во (предл.) - бездна (имн.)

Вината ќе биде твоја ако ти се случи да паднеш дури и во бездна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Паднав на коленици пред него и реков: „Оче блажени, Филозофе златоуст; колената ми се слаби не од пост, туку од грев, чија причина беа властољубието и гордоста на отец Стефан Писмородецот; во друштво на единаесет, со мене дванаесет арамии ноќни, на разбојници друмски скриени под светата риза се најдов, не по своја волја и јас, оти душата слаба ми била за подвизи небесни, а силна за падови; само затоа што полесно е удолу да одиш а потешко да се искачуваш кон височините Негови, јас паднав; паднав во бездна...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Големо ли е твоето небо толку, за да можат слободно да трчаат по него моите огнени кочии, а да не се урнат во бездна?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Нема по што да газат. Тогаш паѓаат во бездната на ништожноста.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На крајот од паркингот, на самиот раб на карпестото удолниште што води во бездна - дрвени клупи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со стегнато срце и со мислата вратена кон тоа крваво време и кон овие момчиња и моми кои заборавени почиваат зад оваа `рѓосана бодликава жица, што е како единствено споменично обележје, еден по еден, низ оградата нежно ги спуштаме свежите каранфили, а потоа ја раскопуваме земјата, ја собираме купче и во него набодуваме свеќи и, клечејќи, ги запалуваме... да има малку светлина за душите на тие кои се фрлени во бездната на заборавот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш некој од брегот на лудилото престанува да гледа без престан во себе и во бездната, и како при некакво чудо се појавува на спротивниот брег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓу двата брега не постои мост, а сепак некои луѓе преминуваат од едниот на другиот брег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една старица и нејзиниот син чекорат по паркот Каненфелд во Базел.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паѓа во бездната, но не исчезнува во неа, туку се појавува на брегот на лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.“ Фридрих Ниче: Отаде доброто и злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако не гинат во бездната, тие сепак минуваат низ смрт – да се премине од брегот на лудилото на брегот на нормалноста, или од брегот на нормалноста на брегот на лудилото, е исто што и да се премине од еден во друг свет. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паѓањето во бездна е завршено.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Парадоксалното персирање...е малце за нив...можеби тие помешани глави знаат, дека секој нивни потег и со најголем ентузијазам и визија ќе ги доведе во ќор сокак, во бездна, од каде никогаш не ќе излезат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во ова невреме ноќва, зората испраќа порака, скржавец чекори во денот, мислата умира Тони нагонот во бездна, ѕвездите солзи ронат Во сончевината на утрото, бакнежи од зракот на сонцето Солзата се капе во сопственото езеро Во ритмот на срцето, немирот болка ткае
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оставете, во ѕвездено небо гнездо да свијат Две птички во раскошната убавина на природата во опојниот мирис на занесот во разгранетото стебло на животот каде чувството на убавото се негува а мрачната мисла во сенка, тони во бездната на очајот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Само еден понемирен бран на возбуденоста и тој ќе избувне искрен и слободен и ќе го урне во бездната она за што е дојден и што вака пристрасно го носи во себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа нескладниот вриеж на мислите го фрла во бездна, полна со експлозиви и паника.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И можеби мислел: ова е крај, патот ни се стрмоглавува во бездна на пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Воздивнувал за да не залипа - сѐ што се случувало било премногу за младоста во таа проклета пролет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Севезден ги брчи имињата на апостолите. Го слушам и мислам дека паѓам во бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не запеал и не се напил со нас никогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Скалите од тринаесеттиот кат надолу му изгледаа како симнување во бездна, а ноќта која веќе беше падната како предворје на пеколот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Благодарам Севишен што ме водеше по работ и што не дозволи да се стрмоглавам во бездната без враќање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Станувам свесна дека ако набргу не најдам начин да ја сменам положбата, ќе пропаднам во бездната која нема крај. Нема дно, темно е.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
