во (предл.) - секој (зам.)

Бидејќи не добил никакво писмено известување, со помош на адвокат (негов близок другар) до организацијата поднесува Опомена пред тужба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На ова, повторно добива усмен одговор дека „координаторот во секој момент можел да му даде отказ“, на што К.П. одговори дека за ова ќе се видат на суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако повеќе парници се споени заради заедничко расправање, а за конечна одлука узреала само една парница, може да се донесе пресуда само во поглед на таа парница (чл. 311, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, иако во договорот со работодавачот стоеше дека тој може да добие отказ „во секое време“ – тој, со право, вели дека во трудово-правните односи постои т.н. ограничување на автономијата на договорните страни, со што договорот не смее да биде порестриктивен од законот, што впрочем се покажа и во неговиот случај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Видовме дека и сите пресуди (освен кај примерот со повлечената тужба) се спроведени по пат на извршител, и тој вели дека без размислување би тужел во секоја наредна прилика кога би му било повредено некое работничко право.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Божиновски уште еднаш укажува на фактот дека компаниите секогаш гледаат преку некој неправичен начин (пр. присилно потпишување разни изјави) да се оградат од правата кои им сле- дуваат на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Странката го издава полномошното [mandatum] писмено или усно на записник во судот и таа може во секое време да го отповика полномошното, а полномошникот може во секое време да го откаже полномошното. (чл. 88, ст.1 и чл. 90, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Грешките во имињата и броевите, како и други очигледни грешки во пишувањето и сметањето, недостатоците во формата и несогласноста на преписот на пресудата со оригиналот, ќе ги поправи претседателот на советот, односно судијата поединец во секое време.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Странката што ја застапува полномошник може пред суд и да дава изјави и покрај својот полномошник.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа [како „власотавец“] може да ја измени или отповика изјавата на својот полномошник на рочиштето на кое е дадена таа изјава.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, пак, за овој случај нашиот храбар соговорник има поднесено уште една (четврта) тужба, по којашто во моментов е во тек граѓанска (парнична) постапка, и за која искрено се надеваме дека ќе заврши во негова полза.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Според К. П. самиот закон дава можности за заштита на правата на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Медијацијата е економична, ефикасна и брза постапка до која страните имаат лесен пристап (чл. 8, ЗМ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Страните во спорот доброволно ја поведуваат и учествуваат во постапката за медијација и во секое време можат да се откажат од истата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Марсел Дишан 1919 г. врз главата избричи тонзура со ѕвездест облик шеговито тврдејќи дека уметникот може да стане уметност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пиеро Манцони отиде чекор потаму, претставувајќи го биолошкото тело на уметникот како уметност: „Во мај 1961 произведов и потоа во 90 конзерви ставив ‘гомно на уметникот’ (по 30 грама во секоја) со природен конзерванс (made in Italy).“ (Manzoni, 1962.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми во своите глобални размисли за козјото прашање беше начисто оти режимот има повеќе варијанти како да им се стави крај на козите во секоја република на Југославија одделно, во зависност од нејзината развиеност и од менталитетот на луѓето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се случува во времето на сталинистичката диктатура и, потоа, во последниот дел на романот, кога следува периодот на титоистичката диктатура, несомнено многу поподнослива и, во секој случај, ослободена од секојдневниот терор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во секој случај состојбите се недофатливи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој насекаде и во секое време стои на чело на својот народ и му порачува: „Ќе дојде денот кога македонскиот народ ќе се крене на оружје, на востание.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
ПОГОВОР СВОЕВИДНА ИСТОРИСКА ЧИТАНКА (Кон романот „Гоце Делчев“ од Ванчо Николески)
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Ете, пак Гоце е жив! Тој живее во секое училиште, во секоја ливада, нива, куќа, село, град, фабрика...“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сами треба да си помогнеме, помош не треба од никаде да чекаме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На моменти пак заморни и залудни се чинат тие јазли, дека ништо не може да ми донесе таа опсесија, таа загледаност во она што не може да се види одвнатре, во внатрешната, сложена, докрај невидлива смисла, што се содржи во секоја длабочина и во секој голем потфат...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од друга страна, татко му, не согледувајќи дека тие грешки се всушност негови (во секоја смисла), имаше крајно ригиден однос кон синот, сметајќи го за антихрист, иако самиот беше атеист.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да, Јосиф многу добро знаеше дека за да го поплави некој нема да мора да го дочека библискиот потоп, па колку за него, имаше вода во секое вирче на патот, and yes indeed, that was inconvenient truth.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Од фрижидерите со снежец до моите недостижни фантазии во раните пубертетски години.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не знам зошто тогаш толку многу брзав да пораснам кога целиот град што се протегаше од Мичурин до Градскиот парк ми беше достапен во секое време.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Давид на Musicmaster му остави долгови од 12 000 долари - неисплатени сметки на асоцијацијата, при што овој, фала богу, не се израдува многу и во секое свое писмо упатено до мене подвлекуваше дека мене не ми се лути но дека Zack ќе биде убиен доколку се сретнат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Цви Корец ужива во секоја реченица од тоа интервју што сега, сиот блажен во карцерот бр. 84, прецизно го реконструира, сеќавајќи се на расположбата во која тие зборови и ги изговараше: „Бев примен со големи церемонии и имав разговори со еврејските значајни личности, како на пример со претседателот на Ционистичката унија Давид Флорентин и со други, како Молхо, Реканати, Морфорго и Модиано...“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие ги пеат песните на Земјата на Израилот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Секако тоа доаѓа поради долгогодишен опит и од фактот што Истанбул, како светска метропола, секогаш и во секое време е преполн со странци од сите страни на светот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека нашите градови и гратчиња мирисаат на скара, во Келн е специјалитет кокошка печена на електричен ражен, која се продава на секое ќоше, во секое кафеанче, заедно со пиво и со други сувомеснати специјалитети.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во улиците го нема она довикување по муштериите, а колку се оди кон пристаништето, нечистотијата и правот се зголемуваат, како и во секое пристаниште во светот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во секој случај човек треба да се придржува за правилото кога е веќе во Истанбул, дека е поудобно да се вози со такси или „долмуш“ не само затоа што е поевтино, туку затоа што и побрзо и побезопасно ќе ве однесе на бараното место.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Електронската машина „Рамак“ одговара на прашањата во врска со тоа што е најважно во секоја година, од четвртата година пред нашата ера до 1958.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во секој случај, Ставрос е одморалиште, каде што може да се мине со поскромни средства.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Димот, лутиот дим од солзавецот постепено но сѐ повеќе се ширеше и навлегуваше во секое катче на „Сен Лазар“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во такви касели порано невестите ја токмеле својата руба, ги има во секоја наша куќа, но сега веќе се излезени од модата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Скоро во секој од овие вечерни разговори се повторува, покрај другото, и оваа реплика: - Стојче, здравје боже - вели стариот - на пролет ќе ми го калемиш крувчено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Моите раце бараа долж камените ѕидови на пештерата и, во секоја пукнатина, лежи само црна бездна.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со секоја песна и во секоја песна Ренџов го опишува својот тестамент, како да е прва и единствена и како да е последна и единствена.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Одговорот на прашањето: Збира ли јазикот толку колку што може да загуби мислата, а да најде песната - се потврдува одново и одново во секоја песна на Анте Поповски.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Чувствувам: во секое делче од телото ми навлегува и топлина и свежина. Кусо речено: убаво ми е...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Е сега, во секое правило има и исклучоци, па така е и со повторувањето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако имаше повторување сетики ќе се родеше некој нов Шекспир и ние немаше цели пет века да пиеме вода од ист бунар.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Неќу кавга ни ѓурунтиа дури повелам јас овде! — викаше Толе во секое село кога ги собираше селаните да ги расправа нивните меѓусебни препирки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Остави мајка, остави татко, жена и две деца и побегна со една ороспија дури во невратилово, но се утеши дека ете пак го „милуал господ", го вратил назад за да им се најде во секоја невоља.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пак се смирија. — Еве шо, — рече Толе. — Во секое село требе ние да си кладиме наши луѓе за работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дишери, дишери, дишери, ) — и не чекајќи овие да излезат, ги фаќаа за раменици и ги исфрлаа како партали во дворот на дождот и снегот сред вириштата и калта до колена.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ако се појави некаде некој трн, ќе ги пратам одовде“, — си помисли тој во себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе венчаш, попче, како поп токо не мачи го Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од мене друг нема да признавате од денеска натаму — ги повторуваше Толе во секое село овие зборови и бараше да го почитуваат и се однесуваат спрема него како спрема вистински владетел.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го познавам Полето мошне убаво, а ако ни притребе и некоа помош, во секое село имам свои луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден началник, како го викаат во Бугариа и печес помошници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кокошки, јагниња, прасиња, алви за ручек и вечера, зоб за коњот, сѐ се носеше по конаците каде Толе кондисуваше в село, секогаш: тој, Мише Ќосото и белиот коњ во една куќа, а другите седум другари во друга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И... дал господ и такви, и такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој можеше да се скрие од толку аскер во секое село кога земјата е посипана со бело брашно“?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
