Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но не само што не можам да се вратам дома, туку и не смеам“, додаде таа. „Токму во тоа е проблемот!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во тоа време дојде и јавката од еден во друг окоп – Милка да истапи напред.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Изгледа дека во тоа време си бил свиња ѕверосана“, рече неутрално. „Сите деца се свињи.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А погледот им остануваше постојано заталкан и на самата граница на изгубеноста во тоа разресено и ниско стежнато небо, кое изгледаше исто како над шумата да беше налегнат некој со години нестриган овен со своето руно, под кое беше исто онака топло и заглушно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури и слушнав како вели дека дури сега се чувствувала многу комотно. Во тоа бев сигурен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во тоа зло, во тоа заедничко живеење, децата научија како се тели кравата, како се ждреби кобилата а и како луѓето доаѓаат на свет.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

По борбата на бојното поле ќе настапи време да се бориме на културна почва, и во тоа време, наместо да имаме можност да ги ползуваме плодовите од пролеаната крв и да напредуваме културно, ние и тогаш, како и сега, ќе треба на наша штета да ги помагаме ту српските, ту грчките, ту бугарските интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Што си рече понатаму? - го поттикнуваше таа дијалогот, макар што повеќе уживаше во тоа што тој тапка во место одошто во вкусот на вињакот чија чашка само ја лишкаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Исто така, токму во тоа време во Софија се печатеше и драмата на М.Цепенков, а во репертоарот на Театралната трупа на Чернодрински се наоѓаа и драмските текстови на А.Страшимиров и Д.Хаџидинев.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Се мисли на „големите држави“, „големите сили“ во тоа време. 48.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа време, никои не размислуваа дека добиваат оценки за плагијат или за позајмена работа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во тоа е поразот на Рабле, тоа е баштината на Амио. Вистинско ср... да продолжам. (...) елементи на самосвест Margina #32-33 [1996] | okno.mk МАРГИНА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најпосле Партијата можеби ќе објави дека два и два се пет и ти ќе мора да веруваш во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тоа време не беше свесен дека ја сака за некоја посебна цел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

87. Ова се однесува не само за студентите Бугари што членуваа во Бугарското студентско друштво во С.Петербург, туку исто така и за оние членови на ТМОК, чиј претседател беше и самиот Мисирков, кои, членувајќи и во тоа бугарско друштво, организираа разни вечеринки, лотарии и сл. „за добротворни цели”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да ги наплати парите, Никола го пратил во Цариград синот Санде, а тој во тоа време се обидел и успеал повторно да ја заземе улогата на мухтар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А и татко ми не ретко ѝ помагаше во тоа чистење и уредување на куќата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во това време се мерело само со товари.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Парадоксот на втората дилема е во тоа што Кулик беше повикан токму како - руски пес!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Чекајќи брашно, и самите лути или замислени, и самите врзани за испуканата земја на недарежливите ниви, понекогаш дочекувале пребој. Не за добитокот. За себе, за софрата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— Значи, да ги оставиме сите наши дејци од народот на милост и немилост? — праша Ѓорче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Работата е во тоа што тие, капиталистите - тие и малубројните адвокати и свештеници и така натаму, кои живееле на нивна сметка - биле господари на земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тоа е единствената работа што не можат да ја сторат; можат да те натераат да кажеш што било - ама баш што било - но не можат да те натераат да поверуваш во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите кои беа во офицерскиот дом, во тие неколку часови беа далеку од сите проблеми кои ја тресеа земјата, а и светот во тоа време од човечката историја.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Аполинер во тоа време не беше славен, и реченицата ја претскажува славата што тој денес ја ужива, бидејќи неговите песни се сочувани за подоцнежните генерации.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мислеше: колку ли е лудо и колку проклето попусто да се завива, да се зрчи и да се блазни во тоа прозорче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Часовникот на возачот на автобусот, во тоа сум 95 насто сигурен, е за 4 минути и 15 секунди поназад, па тој спокојно, на перонот пред автобусот, си го пие ладното „скопско“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Татко ми добро знаеше, а мајка ми во тоа не требаше да се убедува, дека за нашето физичко зацврстување на нашето тело, за правилно чекорење и исправен од во животот ни е неопходно само млекото, млекото, млекото... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Борхес треба“, пишува тој, „да се чита со очекувања поблиски до очекувањата на луѓето што се интересираат за Волтеровата conte philisophique отколку оние кои ги интересира романот на 19-иот век.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не сакаа да си го изгубат спокојството освен ако во тоа еден ден да видат некоја можност.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Светлината не е константна туку трепка како што трепка огнот под неа, но подобро некаква светлина одошто неикаква па да се ризикува да се вклучи градската струја и целот град да се запали носејќи ги животите на сите. Но не е проблемот во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Уживаме во тоа така што чиниш тоа свесно го правиме. Во склопот на рутината на живеењето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Можно ли е да се верува во тоа? Којзнае!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Не. Не дека работата не е во тоа. Сега немам време за тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сигурно имаше во тоа негов прст.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стануваше сиот мисла исполнет внатре со судрувања и искри, гол и неуловлив за себе, и далечен, се подалечен кога сакаше да стаса до себе, да се испита и да се провери, во тоа проверување да го пронајде она непознато, она што го бараше толку време, или можеби во последните две ноќи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Убаво е да се надеваме! Ама не сме сигурни во тоа.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Човештина ли има во тоа што Зоја, а бре, погледни ја, девојче е уште, мрсулот, гледаш ли, како и виси, а таа го носи пушкомитралезот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како да исчезнуваа негде во тоа време, како да се преселуваа некаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Истовремено, оставаше впечаток и неговата чудесна креативна енергија; таа не само што го овозможи изразот на целосна слобода, туку и ја оствари оваа витална неопходност, реализирајќи ја низ конкретни и вистински креативни акти.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А кој ќе те види во тоа време, ама пак...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајка ништо не рече. Само го одобруваше Татковото двоумење во тоа време.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа биле студени години во кои сиромаштијата под планинската црногорица му плаќала на султанот данок со крв, кога делии со зелени чалми ги собирале машките деца и ги носеле во булук кон Стамбол и кон Едрене, таму да ги потурчат, да ги научат да бодат со копја и да сечат со синџири, и самите подоцна, како брадести јаничари искитени со шарени перја и натоварени со топузи и криви сабји, да собираат нов данок во крв и да се борат против ајдутите во чии чети бил и Парамон Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

95. Значајно е што и Мисирков меѓу највидните македонски револуционери, и тоа „сепаратисти“ (со смислата што му се даваше на овој поим во тоа време), на прво место го поставува Гоцета Делчев, независно од тоа што овој не стигна да се изрази и јавно како „национален сепаратист“.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И јас, што од зафатеност, што од слабост спрема него, што од радост дека ќе се направи нешто во тоа место, кај таа куќа што ја сакав, не кренав врева. Грешев, ама ексик парите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, ако неговиот поглед не изразуваше чудење како кај луѓе што виделе многу и престанале да се чудат, или како кај оние што не виделе ништо па сѐ земаат за сфатливо и нормално, тој повеќе изразуваше тага премината во тапост, небаре не гледа во тоа што гледа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Жртвата, изложена на постојан атак одговара, во тоа е етичката утеха и охрабрување, надвишувајќи ја реалната премоќ на гонителот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Имаше празнина во тоа негово создавање ликот на девојчето, па ќе му се обрнеше на Денко со некое заобиколно прашање, сѐ со цел да дознае нешто повеќе за изгледот на Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Преку својот адвокат (Т. Китановски и неговиот заменик В. Бубевски) кои му ја изготвија тужбата тој, преку суд, побара од нив солидарно да ги покријат трошоците за лекување и да му исплатат оштета за претрпена болка и психофизички повреди со трајни последици, која според наша проценка беше доста фер и праведно побарана сума од 3.400.000 МКД (55.735 ЕУР) – со оглед на претрпените физички и душевни болки поради нагрденост, како и со оглед на трајниот карактер на последиците и намалената животна и работна активност за во иднина, односно пропуштената заработувачка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Ти си вљубен, а во тоа нема ниту ронка самопочит!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не знам што размислуваше Билјана. Ми се чини дека не ми верува во тоа што ѝ го велам.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Беше едно време и псалт во главната црква, но се повлече, не можејќи да го поднесува судирањето на суетите, што постои и во тоа звање.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе му рече: „Раскажете ми за животот во времето кога бевте дете. Како беше во тоа време?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ништо не е во ред, а не се крева малиот прст ситуацијата да се поправи и во тоа дури и се наоѓа задоволство.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Какво варварство! Да се земе живо дете, да се сошие во кожа на мртовец - и тоа ќе се задуши во тоа старско детство во кое не треба да прави ништо друго освен по сопствената смрт да загорчува други детства.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

