворам дневникот со корици уредно навлечени во кожна обвивка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И таа, со својата несигурна насмевка, со секој шепот подалеку од мене, по нечујна во постелата, го чувствува губењето на блискоста со собата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Џуџето Муртко“ – си дофрлаше секое утро во огледалото иако ѝ беа доволни само три часа добар сон, весело да запретка во постелата, дури и кога утрото е студено како зимска ноќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се враќа Бандо во постелата, ја гледа жена му кај што спие со собрани усни низ кои шишти нејзиното дишење како фитил да гори.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од нежност, како во постела од рози, ќе бидеш послана како најнежен трендафил... а тој само ќе те милува со поглед, до таму што ќе те расчеречи божем си печена кокошка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Сè што тој ќе побара од тебе во постелата и околу неа е најубавото што може да ти се случи... и не само ноќе“, им велат некои мајки на ќерките... понекогаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За среќната петка Ако некому му кажете дека здрав-прав треба да легне во постела и да лежи 180 дена без станување, а нема скршено ниту рака, ниту нога, ниту ребра, ќе побегне без да се сврти, но јас се согласив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас знам каде е каменот што тој го милуваше додека шараше со очите и рацете по црниот мермер чекајќи да ѝ се придружи, а не знаеше ни како се вика тоа тело што не легнуваше во постелата до него веќе предолго, предолго за него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го барам во постелата, до мене, пак го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се корне кожата и како одронат малтер ми паѓа во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Децата се разбудиле и се задеваат во постелата, се скокоткаат, се смеат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Уља еднакво си седи во постелата, ме чека, вели и само плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И лежам така запашкан, како туѓинец во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нивната милост се престорува во милосрдие. Ја свртувам главата настрана и пак се гледам запашкан, како туѓинец во постелата. Како тезгере фрлено, запотегалено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па некогаш ќе пие, ќе пие и ќе легне надолу во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога по пустото свое чекање мажите се враќале во постелите, со рамазанска глад се фрлале на своите жени и им биле благодарни што тие уште ги чекаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Биди разумна... - Ме проколнуваа, потоа ми беа благодарни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Две зрели тела се превртуваа во постелите фаќајќи се за нишката од сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го почувствува како натрапник во постелата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја молеше и не постави никакви услови, ѝ вети многу повеќе отколку што беше подготвен да исполни, но наиде на несовладлива пречка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ајде напред, брзо!“ реков, но не можеше брзо; полека, како стари луѓе ја поминувавме снежната пустелија; долго по нас одекнуваше нова, но погрешна детска песна: „Веселете се, о пациенти, лекарот е со вас во постелата!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па и тебе однекаде те оттргнале, не доаѓаш на сопствените нозе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно утро, по ноќта помината во неисповедливи искушенија на границите на телесното искуство, Марија не беше крај него во постелата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неодамна, кога цел ден лежеше болна в постела, ѝ прочита една приказна за сеништето од долот, и ѝ испече лепчиња на пирустија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сосема сум прибран и најсилен од сите, а тоа и останувам, и покрај сè тоа ништо не ми користи, бидејќи сега ме фаќаат за глава и за нозе и ме носат в постела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сетив, секако, дека беше подготвен за средбата во кафеаната „Знак прашалник“, а и дека никогаш не стигнав да проверам дали тој клуч функционира или не.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само за еден миг му го заледи грлото и тој стигна до дома веќе без да може да изговори ниту збор; сиот се поду и легна в постела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој го заврши ручекот весело и по ручекот веќе не пишуваше ништо, никакви документи, туку онака малку си поужива во постелата сè додека не се стемни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со тие мисли се вовлеков во постелата, но не можев да заспијам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Чудно што засвиреа токму таа ноќ и ја потсетија на заветот што ѝ го даде на мајка си, заветот дека ќе ја крепи куќата дури може.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе следниот ден се откри дека има силна треска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А никој од тој подвижен џган пациенти ни со прст да мрдне. Измамен сум! Измамен!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Полудуваше со залепени клепки: точно врз очите му лежеше студена арапска сабја, или боцкава жица, или танка змија, сеедно, тој зрак, тој ноќен призрак го менеше својот облик, и човекот како и да се наместеше во постелата го чувствуваше и остаруваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги замислував сите мои најблиски суштества, пријателите и сите оние што ги познавав, и постојано низ главата ми минуваше сè она за што со нив би сакал да зборувам (и си префрлував себеси зошто за тоа не зборував со нив додека бевме на слобода), но не само тоа: си замислував како се потам во купатлото, како се шетам по кејот, како спијам во постела облечен во својата пижама, како јадам бифтек во овој или оној ресторан, пијам коктел или се засладувам со торта со шлаг, печам пиле и подготвувам од него сос, притоа си потпивнувам бело вино и слушам секаква музика, лежам во тревата и се сончам, го пијам своето утринско кафе, ги посетувам галериите и кафеаните, гледам добри филмови, влегувам во ателјеата на своите пријатели… и така натаму.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
2) А сега да ти напишам неколку збора за нешто сосем друго: утврдив дека за време на подолг престој во затворот на чувствителните луѓе им се заканува опасност да станат огорчени непријатели, да почнат да го мразат сиот свет, отапуваат, ги обзема резигнација и стануваат премногу себични.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги замислував сите мои најблиски суштества, пријателите и сите оние што ги познавав, и постојано низ главата ми минуваше сè она за што со нив би сакал да зборувам (и си префрлував себеси зошто за тоа не зборував со нив додека бевме на слобода), но не само тоа: си замислував како се потам во купатилото, како се шетам по кејот, како спијам во постела облечен во својата пижама, како јадам бифтек во овој или оној ресторан, пијам коктел или се засладувам со торта со шлаг, печам пиле и подготвувам од него сос, притоа си потпивнувам бело вино и слушам секаква музика, лежам во тревата и се сончам, го пијам своето утринско кафе, ги посетувам галериите и кафеаните, гледам добри филмови и влегувам во ателјеата на своите пријатели...