19. Гога Ацев и Глигур Соколов, испратени од самиот Мисирлија по создадениот веќе канал од формираната ВМРО, дојдоа во Врпско.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја избриша од тевтерот и руса Миша што ја остави во Бугарија и си фати скоро во секое село во Мариово по една посестримка, а црното Кате го продаде за пет лирина некој вдовец од велешките села.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно му направиле кога се баби!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Распрашуваше во секое село каде фатија војводите и го следеше нивното движење, a исто така секој ден праќаше по еден селанец во Витолиште да разбере што прават, што мислат Арслан и јузбашијата, нема ли да кренат потери по него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, си има посестрими во секое село, ами ајде, дојди си кај мене, да си поминиш царцки!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Единствено чистачот на чевли на Plaza de Armas знае дека секој тажен ден е бескрајно долг и не се занесува со сјајот на новата епоха отшто во секоја епоха имало и ќе има чистачи на чевли и бескрајно долги денови на тага и на недоветен занес.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Хет-трикот е најважен во секое редење на головите и зголемување на водството.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Како и во секоја темнина, се наоѓаа и неканети гости кои крадеа од највкусните вина за потоа да ги препродаваат на белосветските пазари.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Освен доколку, се разбира, не станува збор за последен бакнеж, за бакнеж со кој се простуваме од сите бакнежи, во кој случај (барем овој човек) треба да биде бакнат не само како тој самиот in propria persona туку и како сите и секој од неговите среќни овоплотувања, вистински и исфантазирани, во секое расположение/начин/место/време, сѐ до крајот на љубовта и здивот и јазикот и зад тоа, до крајот на оваа приказна и сите приказни, до крајот на ова договорено продолжение и неговиот придружен услов - „Нема услови.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Л: Те спомнувам во секое мое предавање, затоа што си претставник на концептот на 21-от век за глобалното соединување преку електрониката.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Имале деца коишто биле сакани и кои ги сакале нив во секоја фаза на развојот и на едните и на другите, вклучувајќи ја и американската адолес­ценција и американското средно доба, верувале или не.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Продадениот интелект во секое време може да ви забие нож во грб затоа што ако еднаш се продал себеси тој без проблем ќе ве предаде и вас за неговиот интерес.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Соросоидот е спремен во секое време да ја предаде и продаде сопствената држава само заради лична корист.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дојде времето на страшната прохибиција, но затоа во секое маалско трафиче се продаваа по 1000 пакетчиња ризли.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Конобарите, пак, загледуваа во секое пивце и едвај чекаа да се допие за да се нарача ново.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во сета оваа работа најважно е ова: видов дека скоро во секое село има бугарска полиција или бугарска војска“ и според него тоа “најдобро говори дали сака македонскиот народ да биде окупиран или да биде слободен“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во секој случај е идиотски да се објави смртта на уметноста, а притоа да се биде и во историска и во практична- животна смисла сведок на уметничката ревитализација, и од трендовско- стилски аспект, и од аспект на самите уметници кои своите дела најпрво ги акцептираат како уметнички надгробни споменици, а подоцна како капитални дела на „новата“ уметност - феникси на новиот живот на уметноста...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Потоа ќе се обидуваше во секоја жртва да наоѓа нешто неповторливо, но како?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во секој случај сите погледи и перспективи завршуваат во магмата на релативизмот за таму потполно да ја изгубат принципиелноста на сопствената методологија и мотивирачка визура.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За нас душата ти беше стравот. Во секое сопче, стравот да не недостаса се цедеше од ѕидовите...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во текот на педесетите постоеше голем проблем околу Лолита, па потоа околу издавањето на Љубовникот на Леди Четерли, а подоцна и поради Хенри Милер- овиот “Tropic of Cancer”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Последица на тоа е токму таа софистицирана експресивност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Фотографии од младоста, предмети со лична важност, пишувани забелешки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако зад себе го имаа големиот хит “Кажи ми”, иако дури и следниот сингл им беше хит, тие за Американците суште не беа супер-група. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 169
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојат врски, не се сомневајте во тоа, но наместа тие можат да минуваат низ патеки сѐ уште неозначени на политичката карта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дебил: Да се одгласат со повик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Го знаете Пате од патологија, препараторот на химени?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Речиси во секоја слика којашто е носител на некоја од “општите теми”, подтекстот е личен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа треба да се смислува во секоја реченица, без извесности, без апсолутно осигурување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кракатау: Ние сме четворица терористи на умот што продираат во вашите ганглии. (се придружува уште еден тип, можеби уредник на станицата, во секој случај не многу луциден)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Политиката на цензурата во оваа замја отсекогаш ме фрлала во несвест - мислам, во секое време можеше да отидеш на 42. улица и да видиш кур и пичка и цицки и газ колку ти душа сака, а тогаш одеднаш, некој популарен филм беше, заради неколку разголени сцени, етикетиран како неморален.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И можеше во секое време и отсекаде да се види.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие се пред нас, на секоја стапка и во секое време можеме да ги имаме, само треба да ги побараме со повеќе трпение, волја и идеализам, многу идеализам, та така животот да не ни оди напусто и без цел...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вперени во бескрајна низа немили сеќавања. На кое да запре? Сеедно: во секое има горчина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
1. Во секое враќање има нешто возбудливо - било да го очекуваш очекуваното, било да те очекува неочекуваното
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И по тие ружи, што ги надвишуваа тарабите, и од кои некоја секогаш цветаше, можеше да се распознае нивната куќа во секое доба на годината.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За да испровоцира разговор покрај чашка, пред писателите тврдеше дека Достоевски би завршил во лудница да не пишувал како лудак, пред драматичарите тврдеше дека Шекспир би бил убиец ако не ги напишел своите трагедии; а во секој сретнат познајник, на маса, меѓу чаши, гледаше свој можен, ако не иден пациент - што итроманите приближно колку него му го припишуваа како професионална деформација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во секој случај, како војниче дисциплинирано и мобилизирано пред да го регрутираат, Баге се нацрта - одредениот ден, на одреденото место и во одредено време.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Според овие исламски еретици, уште од XIV век, во арапското писмо, на кое бил пишуван Куранот, во секоја буква, се криел и по некој забранет лик.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Билките си се билки, и во турско и во секое друго време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Вистина, Бојан никогаш порано не се нашол во ваква положба, за да знае како мајка му ќе се постави, како ќе го преживува тоа, но сепак беше убеден дека таа цврсто верува во него, верува дури и повеќе одошто е потребно и смета дека нејзиното момче е цврсто, смело, решително и умно, па може насекаде и во секоја прилика да се снајде и да се постави како што треба, знае да ги совлада сите тешкотии.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој сметаше дека многу повеќе, се исплатува садењето компири, одгледувањето овошје, пред сѐ сливи, од кои во овој крај правеа надалеку позната ракија, што во секое време и секаде може да се продаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги гледам своите колеги, тие испотени патници, како се борат со багажот: во секоја рака по неколку куфери, на лицето им ја читам подготвеноста да земат уште некој.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Овие два процеси мораат да се разликуваат во секоја теорија на преведувањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Па, главната улога е тоа што морам да се однесувам како адвокат и да ја бранам сопствената работа, да бидам подготвен во секој момент да дадам отказ и да се повлечам, зашто не сум навикнат - и навистина нема - да се потчинувам на произволната уредничка контрола.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се зборувало дека е чудотворен лек и како таков се употребувал во лекови, алкохолни и безалкохолни пијалоци, а можел да се купи во секоја аптека.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Веќе барем двапати сме живееле во секоја декада на овој век.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа беа тие други зборови: разновидни И секој на посебен начин своеглав А ги прибра од исто дрво (од една дарежлива овошка, со стотина гранки можеби И уште со по стотина гнезда на секоја гранка И уште со по стотина стотици зборови во секое гнездо) Испилените слогови и расплаканите букви од крошната Лично ти ги подаде Вистината, со насмевка На оџачар кој верува дека раздава среќа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Да го гледаш сето тоа како вистинска магија зрел плод што се ниша во светлите дворови на душата во секоја годишна доба.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Велам: кула се издига меѓу морето и небесата и во секоја пукнатина по една молитва...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тоа е приказна за една ѕвезда што во секоја јасна вечер трепери над ридот, и за едно дете што често ја гледа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Уште од дете, додека беше целокупен, Мице имаше голем мерак да стане свирач и затоа, секогаш кога за свадба или селска слава ќе дојдеа свирачи, се пикаше меѓу нив со по една клечка во секоја рака, застануваше пред виолинистот и ставајќи ја едната клечка фатена со левата рака под пазува наместо под брада и со другата заструтувајќи преку другата прачка, ги имитираше движењата на кеманџијата и заедно со него ја свиреше и ја пееше песната што свирачите ја свиреа и ја пееја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Оттогаш по цели денови, облечен во бела кошула од домашно платно, со широки ракави и пуштена речиси по глуждовите надолу по нозете и ќурдија од црн шајак без ракави, секогаш со по една клечка во секоја рака, стои на полена каде што би стоеле свирачите кои одамна во Брезница не дошле и постојано како да се готви да засвири.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вера беше доволно жена во секое жилче на телото за да го сфати ова сериозно и да не покаже дека нешто очекува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Порано, до пред десетина години, овдека, на срецелово, секогаш, во секое време на денот, имаше некого. Сега, меѓутоа, сосема е пусто.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Збогувајќи се со мажите Јанчески главите на сојовите од женската одаја си ги собираат домаќинките и заедно со нив преку тремот (од горниот крај на пондилата, врзани за јаслите дремат над нив неколку добичина, разделен е со куќното огниште над кое, прикрепени за гредите, висат камушки, а на нив, во секое време на денот и ноќта и откога се паметува котел со топла вода) и низ Мала врата излегуваат направо на срецело, ги дочекува зрачна вечерна зора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако бил примен лично од Махмуд II и лично од него одликуван со орден, добил и три царски фермани: едниот да смее да носи оружје во секое време и пред секого, вториот да седи во Покраинскиот меџлис и да го заштитува народот од сета Мијачија и од сета Деборија, и третиот, кој бил издаден лично на негово барање, да смее да подигне џамија во Лубаново и црква во Лазарополе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чан-Јок, гостоприемлив, куќата чијашто често беше во секое време за сите отворена . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И покрај тоа што биле поставени на брегот илјадници стражари како жив штит крај бункерите, земјата можела да биде нападната во секое време...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нараторот би ризикувал да ја преземе обичната улога на симболичниот татко, доколку прогресивно не заземал критички став кон тој што ќе го именува како „голем губитник во сите победи и во сите порази со кои е обележана историјата на Балканот”, но затоа ќе биде во можност да ја нијансира својата мисла во друг момент: „Но, во секој од своите порази, неговата душа ќе биде победничка.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во секој случај во разговорите со неа не се навестуваше ниту една личност, ниту пак беше спремна да укаже на некој момент од минатото што ќе можев да го поврзам со нејзиното мајчинство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никакви загатнувања. Никакви обвинувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но можеби и разговорот што го водевме со Иван, кога дојде да ме обавести дека мајка му починала, ја разбранува во мене веќе одомената смиреност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И во секое ново сеќавање тој привид нема да исчезне, само ќе се чини уште пооддалечен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност тој глас на проклетото суштество или шпионче, кое дебне од длабоката скривница изградена во мојата утроба (во секој случај таа скривница се наоѓа таму негде, добро камуфлирана и непристапна поради недоодната мрежа од коридори) најбезобѕирно ме исмејуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но најнепријатно беше сепак сознанието дека не само шпиончето туку и мене ме измачува слично сомнение, а тоа значи дека во горчливите прекори на оној пакосен глас има и премногу мои зборови!