За оние без искуство, разликата помеѓу европејците и американците лежи во тоа што овие вторите во своите дела вклучуваат повеќе тишина.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се случува, вели, понекогаш вишните двапати да цутат, и има нешто многу убаво во тоа цутење, но и многу жалосно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во тоа не беше силен да го задржи дури ни стравот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чекање. Беше добро, сета добрина, беше собрана во тоа, во чекањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Како ќе му кажам, ќе си рече каков агроном сум да грешам во тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но борбата за човековите права и за легализација на проституцијата беше само дел од моите активности. Во тоа беше проблемот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во старо време, којзнае пред колку години во тоа место прв си направил куќичка овчарот дедо Мацко.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„И сите сонувале?“ „Сите. Истиот сон, без разлика“. „Веруваш ли ти во тоа?“ „Да, никогаш не сум бил толку сигурен во нешто.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Додека медитиравме на она сум, значи постојам, ние навистина, и бевме, и постоевме, во тоа што го работевме и го живеевме. Сега сѐ е поинаку.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

4 Па, ако тоа е така, допуштете ми да се надевам во тоа „обесхрабрување“ Што е всушност разочарувањето?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Прашањето е само во тоа, од што се криеме кога пишуваме?“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Убедливоста на тие луѓе дека овие неколку конци преку црните реки се мостови се состои во тоа што навистина ако сакаш да преминеш преку онаа страна наваму преку реките – можеш, но ела обиди се да поминеш одовде натаму.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Грешката на природонаучниот сциентизам е во тоа што ги претвора личностите во предмети, со попредметување коешто само по себе не претставува вистинска природонаучна постапка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се сеќаваше и на мигот кога успеа да го исвири првиот акорд што личеше на некоја од песните што ги слушаше во тоа време, но не можеше да се сети дали беше „Два динара, друже“ или „Лутка са насловне стране“ (како само вкусот се менува со годините, оти сега никој не можеше да го натера да слуша Рибља чорба).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Еве сега повторно и непотребно ја заплеткаа целата земја во тоа проклето козјо прашање.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На портата од Алимасковци се слушнаа три одмерени удари... а преку дворот женски налани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Меѓутоа, отпрвин, во тоа немаше ништо особено поучно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во тоа време гравитиравме околу Галерија 7 - која беше главно собиралиште на сите анархисти, параноици, SF-фрикови, луди поети, софистицирани криминалци, дегенерирани академци, филозофични еснафи, локални мутанти, несфатени педери и лезбејки, дрогераши, идни министри, префинети заводнички, евтини проститутки, агенти на CIA, опозициони заговорници, шизофрени мистици, подздебелени циници, фантомизирани кавгаџии, трговци на ситно, дилери со дрога, забегани научници, еротизирани тинејџерки, егоцентрични рокери и турбулентни панкери, кодоши на Удба, просјаци и по некоја заскитана кокошка од соседниот двор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 24

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Социјабилноста во Хундертвасеровите проекти е препознатлива не само во инсистирањето за повторно воспоставување на „троединство“, акционистички тип на станоизградба, оставањето на волја на станарите да ја (пре)уредуваат својата околина, еко-димензиите во неговите проекти, туку и во тоа, со максимално зголемување и функционализација на јавните површини во зградата, да се предизвикаат социјални контакти помеѓу станарите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лицето ѝ беше пожолто, а преку челото и слепоочницата имаше долга лузна од рана, делумно скриена со косата; но промената не беше во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Достигнувањето на Партијата е во тоа што создаде систем на мислење во кој и двата услова можат истовремено да егзистираат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сличното се согледува во тоа што песните од „Две тишини“ продолжуваат да го демнат претурањето од мислата во јазикот кое непрекинато се одвива со секој одделен, изговорен збор на кој било говорител без ниедна загубена капка капната патем, пред содржината на Едното целосно да стане содржина на Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Невообичаениот приод кон детската уметност и останатите наивни уметнички дела, го збогати оригиналниот придонес на руските уметници кон интернационалната авангарда.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во тоа нема ништо плиткоумно, ниту навредливо.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Што има лошо во тоа, татко...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таков став имаа и германските и австриските социјалисти во тоа време – главно поради истите причини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Проблемот е во тоа што не можеш да се шекнеш кога сакаш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Целиот втор час е посветен на судењето и претпоставувам дека овој втор дел Вас посебно ве интересираше. •Хичкок: „Да, многу, бидејќи податоците за судирот беа изложени во првиот дел, што дозволуваше судењето да биде возбудливо од самиот почеток.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не можев да најдам ништо смешно во тоа што барам одмазда со лице својствено на немите јунаци од киното Аполо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ме изненади фактот што меѓу посетителите во тоа студеникаво, ситноврнежливо неделно прашко утро, единствен посетител во музејот бев само јас.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, да напоменеме, во тоа време Раде Ич сѐ уште беше само Раде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Да, имаше право во тоа учителот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

О'Брајан го измачуваше до лудило и за кусо време - во тоа беше сигурен - ќе го испрати и во смрт. Но тоа не беше важно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зошто и јас да не го признаам, но проблемот е во тоа што тој мене нешто друго ми подметнува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А знаат ли Бугарите оти во тоа време кога тие го имаат во Петроград еден Станчев, Србите го имаат таму еден Пашиќ, 78 или еден Груиќ79 или еден Новаковиќ? 80 Овие дипломати последователно се или во Петроград или во Стамбул; и на едното и на другото место тие остануваат по неколку години со ред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ах, не знам. Најдобро е да бидат по оној друг редослед, како во моментот на случувањето. А во тоа ќе ви помагаат како и досега моите потпрашања", настојува тој.“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никогаш не му верував на стариот но тој претскажуваше некому робија.“ „Веруваш во тоа претскажување?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го слушав како говори, сосема убеден во тоа што го говори, и почнував да се плашам; Лудвик, оној Лудвик што јас го познавав, немаше склоности кон мистицизам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Крајот на биполарната епоха го маргинализираше и значењето на неврзаното движење во кое југословенската дипломатија имаше клучно место, авторитет и влијание.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Заслуга на културните студии е во тоа што, токму со постојаното нагласување на улогата на публиката (теоријата за активната публика, што некои ја означија како „бесмислен популизам“), постигнаа никој повеќе да не верува во потполната зависност на публиката, што на секое медиско надразнување би реагирала како програмиран робот или марионета.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Што се однесува до селаните, нив никој не може да ги разубеди во тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Макар што беше последниот ден на месецот февруари, надвор како никогаш во тоа доба на годината блескаше раскошно сонце.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А. ПАВЛОВНА: Работата е во тоа што,... со право или без, но Алексеј Максимович се плаши од обид за убиство.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Претепаните ги одвлечка аскерот во авурот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се најде со некои познати прилепчани и дојде до управата на тамошната гимназија, која во тоа време беше сосема малку посетена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Само што ова не е ручек, туку живот,” реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тоа „опредметување“: „Се здогледувам себе/ Со нова лика:/Билка чемерика/“.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Таа мисли дека цела ноќ не ги затворила очите, ама малку и се сомнева во тоа оти во свежото утро измиено од ноќниот дожд се разбудува свежа и со некоја жудна радост, нешто слично како што изгледаат цвеќињата на мајка Перса од двете страни на патеката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На почетокот ова, колку-толку, беше ублажено и компензирано со давање на, во тоа време, популарните „бонови“ на работниците – со кои тие можеа да пазаруваат во локалните продавници и маркети на познати фирми од градот, со коишто директорот имаше личен, пријателски или деловен, однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А малото маче - шареноглавче имало малку незгоден карактер, писнувало и при најмалка болка и претерувало во тоа свое пискање. А било и инаетливо.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А во тоа одржување на видот и репродукцијата, единките премногу се расфрлуваат и трошат, и тоа непотребно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Змејко им помогна во тоа и сега стоеја на вратата, сосема облечени и со пушките в раце.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овааа реконструкција беше поставена на масивна дрвена рамка, со иста форма и димензии како и постаментот врз кој делото за прв пат беше изложено во јавноста на меѓународната изложба на модерна уметност во музејот на Бруклин во 1926 година.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зар јас верувам во тоа? се грчи Митре и ги стиска рацете под мишки.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога ти е најтешко, кога ти се чини дека гласот ти е крик, а погледот - молење, загледај се, нурни се во водите сини, ај, во таа свежина, во тоа шумолење.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Лушпите беа забележливи и по подот на следната просторија, салата со шалтери, иако мојот поглед беше насочен малку погоре.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Каде е сега мајчето Минадора да ти помогне, батенце? Ја нема. Ти се стегнал грчмулот, те заборавила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но сепак, ако читањето е субјективно, а сказот креација на јазикот, историјата (преттекст на сказот) се вкоренува во тоа што било живеано, траело близу педесетина години од страна на албанскиот народ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во тоа високо место Маказар, каде што сѐ што се садеше се садеше подоцна, и сѐ што стигаше за берба, стигаше доцна, сега врзуваше корен, или штотуку беше врзало.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се состои во тоа со помош на специјални прожектори, среде бел ден, па и на најголемо сонце, по небото да се испишуваат пропагандни пораки со букви големи 400 метри!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во тоа време во Зоолошката градина се направи таква бркотница, што помина доста време додека тргнаа со огромното специјално возило по слонот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Небудноста и неспособноста особено ги изненадиле дипломатските претставници и воопшто странците коишто знаеле дека цела Македонија врие како во котел, и како сурово се пресметнувале органите на власта со македонските селани, затоа што овие му припаѓале на револуционерното движење, а најчесто само затоа што властите се сомневале во тоа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Најмногу му се бендисуваше тоа дека во тоа ново општество на секој денот и ноќта праведно ќе му бидат распоредени: осум часови работа. осум часови спиење и осум часови учење и забава.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Финтата е во тоа што јас не живеам во никаков град.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Го гледаше долго тоа парче живот, собран во тоа клопче морници, со лик на штотуку родено јаренце, како стои пред него, уплашено и диво, неподатливо, но сепак од некаде - блиско, со својата добрина, со својата некрвожедност и беззаштитност во оваа провалија на ноќта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не се работи за жена присторена како маж, тоа е вистински маж, и во тоа се состоеше моето откритие, иако за тоа во тоа време не бев свесен.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Заради потврда на сопственото дело во сегашноста, тој се потпира на минатото онакво какво што го согледува тој и во тоа настојување тврдоглаво ќе ги пренабрегне не само историските документи туку и фактот дека автентичноста на пронајдениот ракопис, колку и заводливо тој да нуди убедливост, не може да се провери бидејќи носи во себе субјективност на наменски пишуван животопис.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дена ми помагаше во тоа одлагање, сета восхитено од роевите светулки низ воздухот, од роевите ѕвезди на небото, од отсјајот на месечината во потокот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Разликата од курвите пред МРТВ и спонзорушите на Сталинова беше во тоа што овие првите барем беа чесни и јавно се декларираа дека се продаваат за ситно, додека латентните курви и спонзоруши низ скотските кафичи беа далеку поопасни.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Нејсе. Ние, три - четири жени, пак го викнавме старчето и со молитви го замоливме пак да оди во тоа албанско село Шкумбин и да се распраша дали е далеку таа пуста касаба Дуреси и како да се оди таму.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не знам што би сторил, но најлошото е во тоа што ваков, на умирање, ништо и не можам да сторам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Разумот му велеше дека мора да постојат исклучоци, но срцето не веруваше во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Очигледно настапуваше нова, завршна фаза во мисијата, во тоа беа уверени и обајцата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие тука продаваат пченица, грозје, дунки, зашто ништо во тоа мое село не стигнуваше до цветање, ништо среде тој камењар не врзуваше плод и не стигнуваше до зреење.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

