во (предл.) - гроб (имн.)

Денес јазикот се преговара и означува низ комплексни протоколи коишто управуваат со идеолошкиот однос спрема дигиталниот текст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Сања... -Да не бевте вие, уште одамна ќе се обесев, богами - се вознемири самоубиецот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ние го препознаваме Netscape, но го препознаваме ли и неговиот протокол за декодирање лиценциран од Јужноафричката Република? (Алтисер се превртува во гробот.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Никогаш не сум сретнал толку добро друштво. Како во гроб. Цел живот би ве гледал.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мртовецот сметаше дека таа долго ќе му трае.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мртовците станаа и тргнаа на разни страни, кој каде.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лежејќи во гробот, старецот мокреше. Но не го чувствуваше тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вистина, првата ноќ, кога веќе се беше вратил во гробот, му се слоши.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
При тоа тој си го дупна прстот, ја цица крвта, гледа во гробот и вели: - Еба ти мртовецот! И овој келепуџија да ме заебе!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Треба така да изгубив многу време зошто кога погледнав зад себе видов не само дека мека мојот мртовечки сандак веќе е спуштен во гробот туку веќе и дека земјата во него е нафрлена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Значи, сепак, Никола Поцо не бил закопан во гробот што го подготвил за себе, туку бил „фрлен скраја...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во гроб, толку камења? И тврдо, пекол!“, вели.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Значи, не бил закопан во гробот што изгледа самиот си го подготвил уште за животе, туку некаде на друго место.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас верувам“, рече Владе, „дека под она ’беше фрлен скраја...’, Нико Кочо мисли на тоа дека Никола не бил закопан според желбата и достоинството што самиот сметал дека го има, тоест во гробот што уште за животе самиот си го спремил до олтарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го спуштија во гробот на татко му. Под сливата што тој ја насади за Митре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но убава е бубачкава што ја држам в рака и знам дека е мртва, дека нејзината градба ја надминува секоја друга и поседува незауздана радост, а таа радост е радост на каменот, и таа живее во гробот како лав.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Телото ќе рече - душата ми згреши: откако ме напушти, еве, лежам сега, како студен камен в гроб...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Краста, стрико, краста господ да ви даде и орлови нокти да се чешате и во гробот кај шо ќе легнете!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главче почна да се правда дека тој од дома не може да излезе, а камо ли кумитлак да брка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто за ваков ситна работа да гнијат тебе коските и предвреме да лежиш во гробот?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Али нему ја не можех душа да му дадам, станах, каних два-три попа, збраха сја роднини, дојдоха и познајници, врстници- момчета, кренаха го на носила, носат го на рамо; и на гробиштата тамо поп молитва пеја, па го од носила зеха, пуштиха го в гробот...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Вардам синовна кошуља, крвава кошуља, и сос неја ја ште легнам в гроб студен и т'мен...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Како во сон друг што му го кажувал, на доктор Миха му поминаа наредните денови и ноќи, споени во некоја колку сивина толку темнина, во која сè се препознава по научен навик а не со непосреден допир - од моментот кога го препозна синот во мртовечката картотека на Судската медицина, преку поворката низ гробиштата во која место тој да ја придржува жена си таа го придржуваше него заедно со ќерката, до тупотот на првата грутка земја што удри по сандакот на син му во гробот и оттогаш не престана да му одѕива во испразнетите гради, како грмеж од небото кој пред да одмине со облаците спалил една кревка тревка што ќе запусти цела душа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На закопот беа сите жители од Потковицата, и старо и младо, и машко и женско, и свршеникот и роднините негови дојдоа од Битола, и сите на глас ја редеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А потоа, само четири години по неа, кога и таа наврши двајсет години и кога и таа се посврши, само еден месец по свршувачката, умре и Милјана, како и сестра ѝ, одненадеж. ја закопаа во гробот Миличин, коските Миличини ѝ ги ставија од мишки на Милјана, божем требаше да ги однесе таму, на небо, кај душата нејзина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само в гроб јас кутрата, за мојта болна душа ќе најдам сладок балсам .. .