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога артилерците ги свртеа цевките на своите топови кон противникот, останаа зачудени: во секоја цевка - маслинова гранка!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Едно утро, кога по фронтовите војниците ги зедоа своите пушки, готвејќи се за нов бој, останаа зачудени: во секоја цев - маслиново гранче!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не се сеќаваше дали некогаш воопшто како возрасен плачел и сега нагонот да плаче му надојде во секоја клетка од телото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во секое лице и во сите очи, во текот на свадбената гозба, Рози читаше дека е прифатена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Седум, а? Во секоја рака по седум чуда на Херкула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но сега, пред професорот со глава на желка и нос толку љубопитно подаден што ти се чини дека сака да навлезе во секоја тајна на животот, бев само тровче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најважното нешто во секое сочинение за оној кој кон уката на крадењето се стреми...“, рече и не доврши. Оти времето не беше дојдено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Почетокот на секое сочинение е најтежок“, ми велеше ноќта пред да се искачи горе. „Тој обично се плаќа со живот. Првата реченица во секое сочинение е најопасна, а зборот прв најотровен“, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сите бевме задоволни: Лествичникот пак Писмородец стана, престана да ме бие, логотетот се умири, и сите слова само едно значење добија, само една душа во секое сочинение се настани. И сите исто гледавме, и јас еднакво.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем: светлина звучна со сите бои во неа; светлина што кога влегува во секое нешто, неговиот зрак му го вдахнува и го обојува со бојата подобна за тоа нешто, светлина непроменлива, од прапочетокот, а променлива во стварите кога ќе влезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем, онака качен на мостот, на самиот врв, како некаков херој, на покривот од мостот, почна да игра некакво оро; беше полн со цинизам; имаше нешто бесно, гневно во секое негово движење.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А и прави се: та огнот изворен во секој следен миг поинаку изгледа!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нѐ беше претекнало затоа што некој побрз од нас излезе, оти лукавиот се осувршува во брзината, и се умножува во неа, наместо во светлината, па умножувајќи се во брзината стигнува секаде и во секое време, за да ти наштети.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не е тешко да се открие како секоја од сцените го повикува машкиот геј- гледач да се идентификува со ќерката, иако овие повикувања се различни во секоја од сцените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Него сега го дефинирала неговата сексуална желба – го направила сосема геј – но и го оставила во секоја друга смисла сосема нераспознатлив од нормалните мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тие се склони погрешно да ги препознаваат или да ги одрекуваат видовите на културни практики во кои се впуштаат и ефектите што ги предизвикуваат тие културни практики.357 Хетеросексуалците обично не си велат себеси дека, кога гледаат филм како Титаник, всушност, се дале на иницијација во културата на хетеросексуалноста, на воведување во една многу конкретна идеологија за романтичната љубов како извор на спасение и во буквално катастрофален модел на женствениот родов идентитет како некаква несреќна состојба од која треба спас („ме спаси, во секоја смисла во која може да се спаси човек“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нешто во живнувањето на афектот што триумфира над општествената инхибиција укажува на еуфоријата што се крие во секое херојско одбивање да се живее лага.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во секој случај, важно ќе биде да не се тргне од лажно упадливата спротивност меѓу недоволно цврстиот модел на општественото, сфатен како обичен површински исход од безредни содејства помеѓу луѓето (наместо како систематски состав што е длабоко конститутивен за нивниот субјективитет), и од претерано позитивистичкиот модел на природното, сфатено како онаа длабока, формативна структура што ни го определува битието.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога таа врска ќе препукне под притисокот на врховниот напон, исходува отворање простор за непредвидлива возможност и за слобода во секој емоционален и општествен однос – каква што е еротската страст – за чија цврстина како врска и за чиј идентитет како страст дотогаш се сметало дека засекогаш го оттргнуваат од царството на изборното. ‌Во овој контекст, сцената на судирот мајка-ќерка вбризгува здрава доза стварност; внесува поостро сфаќање на политиката на романтичноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, всушност, го прават токму тоа.358 Токму затоа што општествената репродукција на машката геј-култура не се врши од страна на главнотековните општествени институции – чие дејствување како средства за културна иницијација и понатаму е невидливо и незабележано затоа што е толку очигледно – машката геј-акултурација и натаму е таинствена работа, особено кога изгледа дека во голема мера е завршена, или дека е барем во одмината фаза, во некој миг од раното детство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Барем една од приказните за стоунволските безредија вели дека она што ја подбудило толпата пред барот да даде отпор, она што ѝ ја потпалило јароста и што ги предизвикало безредијата, била глетката на туркањето на една дрег-кралица во полициско комби, која, во ненадеен грч од бес, мавнала со чантичката еден полицаец.295 Целата историја на геј-ослободувањето, на геј-спорот и на геј-отпорот, тогаш, можеби директно ѝ е должник на Милдред Пирс – или, ако не баш на Милдред Пирс, тогаш барем на општествената форма и на емоционалното искуство за кои е и класичен пример и дефинитивен масовнокултурен израз: драмата на разјарената женска немоќ што наеднаш и секавично се преобразува во мигновена, вратоломна, небрежна, јаросна, неумолива моќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби тоа е и она што ја зајакнува склоноста на геј-мажите да се идентификуваат со нејзиниот разулавен лик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повеќето други општествени групи – било малцинските групи како што се Афроамериканците, било мнозинските групи, како што се Американците без предзнак – се иницираат во своите култури и дома и на училиште, како и преку телевизијата и преку филмовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повикувајќи ја двојната идентификација на гледачот со мајката и со ќерката, и едната и другата сцена даваат средство за поставка и преодигрување на невозможно поделените приврзаности на абјектното дете гладно за моќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, малку е тешко да се замисли како стрејт- двојка разговара вака, иако на сцена изгледа доволно убедливо. ‌Во секој случај, репликата на Бети Дејвис „Каква шупа!“ до почетокот на 1960-тите во САД веќе била извештачено изведувана, односно преизведувана, барем колку што се гледа од Олбиевиот дијалог.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Возможни се и други толкувања на овој миг кога општествените пречки попуштаат пред налетот на незапирливата емоција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најголема мера, отворените геј-мјузикли се помалку „геј“, во секоја смисла на зборот, отколку нивните бродвејски претходници од плакарот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Здивената мајка која, доведена од своето неблагодарно дете до една крајност на чувствувањето, „шекнува“ треба да ја драматизира – да ја мелодраматизира – преломната точка во секоја љубовна врска што, дотогаш, изгледала неизбежна, безусловна, неволева. ‌Мајчинската врска истовремено е и најневолевиот и најконвенционалниот од сите општествени односи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Родителите и децата не ги учат децата како да бидат геј онака како што ги учат да бидат Американци. (Иако понекогаш децата ги учат како да бидат стрејт на начини што толку силно им се удираат од глава што слободно може да се каже дека, всушност, ги учат децата како да бидат геј).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некоја длабока свест за цената на сериозното сфаќање на љубовта, за тиранијата на неиронизираните или трагични романтични улоги, се можеби она што ја обликува и ја објаснува восхитеноста на машката геј-култура од мелодраматичната изведба на Џоан Крафорд на мајчините згрозеност и пркос.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Учеше во секоја измината минута, но сѐ уште беше гладен за знаење. Неговиот бунар беше многу празен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Што е пречка да не ме гледаш во секоја измината минута?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Средно високи авлии од камен и во секој двор – лозница и бунар.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Особено педантно тоа го правеле тие што биле најмногу засегнати од атентатите, како што биле францускиот генерален конзул и грчкиот генерален конзул, кој во секоја револуционерна акција во Македонија гледала смртна опасност за грчките “интереси“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Исмаил бил од оние многубројни Турци и Европејци коишто уште не можеле да се убедат дека Македонија има сѐ повеќе луѓе што се фанатично предани на ослободителното дело и се готови во секој момент да се саможртвуваат за својата татковина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Бидејќи ретко доаѓав, тука, кај неа, во куќата и дворот имаше за мене многу интересни работи за разгледување, како скоро и во секоја постара куќа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако наѕрев во секое ќоше и скоро веќе се изморив, седнав кај неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Овие евтини дигитални орудија веќе го претворија домот во киберстудио во кое поединецот ќе дизајнира, уредува, изведува и пренесува идеи (меми) на својот екран.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каде се „Јас“-овите во оваа ситуација е проблем за високо- технолошките пагани и за дигиталните филозофи. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 50
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вашата појдовна точка беше злоуботребата на слободата и сега ве наоѓам под нозете на деспотот. Алексис Де Токвил (Alexis de Tocqueville), За демократијата во Америка, 1835 Margina #32-33 [1996] | okno.mk 89
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Евтините апликации им овозможуваат на поединците да пишуваат на своите екрани исто како што Гутенберговиот хардвер-софтвер им овозможи да пишуваат пред петстотини години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Функционирајќи независно и клонирајќи во секоја гранка, интелигенцијата би продолжила да постои во секој од овие облици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зборот на влијателен човек што продира сам во страстите на немата маса, има поголема моќ отколку збрканите крици на илјада говорници; и во ретките прилики кога е можно слободно да говорите на едно јавно место е исто како да говорите јавно во секое село.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Токму како што САД и СССР го контролираа светот минатите четириесет години дистрибуирајќи оружје во секоја услужна диктаторска земја, сега Јапонските и компаниите од Силиконската долина го ослободуваат светот со бескраен прилив на електронски алатки дизајнирани за индивидуална употреба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа морате да ја уништите како слободата на говорот така и слободата на пишувањето; и овој пат сте ја постигнале целта: сите молчат. А, сепак, каде сте стигнале?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Безброј луѓе се дел од секое од тие човекосоѕвездија; секој човек припаѓа на онолку човекосоѕвездија, од колку што зраци му е составена светлината; безброј луѓе се поврзани во секое човекосоѕвездие дури и кога не се познаваат, дури и кога нема никогаш да се видат: за да се биде дел од исто човекосоѕвездие не е важно со другите од тоа човекосоѕвездие да се биде близу и да се живее во исто време, туку да се носи, во својата нематеријална светлина, оној зрак што е карактеристика на човекосоѕвездието.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Половина од песокта во песочниот часовник е истечена, тасовите на вагата мируваат, мирува и ѕвоното, иако во секој миг може да го удри последниот час.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зошто тогаш не го сместите целиот човечки род во затвори и лудници?