35. Христо А. Матов (1872-1922) од Струга е еден од најистакнатите дејци на ТМОРО и теоретичари на македонската ослободителна борба, во тоа време е “задграничен претставник” на Организацијата во Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некои луѓе имаат под гушата парче свето дрво. Во тоа им е силата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа поле треба да има луѓе, чунки гледам како да има ливаѓе и нивје“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Мисирлијата му го претстави на војвода Јован и го ослободи Толета дека збор нема неговата чета, а Јован им објасни на другарите дека го видел овој четник во Катилана на пајдосот, та дури го убеди и Шаќира во тоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нови техники на огласување SKYWRITING Станува збор за една од тнр. „out of home“ техники на огласување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Укажа и на мислењето на рускиот цар Николај II, кој во тоа време изрично барал од Конференцијата на амбасадорите манастирот Свети Наум, како словенско светилиште, да му се додели на Кралството Србија, а со што се согласила и Австро-Унгарија...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„ Мислите ли дека денес имате повеќе слобода отколку што сте ја имале во тоа време ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Пелагија малку по малку навлегуваше во светот на Дончо, во неговата подготвеност за на училиште и веднаш заклучи дека и тоа е умно колку и нејзината Пеличка, ама она што го знаеше самиот го откривал талкајќи низ стопанството, а изгледа мајка му ни малку не се интересирала да дотура во тоа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оловото на старата огњарка ѝ ја проби плешката и излезе кај вратот. Во тоа свое бегање, волчицата и не го забележа зајакот што и го пресече патот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сиот нејзин живот согоруваше во тоа верување на кое му се надоврзуваше и последната мисија на враќањето во родната земја...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како и оној ден кога бевме кај тетка Рајна ми се чинеше дека таа, Вера, неосетно ми го одзема татко ми, а јас не можам да ја спречам во тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Всушност, тие според брат ми во тоа време уште не биле народ, затоа што, пишуваше, биле сѐ уште само „семитски племиња“ населени во „гранична провинција“ и од нив, здружувајќи ги, Мојсеј ќе создаде народ, со цел да ја шири верата во едниот и единствен Бог – Атон, па со нив тргнал во потрага по светата земја.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дали ќе успее? Дали здравјето ќе ѝ помогне во тоа?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оној што во тоа беше најагилен, што најмногу се истакнуваше можеше да стане командир на одделение, одговорен на секција, дежурен во кујната, надгледувач, можеше да биде меѓу првите при јадењето (што не беше малку важно), - со еден збор таквите другари во сѐ предначеа, беа наградувани, привилегирани.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Конзерваторите – водичи на трите павилјони добро си ја знаеја лекцијата што требаше да ни биде пренесена и А.А. во тоа воопшто не се сомневаше, но најмногу стравуваше од нашите прашања, а најмногу од моите, па затоа мораше да биде тука.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во тоа време околу камењето се врткаше мариовец и ги разгледуваше двата камења, еден горни, еден долни и потскришум ги гледаше двајцата како си даваа ишарет; но не му дадоа никакво значение.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа ја натерал малечката ќерка да го чита писмото, а тој да патува заедно со Димостена, да ги види нејнте људе, на Димостена, во то Велесот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во тоа време човек сѐ уште смееше да биде претенциозен.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зборовите: општество и пролетерска револуција тешко ги разбираше, ама се чини дека токмy во тоа неразбирање и несфаќање се криеше некаква таинствена моќ од која извираше убедувањето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа им го кажуваа на властите после, две недели по Јовановото заминување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ова наследство, уверуваше Татко, ќе стане дури и интегрален дел на културниот идентитет на балканските народи, но со повлекување на Османлиите од Балканот и со здобивање со национална независност на некогашните милети и со нивното свртување кон Европа, ќе биде загрозено исламското културно наследство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Лекарот мора на свој начин да каже: „Доаѓам без оглед на тоа што мислиш ти”. Понатаму: Проблемот со шизофреничарите е во тоа што тие не му веруваат никому. 48 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но таа секојдневно упорно настојуваше да ме ослободи од сите тие обврски, за кои, веројатно, сметаше дека е прерано да ги носам на себе и успеа во тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тоа време идеа банди од албанско, од правецот на Пустенец, крадеа и убиваа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Грамос, другари, стана симбол на нашата борба. А значењето негово не е само во тоа дали ќе се добие битката на бојното поле или не.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Видело многу војни и несреќи. Повеќе зло од добро. Доброто е во тоа што останало, одолеало...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во тоа се состои нашата среќа и среќата на Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така реченицата би можела да гласи: “Any poem read by a tenor is saved”. (Секоја песна прочитана од тенорот е сочувана).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во тоа време, посебно во првите години по соборувањето од власт на претседателот, човек можеше и да изеде ќотек на улица од хулиганите од подмладокот на гардата ако е излезен со малку подолга коса, ама, веројатно, младите гардисти беа премногу зафатени со пиење на лоша ракија, а Стојан не беше будала дотаму да форсира силеџиство, кое, на некој начин не водеше никаде.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Знаеше да заштеди од џебните пари кои ги добиваше од татка си, па си купуваше списание на српски јазик „Илустрација“ во кое имаше фотографии од последните модни трендови од центарот на модата и уметноста во тоа време – околу 1938мата - Париз, Франција.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Да, тоа е ова парче каде што мазилката од ѕидот е падната. Нешто трошно, влажно има во тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа, по сево ова е убедена во фактот дека менаџерите, вработени во претпријатието, сакале – во тоа време – да ја искористат приватизацијата на тој начин што ќе го разработат претпријатието, ама на вработените нема да им даваат плата!? ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И најпосле, мнозина ќе забележат оти најголемата наша несреќа се крие во тоа што кај нас нема местен македонски патриотизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се стекнете со таквата сигурност имате потреба од авторитет кој е посилен од вашата самодоверба. 74 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не е чудно што во тоа време моето внимание е свртено кон самите нас и нашите младешки односи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Проблемот е во тоа што не знам колку силен треба да биде огнот за да биде светлината во сијалицата сина. Тоа е важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Луѓето или не веруваа во тоа што се случуваше, или бегаа понастрана за да не се најдат во обврска да помогнат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Имаше нешто пресметано во тоа: таа ќе ме донесе кај нив, користејќи го тоа што јас ја сакам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Другар му не разбира: старицата го бараше својот внук Борис митралезецот, оној што загина во тоа лето долу на пругата, а не него, зашто тој и немаше баба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„И велиш во Скопје живејш?“ продолжи човекот, „во то лајно палати да ми даваш не останвам! Шо велиш ти!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Затоа, луѓе, верувајте во тоа ѕвериште. Вашиот крал, мудрец, проповедник.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Популарната култура стана сцена на динамично натпреварување, дури на “борба”, а не на статичка доминација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тоа време стигна наредба да ги подготвиме бајонетите на пушките.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А во периодот Бунроку (1592–1596) навиката на пушењето била толку распространета, што во тоа време настанал и овој пасквил: Работи без дејство На мажите е законот против пушењето, Законот против ковањето лажни пари, Царскиот глас самотен и гаталецот Гентаку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И таму, во таа дупка на науката и во тоа дувло на парауката - што мислите, што размислуваше доктор Миха?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ѝ го отвори малечкото сино кутиче од специјален порцелан, што го купи во Москва на филмски фестивал кога беше на гости кај другарка ѝ Гордана, нејзина колешка, што во тоа време беше новинар-дописник од тој град во Русија.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