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Онаа нема вода во очите и се изнамирила... а онаа пак има, за в гроб ги чува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дедо Васја умре. Дедо Васја лежеше во гробот со вовлечена глава и плеќи, со силно истакнатите јагодици на лицето и со впаднатите очи, клепките како семе од тиквите. Во рацете гореше свеќа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги носеа даските и поштарката Лида, која трчаше меѓу куќите како чамец, праша: - Кај кого е ова? - Кај нас.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Вака, според устата на Лествичникот, му рекол: „Дојди синко единствен (тоа особено го нагласи, но тогаш јас не сфаќав смислата на таа нагласка), и избави се од неправдите што ти ги нанесоа поради Филозофот, и името ти го одзедоа: дојди и види што има во гробот мој!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И утредента Лествичникот слегол во гробот од татка си, и ковчежето го откопал, негибнато сосем, и в раце го држел, а косата на главата му се исправила од страв и ужас, оти од ковчежето доаѓал чуден звук, како коските на таткото негов да штракаат и да се распоредуваат во устројство чудно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кралот гледаше во мене и рече: „До утре, кога ќе ја спуштам во гробот, да си готов со сликата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти рече Лествичникот: „Нека влезе сега тоа копиле ѓаолско, нека чини чтение на уката што мојот отец, таткото мој во гроб го фрли“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа е една од оние ситуации кога всушност не знаете што настаните бараат од вас, како вие се вклопувате во редоследот на нештата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И потоа, се разбира, жалење затоа што не прашавте за техничките детали околу неговиот погреб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Освен тоа, како да го пратите в гроб човекот чијшто живот беше измислица на неговата сопствена литература, слово на неговиот сопствен дух?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја спуштив слушалката повеќе збунет отколку вознемирен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само, немојте да мислите дека тоа беше беден погреб.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја закопавме како што повеќето од нас ги закопуваат – не во гроб, туку во јамата за бездомниците и најбедните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога следниот ден појдов да ја видам Роза, ја најдов стуткана на креветот, со главата потпрена на рамото на ќерка си Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Телата им биле разнесени, се измешале трупови, откинати раце, нозе и глави, и наместо во гроб, ги оставиле таму, во ровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа, му ја излечи ли болката во исушените и вкочанети нозе, му даде ли сила со летање да си стигне и да си прилегне во гробот, само тој знаеше и никој друг.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Стојам како изгубен просјак во замокот ти дојде да бидеш последна слика во мене а потем во вечноста по темни сокаци со свеќа ќе барам. светлина, во гробје, гробишта на оние што пред мене ја отворија вратата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Таму тој беше генерал, овде е - фуј!“ „Не, не сум фуј... јас и овде сум... “, се обиде да се спротистави генералот. okno.mk 159
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ниту во гроб мира не ми даваат!“, се пожали генералот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Овде ќе изгниете во гробот и ќе останат од вас шест бакарни копчиња“, продолжуваше Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Погледнав во гробовите - ужасно: вода, и тоа каква вода! Сосем зелена и... па што натаму! Секоја минута гробарот со црпка ја исфрлаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Како прво, генерале, вие и во гробот преферанс играте, како второ, ние на вас плу-ка-ме“, скандираше Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи, падна во битката, од висина, незнаен пилот и легна во гробот во Мариинскиот парк. Во парковите владее големо спокојство. Во Царскиот, светла тишина. okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Покорисно е за нас, ваше превосходство, жими Бога е покорисно! Макар за пример, макар да се обидеме...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Овој пат во третата класа погребуваа едно шестмина, меѓу нив генерал и госпоѓа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На таблата искривени цевки, парчиња од различни мерни прибори, скршен пропелер.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А пред да се зазорит, го клал в гроб и си ошол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Јас сум, мајко, отвори!