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу боледував во детството, и мама постојано беше крај мојата постела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Во секое човечко суштество лежи потенцијал да стори дело против законот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од тие зраци се белези на лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој таа вечер раскажуваше бесрамни нешта, кои се премолчуваа во секој дом и во секое друштво кое не припаѓаше на самото дно на општеството; дури и кога пријателите на Берта се обидуваа барем малку да го насочат разговорот на друга страна, па го прашуваа за тоа каде ги направил првите слики по нарачка, тој зборуваше како на петнаесет години во некоја јавна куќа насликал неколку актови на ѕидовите, а потоа раскажуваше што сѐ правел таму освен што сликал; го распрашуваа кого портретирал изминатите години, а тој ги набројуваше портретите на сопругите на месарите, банкарите, докторите и професорите, и помалку зборуваше за портретите, а повеќе за тоа што сѐ правел со портретираните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Македонија, како и во секоја друга земја, има многу наречја, блиски едно до друго.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во секој случај општите интереси можат да се поддржуваат со заемно согласување меѓу членовите на Целината.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој дрзок дарител си ги распоредил органите и особините, втиснуваќи се надмоќно во секоја од нив: на тета Наца срцето и подвижноста, на тета Менка цревата и помирливоста, на тета Дитка нервите и досетливоста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Едноставно, ја држат публиката постојано будна, односно подготвена во секое време да реагира на подадената порака.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сакам ороспиите да бидат што подалеку од театарот затоа што тие, со своите впечатливи бои, со нагонот за брзо ширење и со цветањето во секое време, можат да го заведат истиот, па потоа, нешто слично како Жан во пиесата на Стриндберг, да остане засекогаш покриен од гнилежот на нивните најситни потреби...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Робот на уметноста може да направи сè уметноста да живее на ниво на господар – пишува Кацаров, па потсетувајќи на култната Госпоѓица Јулија, поентира: „Сакам ороспиите да бидат што подалеку од театарот зашто тие со своите впечатливи бои, со нагонот за брзо ширење, со цветањето во секое време, можат да го заведат, па потоа нешто слично како Жан во пиесата на Стриндберг, да остане засекогаш покриен од гнилежот на нивните најситни потреби...“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Разбирањето на раскажаното и на кажаното и верувањето во него потоа беа во Божји раце, оти секој има свој пат до зборот кој, всушност, е збор Божји, па таквиот збор Божји сам го наоѓа своето место во секое човечко срце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој одамна сфати дека не може животот да го оддели од напишаното, та затоа секогаш, во секое свое писмо, зборуваше не само за Радосната Вест туку и за својот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој, кој секогаш велеше дека е подготвен во секое време да умре за Христа, тогаш за миг попушти пред својата човечка природа, пред оној вечен и неодминлив страв од смртта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Посака да потпевне некоја од песните што ги слушаше момчето, некоја од многуте мелодии што ги носеше во секоја своја тула, оти беше проколната никогаш ништо да не заборави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, од себе не успеа да извлече ниту глас.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Венеција тоне, Холандија се лизга, глечерите се топат. чешмата капе. во лакримариумот на седумнаесетгодишната принцеза има солзи стари 23 века. во твојот тие се од пред два дена. El mundo es un panuelo - светот е марамче. влажна и мрсулава Палома. како жеден Бушман бараш вода во секое дупче, под мишки, меѓу нозе, длабоко во нечие грло. ги тераш да те гушкаат, лижат и влажно да те бакнуваат. ритмичните движења го лулаат твојот чамец. откако ќе свршиш лебдиш, бура во чаша вода. спиралите ти се омилена форма, имаш вода во колено и две-три капки во очи. наспроти популарното убедување, крвта сепак е девеесет посто вода. замислуваш самоубиство, во Охридско езеро, како Вулф или Мартин Идн. гледаш додека нуркаш. постоиш дур пливаш, преташ под површината како патка. фрлаш паричка во фонтана наместо жртва, и замислуваш желба. да уживаш онака како што си уживал во плодовата вода. не пепел од пепел и прав од прав. од вода, и во вода. 19 јануари 2009, Водици
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Дом стана сеприсутен збор во секој каталог во секоја маркетиншка кампања. Sony и другите нудат домашна забава, комуникациските компании ви помагаат да останете во контакт, а кредитните картички ви сугерираат дом во странство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сите ја знаат користа што произлегува од тоа, но со тоа, сижето не е воопшто исцрпено.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, најважниот услов за успех ќе биде изборот на уредник за ваков владин орган.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Уредникот треба да биде човек достоен во секој поглед, познат по својата усрдност и верност, кој ужива литературна слава без оглед што се наоѓа на државна служба, готов за корист на владата да го пренебрегне јавното мислење и почитување заради цврстото убедување во нивната целосна некомпетентност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа е речиси единственото нешто ЖИВО среде бескрајните мртовечки приказни за лова-лова- лова, нашиот нов Бог кому му се молиме во секоја ебана секунда на оваа држава okno.mk 11 која комотно може да се вика и “Без наслов но со повод”, толку е глупава.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Голема економска несреќа комбинирана со етнички конфликти веројатно може да предизвика цивилна војна во секоја земја. Equivalents II Equivalents II, уште еден понов проект на Легради, се состои од комјутерски програм што продуцира облаковидни слики како одговор на внесениот текст во комјутерот од страна на гледачот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако речам дека преку женскиот пол искусниот администратор може во секое време да ги дознае сите најтајни движења на потчинетите, веќе тоа ќе биде доволно да се докаже колку е битна оваа административна метода.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Шетајќи бавчанџијата низ бавча, го видел момчето кај што беше се стуткало како некое сиромавче.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Летнал коњо една вечер со него и го однесло во бавчата од цареа ќерка, од помалата; чунки царот си имал три ќерки и сите три си имале по една бавча и во секоја бавча по еден бавчебанџија, да му 'и работит бавчите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ха, ха, ха, - продолжуваше Претседателот. Беше тоа едно јадро човечиште, само за неколку прста понизок од Змејка, со широки раменици и со нешто несигурно сковано и на еден чуден начин колебливо во секоја црта од неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ооооууууууу, ооууу, ооууу... А по сиот него, продирајќи и во најситната пора во неговото тело, натопувајќи ја секоја келија од него, пребликнуваjќи во секоја празнина од неговите болки, заплисна еден бран од некаква чудесна топлина, која што можеше да биде и болна но која прилегаше и на некакво наситено заплиснување со мед. Оооооооуууууууу...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некаде далеку угоре по долината, кога неговата разоденост беше престорена во една свикнатост, од која му беше топло и пријатно во секое делче од неговото тело тој, сосема мирно, продолжувајќи без тешкотии да се пробива, почна еден обичен, тих разговор со оној свој самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сеќаваше како има бели усни и вистински одврзани движења во секој дел од своето тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствена промена, за која не знаеше однапред каква ќе биде, и единствен знак на живот во таа изумреност наоколу беа само оние неумоливи и во секоја идна ноќ сѐ поостри и побезбедно гладни и силни писоци на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во секое од тие времиња постоело по нешто, што го носело тоа; сега тој можеше да каже што било тоа во секое од времињата; но тоа како воопшто да не беше ни значајно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чекореше со една изострена готовност во секој свој долг и рамен чекор, сеќавајќи го сега наеднаш во сета негова полна стопленост и понесеност потсветнувањето на секое влакно во своите мускули.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нездржливиот порој на будењето ја нишкаше сета шума и таа му се подаваше без помисла за назад, просто како да се водеше со него, испуштајќи ја својата моминска миризба на зелено, вивнувајќи ги сите свои слочови нагоре, до секоја најтенка гранка, во секоја притаена пупка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лицата сѐ уште им остануваа бледи, а во секое нивно движење стоеше подлипнатоста и вчудоневиденоста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеа со еден поглед да го опфатат и целиот оној огромен човек пред себе, онака црвенокос, со здравје на бог, што бликаше во секое негово движење, во секое влакно од неговата коса, и наеднаш имаа исподзаборавено на сѐ друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Одеше со чувство дека му гази в петици на она ѕвере, што поминало тука не водејќи сметка за него; беше лесно да се чекори по тој широк пат, беше одморен чекорејќи по него, а кога навлезе подлабоко меѓу дебелите стебла под снежната сеница на крошните од дрвјата, тој можеше бесшумно да се покажува во секоја од идните долки, што му го сечеа патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа беше добро, како што беше добра и твојата прошетка низ сите соби на неговата куќа, кога откри дека тој во секоја соба веќе има по еден персиски ќилим, од оние, што ги ткаеа девојките во текстилната бригада. Тоа ти требаше да го знаеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној закон, што беше всаден во крвта и во секоја жиличка и во секое потреперување и на таа тупаница растреперен живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа надоаѓаше, заедно со стинеењето на неговото тело, заедно со нездржливиот трепет во вилиците, што сеќаваше како му се гнезди и во секој негов дел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А Змејко го изнаоѓаше неговиот лик во секое катче, во секоја шега, сеќавајќи се просто како натопен во него, сигурно затоа што и целата таа зградичка беше натопена од здивот на оној старец Дука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сам и суров, во петиците на една рамноправна суровост, знаејќи што треба да стори во секој од идните часови, загледан во снегот, што продолжуваше, иако посмирено, сепак да се црвенее по целата издолженост на таа длабока трага пред него, која што можеше беспогрешно да го одведе на вистинското место.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со таа измореност, што му се гнездеше во секој зглоб, и со грчевите глад во стомакот, и со онаа врзаност во своите жили, и со денот, што згаснуваше кротко и трпеливо, сето тоа не значеше навистина ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сега тоа старче си имаше и нова куќа, како и сите други бригадири, како сите братучеди и чичковци на Претседателот, а во секоја соба и тоа имаше по еден персиски килим, по еден од оние, што ги ткаеја девојките од нивното село во текстилната бригада на Задругата, никаде непрокнижен, напросто земен и однесен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Каде, во кој правец ќе се оди? (На југ, на југ...) Во секој вагон влегува по една милосрдна сестра.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А ним во секое време ќе им биде вратата отворена, ќе си доаѓаат со мажите кога ќе сакаат кај него, дечињата ќе им трчаат по брегот, ќе берат овоштија, цвеќиња, ќе уживаат и ќе слушаат за својот дедо што сево ова го создал со голем труд и мака...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Човеков бил Тито: во секоја република имал сопруга, заведена во правливите матични книги, кои мораше да ги бара во подрумот во архивата бидејќи во компјутер немале време, а ни желба да ги внесуваат. Па немал усул...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Инаку сликата на Тито беше стандарден реквизит во секоја канцеларија и јавна просторија.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И виното трпко, во секој зглоб ти легнува. И после Левтерија ни потура замлачена вода да си ги замиеме рацете. 147