По него од тага запеал брат му близнак.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Бегајќи и гровтајќи, во бездна се слизнал...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во градината веќе две недели не е излезен; две недели беше налегната густа магла како тесто; прст пред око не се гледаше; деновите минуваа без да се отворат; дрвјата тонеа како во длабока вода; понекогаш ќе изнуркаа со ветките како давеници што бараат спас; птиците изгладнети летаа низ маглата да бараат храна, а всушност се вртеа во круг; по патот или во селото повремено ќе се чуеше по некој вик на човек или рикање на добиток и ќе исчезнеше како потонат во бездна.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Обично кога заминуваат владетелите, продолжува извесен период да живее нивниот мит, најмногу потхрануван од најверните соработници на владетелот, од инерцијата на претходното владеење На крајот историјата останува последниот арбитар во бездната на меморијата се извишуваат или исчезнуваат засекогаш некогаш моќните гласови Одбраната дружина нови амбасадори во светот, по едногодишните подготовки во Белград, како да беше дел од инерцијата на обезглавената власт по исчезнувањето на маршалот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пука. Во бездните се стрмосуваат јарци, свинчиња, рисови, диви пцишта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со такво самозалажување несвесно паѓаш главечки во бездна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секојдневно го поттурнуваше во бездна, а за тоа тој ти плаќаше со накит во злато.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се подигруваше со неговото неискуство и го уценуваше да работи за нас, за службите, но и за тебе, само за тебе, оти фатен во мрежата како беспомошен клен тој мораше да ти го полни сефот со златен накит.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Паѓаш во некоја длабока црна дупка во која се распрснува главата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
5. СТАНУВАЈТЕ МРТВИ ЖИВИТЕ ДА ВЛЕЗНАТ - при тој повик во гробиштата би настанал метеж не за кој прв, кој последен да падне во бездна, а кој побргу од бездната на површина да светне...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сигурен сум оти, ако се искачам лесно, во бездна ќе се стркалам!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во еден таков пополноќен разговор, Летка во неговиот глас фати или се потсети на некои постелни шепнешки тонови и му подвикна како при искушение да се падне во бездна: „Еееј...“ му пристори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ги обесхрабрувал пред сѐ мракот, а по сѐ изгледа и неодржуваните дотрајани скали ковани околу стебло на топола којзнае како и за каква основа прицврстена (ако воопшто може да се помисли дека била прицврстена) да не го спомнуваме и она благо нишкање на скалите, губење на тлото под нозете како тонење в бездна, што претставувало неизбежно чувство при секој нов чекор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мажот и жената се држеа еден со друг како да се сопнале на работ на некој неза-мислив гребен што гледа во бездна, толку длабока и мрачна што како да немаше крај.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Само тешко им на оние кои ќе се најдеа в бездна!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во таквата нигдина никој никого не пречекува!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да сонуваш, значи да спознаваш да уживаш, страдаш, патуваш да убиваш, бегаш, леташ да паѓаш во бездна, во кошмар да правиш сѐ што правиш и будна и уште, и многу повеќе автентично, во боја (…) оти сонуваш симболично сонуваш навистина сама - како острово - како безгрешен зачеток. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Суровост на Господа, во чија чест девиците опиени од дрогата и звукот на тапаните рамнодушно се фрлаа во бездната, тој, синот негов, ја наследуваше во генот, па неговите поданици ја примаа како боженски дар.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
-„Кога опојните мириси на пролета детскиот сон ти го претвараат во живот, казна ли е, судбина ли е, сонот да умира во мирисот на јоргованите?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сонот ќе го претворам во бездна од лавиринти во кои ќе го барам само мирисот на белите нарциси.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сека кашта и дом красоти нихни и хубавини не може да се искаже, и ширина и должина, рекла би колку Цариград, — ама тие многу поголеми и похубави и покраснии, не сос руки направени. најдолна земља в бездна и видех страшнија и нестрпимија муки во аде грешником што се уготовани за них...
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)