148. За да се убеди човек во тоа нешто, доста е да ја прегледа историјата на Немањиќевата држава од времето на цар Душана до смртта на Волкашина, особено периодот на распаѓањето на Душановата Империја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Главната несреќа за Бугарија и за нејзините интереси е не во тоа што има многу партии и не сите ги знаеле арно народните интереси, ами во тоа што Бугарите малку се проникнати со народните интереси, особено со надворешните.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Војнилакот е вежба како да убиеш и како да не бидеш убиен. Во тоа вежбање растевме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби во тоа е шармот и необичноста на нивното пеење.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кај да го донесе, мори мила, каде, во која Македонија ќе му биде поарно отколку во тоа широко и богато поле, а?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И знаев дека несреќата на човекот е во тоа разединување: од едно да се направи многу, наместо обратно да биде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И остануваше пак само да се доближува до неа и секогаш да ја изгубува, сиот потонат во тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Прво така, а после и за други. Што било лошо во тоа? Да лежат и да жеволат иловица?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ѓорѓија не се двоумеше и ѝ рече да влезе, да се напијат по едно кафе.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во тоа собиче се одигрува еве веќе дваесет дни една жална комедија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таквата тенденција претставува една политичко-економска операција под закрилата на медицинската пракса.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во тоа време Силјан си седеше до баџа и го слушаше сето ова што зборуваа.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Таа ноќ, откако го пуштивме сподобието грозно низ клучалницата на тајната на записот ин, јас, по указание и желба на отец Стефан ја украдов штичката што говори, од одајата на пречесниот Фиилозоф, кој во тоа време беше на молитва света.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ехе, до колку проблемот е во тоа, не плаши се! – Одѕрнѕа некое тенко гласче – Отсега ние ќе ти помагаме.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Некогаш во тоа знаеше и да претера. Тоа слатко речиси ѝ дојде до глава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

15. И.А.Зиновјев во тоа време е руски дипломатски претставник при Високата порта во Цариград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не фолираше во тоа одредено време на месечевото движење и раѓањето на невидливите призраци и страшила во тие летни, запарни ноќи, кога неговото далечно детство со глувчешки скокови го прерипуваше подот на скоро празната соба заградена со жици на нејасен страв, тој недозволен грев роден од сенките и мрзнењето на светлоста.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Не верувам јас во тоа, рече работникот. - Што не веруваш?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во тоа време јас одев - идев од Цариград, но останав кастилје кога дојдоа зографите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А во тоа време се говореше за тебе и за онаа мала болничарка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пред Работничкиот универзитет (во тоа време - најсоодветната зграда за пречек на гости од таков политички маштаб) хорот при Културно уметничкото друштво Црвени трендафили ја исполнил песната „Јовано, Јованке“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Пелагија по втор пат се соочува со Богородица, еднаш веќе се помирија, Пелагија ѝ прости за она што се случи дамна токму на ваков ден во нивното село, ама дали во тоа простување беа споменати и страдањата што траат од тогаш досега?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во тоа време руското општество се занесувало со словенофилство. Тој занес им зеде околу 250.000 души војска и милијарди рубли.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа време, козјачките селани, иако единствени против окупаторот, се двоумеа, не можеа да погодат: на чија страна да бидат - со голобрадите партизани или со кралските војници на Михаиловиќ, кои во името господово и кралско, со секое минување низ Пелинце оставаа зад себе пустош.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во тоа време, кога одеа да го собираат владичниот, грчките битолски владици, од страв од ајдути, а и за да го натераат народот да го плати данокот, одеа опкружени со големи тајфи составени од заптии и ѓакони, а Партениј, за оваа пригода, беше се зајакнал уште и со некои свои послушници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во повоената декада, во тоа место живееја три илјади жители, но многу бргу прерасна во општина со петнаесет илјади жители.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Исто така во тоа време, во учебната 1900/01 година, П.А.Лавров првпат го воведува македонскиот јазик како посебен курс на Петербуршкиот универзитет, а специјално за Мисиркова распишува конкурс за златен медал на тема „Народните песни на Македонските Словени како етнографски извор” (1901) што потоа ја брани како дипломска работа „Кон прашањето за народноста и причините за популарноста на македонскиот крал Марко” (1902).

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Полунасмеана. По малку лута. Ама жива. Парализирана. Ама жива.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој во тоа го гледаше поразот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

(Всушност, целата фора е во тоа да ги пуштиш луѓето непрестано да зборуваат, бидејќи, порано или подоцна, некој ќе го испушти токму оној збор кој ќе те одведе на вистинскиот колосек).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И во тоа глупаво мавтање со раце стигнуваше да нѐ погледне со студени очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во Ласиќевиот модел на узорна интелектуалност доаѓа до израз синдромот на добронамерната конструктивност кој на виделина го изнесува стариот копнеж по привилегираната општествена улога на интелектуалецот, по онаа улога што во општеството ја играа чудотворците и шаманите, пророците и свештениците - сите оние чијашто задача се состоела во тоа празнината околу која се конституира општеството да ја исполнуваат со еден провизориум од пророштва, митски приказни и религиски слики на светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пред да му се стемни, пред до клепки да потоне во поплавата на безумноста видел дека небото над него е мртво око на закланата вселена и видел во тоа око блескав цвет од лилава и бакарна и зелена светлост, за да му покаже во што да го забуцал ножот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговите сили ископнуваа полека и жилаво, оставајќи по себе една пуста болка на увиснатост само во рамената и во тоа како можеа да бидат држени издолжените раце.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Пред изумот на буквите“, пишува тој во тоа дело, „Бог се објавуваше во хиероглифите; и навистина: што се небото, земјата, човекот, ако не хиероглифи на Неговата слава.“

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Имаше чувство, иако во тоа време фактите и датумите веќе стануваа нејасни, дека ги знаел нивните имиња со години пред да чуе за Големиот Брат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Натоварил тамо неколку коли, коњи каравански, сообраќај се вршело во това време и донесол дома сѐ шо му било потребно.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Имаше некоја тага во купувањето по супермаркетите, во тоа отсуство на духот сред купиштата материја, кое додуша понекогаш е неопходно за и најдуховниот да се сосредоточи на неговите практични потреби, дури и ако тие за него завршуваат кај млекото и лебот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во тоа време речиси сите реонски раководители, коишто повеќе или помалку биле компромитирани пред властите, се наоѓале во планините.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Оној пак Коста, не се мешаше во тоа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон. Глигор брзаше да ја раздвижи крвта во тоа смирено тело, да го поттикне срцето да излезе од своето опасно смирување.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дали нејзината вредност - како што смета Џон Барт - е во тоа што тој напишал „оригинални книжевни дела, чијашто имплицитна тема е тешкотијата, а можеби и непотребноста, на пишување оригинални книжевни дела“?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И во тоа меѓусебно враќање, ќе се убие уште еден војник, па уште еден - и така ќе зафати војната да се шири...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но ни во тоа не одеше до крај, не беше сигурен дека децата можеби се прави.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тоа, се разбира, не може да се провери на страниците на „Цариградски весник“ каде што Никола Поцо имал свои пријатели и каде што, по линија на таканареченото доброчинителство, можел да има поддршка, туку во еден друг документ објавен во зборникот „Документи за историјата на трговијата на Европска Турција“ од страна на грчкиот конзул во Трст во тоа време по име Адонис Гленди.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тоа време се сретнува со една жена која ја праша: „На каде вака си кинисала, Саветке?“. Рече: „До каде брата ми“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се отворил џенгот и царската војска тукуречи ватила да се плаши; во тоа време втасал ќелешот со коњо што лаштеше и туку му влегол на другата војска да сечи со сабјата и сокаци да праит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