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наѕираме во секое цветче, во секој боливач, на секоја јаглика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- За кого говориш, Лозане? - За него. Го закла волето, сега мисли дека јас ти кажав за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Волчицата- стојбина, со грч во секоја нишка месо, се скаменувала подивена и капната од рани, на каменот никој веќе не барал и не наоѓал траги на Климентовиот дух што над деветстотини години се движел од немило до недраго како призрак на некогашниот жив призрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во секоја негова прикаска 'ртеше семе на нов настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Живот: на секој чекор стапица, во секоја стапица 'ртенка на умирање, во тоа време кога се имало вкус на мртва трева и на безнадежност и кога заточениците на студот го заборавале мирисот на тревата вратика. Црна земјо штура земјо...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ранетата волчица можела да се пои од Климентовите води и да ја наслушнува со жили тешката бучава на недопрените шуми неподелени помеѓу ајдутите и рисовите; секирите на фукарата и бичкиите на имотниците не стасувале да ја ограисаат целата невиност на животворното зеленило над кое, секогаш, и небото е посино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш можело од трупиштата да се соѕида кула до ѕвездите.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога десетте чаши беа донесени, човекот зеде две, по една во секоја рака, и ги испразни со неколку голтки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Млазот личеше на мраморни коцки, складно поредени една крај друга. се обидов во секоја коцка да замислам по еден лик на многуте луѓе од мојот град, но не завршив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во секој случај прва помош ќе чекаш од баба Анча.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Слики имаше безброј, а во секоја го гледаше ликот на неговата Радица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бараше во секое „ќоше“ каде што може да се остави нешто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лирскиот талент што го носеше во себе знаеше мошне успешно да го вткае во секоја емисија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што уште забележа, иследничке моја? - Забележав дека татко му постојано другарува со чашката, а мајка му е змија која сака да доминира во секоја состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Телото на Рада беше оптегнато како жица која во секој момент можеше да пукне.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Посакувам да ѕирнам во секое ќоше од неговата душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Слушај жено! Може ли барем еднаш да премолчиш и да не бидеш бибер во секоја манџа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја истуркавме војната, време е да те вдомиме! - како да го слушаше гласот на Серафим, татко ѝ, кој не беше со пушка в раце, но во секоја прилика ги помагаше партизаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакам да те гледам, макар и во секоја друга, што и да посакаш, тука е твојот верен слуга.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Тоа Германците го имаат измислено за да ни земаат повеќе пари (Петрович сакаше да ги боцне Германците во секој згоден случај); а што се однесува до шинелот, изгледа, ќе мора да си направите нов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едноставно може да се случи Асенета и Аристин да не си се допаѓаат еден на друг.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од купот весници, тој извлече еден и ми ја подаде вашата приказна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секој од овие три случаи ќе мораш да објаснуваш од каде ти е.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Такви двајца, во секој случај, би можеле да бидат прилично хармонична двојка...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја запали и ја засолни со дланките. Í се чини дека седи крај печка во која огнот баботи како големо златно срце полно со љубов; во секое догорче спие по една ѕвезда, една желба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во секој случај е индикативен и маркантен на многу рамништа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Останува да се види колку тоа се случува и во другите јазички семејства; зашто, иако спротиставените значења би морале изворно да бидат присутни во секоја мисловна човечка раса, не е нужно дека тие секаде, во значењето, се одржале и дека можат да се препознаат.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Поубаво се поминува денот кога во секоја минута голташ по еден млаз светлина од ѕвездите на своето небо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Себеисполнување и себепотврдување во секоја смисла.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Најсовршена именка во секој јазик По звучност кратка и јасна, а толку енергична при изговор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се разбира, како во секоја, така и во оваа теорија има исклучок. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Незамисливо брзо се забрзува напредокот, така што во секоја секунда се открива нешто ново или старото се усовршува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во секој момент е можно климатските услови на мозокот да ги прогласат за природна непогода. Вонредна состојба.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сè со една цел, вродена, втисната во секоја нивна пора.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас сметав дека не можеше да се бара виновник во една ваква бизнисменска зделка во која, како и во секоја друга, постоеше ризик на инвестиција.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сонцето се огледуваше во секоја личунка на калпакот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас сега верувам, проклет да бидам, во секое човечко срце мора да има понекоја топла капка пролетен дожд колку и да е тоа тврдо, обвиено со мраз.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А и вошките пак што беше најлошото, имале грд обичај без малку се впикувале во секое делче од човековото тело.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, за цело време тој не го слушаше говорот, аплаузите и сите Други брливи работи што го заслепуваат човека, со жедни очи гледаше само во нас, во секое дете.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од тој ден животот во домот сосема ми се промени, ме напушти толку заканувачкиот страв што беше вселен во секое катче во домот, повторно можев да мислам на Сентерлевиот рид, на оној рид од каде што се раѓа сонцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој страв што влегол во секое дете, во секој предмет.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Стравот повоторно се насели во секое катче. Еден друг страв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Почна да трча од одделение до одделение, да душка како загар, проклет да бидам, како загар, да се загледува во секое лице со таков израз како да препрашува: - Ти, скоте, тука ли си, во стројот, !
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Никогаш порано така не се загледувал во сè околу себе: во секоја тревка и билка, во секој цвет, во секое дрвце, лист, мов по корите на стеблата, семенките, па дури и камењата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледа блеска росата по тревата и лисјата и во секоја капка се огледува семирот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Многу години по нејзината смрт, во секоја сенка Богдан ја гледаше неа оживена.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од почеток Исчезнувам и пак се појавувам, и бројам, Во секој ден го бројам нашето време, движењата на усните твоите зборови, мислите, миговите на спокој, ми го смируваат исчезнувањето, така ми е полесно.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не, рече, зракот проклето можеше да ме мачи уште долго а јас ќе дочекав осумнаесет години и ќе сонував во секоја ноќ ден.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Човекот што умираше во секоја ноќ под гилјотината на зраците гледаше во врвовите на своите чевли и читаше од нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вџашено стоеја со виснати раменици и издолжени раце, несигурни, неми, со по еден остар клин во секој зглоб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
До врвот на јазикот почувствува дека му прсна жолчката горчливо разлевајќи се во секој негов мускул, во секое конче на неговото месо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Првпат во секоја пора на неговата здрава кожа се забуцнуваше по една остра усвитеност, првпат по челото течеше крвава нејасност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
До куќата го испратија три страшни свирења од кои наоколу во секое катче на земјата оживееја сенки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го врати часовникот в џеб и седна на својот крцкав кревет, осамен и очаен како и во секоја ноќ, секогаш со исти сеќавања.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мал и жален, тој човек со чести болки во секое ковче на смекнатото тело, не се присилуваше да погледне околу себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, не баш дух, бидејќи овој е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ќе го речам и тоа дека во нашето, како и во секое друго општество, има многу парадокси.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се надеваме дека намалената зачестеност делумно ќе ја компензираме преку зголемениот број на страници и преку понатамошното издигнување на квалитетот (во секоја можна смисла) на овој гласник „за ширење децентралистичка култура”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Така посматрана, „културата“ не е нешто што нужно се врзува за хуманистичките дисциплини, па според тоа менаџерот во банка и цариникот во подеднаква мера се културни луѓе (...) Во краен случај, културата претставува поседување на знаења во секоја смисла (...) Во демократските аспекти, ова дава аргумент за дифузија на културата меѓу пониските општествени слоеви.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Понекогаш постојат повеќе смерови, како во бустрофедон, каде што насоката се менува во секој втор ред.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од тоа стојалиште, тие одмеруваат, според множеството кругови или според секој круг, одреден континуум, простор одреден во секој од случаите на со максимум замисливото време.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да, јас - јас можев да бидам во секое време.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Со тоа потврдувајќи нешто многу значајно: дека не е битно каде сме, какви дневни обврски имаме, со што сме ангажирани - поезијата може да ги најде своите патишта буквално во секоја и најмалечка клетка од животот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Томето само молкум климаше со главата, дишејќи полесно и чувствувајќи во секоја пора од нејзиното тело огромно олеснување дека нејзиниот Перо не ѝ е љубовник на опасната убава Атина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И секогаш да ја носиш таа прекрасна насмевка на лицето, на која, сигурен сум, и птиците ѝ се насладуваат и надалеку низ песна ја раскажуваат, и ветрот со радост ја пресликува насекаде, во секој облак и поток, во секој морски бран, на површината од секој океан, облагородувајќи го ликот на земјата со тебе...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имаше бунди во секоја форма: кратки, долги, едноставни и раскошни.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но во секој момент можеше да дојде телеграмата за моето заминување!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Помисли, доколку ја објави еден ден својата Историја на Балканот низ падовите на империите, ќе се задржи на посебното во секоја јаничарска судбина кај својот народ и ќе ги спореди со судбините на другите балкански јаничари по перо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Речиси во секое семејство ширум низ Османското Царство постоел различен начин на подготвување на овој плод.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Деновите минуваа. Преводите на написите за билките излегуваа во секој број.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сигурно постојат имиња на многу јадења кои не допреле во речниците, останале во семејната меморија, преживеале, како и тикушот, или исчезнале засекогаш...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Маѓосан од непревиденото откритие, со сува уста и суво срце, додека мажлецот во моето грло бабреше и ми го запираше здивот (сеедно, сега живеев само со очите), помамно го отсликував во секое свое делче ликот на жената или толкупати ја намножував колку што може да има клетки еден обичен човечки мозок.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Можеби во Босна ќе треба да се предупредува човекот на секој чекор, во секоја мисла и во секое, и највозвишено, чествување да се варди од омраза, вродена несвесна, ендемична омраза.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во човековата свест, можеби во секоја и во сите времиња, се крие географско парче на непозната или пронајдена почва на оваа или некоја друга планета, што еднаш, првпат, се запознава со соништата со најневините години.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Додека гостите, со помош на организаторот Ниротакис Алимакопулос, ги заземаа своите места крај масите, Ласте Думбаровски беше растрчан меѓу нив делејќи им најлонски кесиња на кои, од надворешната страна, веднаш под стилизираниот амблем на „Здравје“, беше напечатена негова фотографија, крупен портрет во погледот исполнет со грижа за здравјето на народот, а во секое кесе, во тенка лимена рамка со димензии 30Х30 сантиметри, беше сместена фотографија со мотив на трн, најчесто магарешки.