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Многу близу сум со двете, пријателе - му рекол стариот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Навистина та не ја познала, зашчо била покријана со трева и со коприви, а п'к тој ошол да си влезит во гробот, Егдоминда ошла и тропат на вратата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ватил да му прикажуат царот многу работи што видоа и стретија по патот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го спуштија Висара во гробот, учителот му ја стави китката цвеќиња во ковчегот и со солзи на очите рече: „Овој свет не е веќе за живеење, кога Сатаната го презеде од Бога...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- А зошто не го сакала и во гробот, праша Роден Мегленоски, бришејќи си ги очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И господ да чуе, и децата во гробот да чујат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како себеси да се гледаат во гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Уште еден ден си отиде, рече Роден Мегленоски и уште еднаш погледна во гробот на својата мајка, Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој знаеше. „Од прикаските за дедо му или дедото на тој дедо навистина се паѓа во гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се сеќавам, батко Онисифоре.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето се бореле и со нокти и со заби, за една глава барале две: на малите народи една глава им е поскапа од три непријателски; ќе убиеш тројца, четвртиот тебе ќе те доака; ти гниеш во гроб, тој делка дечиња - тројца браќа му загинале, четири дечиња ќе изделка; ти ни род ни пород, тој сѐ може.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак, сега тој а не Куно Бунгур, извлекол од нејзините заби блесок што ветува возбуди и слатки морници со кои незабележано може да се влезе и во гроб на кој само од себе никнува јоргованче со лилави крилца, под него заљубените да воздивнуваат под ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така тие го сардисале гратчето со пушки и топови: истрел - крик, писок на сабја - писок на пресечено грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го зел товарот претежок за жена и го донел на плешки до прагот на куќата со еден прозорец и со напукнат оџак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оставајќи зад себе трага од румени капки, таа се враќаше во јамата, да ја претвори лулката, своја и на својот пород, во гроб на еден крвав бес и на една страшна тајна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еве сум, Илија, по тебе, заедно во гроб! (Антица се обидува да се фрли од балконот по Илија, но Ристаќи и Саветка ја задржуваат и на раце ја внесуваат в куќи.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Глода коски, месо тегне, сака тој безмилосен телото твое в гроб да легне.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
На тој начин во департаментот се дознало за смртта на Акакиј Акакиевич и, следниот ден, на неговото место веќе седеше нов чиновник, значително повисок по раст и кој буквите веќе не ги испишуваше со толку исправен ракопис, туку многу понаведнати и покоси.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го снема и исчезна суштеството, од никого незаштитено, никому мило, никому интересно, суштество кое не обрнало внимание врз себеси дури ни на еден природољубец, кој не пропушта можност да набоде на игла обична мува и да ја разгледа под мискроскоп; суштество што покорно ги поднесуваше канцелариските подбиви и кое без каква била особена причина слегнало во гроб, но кому сепак, иако пред самиот крај на животот, му блеснал светол гостин во облик на шинел, оживувајќи му го за миг бедниот живот, и врз коешто исто така неподносливо се струполила несреќата, како што се струполува врз царевите и врз господарите на светот...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И му се закани на Богдана: ако и нив ги отруе, заедно со нив ќе лежи в гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го зедоа луѓето јажето и го спуштија ковчегот во гробот, фрлија со рацете по трипати земја врз него која притропа на капакот како јадар дожд.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сликата што ми ја имаше пратено порано пред да замине на фронтот, му ја закопав в гроб и му ги направив сите редови, зашто телото не му се најде”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оставајќи зад себе трага од румени капки, таа се враќаше во јамата, да ја претвори лулката, своја и на својот пород, во гроб на еден крвав бес и на една страшна тајна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие беа трупови што чекаа да бидат вратени назад во гробовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го замислувам како лежи горе во гробот, како некој жив во пот го замислувам, легнат со нешто гломазно и тешко на градите. Балвани, надуени и тешки.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Прости ми ги гревовите со лесна душа да појдам в црква на Воскресение Христово... и да се причестам... смирена да го примам Телото и Крвта на Синот Божји - од Богородица Мајчица роден... руган, плукан, мачен, распнат, умрен, од Крстот симнат, во Гроб легнат... си шепоти баба Петра седната пред куќи, веќе променета за в црква.