По добиениот и наплатен спор, Љ. Н. остана и сѐ уште работи во „Охис“, и покрај тоа што повторно платите доцнат и придонесите не му се плаќаат редовно!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време во светот (токму како и сега) имало и други мачиња: црни, бели, сиви, и сите тие имале мустачиња но не се фалеле со нив како малото маче - долгоопавче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Брус Стерлинг (Bruce Sterling): „Единствена можност за опстанок на субкултурите е во тоа тие да се распрснат, да се разгранат колку што е можно повеќе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Поради тоа, семејството во тоа време мораше официјално да го носи името Јовановиќ, иако за себе и блиските си беа Јованоски.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Бев во тоа... го користев тоа. Ја употребив таа граѓа. Ја продадов.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Можеле да учествуваат во тоа негови луѓе, но не самиот тој.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога наминува Фодулчето, таа се интересира за неговата жена, за Марија, која во тоа време е вратена од Лешочкиот санаториум.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајка ми секогаш зборуваше: „Мило дете, да ги нема богаташите (некако, сепак, веќе во тоа време имав извесни мали идеи), да нема богаташи ние ќе немавме што да јадеме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Како да беа уверени, како од некаде да знаеја дека никој не им може ништо, дека тие од оваа страна веќе со денови ја добиваа истата наредба – не пукај, не оди, чекај следна наредба...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во тоа време секој кој се интересираше за оваа област внимателно веќе ги беше воочил приказните како што се „Xони Мнемоник” и „Burning chrome” и некои од нас веќе тогаш мислеа дека Гибсон ги пишува најинтересните нови „ствари”, но, никој од тие - најмалку Гибсон - беа подготвени за тоа што се случи.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

19. Додека во Македонија беа отворени српски и грчки конзулати, бидејќи Бугарија во тоа време уште беше вазално кнежевство на Турција, во македонските градови Солун, Скопје, Битола и Серес беа отворени бугарски трговски агентства што всушност ја вршеа истата работа на конзулатите и заедно со егзархиските митрополити ја раководеа бугарската националистичка пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Беше сигурен во тоа и само таа сигурност го задржа да не ја земе за цевката, таа своја долга пушка, и да не ја тресне од стеблото до себе така, за да ја раздроби на сите нејзини ситни делчиња, од кои беше составена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

НЕДА: (Сета избезумена, му се покорува. Тој ѝ помага во тоа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Немаше ништо навредливо во тоа што се пошегува себе си дека подивеал.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Во тоа што, пред да излезам, мама или тато не пропуштаат да ми речат да сум дома во девет часот. - Гледаш во што е штосот?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Инаку Рајна воопшто не беше навредена од грубото однесување на Трајчеица.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Полесно ни беше, а во тоа никој не ни пречеше, да ги растураме гнездата на штетните птици: страчките, враните и чавките.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Постојат врски, не се сомневајте во тоа, но наместа тие можат да минуваат низ патеки сѐ уште неозначени на политичката карта.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Додека беше тука, Готлиб најчесто спиеше во тоа време. Или се преправаше дека спие.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа навистина беше големата машина на Времето, ова поткровје, тој го знаеше тоа, го чувствуваше, беше сигурен во тоа, и ако тука ги допрете призмите, онде кваките, хармонските кристали, ако ја завителите правта тогаш, тогаш!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Повеќе го привлекувале американските од англиските филмови, и како еден од филмовите кои во тоа време највеќе го воодушевил е филмот на Фриц Ланг (Fritz Lang) Уморна смрт (Der mude Tod) на Декла Биоскоп.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Така велат, но авторот во тоа не верува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стариот војвода поверувал во тоа и се вратил дома во селото од каде што бил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во тоа време децата од преку-преку-дедови ни биле многу лоши; не ги слушале таткови си и мајки си, а пак татковите и мајките ич не ги повелале, триста лошотии правеле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Беа укинати и интерните акции (дефинирани како акции кои се издаваат со попуст и кои не може да се наоѓаат во промет на пазарот на хартии од вредност), а кои можеа да ги купат работниците вработени во претпријатието, пензионираните лица и лицата кои претходно биле вработени најмалку две години во тоа претпријатие, други домашни физички лица и организациите за пензиско и инвалидско осигурување (чл. 1a, ЗДК/89).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Во тоа му помогна и Германија која како да почна и поинаку да го засакува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Бол е една Марија и едно удрено око, ќе му речам. Увери се во тоа, докторе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во тоа време Џеки беше тотално во drag - заедно со смеѓата перика и темниот кармин и макси сукњите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Читајќи ги тие книги, дознаваше дека, всушност, не постои никаква граница меѓу животот и смртта: сеедно е дали овој живот овде го живееш или оној другиот горе: никаква разлика во тоа нема.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во тоа време Митра ја гледаше што прави, и кога почна да плете поарно од неа, си рече во себе: „Море, орјатката една, ваа пофарк ќе излезе од сете нашинцки невести!“, — но ништо нејзе не ѝ рече, само ја охрабри.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Па јас ја имав тетка Рајна и секој ден, кога таа не ќе дојдеше јас одев кај неа... но не беше во тоа работата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како и денес, и тогаш се знаело дека птиците не плачат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

9. Се гласи ноќната шума и попусто вика да запреш ти не слушаш ни каменот го гледаш ни повејот што јакне не слушаш те мами сал ноќта и тие светлината в сон што им иде дур попусто некој те вика и чекорот твој свиден ти не слушаш Час е неречената песна ѕвездите кога ги виши во штамата на светот и притаената мрака што сака под тие светила скришни да ти го згасне летот ти не слушаш Истрел ги собори ѕвездите Самотнику дали го чу И како да го чуеш во итањето во тоа итање убаво на усните со зборот што ги раскрева урнатините на ноќта и во заборав ја истава црната стија на биднината Радост на итањето твое по ранетите лисја по премалениот шум сал муграта твоја ја знае и истрелот само ја чу

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Парничните трошоци , кои исто така паднаа на товар на тужениот, изнесуваа 3.000 денари и ги опфаќаа само судските такси за поднесување тужба и за донесување одлука.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

108. Дека и оваа мисла на Мисирков е точна покажува целиот понатамошен развиток и посебно нашата денешна слобода врз точно истите основни принципи, но дека тоа се согледувало и во тоа време, најдобро сведочи пак загрижениот за бугарштината во Македонија Е.Спространов, кој, меѓутоа, не можел да се ослободи и од македонското во себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И сепак како тоа - овде преферанс и кој е тој генерал?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Бојан не знаеше и не сакаше да се задлабочува во тоа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Неговото чудно задоволство се топеше пребргу во тоа напорно пробивање на врзаниот чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А исто така речиси бев сигурен дека скокот на Јана од коленото на Непознатиот Катерина го оценува како свој личен успех.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А друго, мори ќерко, шо друго има во то писмо?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Како дожд да минал преку замагленост и како да ги измил сите нејасности и одвишности што пред тоа внесувале збунетост и недоразбирање помеѓу него и треварите, јасно можел, или само верувал во тоа, да види на темните лица и жилче и брчка, да го чуе дури и шушкањето на тие белези.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во тоа е мојот проблем; во тоа дека сето тоа е вистина, а не филм - велам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

— Ние се спремаме да одиме во Бугарија, да ја поразбистриме работата, но во тоа прашање не сме едногласни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Беше некоја чудна завист, што ги здружуваше уште посилно со тој негов сосед и во тоа немаше ништо навредливо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Впрочем, ми се чини дека и Миќо сѐ уште остануваше со желбата да ја сретне еднаш насамо својата љубима, и тоа ми даде можност да го преценам колку тежи како противник, зашто веќе се уверував во тоа што си го помислував и порано, дека и неговата љубов е една убава перспектива.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Колку повеќе одеше на вратите, на местата каде што се надеваше да најде работа, сѐ помалку веруваше дека ќе успее во тоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

НАЦА: Пополека стапнувај, немој како амал со двесте оки товар на грб.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ниту еден од нив не сака да се вмешува во иследничката приказна на другиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

За да го правиш добро, можеби некој (геј или стрејт) ќе треба да ти покаже како се прави тоа, некој кому тоа веќе добро му оди и што ќе може да те иницира во тоа – покажувајќи ти, и тоа нагледно, како да го практикуваш и обучувајќи те ти самиот да правиш како што треба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Разликата е во тоа што филмот, накитен и заводлив е дури уште позбиено повеќеслоен отколку платното на Веронезе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во тоа време, некако со тивката побуна на селаните од намуртеното Кукулино и од Побожјане, Кучковица, Мирковци и трите осамени куќи над Јанакан, некој доселеник од Измир, Селџик-бег, по татко Турчин, по мајка Ерменец, осиромашен куц поет, запишувач и опишувач на обичаи и познавач на народи и балкански јазици, застанал на страната на ограбуваните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Парадоксот беше во тоа: тие, надвор од циркусот имаа сѐ, ја имаа целата планета, милиони и милиони квадратни километри; ние, во циркусот имавме круг со радиус од одвај дваесет метри, а сепак го имавме целиот свет (сум пресметал дека, според формулата πr2, тоа е само површина од 1256м2.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега - ве уверувам во тоа - сите клики на дрдорковци, дилетанти и уметнички измамници ќе бидат укинати и отстранети.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