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Разговорите со госпоѓа Мариела секогаш ги започнувавме шифрирано (тоа беше еден вид на штимање слично на инструментите на оркестарот пред концерт, со меѓусебно преслушување и вслушување во секоја нијанса на тоновите) и откако ќе ја создадевме матрицата која ни овозможуваше меѓусебно добро да се разбереме, ни одеше многу полесно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во слободното време в долж и в шир ја шеташе татковината и на секоја меѓа, на секоја ливада, во секое долче, на секое ритче, на присојнци и осојнци, ќе најдеше трн за да го овековечи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас сум распарчена во секоја судбина што ме допре, во секоја судбина што ја допрев.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Да, да, во секое време,” тивко проговори госпоѓа Мариела, додавајќи: „Иако, покрај вистината, често се рециклира и лагата.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имаше кучешка муцка која се обидуваше да се насмее, но никогаш не го правеше тоа, задржувајќи ги кисело развлечените усни како оптегнат ластик подготвен во секој миг да се ослободи од стрелата свртена кон оној што беше пред него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таквото чувство го имаа и тогаш кога госпоѓа Мариела ја раскажуваше епизодата од филмот “Ден потоа”: девојката, во филмот во улога на глумица, плачеше со спуштена глава врз рамото на својот љубовник, заради објавувањето на нејзините скандалозни фотографии во печатот, љубовникот ја тешеше шепотејќи ѝ дека сето тоа ќе се заборави со утрешниот ден, кога излегуваат новите броеви на весниците, но таа му велеше дека тоа не е така, дека новинарите во секое време ќе можат приказната да ја рециклираат и дека таа никогаш нема да се ослободи од срамот што ѝ е фрлен врз лицето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас не сум тој, јас не сум интелектуалец, јас не сум дисидент, јас не сум европеец, според тоа моите хемороиди се поинакви, оти секој газ е поинаков, мојот газ е балкански во секој поглед; кур ме боли мене за неговите хемороиди, и така натаму,“ здушено во себе зборуваше Круме Волнаровски и офкаше од болка додавајќи: „Ќе ги искорнам со прсти, нека истече лошата крв со гомната, да се ослободам од оваа мака, од оваа тежина, и така натаму.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Штом ќе се собереа и споредеа сите исправки што требаше да бидат направени во секој посебен број на „ Тајмс“, тој број се препечатуваше, оригиналното издание се уништуваше, а на неговото место во архивата се ставаше исправениот примерок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Партијата во секое време ја поседува апсолутната вистина и јасно е дека апсолутното никогаш не можело да биде поинакво од она што е сега.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, беше мошне бледа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, секоја од трите супер-држави е толку пространа што може да си обезбеди и доволно материјали што ѝ се потребни во сопствените граници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше една од оние што можат да заспијат во секое време и во секаква положба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан беше суштество во секој поглед поголемо од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, таа можеше да се вклучи кај секого во секое време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Просторија со низок плафон, преполна со луѓе, со ѕидови потемнети од допирот со безбројни тела; исчукани метални маси и столови, поставени блиску еден до друг, така што луѓето се допираа со лактовите; искривени лажици, накршени подавалници, груби бели чанчиња; сите површини измастени, нечистотија во секоја пукнатина; и еден киселкав, измешан мирис на лош џин, на манџа со метален вкус и на нечисти алишта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само во неговата свест, која во секој случај ќе мора набргу да биде уништена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го ставија во ќелија слична на оваа во која се наоѓаше сега, но ужасно нечиста и во секое време претрупана со по десет до петнаесет луѓе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но да се следи историјата на целиот тој период, да се каже кој се бореше против кого во секој даден момент, беше сосем неможно, зашто во ниту еден пишан запис или изговорен збор не се споменуваше ниту едно друго сојузништво освен постојното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И си замислуваа дека научиле од грешките од минатото; тие во секој случај знаеја дека не треба да се создаваат маченици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, обичната контрола на цртите не е доволна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се разбира. Стотици пати... или барем десетици, во секој случај“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако е природно исправна личност, (Во Новоговорот „ добромислач“), тој во секоја околност ќе знае без да размислува, кое верување е исправно и какво чувство е пожелно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш во секој момент ќе постои возбудувањето од победата, задоволството од згазувањето на непријателот кој е беспомошен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ што се знаеше беше, дека во секој квартал од годината се произведуваат астрономски бројки чизми на хартија, додека барем половината од населението на Океанија одеше босо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Од дедо ми. Имаше обичај да ми ја кажува кога бев мала. во секој случај, исчезна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Те молам да запаметиш, во текот на целиот наш разговор, дека можам да ти нанесам болка во секој момент и до кој степен сакам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Слични отвори постоеја на илјадници или десетици илјади низ целата зграда, и тоа не само во секоја соба, туку на куси растојанија и во секој коридор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во секој случај знам дека завршуваше со „ Еве една свеќа да ти го осветли патот, еве еден џелат, да ти го скине вратот!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеднаш и двете деца почнаа да скокаат околу него, викајќи „Предавник!“ и „Мислопрестапник!“ додека девојченцето го имитираше својот брат во секое движење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, имаше изглед на човек со кој може да се разговара, доколку на некој начин се измами телекранот и се начека насамо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон се беше откажал од навиката да пие џин во секое време од денот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
5. Во секоја етапа на неговото затвореништво знаеше, или му се чинеше дека знае, каде приближно се наоѓа зградата без прозорци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Низ улицата бавно минуваше долга колона камиони, со стражари со безизразни лица, вооружени со автомати и исправени во секој агол.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој не се преправа, помисли Винстон; тој не е лицемер; тој верува во секој збор што го изговара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ни тоа никогаш не беше искажано со зборови, но, на индиректен начин беше всадувано во секој член на Партијата од најраното детство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во секоја нова варијанта на социјализам што се појавуваше од 1900-тата наваму, целта за воспоставување слобода и еднаквост меѓу луѓето сѐ поотворено се напушташе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште пред да се доближи доволно за да им ги види изразите на лицата, Винстон можеше да ја забележи занесеноста во секоја линија од нивните тела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едно прашање, во секој случај беше одговорено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знаеше колку долго остана таму; во секој случај неколку часа; без часовник и без дневна светлина му беше тешко да го мери времето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ништо не беше променето, освен неговиот однос: претскажаното во секој случај се случуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, разработената ментална дресура на која бил подлежен во детството и која се врти околу новоговорните зборови „ злостоп“, „ црнбел“ и „ двомисла“, го прави ненаклонет и неспособен да размислува премногу длабоко за кое било прашање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ден петти: Темнината се сокри во секоја сенка.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Славата негова царува насекаде во секоја нишка, во секој здив и одблесокот му е мал.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Просто, како да знаеше дека јас знам дека само тој во секој момент и секаде може да биде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ти ѕвони еве во секое време, а кога сакаш вистински да проговориш, како со пријател, вели дека било скапо и затвора.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Знам, Ѕвездо моја, ама во секоја песна може и да додадеш, и да одземеш.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
МАКЕДОНСКИТЕ ЛЕГЕНДИ И ПРЕДАНИЈА се прекрасно сведоштво за постојано активниот народен дух и интелект; на интересен начин тие ја илустрираат вечната народна љубопитност, која настојувала да проникне во секоја животна појава, во секој природен или општествен феномен, при што давала своја оценка и толкување. /.../
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Вечната клетва секогаш ќе те стигне Во секое време, низ животи многу Одлучи понизен да бидеш пред Свјатоме Богу И секогаш во предност пред другите ќе идеш Ќе бидеш признат, ќе бидеш свиден Ќе бидеш благословен и можеби некој иден Наш спасител, месија пратен Од народот свој по барање вратен Нови надежи да донесе во земјата ветена Неомеѓена, единствена, осветена! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
А службениците работеа како во секоја друга фирма, без никакви емоции, што е нормално кога работиш секој ден иста работа, губиш емоции за сè.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Обрастен со разно зеленило брегот е убав во секоја доба: во пролет е прошаран со цутови од секакви бои што шират опоен мирис и им внесуваат немир и возбуда на пчелите; во лето се гледаат разни плодови кои дрочат на сонцето и ги намамуваат птиците; во есен не се знае кое дрво полична боја има; пламтат лисјата како оган; зиме покриени се со бели пулајки, реси и чипки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сè повеќе и жена му ја избегнува, зашто таа постојано, во секоја прилика, му зборува да се оттргне од таа празна, јалова работа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Денес имаме во секоја зграда четири, шест телефони, или дури дваесет и повеќе... и во иднината на подеднаков начин, секаде каде што ќе бидеш, ќе постојат мали отвори и низ нив ќе влезеш внатре. u И тоа те поврзува со банката на податоци?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во врска со постапката на инспекција, инспекторот го задржа правото во секое време на денот и ноќта, да влезе во просториите на работодавецот, без претходно најавување (чл. 11, ЗИТ/85 и чл. 10, ЗИТ/97).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Беше готов во секое време да донесе сè и сешто.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако во секоја земја во која тој монтира машини има по некоја девојка, која ја остава на заминување, тогаш тоа за него е нешто сосема обично...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сè да има за него, во секое време.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Добивајќи ги нивните писма, во секое чувствувајќи дека неминовен е судирот со родителите заради Марија, Хелвиг се одлучи на таков чекор: што побрзо да влезе во брак со неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во тоа време, шест седум месеци по свршувањето на војната, останаа полни магацини со оружје, а во секоја смрека имаше по петшест пушки, револвери, бомби, та дури и цели митралези се наоѓаа ако му требаше на човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Патријаршијата испрати во овие села свои, грчки даскали; грчкиот владика во Битола запопи свои попови во секое село, и преку архиготите и капиданите од андартите ја засили пропагандата за погрчување.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина, спаијата беше кладен на конак кај долни, а придружбата кај горни Батанџиовци, кои беа делени, а во секоја куќа имаше по две млади невести.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нихилизмот е во секоја пора нѐ фрлаат во апатичното буниште ѓаволот е ебано восхитен постепено од совеста ни колве
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Се распиша конкурс на сите факултети семкари и овчари станаа студенти соблекоа волна, облекоа одело се штанцаат дипломи во секое село О Тешкото...
