во (предл.) - зора (имн.)

Утредента уште в зори се собравме крај авионот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И на рикањето на пијаните гости рано в зори, во никое време, во крчмата под балконот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Толе не можеше да дотрае, а да не види каков ќе изгледа Ѓорче како мариовец, та в зори отиде кај него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој досега не беше видел толку луѓе на едно место, не беше слушнал толку гласови одеднаш, не беше спал ни една ноќ во таква ѓурунтија и викотница како ноќеска, та затоа не можеше да предреме ни во зората, ами стана и појде на долчето, та се изми образ и се поосвежи од мамурлукот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па дочаквах свое либе тамо во градина, кога оно утром рано, во зора гл'бока, зело лејка в бела рака, цветја си поливат, а ја одвај, одвај дишам, да не ме догледат...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Во медитеранскиот простор луѓето од различни религии (милостиво прифатени, во поголем дел, од римскиот пантеон) почнале да сонуваат за објавата примена во зората на човечката историја.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Филмот Давење по броеви е претрупан со нив, а насловите како Замоците од шпил карти в зори, Големата Игра на Смртта, Крикет на обесениот, веројатно асоцираат на игрите и правилата на судбината, на еден ментален Тарот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Некаде во зорите Ене ја, рече помладата калуѓерка, Лежи потпрена на крстон во водана Како Богородица.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Пред нас кога блесна Кавала во зорите, Белина од праискони кога ни ги исчисти душите, - Нешто ни шепна морето О, благословени дечиња на мојата татковина, Шепнете го и вие неговото име и тоа е доволно Врвовите на вашиот глас низ иднината.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И затоа кога во зорите, нешто посетен од трети петли, Јанческите со запалени вивки и гламни истрчаа на срецело и нададоа лелеци дека ајдутин го одвел Бошета нивни. (Велеа на измама; божем само за да го изнесе на пат за Прилеп, а оттогаш од сред полноќ, и покрај што изминало толку многу време, Бошета го немало да се врати, а за јамка дека ќе го пушти да се врати им оставил едно чупале, петгодишно и сето завиткако во коприна и во кожуви, небаре е цариче, и еден коњ, ат, ист небаре е царски.), сите, трчајќи накај срецело, велеа Ама ајдутин, ни пците, ем што се пци, не го сетија, не пак човек кој е со помали дарбини од нив за тие работи, да го сети!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Денот го поминавме во една шума. Ноќе нѐ товарија во камиони и во зорите стигнавме тука.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Почнале да пијат в зори, а ова се одвивало после полноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се случувало во Охајо. Далтон е од Охајо. Другарите се нашле на железничката станица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговиот најдобар другар се обидел да скокне на некој воз. Џони Мохак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Сполај ти, Господи, сполај ти оти сонцево грејт од кај што заоѓат овде!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со тие зборои и друзи Силјан целата ноќ беше си ја поминал и одвај во зората беше мигнал малку, та коа се разбудил, сонцето беше огреало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По тие зборови, некаде во зорите, почна да се тресе, да се оладува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не заѕидувајте ми ги градиве, браќа мои, туку под везенава кошула двете боски оставете ми ги слободни, и секој ден детето носете ми го трипати, в зори, напладне и навечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утре в зори ќе ја земеме таа што ќе дојде да ни донесе храна, и неа ќе ја заѕидаме во темелите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш младата жена прошепотела: „Браќа мои, пред устава заѕидајте ми камен, оти живите се плашат да не ги бакнат мртвите, ама пред очи оставете ми отвор за да гледам дали моето млеко добро ќе му донесе на детето.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, трогнат од широкоградоста на постарите браќа, кои заради заедничкото дело биле готови да се откажат од најмилото на светот, најпосле и тој попуштил и ветил дека ќе молчи таа ноќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Горчливите сознанија и соочувањето со вистината идат апансас, како неканет гостин в зори.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во зората рано, во Свињарникот, се зачурил оган и залафиле луѓе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Утрото уште рано в зора стана калуѓерот, се прости со домаќинот и домаќинката и си тргна кон Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Прогонет сум во себе Од себе Од пепелта на огништето Што цел век го носам во грст Надежи, о, надежи Во самица Додека сум сам Во зора заѕидан од четири страни.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Умира ветрот и кога в зора ќе умрат и ѕвездите, со сонцето се раѓа нов ветар, чедо на една длабока ноќна страст.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со тие зборови и друзи Силјан целата ноќ си ја поминал и одвај во зората беше мигнал малку, та кога се разбудил сонцето беше огреало.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се вративме и му кажавме на командирот во што била работата, ама јас замолив во зорите да ни дозволи да одиме пак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
___ * Реки во јужна Русија ин а Кавказ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А отспроти од зад крваво ранетата душа на степата извираше црвениот железен порој И татнеше татнеше во зорите на потопот (И сѐ уште татнеа копитата неуморни иако одамна патот им истече) Брзаше да умреш еднаш или ако е можно повеќепати
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Брзаше да го истуриш срцето на белиот чаршав пред да те легнат на него пред да те пренесат по калдрмата и да те качат на високиот чардак таму негде во штипско Горно маало на улицата за која никогаш не беше слушнал Бидејќи никогаш и не слезе на земјата Бидејќи засекогаш остана седнат на коњот што бавно ја минува бескрајната степа на Кубан* Тој недооден пат Таа најдолга тажачка што некогаш сум ја слушнал
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Одам ... Таа? Секоја ноќ ќе засветлам над нејзината куќичка, се додека не се претопам во зора... само да ме разбере...да дојде...да се искачи на врвот на планината...да ме повика...“
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе ти помогнам, му откликнуваше таа на еден осамен човек, и дури сонуваше крај него. тој низ неа го препрочитуваше житието на морето, ја впиваше неговата синина, па одново бела полетуваше во зорите сѐ до капка одново дури не го препишеше морето и дури не ги јагленоса ѕвездите мапи на неговите кораби.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)