За да не го урне во неврат, есенскиот ветар се притаил.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Проловите се бесмртни, доволно е човек да фрли само еден поглед врз онаа херојска фигура долу и да не се сомнева во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но знаејќи си го Јована за штеркнат во умот, не само во тоа што не виделе ништо сомнително, туку, напротив, им станало смешно и жално за човекот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Де Ман ја отфрла филозофската компонента на неговата проза како можно објаснување за неговата оригиналност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

30. Во Источна Румелија (Јужна Бугарија) во тоа време живееја Бугари, Грци и Турци, па се признаваа и сите овие јазици, но по присоединувањето кон Бугарија постепено Грците и Турците речиси наполно беа иселени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа време, шест седум месеци по свршувањето на војната, останаа полни магацини со оружје, а во секоја смрека имаше по петшест пушки, револвери, бомби, та дури и цели митралези се наоѓаа ако му требаше на човек.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Знаете што има кажано мојот дедо Јохан за иронијата: таа е зрното сол без кое не би можеле да уживаме во тоа што ни е принесено на трпезата.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беа и оние неколку собири, што ги држеа тие повеќе стотини луѓе неколку пати во тоа време, каде што по еден од нив зборуваше, а другите одобруваа со викови и со ракоплескања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа се сврте кон мене со зачуден израз на лицето. Нешто не ѝ се допадна во тоа што ѝ го реков.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

XV Мајка си ја криеше својата љубов, својата голема љубов, најсилно почувствувана токму во тоа дамнешно патување во Италија, заедно со Татко.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На почетокот имаше малку вистинска сензуалност во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Скотје во тоа време ги живееше дваесеттите години од Чикаго. Алкохолот во смрадот навечер можеше да се набави само во локалните кооперации и само ако го знаеш пиљарот да ти дае под рука.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во тоа време се чу сигнал од радио-станицата. Англискиот офицер ѝ пријде на радио-станицата и рече нешто на англиски јазик.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Предвидливоста не беше само во ритамот на пристигнувањето, туку и во тоа што пишуваше во нив.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Целото придвижување на денешната психијатрија, епитемизирано во DSM-III прирачникот кој е преведен на осумнаесет светски јазици, е во тоа што таа ширум светот го пропагира лишувањето на човекот од неговите цивилни слободи, од неговиот хабеас корпус; плус насилна хемикализација, заточување на луѓето, примена на електрошокови и мачења што не предизвикуваат телесни повреди, а сето тоа со цел да се хомогенизираат луѓето што не се наоѓаат „на линија“. 60 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Според него, тутунот овде го донел од некаде лично врагот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На жеравите старата татковина им била кај Нил, место на кое во тоа време немало фараони и пирамиди.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Бојсовото искуство, а посебно неговата “магична состојка”, имаа големо влијание врз дејностите на групата Колективни Акции како и врз перформансите на Андре Монастирски кој исто така често ја употребуваше маста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја виде еднаш, дури и разговараше со неа. Во тоа немаше никаква опасност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разбира, претеруваше, но јас го оставав да живее со таа мала фиксидеја, зашто не гледав ништо особено лошо во тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но во тоа беше моќта на талентот, - кутрото дете почнало сѐ одново, храбро го поднесува и најголемиот бол.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На еден од тие летечки состаноци, Баге меѓу другите доби задача да стапи во врска тој и тој ден на тоа и тоа место во тоа и тоа време - се разбира дека не му беше кажано каква ќе биде таа врска, машка или женска, млада или возрасна, позната или непозната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А потоа, наеднаш налутено им се обратил на луѓето во гостилницата: „И вие го сметате Симо за народен непријател?! Зарем верувате во тоа?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сафет-ефенди сега живееше со неа како ќаја во една поголема куќа среде селото Ајдинци: беше благ ќаја, справедлив, но и во тоа не беше промената, дури ако се земе предвид дека и недоверчивите селани, ненаучени на такво однесување, ќајата што не ги искористуваше го сметаа за недоветен и глупав.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со други зборови, сопственикот на претпријатието се обиде, а најпрвин и „некако“ успеа во тоа, да го убеди судот дека Јакшиќ делувал самоиницијативно и без никаков налог да го отстранува дефектот, но и дополнително да го убеди дека на објектот немало надреден работник кој му ја делегирал таа задача!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој Трифун, Баџата, во тоа време, бараше начин зета си во Скопје да го протне за директор на некое претпријатие и сега ни наговорува мене и на Сврделот некако да му помогнеме.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не би знаел со сигурност да каже колку и какви чаши имаа, но сигурен беше во тоа дека имаа сервиси за секакви пијалаци.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нешто во тоа движење му кажа дека сестра му е на умирање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А токму во тоа време се чувствувала поарно, но потоа од грижи ѝ се влошило здравјето, температурата ѝ се покачувала.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Му се стори дека го слушна и лаењето на дедо Ивановите кучиња, но не беше убеден во тоа, зашто колибата на старецот беше далеку и само во најмирните, ведри зимски ноќи лаењето на кучињата можеше да се слушне и долу, во Гогов Валог.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ох, сето тоа беше навистина волшебно убаво и по малку таинствено и застрашувачко.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Отпрвин, тој ја гледа во очите и потоа немоќно почнува да ја гали. Има нешто безмерно очајно и тажно во тоа негово преплашено галење.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ако успее во тоа, толку подобро за Македонија, но, ако од разни причини не успее, а се предизвика некое парцијално востание за какво што агитирале и работеле врховистите, и едните и другите нека ја сносат одговорноста.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Знаеш дека во тоа има и голема романтика!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во тоа место беше се направил еден бој и многу луѓе имало истепани и изоставени по планината, та поради мршите беа се собрале орли да јадат од мршите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Беа свесни дека нема никогаш да ги опфатат во нивната потрага сите османскотурски заемки, но до некаков компромис мораше да се дојде, ако не денес утре, задутре.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Плетон не го ставил потписот: - тој сметал дека латинската црква е дури и поголем непријател на слободната мисла, отколку православната (во тоа време грчка).

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

67. Тие велат: во тоа време кога министерството на Данев ја предаде надворешната политика на Бугарија, во рацете на Русија, последнава, наместо да ни помогне, направи да се ракоположи Фирмилијан во Скопје, и друго, не направи ништо за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Автобусот од Скопје за Куманово во тоа време од денот беше преполн.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во тоа што буквите претставуваат знакови за изговорени звуци, значи дискурс, туѓинците т.е. бројките претставуваат идеограми за мноштво.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Влегов во мрежата за работа на црно со жените од Прифатниот центар за странци, а тоа беше спротивно на мојата борба за човековите права. Тоа ме уби.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Правев сè што ќе ми речеше, огромни болки чувствував во главата, вртоглавица ме обземаше кога станував, но го правев тоа за да не му го расипам тоа негово соживување во тоа,таа негова радост што му ја гледав...“

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

А и да се пофали некој меѓу вас дека бил на летување во тоа и тоа село, тоа „не пали“, не предизвикува таков восхит кај слушателот како ако се рече дека некој бил на Родос, Крф, Палма де Мајорка!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

„Поетот се посветува и изгорува во тоа да изнајде јазик во јазикот“, вели Пол Валери.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кога луѓето ги учат звуците (или фонемите) на Англискиот јазик на пример, тие не ги имитираат, туку се обидуваат да ја достигнат нормата, да го повторат стандардниот звук, и мораат да успеат во тоа ако сакаат да бидат интелигибилни во заедницата на говорниците на англиски јазик.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сигурно во тоа време си мислеше и на детето што се вика Цане и собира пари да купи автобус.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Кога виделе дека земјата им се поиспостила, а тревата речиси секоја година горела од жешкото сонце, тие намислиле да побараат попогодни места, кои во тоа време ги имало во изобилност.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тоа време пак, уште луѓе отидоа комити.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Досега одеше толкупати во Караорман, береше дрва, но во тоа место не беше дошол.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

„Тирамис?” - во тоа се беа вљубиле пред десетина години во пријатниот геј ресторан во Ки Вест; се правеа како тоа да е наслов на некоја арија на Пучини; на подоцнежните патувања, дури и во Италија, наидуваа само на послаби верзии.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Со оглед на околностите на универзитетите во тоа време, не беше тешко да се направи споредба.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите луѓе, кои се обидуваат да ги разуверат во тоа кои тие навистина се, ним им изгледаат како завидливци кои не сакаат да им го признаат значењето, или како затапени суштества кои не можат да ја видат реалноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во периодот кога Петар Велики ја стрижеше руската аристократија и ја пресоблекуваше од традиционалните кафтани во облека по европски вкус (во 17. век), дихотомијата меѓу автохтоната словенска култура и западните влијанија го дефинираше стилот на рускиот интелектуален живот во тоа време.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во тоа време Европа, ако знае дека се поминати шест или седум години откако Американецот Јозеф Хенри ги создал електромагнетите со голема сила (електричен мотор!), не знае дека во еден дел на Македонија мажите се впрегнуваат во рала и во двоколки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време девојките во ќошот на другиот кат ја прегрнуваа другарка си Анѓа, се бакнуваа и исплакуваа, радувајќи се за нејзината слобода, засипувајќи ја со разни неврзани прашања.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Даниел во тоа виде елемент на себичност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Откако ќе го прошетам целиот свет, откако ќе ги запознаам сите непознати, ќе можам да се уверам во тоа.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