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
ИНТЕРНЕТ Интернет во секоја куќа Нивите неизорани Земјоделците станаа мудреци
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И агите ги зедоа едниот сирењето, другиот маста со услов да им ги однесе дома. A Трајко токму тоа и го сакаше. да наѕирне во некоја турска куќа. My се чинеше дека во секоја од нив ќе ја најде Анѓа или нешто ќе разбере за неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нејсе уште понајнакрај и кого ќе пцујат и против кого ќе се бунтуваат Сите оние кои сркнале од американската мирудија во секоја чорба И го виделе аирот од извозот на слобода и демократија Макар што нивните татковци сѐ уште ги паметат Трумановите јајца во прав А прав и пепел им се стори слободата сосе животниот стандард А децата им се познати по тоа што во својство на стечајни работници
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Еве на пример, во секоја гимназија, училиште, градинка или јасли виси по некој слоган од типот „Обиди се, обиди се пак, обиди се поинаку, воочи ја грешката и обиди се со корекција, обиди се на некое друго место, обиди се со други луѓе - но не престанувај да се обидуваш!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Заситениот чад на американските скари, грилови, бургери и барбикјуа влегува во секоја пора на кожата... но сепак е поинаков од оние чаршиски скопски скари чијашто миризба Крлежа ја опишал како арома на човечко месо фрлено на жар.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Најтешкото, кога се раскажува за животот, како и во секоја книга, е од каде да се започне.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Запомни, сине, продолжуваше Мајка, Бог е во секој човек, во секој одделен живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во секој нејзин посребрен кичер се криеше тајната на нејзиното страдање, вкоренето во длабочините на нејзината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој избра одреден број доброволци кои во психијатриските одделенија на одредени болници ќе речат дека имаат халуцинации, но дека во секоја друга смисла се однесуваат сосема нормално.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако не го познаваш ниту непријателот ниту себеси, ќе подлегнеш во секоја битка” - вели Сун Цу Ву.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го замолив во секоја фотографија да нацрта и публика.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секој од нив веднаш е примен, поголемиот дел добиле инекција, а сите се дијагностицирани како шизофреници.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И уште: „Добрите воини од старите времиња прво се обезбедувале од можноста за пораз, па дури тогаш чекале при­лика да го победат непријателот.”
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И затоа постојано беше во неа: ги гледаше извонредните композиции, разните мотиви од овој и оној свет, од животот и смртта; ја гледаше огромната вечност, огромното божје царство населено во овој мал простор, во секое делче на ѕидовите, на сводовите, столбовите, куполите; чкрапаше со апаратот и ги сликаше ликовите воодушевен од нивниот природен израз близок до човекот, до радоста и тагата негова, со бои што го оживуваат, што ја потсилуваат драматиката, трагиката, и со темен фон зад кој се наѕира небесниот свет, обземајќи те со таинственост и возбуда.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Кога царот Ирод наредил да се исколат децата, - продолжи игуменот, - тогаш Евреите, одејќи од куќа во куќа, оставале бршленова гранка во секоја куќа каде што ќе заколеле дете за да не се навраќаат повторно во тие куќи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Најзагодочна на авторот му се виде неговата насмевка што во секое време се ширеше до некоја отвореност на душата, но никогаш човек не можеше да знае кога ти се смее затоа што се радува или ти се радува, а кога е готов луто да те касне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нејзе во секоја нација би ѝ било тесно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во секој случај, макар колку да била важна, не била во прашање правдата туку партиските механизми.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Полиците се толку високи што, си помислува Едо, во секоја од нив собираа по цел диференцијал.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ништо. И зошто богословот не го промени своето држање спрема него, се расколебуваше сакаше да ѝ верува. И во секоја ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Оклопот на черупката можеше во секој час да попушти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И во секој ден така, во секој ден... Темнината се загнезди во нивните очни јами, ги ослепе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби за оваа ноќ мислев во секое утро на ножот. За овој час.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сум се нишал од млекото на ѕвездите како сега, забрзан во зик-зак кон својот пад, секогаш ноќе во секоја крчма.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Војна, повтори. Јас во секоја ноќ сонувам црвени пожари.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ние таму, а тие овде, во секоја доба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И во секоја цел од овие патишта се криеше спасот на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Книгите како да беа крилјата на куќата, готова во секој миг да полета кон небото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како и во секоја друга долга проза, и во романот Будалетинки од Мето Јовановски, нараторот има еден временски, еден просторен и еден реален агол на запазување на настаните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Наместо да го заборавиш моето име Ти го вглоби во секој камен, го запиша на сите гранки Па најтивок повеј низ времето ме ниша - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
3. Воздухот е расцветан Звуци на запалени бои го опиваат полето И небото почнува да се доселува Во облик на ѕвезда во секој заоблен плог.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во секој случај, таа средба, со сенката или со вечно живиот благородник и патриот Никола Леко кој изгледа редовно навраќаше во подземјето од далечната 1592 година (не поверував кога се сретнавме дека и Господ го осудил да престојува овде) за мене претставуваше голем настан бидејќи верував дека со негова помош ќе можам да потврдам или да преиспитам некои од сознанијата заради кои и се најдов во безизлезот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Присутна е некоја посебна нагласка во секој негов збор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
По десет купеа во секој – 100. По 8 седла во секое тоа се 800 – да речеме не се полни – тогаш околу петстотини луѓе за кои ништо не знаеме, се возат во оној воз.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Најубаво во животот сум се чувствувала меѓу триесет и петтата и четириесеттата. Во секоја смисла.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кај црквата „Св. Димитрија“ ме престигна испотена средновечна жена, која забревтано влечеше по една тешка торба во секоја рака.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Влегов во зградата, односно бараката на Меѓуградската.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Очите му беа како сиви кристали, а во секое око беше месечината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Не знам колку сте во состојба да ги следите моите тешкотии – реагирав збунето. – Во секој случај игноранцијата не води кон взаемна доверба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А згора на тоа, онаа постапка со мојата девојка – шепотев но бев сигурен дека Грофот ме слуша.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој почна да вика гласно, да мавта со рацете, да се загледува во секоја тревка – и пак никој не свика по него, ниту пак се обиде да му објасни дека и тоа не смее да се прави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во тој проклет куплерај или поточно во кафеаната го убија и оној несреќен солунец Раде, кој им се закануваше на властите од секое место и во секое време.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И она, што најтешко ми паѓа: во секое од тие виденија како да сум учесник и јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И, додадов: мораш да дојдеш и поради луѓето кои во секоја постапка на своите ближни бараат скриени причини и наоѓаат најнеобични објаснувања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, престанувам да бидам обичен набљудувач и сведок; постојано од мене како да се бара нешто важно да сторам, да одиграм нечија улога, а јас ниту имам сили, ниту знам како.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во секој случај, никогаш ваквите постапки на Русите, како бакнувањето на раката, не сум ги сметала за израз на слабост, а уште помалку за знак на покорност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас му ги познавав слабостите и способностите, па дури и силата, и знаев дека неговото највисоко достигнување во секоја недопустлива и срамна историја може да биде улогата на сведок кој дури и таа задача делумно ќе ја изврши.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да имам Карта на Светот пергамент распнат на ѕидот да не морам како за детали да отворам енциклопедии во секое време да го имам пред очи она што ми е при срце.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во право е синот кога му вели: Курвинската политика ти е влезена во секоја клетка! и мајката негова кога го колнеше, блуејќи крв, додека тој држеше говори во Сенатот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ги разликувам најмалите нијанси во секоја голтка вино, во секој загриз на плодот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
ПРВА ПОЈАВА АРСО АРСО: (Седи под оревот, пуши, гледа десно загрижен и огорчен.) Не можам да го гледам како заѕиркува во секоја прачка...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како не ќе го бендиса: лозје чувано, работено.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Вчера ја закопавме мајка ми и ги откопавме заедничките спомени: вареното млеко без кајмак и со многу шеќер, врелиот сутлијаш посолен со цимет, букетите црвени булки на првомајските излети, облогите на детското чело и гради кои го цицаа огнот, па предупредувањата дека во секоја вода има аждер пред да тргнеме на риба на реката или на капење во градскиот базен, нежните галежи кога од некого ќе добиевме завратница за спомен и долго сеќавање...
