во (предл.) - заседа (имн.)

Вчера Косовската бригада во заседа го пречека засилувањето кое доаѓаше од Струга.186 Уништени седум камиони, еден тенк, седумдесет убиени Хуни, а Хуните беа истерани од селата Локов-Глобочица“.187 По враќањето на делегатите од Првото заседание на АСНОМ, а посебно “пристигнувањето на Видое Смилевски-Бато“ односот кон мисијата се променил.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Германски воз со шестотини војници е фатен во заседа меѓу двете уништувања.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Турците, што беа во заседа, скриени во суводолицата покрај ливадите, отворија на него оган; сега кога видоа дека тој бега и ја наближува шумата, скокнаа од местата и со пукање и викање се спуштија да го гонат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Поминаа неколку седмици, а Лари повторно ме начека во заседа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Температурата на животот топеше еден студен, дотогаш непробоен оклоп а тој плашејќи се да биде разголен до дно поставуваше примки. „Јано“, рече. „Тој професор за кого ти расправав чека сега луѓе во заседа и ги моли да пијат со него.“ „Ти не пиеш.“ Дали е возможно, мислеше. Дали е возможно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се заврте, Отец Симеон и не стигна да замавне. „Курвино семе“, рече фатен во заседата на својата крв. „Курвино семе.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само пропуштените шанси чекаат во заседа втори. Другите се борат за првата.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Стравот и ужасот за кои сега знаеше дека го воделе и го терале далеку од местото на кое ја нагазија мината и западнаа во заседа како за миг да замреа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чекорот му запре, а тешкиот облак од врел уморен здив замре пред неговата уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Последното делче во него се скрши дента кога меѓу имињата на оние десетмина што загинаа во заседа го препозна и името на одамна заборавениот школски пријател.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Долу нѐ фатија во заседа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имаа ставено мини. Не знаевме. Пукаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Попот се тетеравеше кон вратата, се спровираше меѓу деца и глуви баби, најмногу такви до кои стасуваат сите селски настани, и пребрзо, во исчекување на нешто ново, испаруваат од сеќавањето; во тишината само тие, како што рековме глуви, не го слушаа попот кога рече дека утре и тој ќе купи револвер, чешки колтови се продаваат под рака, па нека го чекаат пак подло и недостојно во заседа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Никако не можел да го заборави умирањето на момчето со крвава уста додека самиот лежел во заседа и со кубура чие значење во почетокот на битката не го знаел или не сакал да го знае: свеќите на неколку животи, почнувајќи од оној здрав старец со мустаќи, догорувале пред неговиот замаглен поглед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговите придружници можеле да бидат исто така пци пуштени од синџир но тешко го стасувале - Онисифор Мечкојад брзал, потрчнувал кон нагорнината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Предводникот на другата група одел попретпазливо. Сакал нечујно да дојде до работ на шумата и потоа да ги постави луѓето во широка линија - првиот Онисифор и неговите луѓе биле терачи што ја преплашуваат дивината, вториот ловел без возбуда и пресметано можел да демне во заседа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Страв и восхит Претпоставка: Македонскиот крал премногу го сакал светот и премногу можел и премногу претчувствувал немал време, хронично немал но сепак доволно за да ги поремети дозите предвидени за рамнотежа на Просторот, и самиот без смисла за умереност - хармонијата е нешто друго, сосема само предозирана волја, отровен концентрат само неповторлив порив, рев по далечното - туѓината како вечно искушение! само силна страст по странствување per se, дури и во јазикот само вродена дарба да и’ се тутне на смртта грациозно, пагански под здолништето додека Оваа си игра божем случајно криенка-миженка митска мижитатара само сензибилитет за походи општа хиперсензибилност - просто да се спростре врз далечниот Исток ко полна месечина на полноќ - просто да го освои светот како туѓа жена со чувство на нелагодност а забраната стимулира срна истрчува на пусија во заседа, балканско дувло империјална глутница избришани, заташкани траги имагинарно писмо толку голема моќ што се втиснала во потсвеста за век-и-веков жиг на восхит и страв од повторување од повторување на судбината...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)