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дури во дваесет и три часот, кога веќе беше дома и во постела - во темнината, безбеден од телекраните сѐ додека беше тивок - беше во состојба да размислува непречено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко и Доста се прибраа, и по слабата вечера, се најдоа на чардакот во постелата од нов посталач и нов покривач.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но тоа веќе ги надминувало нејзините можности и сега тој беше во постела во психијатриската единица.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеше да седи, или можеше да биде седнат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа ги навали очите и почна да му раскажува како пред три дена тој дошол да ѝ држи епитимија, таа лежела гола во постелата; тој се наведнал да ја покрие со веленцето, а таа се поткренала, го фатила со рацете за вратот и го привлекла кон себе; тој почнал да се трга, да се напиња, да се исправа, но нејзиното тргање било посилно и тој клекнал на колена крај неа, а потоа се наведнал над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствувала скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлекла влечејќи му ја главата кон своето лице.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Додека заспивате во постелата на доцниот час Марк Стренд упорно ви тврди: Ова е вистинскиот час!
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Се поткрена во постелата, ѕверејќи наоколу во мракот додека не ја препозна собата и конечно не свари дека веќе не сонува, дека е буден.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По пауза, полека се сврте кон неа во постелата, со дланката ѝ го обложи голото рамено: „Зарем не знаеш колку многу сакам да ми бидеш жена...“ ѝ рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се разбира, не му одговори на прашањето, но намисли да го однесе в постела, евентуално да му одговори некако на прашањето кога Едо ќе почне да се помамува по нејзиното тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега ти ќе правиш како ќе правиш ама барем еднаш ќе легнеш в постела со мажот пред да замине.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако стана, се зами и испуши една цигара, одеднаш сфати дека нема што да прави и му стана здодевно, а не можеше ни да помисли да се врати в постела да прелегне и да се обиде да презаспие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ќе бев ли помалку уморен в постела и помалку ли ќе мислев на своите болни (часовници, шуми, едра), кога ќе го чувствував крај себе твојот врел колк?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го легнав во постела, онака како што најчесто спиеше, со лицето кон мене и раката под перница.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Жените прикажуваа оти кога ги полегнувал голема тежина осетуеле во постелите.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Како десетгодишно момче, едно утро с преправил дека е болен и останал в постела, па додека домашните биле надвор, на работа во полето, тој со бовчата на рамо пошол од Кокино право за Куманово.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во постелата лежеше три дена, а потоа беше обземен од ужасот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Додека ноќта лежев во постела ја чув како ги навлекува сѐ до долу, до самото дно на прозорецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Најпосле престанаа да се смеат, и останаа лежејќи во постелата, во студената ноќ, држејќи се за раце, со главите што се допираа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И се најде седнат во постелата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Одвај чекал навечер по вечера да се истркалаат во постелата и да го помоли: - Тате, ајде да ми кажуваш за чевлињата што ќе ми ги купиш за Велигден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Баба му го става Мечето во постелата на Зоки. - Но да знаеш, нема да се откривате.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Така сега Зоки и неговото Сламено Мече лежат мирно во постелата, покриени дури до устата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Стариот чичко доктор рече дека ќе мора да остане в постела, ако сака побрзо да оздрави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но на Зоки му е многу здодевно в постела.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Горачинов веќе грчи на креветот, а јас се превртувам во постелата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа се врати во постелата и го разбуди мажот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Старичката се подигна на прсти и, ставајќи рака на уста, му шепна на уво: - Моча, моча во постела...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа тогаш глас не пушти: го гледаше, го гледаше синчето свое како восок пожолтнато во постелата каде што лежеше како да не верува оти умрело и потем туку ѝ шумнаа солзите како кога ќе прокапи вода од дупнат сад.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека јас и бате Николче во постелата се преправавме дека сркаме, бате Јоле се добрал до пушката на дедо Геро, и чепкајќи ја, го тргнал клепавчето и таа пукнала.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Е сега доста беше, невесто- ѝ рече тој на мајка ми по што таа, како одвај да чекаше, ја грабна машата и почна со неа да штрака по нашите задници, нè натера кој да се пикнеме в постела на своите места и преку глава нè покри со ложникот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Паметам, легнав в постела, се покрив со ложникот и додека лежев си мислев дека никогаш не ќе заспијам, од толку што ме возбудуваше она што нас децата нè очекуваше утредента уште во муграта.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо ми и баба ми, чинам, се разбудуваа и пред мајка ми или татко ми, ама се таеја во постелата сè додека мајка ми не го свареше планинскиот чај зимно време, и кафето измешано со повеќе печен и мелен уров летно време.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нас децата нè вратија в постела да седиме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога најпосле сите четворица нè напика в постела, не можевме да си ги издонакажеме работите што имавме да си ги кажеме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бате Јоле тогаш не беше тука со мене и со бате Николчета во постелата каде што седевме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога навечер, по враќањето откај сарајот, не можејќи да се скраси в постела, нервозно шеташе нагоре-надолу по плоштадката пред Капан-анот, која дење се полнеше од трговски договарања и преговарања, тој избегнуваше да се сретне дури и со Марин Крусиќ, зашто сега со никој жив не сакаше да ја дели својата болка, како таа единствено да му остана од Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Им го остави и грипот, ама на младичот и еден несфатлив немир што тој не се обидуваше да си го објасни, бидејќи треската го зафати со таква силина што веднаш го кутна в постела.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)