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го симнале од Крстот, го завиткале во платно-плаштеница и го положиле во гроб, што Јосиф го имал издлабено во една карпа, за себе и за своето семејство, и тежок камен навалиле на гробниот влез...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Имав прилика еднаш да видам при копањето на еден гроб, трупот од човекот да е свртен наопаку на мев: оживеал по закопување во гробот и во маки завршил. Затоа убаво да проверите, те молам.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа мајка му го закла петелот што го имаше ветено за да му ја стави главата во гробот на Илко како курбан - за да не повлече со себе некој друг од фамилијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во него Илко пишуваше: „Не сакам тајната да ја понесам в гроб: и Методија Лечоски, дрварот, што личи на син ми Мил - е мој син...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тајните свои Мил си ги понесе в гроб, а на погребот се откри онаа другата тајна што ги мачеше луѓето кој ги краде парите од црквата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Јас ја задржав да не падне во гробот и да се отепа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој беше свесен дека тие нивни сфаќања - дека само Германка може да биде достојна да влезе во нивното семејство, "да ја измеша крвта со нивната", се нешто што ќе го понесат и в гроб.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Градот е убиец, градот е жртва во градот на асфалтот се пролева крвта стемнети муцки со дебели ланци со вишок на мускули, а шуплива црпка Секој втор млад е социопат да стигнеш до успех биди ти гад таксисти по улици со завршен факс и револуцијата влезе во климакс Бледи лица со насмевки тажни лица со брчки, осамени дами мочли со џипови глумат џет сет со луксузен стан заработен в кревет Крстот свети во темните ноќи од премногу пороци светат и очи и сите тука се сметаат за светци се вртат во гроб и нашите претци
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Од каде, од кого да најдам?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Времето си врви, синко, в гроб ќе се оди...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Лелекаше силно, и го бацуваше татка си во ковчегот и не им го даваше на луѓето да го спуштат во гробот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Драга мајко, Деноноќно сме во ровот, како во гроб. Живи, а мртви; мртви, а живи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се случуваше во гробовите на побогатите луѓе или кај оние што биле мераклии за вино, та му ставиле во гробот да му се најдат на тој свет, - да се откопаат и по триесетина шишиња со вино, кое одлежано неколку години, имаше прекрасен вкус; шишињата се пиеја заеднички за душа на умрениот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето што копаа гроб, ги извадија коските од Лиќо, татко му на Танаил и ги собраа во вреќичка за да ги стават повторно во гробот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Штом ќе се спуштеше мракот сѐ живо заминуваше по куќите како во гробови, помисли, занимавајќи се со своите размислувања.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Црвите сами си ги носиме, вели Паун Радевски, нема туѓи црви во гробот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да си ги ебам мртвите во гробот, ако лажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времиња со стари и нови граници! Дедо сигурно би се превртувал во гробот кога би знаел дека неговиот син една ноќ решил со семејството да ја мине границата преку езерото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Го положуваат телото на Фатмира во гробот. Го опсипуваат со цвеќе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По многу црти од лицето ме потсетува на татковиот лик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Го закопаа како што е редот - со боца кислород во гробот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тап удар на земјата врз кивурот. Тој симна капа, кротко поттурна старец кој стои пред него, се наведна, насобра шепа земја и ја фрли во гробот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ДИМИТРИЈА: Ќе се расположи Димитрија во гроб.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Надевај се. Тебе во гроб ќе те спуштаат, ти уште ќе се надеваш”. Ќе се поправам. Нема време за ништо.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ама, пусти живот, жив в гроб не се влегува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Слегнале татко ми и тетин ми да ја спуштат мајка ми во гробот. Мене ме дале на некој друг да ме држи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Врз асурата во гробот го фрлија кетинот со кој беше завиткано телото, а врз нив ја нафрлаа тргнатата земја и го наместија гробниот камен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Боже, што ли се случува со младинава, сигурно Нарцис се превртува во гробот од нив. Сепак признавам, прекрасна девојка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)