9 НЕ САМО ЗОШТО ПСЕВДОНИМ ТУКУ И ЗОШТО Е ПОДОБРО ДА СЕ ПОТПИШУВА МНОЖИНА ОТКОЛКУ ЕДНИНА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тоа фалично залагање за „верата, човештвото, татковината, обичаите и семејството“ била препознавана сериозна слабост на структурата. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 187

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Го видел царот и изваил маврамата позлаќена, та му го врзал прсто, изваиле двата баџанаци прстењето позлаќени и му 'и дале на ќелешо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Тоа е тешко, велам. И минатиот пат инсистиравте на тој ваш редослед па видовте колкави беа недоразбирањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби си во право, ќе додадеше Татко, нагласувајќи дека еден од мотивите за запознавање со исламската/османската/ориенталната компонента (во тоа ја вклучуваше и нивната мисија) можеби е токму тоа што таа не е мртва, скаменета, врзана само за османското и поосманското раздобје во нивната историја, туку таа е и понатаму жива, динамична, дури и продуктивна.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Внатре, во кутичето, жолто блескаше мојот прстен.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не ќе беше добро да се суди или да се убива Чанга, зашто никој како него дотогаш во целата земја немаше собрано, придобиено, засакано, зближено толку многу луѓе од различни вери и националности, па да стане нивни Бог, во тоа пресудно време.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во тоа време дошла кај жената му и мајка му да ѝ помага за кравите молзење.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дека се слушаше од гробот во тоа немаше сомневање.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Работата е и во тоа што Пек се понижува заради љубовта кон една жена која е подготвена да го земе секој маж - па дури и собарот. Жената очигледно е нимфоманка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да се потсетиме дека Прометеевата казна се состоеше во тоа да си ја разорува и прождира сопствената утроба („сакав да ја искорнам сопствената утроба зашто беше толку многу гладна”), додека беше закован за карпата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како да сакаше да ми ја втисне в срце оваа провинција. И успеа во тоа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во тоа време немало наш човек да не крие барем шисане ако не и берданка или матинка, како што се викаа тогашните пушки.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Пелагија дури откако му ја откри намерата на Димостена, а цврсто беше убедена во тоа, ја набрка и тежината од своето срце.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знам дека свеската ме чека со раката над моето колено ама сега не ме интересираше: работата не е во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Па што има толку лошо во тоа да има малку музика?“ „Нема музика. Не ме разбираш. Нема музика.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ај оди сега, размисли малку и друг пат не ставај сол во секоја манџа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во тоа време стаса и Митра со месењето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некако во тоа време се стуши воздухот, падна небото и се истури.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој имаше чувство како неколку етнички рода да војувале за да се сместат во тоа лице.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Изложбата ја организираше Кетрин Дрејер (која во тоа време го поседуваше „Стаклото“, што претходно го купила од колекционерите Марсел и Луиз Аренсберг, Дишановите најверни мецени за време на неговиот престој во Њујорк).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во тоа се уверив кога осумдесетина километри пат, од Амстердам до Хаг, со кола ги минавме за три часа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Драмски текстови на македонски во тоа време изведуваше театарот на Чернодрински, па и драмата „Револуционери” од Д Хаџидинев.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа му помогнуваа и неговите преморени зеници, во кои, со некоја магија на белината и пренапнатоста, како на филмска лента, беа сочувани сите движења и сето оддалечување на оние двајца.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ратка стана службеничка во Министерството за образование благодарејќи на поранешните врски и школски другари што татко ѝ ги имаше во тоа министерство.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И покрај добрите односи на христијаните и јудејците коишто впрочем со векови живееа заедно на островот, ѕидините остануваа како наследство што потсетува на едно некогаш јасно и цврсто подвојување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сепак, да не се разбере криво, личната гордост немаше во тоа којзнае каков удел, а прашање е дали и воопшто имаше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа промена Duchamp вака ја искоментирал: “Во врска со тие мустаќи и со таа брадичка интересно е што кога ги гледате Мона Лиза станува машко.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За негова среќа, тој не поминал во тоа време и полицијата забележала како човекот сомничаво се вртка и го опколиле.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа знаеше, беше длабоко убедена во тоа, дека Татко се внесуваше во некаква виша стратегиска цел од интерес за семејството во тие пресвртни времиња.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Проблемот беше во тоа што тигрите и мајмуните имаа една заедничка грда навика: да ја проверуваат секоја стапка од својата територија и да ги пребројуваат, меѓу другото, и сите желади и тревички во неа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во тоа време, кога Србите од кралот и министрите до последниот српски амал се националисти и наоѓаат за нужно сите да се сплотат во едно за да ги достигнат со општи сили народните идеали, Бугарите се цепат на социјалисти и секакви други – исти, кои најмалку сакаат да ја оправдаат пословицата дека соединувањето ја прави силата. – Туку сето тоа е резултат на политичката зрелост на народот: Србите во текот на цел век ги изработуваат националните идеали и ги изучуваат националните интереси, а пак Бугарите го прават тоа само во 1/4 век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А сега беше вовлечен во тоа и имаше чувство на извалкан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие се можеби, чекори на случајни минувачи, а можеби тешките скорни од чуварот на овој одвратно глупав поредок. Да! Во тоа е сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога најпосле ги отфрлив алузиите што сакаше да ми ги припише нивната задоволна смеа, им објаснив дека моето интересирање по однос на облеката е упатено на можно откривање на некоја нивна особина која би се изразила дури и во тоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во тоа непрекинато мачење, со мислите за Јана се мешаа и мислите за неговиот брат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но иако сосем уверен во тоа и сега, нешто го тера пак да провери, да види да не пресилил во моментот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во тоа време, кога немаше кој да управува со Имотот, и мајсторите од дуќаните се отселија во Прилеп, а заедно со нив и еден клон од Дамческите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По сите тие причини, како и по полната убеденост во тоа оти не само бесполезно и невозможно е понатамошното успешно спротивставување, јас мислам дека наш долг е да ја замолиме македонската интелигенција што има влијание врз сегашното движење да го обрне својот поглед кон сериозноста на положбата, да го измисли патот и сите средства колку што може поскоро за да искаже полна доверба спрема постапките на заинтересираните големи сили во полза на Македонците и, откако ќе им даде ветување, да ја прекине понатамошната борба, да ги замоли да му се помогне морално и материјално на постраданото население да се поправи; да замоли да се воведат сите предложени реформи и тие што ќе најдат силите за нужно, како проширување на изработениот проект; да се отстранат пропагандите и да се востанови Охридската архиепископија со црковно-училишната автономија; амнестија на емигрантите и на сите четници; признавање на Словените во Македонија за одделна народност: Македонци, и внесување на тоа име во официјалните книги итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа време во овој град ниту една улица немала свое име.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се разбира ќе успее да ги доведе работите во ред, но нема сигурно да посегне по позитивното политичко наследство на Бургиба, во тоа сум апсолутно сигурен - ги коментирав неговите зборови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

104. Бидејќи во тоа време Мисирков беше претседател на ТМОК во С.Петербург и непосредно кореспондираше и со ВМОК во Софија и со ЦК на ТМОРО во Солун, тој лично ги знаеше тие односи што подоцна имаше можност и на самиот терен да ги почувствува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој продолжи да чекори без да запре. Чудното беше што во тоа време, во сонот, зборовите не му оставија голем впечаток.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тоа време, за сите нив којзнае како во мене беше всадено едно многу чудно, болно чувство.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но, тие луѓе не можеле да се откажат од своите стари верувања, од своето семитско многубоштво, а секој што ќе се откажел од вербата во новиот Бог бил казнуван, по Мојсеева наредба, од неговите блиски приврзаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Значи, од следната 2005 година платите на вработените во Радио „Велес“ почнаа перманентно и редовно да доцнат – бидејќи секнаа неговите законски извори на финансирање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Хегел виде во тоа еден од недостатоците на идеализмот.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Како одблесок се нижат деновите и ние се враќаме со мислите на боиштата, во туѓината, се враќаме во тоа наше постоење таму и тука, во нашето вчера и денес и не поткачува прашањето – а утре чија слика ќе се појави во весниците и чие име ќе го слушнеш во телефонската слушалка?...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што си го низала ѓерданчето, го оставила на ругузина па станала да ги види в куќа свињите, нешто пакост да не сторат.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Од тогаш с¯ што се градело во това царство се градело високо со обични камења со златни камења.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Таа безначајна значајност на македонската политичка борба на културната сцена се состои во тоа што: 1. процедурите и настаните во таа борба ги заменуваат и потиснуваат достигнувањата на онаа автономна културна продукција што вака-така е создавана во времето на социјализмот; затоа што 2. замената на културното производство со културнополитичките дебати не е ништо друго туку оживување на идеолошката машинерија на општеството преку интелектуалците кои, по промените од 1989/90, пак ги заземаат оние истите двојни позиции на лојалисти и воедно критичари на власта, позиции што ги заземаше и некогашната интелигенција на просветлениот (СФР)Југословенски социјализам; и конечно 3. затоа што учесниците во актуелните внатремакедонски борби се заправо носители на една иста концепција за култура - а тоа е идејата за „висока култура“ со која се репрезентираат државата и нацијата. Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А после, во тоа детство, умираше секако: под француското знаме во Легијата на странците, на врел алжирски песок.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Нема ништо лошо во тоа да сакаш да се сретнеш со оној што те интересира. А, ти мене ме интересираш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Зарем во тоа има нешто лошо, Смит, кажи? Ајде!“ 13

