во (предл.) - лет (имн.)

Но при тоа свежите траги за случувањата ни се нарушени во паметењето, и бараме помош од други луѓе, записи, артехакти или било што друго, ако воопшто некој успеал да го фати моментот во лет, зашто движењето и настаните бргу се случуваат, многубројни се и се прикриени од нашето полизаспано око.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа речиси бесконечно „играње“ на состојбите на зборот фатени во лет одразува една од можните коинциденции што во поезијата на Ренџов се повторува од неодреченото, неодстореното, неодотвореното суштинско прашање за тоа: кои се конечните можности на „зборот“ како енигма во обликување на мислата кое и самото треба да му го овозможи величењето на зборот како суштина на мислата.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Слободица, слободица мила, како птица в лет!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гого со лес како во лет го помина средното училиште, ликовната академија, па и постдипломските студии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко, веројатно, стигна до оваа точка на животот носен од крилјата на својата мајка која најголемиот дел од животот го мина на брегот од Езерото, во лет во место, сакајќи да го втаса семејното јато, одамна одлетано кон бреговите на Босфор, кон Измир и кон Анадолија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дали на преминот Од лазење - во лет Е присутна сенката Еленски скок: (Лет кон ѕвездите?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Абдурахман,куршум чиј наместо секогаш паѓал, најди му рамен во светот: без некаква мака со сигурност безгрижно гаѓал малечки птички во летот.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Така беше и со големиот број Левантинци кои Татко ги среќаваше крај храмовите на Цариград, загледани во летот на галебите кон високите минариња.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Погледот пак се сврте кон Даниел, и вториот кој токму тогаш гледаше право во него, четирите очи, поточно нивните погледи, се разминаа како две птици во лет и скршнаа еден од друг, но погледот на Боб бргу се врати кон лицето на Даниел и тој ја извлече потребната сила, не од неговите сопствени извори, туку од измачениот лик на човекот што беше извор на неговата слабост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На перонот останаа тие мои најасакани суштества на светот, а нивните раце правеа движења како птици во лет и стануваа сѐ подалечни и едвај видливи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кутриот мој брат неискусен во јавање на коњ, го удрил коњот по слабините и тој се в дал во лет, го исфрлил брат ми од самарот, на прашливот пат, врз камењата, во темната ноќ...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А детето беше толку радосно кога наставничката Рада ја пофали песната што му ја беше посветил Нему: Во градот пристигна пролет ластовички се вратија в лет насекаде никана цвет до цвет а Тој осамен стои, нашиот Поет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
По црниот ќилим пребргу се тркалаа белите часови – бисери: десет, единаесет, пладне... задоцнети снегулки што се топат во лет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Навистина, што го влечело кон тоа место на кое пред зајдисонце наслушнувачки го фаќал во лет разговорот на возбудливата жена и на возбудениот Арсо Арнаутче, - „Те видов мртов денес кога ви донесов ракија во манастирскиот двор“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто сум овде, се прашувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До каде стигна интернет технологијата во лет Да ги отфрлиме старите помагала низ цел свет Плочки, рачуналки, дигитрони и пенкала се по вода сега, сега во тренд е друга мода.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ружа му ја наполни првата чашка, а Младен во лет само ја истури во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Злото, кога е во лет, трае кратко и набргу паѓа многу ниско. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Силно се концентрираш и со громко движење во лет наеднаш ги приземјуваш стапалата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мојата крв е разлеана во небото На мозаиците. Мојот збор е занемен Во летот на јатото.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
За Татко, галебите беа тука, како и јагулите во Езерото, да сведочат дека излезот постои, а за Мајка дека тие ја следат во лет божјата заповед, како што тоа го чинеа јагулите на својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само по некоја птица в лет ќе му ја повлечеше на Јагулчета мислата во нов тек.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Чадот, жолтеникав и мирудлив, толку го смирува што Пандо може по цели часови да лежи под сенката на старата подгниена слива, да гледа во небото, во облаците, во летот на соколите и, без да му трепне око, да ги слуша лелеците на жените што ги оплакуваат своите најблиски.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас славеј сум додека в срце песна носам и додека в лет ширам сончеви крила.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ме оставија да се одморам а тие тројца се договараа како да ме извлечат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И најпосле ми дадоа инструкции, едната нога набрзина требаше да ја ставам врз косата страна на карпата, а со левата нога во лет тие да ме пречекаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите тројца се држеа за рака и ме бодреа велејќи ми: Не плаши се, ние тројцата не те даваме да паднеш долу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И јас со левата ја дофатив раката на Полјакот, и сега морници ми поминуваат кога ќе се сетам, левата нога ми беше врз карпата а десната сè уште во лет, кога тие ме пречекаа и ме повлекоа во една длабнатина во карпата, голема како соба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во летот долг се срушил он и никој не го закрилува.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Бело, бело, бело... Снегулките во лет. Сета земја личи на бел, голем цвет.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)