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А со помош на Џуносуке Окујама (кој, кога Господ би ја знаел својата работа, би го размножил и поставил во секое електронско музичко студио во светот).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Никој дури и незнае што значи уметност денес, никој не знае што значи работа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На извесен начин ни помогна и административната одлука во секоја одвоена зграда да нема повеќе од 30 пациенти, но и тој број може да создава проблеми, особено ако амбулантните пациенти се мешаат со хоспитализираните.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во секој случај, уметноста беше и остана клуч за разбирање на светот и вложувањето во него: „Дури со помош на уметноста научив да го набљудувам светот“.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Општеството се развива, тоа станува поорганизирано, многу работи се уредени, но веруваме дека во секоја личност има огромни предели со кои можеме да се соочиме единствено преку културата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со умствениот, физичкиот и емоционалниот капацитет обидувајте се да набљудувате, но не пасивно, бидете активни учесници во секој момент од животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Проклето тешко е, но вреди да се обидувате секој ден, за тоа малку среќа што на сите ни недостасува.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа не се само обични слики со изразит информел, во секоја од нив има живот, пулс, мисли и зборови, можеме да ја слушнеме и разбереме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тоа невреме ја чистам својата душа од нечистотијата на гревот, го чувствувам летот на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секој тажи за својата несреќа, секој во своите очи ја носи солзата на свој начин, во секоја душа тагата гори како див огнен пламен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Треперливо чекориме по звуците на харфата, секоја нота ни го разигрува срцето, шепот ја ослободува душата и ја праќа блиску до ѕвездите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ниту пак нашата среќа е поголема од вашата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Створете шанси, секое време е право време, вистинските моменти се во секоја секунда, во секој дел од секундата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На почетокот се е игра, но таа игра не носи во најдлабоките делови на душата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Надежта за живеење е во љубовта и убавината во секоја форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Валоризација на интимни, мирни и спокојни секојдневија, откривање на големата слика на животот, мир, спокој, бои, мириси, светлина и нова енергија, сосема поинаков свет на убавина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Едноставно да се биде човек во свет на хаос во кој ја проектираме хармонијата, човек кој во секоја пора од постоењето, низ олујата на времето ја бара својата совршена форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И кога се околу вас молчи, слушнете ја убавата музика на надежта, ништо не е невозможно, во секое утро, во сребрената нишка на зракот повторно се раѓате.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како тивка вода мирно пробиваше секаде со совет во секоја душа.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Ќе бидеш само еден закитен со венец и во секоја битка ќе бидеш прв!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
На еден километар фронт, во секој ред, се поставуваат околу девет до десет жаришта, а во секое жариште околу три до пет пламенофрлачи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во секој Горачинов ми поминува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море седи, Небеска, кај што си се нашла, ќе си речам, во секоја туѓа земја пак ќе бидеш само туѓинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А родителите, претепаните родители веќе азбучат: ,ветувам пред бога, пред луѓето и власта дека од денес ќе престанам да зборувам на славјаномакедонски дијалект, секаде и во секое време".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од бујниот Вардар до Соча и Драва во секое срце денес радост плива, - Републико наша, мила братска стрео, да си вечно славна, да си вечно жива.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ти си дом наш светол на работен народ во секоја душа, град, фабрика, село живееш и растеш а со Тебе ние, Републико наша, наше дружно дело!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Тато Петре ја крена Мими на раменици, како што тоа го сторија многумина татковци, убаво гледаше и се вклопуваше во секоја иницијатива што одекнуваше откај бината.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се врати пред автобуската станица, се загледуваше во секое пристигнување и заминување - издувни гасови колку да сакаш!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Оваа година ќе ги обновиме. Треба да сме упорни во секоја работа!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Или се лажам и, додека заклучувам дека токму егзилот и емиграцијата се фактори што семејството Старова го направиле толку сплотено (заемно посветено, меѓусебно апсолутно верно...), наседнувам на доминантните протоемигрантски стереотипи и слепечки ја следам кривата трага?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На Твојата машка натура навистина $ требаше многу време (неколку години!) сосема да го разбере, а потоа и да го прифати она што Твојата луцидна пријателка постојано го преповторува: Посебните врски што јас ги одржувам со вашите книги ме водат до мисла дека за тоа што ме учат за вас е бескрајно подлабоко и побитно отколку с што би можеле вие да ми раскажете.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вашиот татко бил во секоја ситуација исклучително суштество.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Читајќи ја Твојата семејна сага, човек просто мора да Ти заблазни за овој силен, моќен, исклучително редок, во секоја смисла бесценет жителски ориентир, што си го добил со своето воспитание.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Подготвеноста за компромис демне во секоја ситуација, најчесто како самоодбранбен рефлекс во одбрана на животот од налетите на непредвидливата балканска историја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Твоите книги, драги Луан, кажуваат и докажуваат дека најголемиот, дури и единствениот приоритет (кон кој инстинктивно копнее секој човек) е само пустата желба да се биде сакан. Само тоа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XXVII Речиси во секоја порака што ја добивав од Елен Лејбовиц, таа секогаш на преден план ја ставаше одбраната на моето пишување за балканските настани од призмата на стратегијата на преживување која се криеше во татковите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бев свесен дека патот кон реалноста, патот на храброста води секогаш кон другиот со кого е можен излезот, во нашиот случај излезот од балканскиот лавиринт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе Те потсетам госпоѓа Лејбовиц неа ја дефинира како литература која и не се занимава со друго освен со длабините на душата (Старова, 2008: 10).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те нема дури ни формално: доколку внимателно ги препрочиташ сите 64 нејзини писма, коишто (впрочем!) го претставуваат најдобриот и најинтересен дел од Твојот епистоларен роман, лесно ќе забележиш дека Елен Лејбовиц Тебе секогаш Ти се обраќа со неутрална формулација Господине, а безмалку во секое обраќање нагласува дека информациите (за Тебе и за Твоите книжевни и други планови) воопшто не ја интересираат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но и тој бил свесен дека за да се постигне заедница на слободни балкански народи, неоходни се демократски влади во секоја од балканските држави и сметал дека таков капацитет во себе носат новите лидери излезени од народниот отпор, кои имаат концепција за демократски поредок на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на санитарниот кордон, Салвемини сметал дека тој е насочен против Русија и дека треба да се напушти.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кога огнот веќе беше достапен во секоја продавница за десет денари, Прометеј конечно реши да го напушти митското време.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По неговата смрт дојде до смена на власта, па снимките од камерата поставена на глуждот на Ирис се продаваа во секоја трафика, како доказ за гнасотиите на претходниот режим.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И ние кога ќе се ослабодиме, исто така ќе славиме. Во секое место ќе се слави Парви мај.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чекорот достоинствен, сигурен, енергичен, замавлив, решителен и во секое нејзино движење – има нешто војничко, добро научено, извежбано за гледање и за пример...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во нив се вткаени сите нејзини мисли и драги лица на блиските и нешто што остана зад неа и кои во секое време - било во марш, кратка починка, украден миг за сон, во ров или земјанка, во јуриш, на носилка и под земја – се никнува пред нејзините очи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зашто утредента во мугрите, по една цикна што не се памети, се собравме ние маалските деца во една тајфа и тргнувавме од куќа на куќа да извикуваме „Сурова, Сурова Нова година!“ Од куќите пред кои извикувавме излегуваа домаќините со чинии ореви, со дивјачки, со парчиња сушено месо и луканки, ни даваа по малку во секоја куќа и на крајот речиси секој од нас, се врати дома со полно торбе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А може да се штеди сè, насекаде и во секое време.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Значи, во секој човеков потфат, во секое негово извишување, во коренот е желбата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таа мисли пораснал, станал Христос. Го наоѓа во секој град. (На Михајло) Овде си ти.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЈАКОВ: Во секој ваш збор, во секое ваше движење, како во кристална топка, се гледа сето ваше минато, сегашност и иднина.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мајка ми престана да се смее, стана многу сериозна и мирно ми одговори: - Не е неопходно секогаш, и во секоја прилика, безрезервно да ми веруваш, верувај си првенствено себеси.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ете, затоа Миро ти се лути, - ја прекина дедо ми, - во сè се мешаш, во секоја манџа пипер ставаш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие живеат во истата улица, три-четири куќи подолу и јас обожавам да им одам на гости, зашто многу ги сакам и зашто дедо Роман секогаш има во фрижидерот резервни чоколатчиња „Животинско царство“ и сокчиња, во секое време подготвен за детска посета.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иако вистинскиот облик на „логика” на компјутерскиот хардвер всушност нема подлабоко значење (како што подолу ќе објасниме), таа е, во секој случај, обично карактеризирана со инклузивна наместо со ексклузивна дисјункција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А, синко, бев и многу убава, во секое време ќе му запеев и тој ќе уживаше во моите песни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога тргнавме од Рибарци преку Мрзен и Орловец, видов дека во секое село има добро организирани определени луѓе – водачи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Денот помина вообичаено, со кафе, појадок и ручек, и со долги разговори на Пела со Мурџо во кои таа му кажуваше како стигнале до училиштето, за големиот број на дечиња како неа сите фатени за рацете од мајките и за големата училница со три реда клупи и во секоја клупа по две дечиња, Учителката убава убава убава, ти велам, и гласот мек, топол, како на баба Перса и на мама Пелагија, а мене ми личи на Богородица од црквата преку големата река!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Така, така. Оти гледаш, ќерко, како ние во секој поглед се ретчиме?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Куц-куц, иако куцаше, кај него маната не беше и несреќа: зашто итрец како татко му, а притоа и напрчен баш колку што треба, од тоа своја мана имаше само корист: во секоја работа притрчуваа да му помогнат за да ја сврши побргу.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А сепак, мил мој ибн Тајко”, воздивна патетично дубровчанецот, „а сепак, во секое зло има и добро, во секоја несреќа и среќа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Има обичај полушеговито да рече дека оној што ќе му се испречи на патот ќе „носи дупка на челото”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ај оди сега, размисли малку и друг пат не ставај сол во секоја манџа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сетив на Мила и на нашето заедничко замислено патување, тогаш во нејзината соба, кога ме праша дали тој мој Игбал е згоден.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Храбар е, од ништо и никого нема страв, а пиштол носи во секое време, уште што не спие со него, секогаш го има закачено на панталоните одзади.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И не секирај се, ќе им помине оваа фаза, треба да бидеме стрпливи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лицето не му го гледав, ама знаев дека очите му се исто толку темни колку оваа ноќ во Гоа и дека во секоја зеница му се огледува по една сјајна ѕвезда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да „ја имаш“ мајка ми не е баш лесно, иако изгледа дека ти стои на располагање и дека можеш во секое време да сметаш на неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѝ кажав на мајка ѝ на Ило да ги однесе до таксито кое ќе пристигне во секој момент Чекав и се тресев, како тоа да беше најважното нешто во мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Едно утро, кога по фронтовите војниците ги зедоа своите пушки, готвејќи се за нов бој, останаа зачудени: во секоја цев - маслиново гранче!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога артилерците ги свртеа цевките на своите топови кон противникот, останаа зачудени: во секоја цевка - маслинова гранка!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)