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ширината на улицата е четири метри. Во тоа нема сомневање.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

За оваа фактичка состојба С. С. смета дека сето тоа е смислено направено – бидејќи, во тоа време на промена на власта, постоеше партиска нетрпеливост и очигледна недоверба кон оние кои беа од „спротивниот табор“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иронијата е во тоа што, во сегашноста може ништо да не забележиме, доколку сме замаени во реализација на своите себични интереси, или зафатени со секојдневните потреби на нашето физичко тело, не регистријајки ни најмал дел од случувањата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ова Известување – со право – тој го третира како отказ, бидејќи во суштинска смисла тоа и е.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дури и Турците, кои како и христијаните кога ги слушнаа лелекањата на Јанческите дотрчаа на срецело, тие вооружени со пушки и со пиштоли, во тоа видоа божји знак и само велеа Ај Алах, Ај, Алах!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Според капетан Ламби, Павле Илиќ во тоа време сакал сите залихи кои биле упатувани од Британците за Македонија да се пренасочат кон прилепската област каде било концентрирано мнозинството од партизаните.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Но некои видови неуспех се подобри од други, во тоа е работата.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислам дека Пол де Ман беше оној кој, пред било кој друг критичар, најмногу се доближи до некаков одговор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Слободата нуди многу прекрасни нешта, но таа не нуди едно нешто коешто е клучно за индивидуалната благосостојба, сигурноста - то ест да бидете сигурни во тоа дека она што го работите е правилно, дека одлуката што сте ја донеле не е погрешна.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Од костенливите очи му бликаше некоја умна радост што никому не беше позната, ни зошто, ни како доаѓа во тоа негово намачено, осамено и ненахрането тело.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Преданија и легенди СОЗДАВАЊЕТО НА НЕБОТО И ЗЕМЈАТА Кога ја напраил господ земњава, со прво била плоската.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

90. За да се увериме во тоа дали моиве заклучоци за резултатите од востанието се правилни или пак приговорите на моите противници се правилни, ќе треба да се разгледаат тие настани од најновата историја на Македонија во кои најсилно се пројави националното самосознание, а имено, ќе треба да се разгледа: преродбата на Македонците, настаните што послужија како причина да се разбуди народниот дух на Македонците, какви размери и каков правец зеде тоа разбудување?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во воздухот лебдеше скорешниот пад и распад на земјата што ја претставував, макар што никој како да не сакаше да верува во тоа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но не можеше да објасни како и од каде можела да се појави толку високо во планината во тоа зиморливо утро.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Елитистичките, економските, редукционистичките и песимистичките постапки ги заменија нагласувањето на релативната автономија, отпорот на публиката, множеството значења и политиката на уживањето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Така некое време останавме таму, додека нашите веќе беа пристигнати во Прилеп, почнаа да се слушаат нивните истрели кои доаѓаа дури до нас.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А ти, дали веруваш? – Јас, мили мој, не сум толку учена да можам да посочам философски докази за постоењето на Севишниот. – Имаш право, никој не успеал во тоа, сите учења на човека не се доволни за тоа. – Но јас, сепак, верувам во нешто. – Во што веруваш, мила? – Верувам во чинови на храброст или на верба, кога ќе се соочиме со безнадежноста. – И тогаш?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во тоа време во Македонија започнува и производство на свила , но во јужниот дел: гевгелиско, струмичко, Дојран, Радовиш.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Постоеше и опасноста, во што беше убеден најмногу Татко, некој, во тоа клето време на сталинизмот, да го види каталогот или да дознае за неговото постоење во нашето семејство и да нѐ денунцира како странска, капиталистичка пропаганда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И немам намера да те убедувам во тоа; ти допрва ќе се увериш, кога ќе чуеш што изрече Филозофот вчера во скрипториумот, и каква хула бесчесна фрли врз Господ Бог Седржителот, со кој устата му е преполна, како и кај секој лукав, лицемерен и притворен!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погоден од најстрашното оружје во тоа време, жеравот со крик се урнал крај нозете на ловецот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во тоа незнаење што да прави со себеси, му падна напамет да се искачи на Водно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сигурно сите спијат во тоа глуво доба, дури и стражите, ако воопшто поставиле некого – оние од другата страна секогаш спиеја мирно ноќе, а пукаа дење.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Покрај другото, се покажа дека во тоа време раководството на Партијата испратило наредба да се престане со секакво стрелање и случаите во врска со квинслинзите и класните непријатели да потпаднат во надлежност на судот што ќе биде оформен во слободната држава.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во тоа, отприлика, можеше и да ја претпостави неговата содржина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во тоа, да им поверува на Дамческите дека Јован нивни не е потурчен туку е земен војска, Руса имаше основана причина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие беа верници и не можеа без својот бог. Во тоа што беше сигурен.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И заплива полека во тоа, а неговата тврда корупка, што ја имаше и тој, како и секоја семенка, околу својата свест, почна сега да се отвора со една речиси неосетна спорост, низ која сепак имаше токму онолку, колку што му беше потребно простор за да се подаде и да поникне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Винстон сега не можеше да се сети како се најде во кафеаната во тоа време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И не сум изненаден од тоа што многу луѓе тука ги носат имињата Трајко и Трајанка, Живко и Живка и имињата на сите православни светци и на апостолите Петар и Павле. Во тоа е сѐ - и болката и надежта и...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Недостасувало уште само да ѝ предочи па дури и да ѝ предложи еден вид договор или соработка во тоа вразумување на Генералот, бидејќи сепак е подобро тие двете разумно да ја поделат меѓу себе неговата љубов и да пронајдат начин како да ја спречат дарежливоста што Генералот ја растурал, како што рекла Рајна, на сите страни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А таму, во тоа Идризово, куче да врзеш, не издржува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ти сакаш да се забавуваш, „тие“, што значи Партијата, сакаат да те спречат во тоа; ти ги прекршуваш правилата колку што можеш подобро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тоа време јузбашијата им ја пренесе на аскерот наредбата за ќотекот и овој ги грабна пушките за цевки и се втури во купчето народ, та почна немилосрдно да мава каде што ќе му се згодеше. Со плач и пискотници се разбегаа жени, деца, луѓе и на сретселото останаа само тепаните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Европејците, се разбира, не веруваа во тоа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сега глетката се појавува во тридемензионална форма и за да се види потребни се специјални очила (техниката инаку успешно е испробана во кино-салите).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во тоа време ете кај иделе низ море две ламји за да ги јадат штрковите; едно се приближале, и штрковите летнале пак вишно небо.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А во тоа време љубовта беше нешто што трепери меѓу две души и две тела, време во кое страста беше опишувана како татнеж на вулкан а копнежот како дивеење на ураган, време во кое зборовите „душа“ и „страст“ и „копнеж“ беа изговарани и запишувани толку често, а најмногу од оние чие тело и душа едвај да затрепериле некогаш од страста и копнежот, што станаа излитени како долго носени чевли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пола од денот го поминуе на шминкање и оговарање, а муабетот главно им се состои во тоа каде би излегле вечерта.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Има многу вистина во тоа, помисли Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Турското господство ни ги пресече сите врски со нашата старина: Најтешко се одрази тоа на Македонија, како централна провинција, па затоа во тоа време кога кај другите православни Словени постепено се изработуваше писмениот јазик и правописот ние сѐ повеќе се обезличувавме и речиси сосем се откажавме од нашиот јазик како орган на литературната реч.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Фрагментот гласи: „Не, во тоа немаше никаква злоба.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Долго работевме да го возобновиме оној дел што Господ го одзеде како опомена за нашите гревови. И во тоа успеавме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Значи, во XIV век Македонците официјално го носеа името Срби, коешто немаше зошто да го презираат и да се лутат на него. Во тоа име тие не наоѓаат ништо лошо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - тоа (зам.)