во (предл.) - нас (зам.)

Таа природа пак нежно, без напор и принуда од нас ја извлекува скриената дарба, дозволувајќи ни сами да си го размотаме јазолот, во кој поради незнаење сме се уплеткале...за потоа да ни прости, тој учител, на кого целта му била да не прочисти, па дури потоа сфаќаме: дека затоа тој воопшто и не се појавил во нас!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мислевме дека засекогаш сме се ослободиле од сталинизмот, но тој беше уште долго, долго во нас, кај некои и не се искорени никогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најголемите непријатели се во нас самите. – Но ние нема да останеме со скрстени раце! – Ако решат да јурнат на козите, тешко ќе може некој да им застане на патот. – Ќе видиме, ќе видиме... – заклучи Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Седната зад баба ми и дедо ми, за разлика од изразите на другите нивни фотографии, самите веќе завлезени во возраст што ја брише ведрината од насмевката, таа девојка со мазно, тркалезно лице од фотографијата, во нас гледа преку полуспуштените очни капаци со еден чуден, повлечен и скромен, а наедно бистар и настојчив поглед.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некогаш тие тоа го поттикнуваат, во нас. Сликите. Фотофиксациите. Иконите. Светлописите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Капката „боровицка“, чешки специјалитет од боровинки, сите нè освежи, во нас проструи нов живот и така расположени го продолживме патот кон Берлин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ама ќе го научам... - врескаше водарот и се џареше во нас. Очите му беа крвјосани.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Борбениот повик нѐ вика и пламти во нас со духот на сите предедовци и со дуот на сите оние храбри синови што секојдневно ја пролеваат својата крв по затвори, логори или со пушка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нема доверба во нас. Затоа не ја кажал вистината.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тешко ми е да речам - лажеше. Зборот е тежок. Наше дете е... Наше дете е...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Колку води езерото назбрало! Колку песни во нас натежнале!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
О јаболко на гревот! зарем не е маѓијата што прогонство ни нуди тој плод што во нас незапирно зрее?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ми даруваш за секој прст по еден студент прстен, големите зими во нас така се вселуваат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не, ова не е некое пусто место (во нас пустините се дамнешни болести) Под јазикот на змиите расте коприва а ветерот е питом како ѓурѓовденско јагне.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дамнешен пламен притулен во окото. Никогаш не догорува тој сончев траг во нас.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А.А., веројатно откако утврди дека во нас доволно не се впиле ударните пораки на Атеистичкиот музеј како што очекуваше, сметаше дека беше дојден вистинскиот момент и тој да стапи на сцена со своите аргументи од втор степен на влијание.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. гледаше во нас сомнително и заканувачки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од фирмата Класна лотарија во нас гледаше и се смееше жолто лице, безгрижно и тркалесто како портокал.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оти Бог е во нас; оној кој не верува во себе, не верува ни во Бога што е населен во него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Време во нас останато засекогаш вгнездено и запечено во спомените.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму зад тие височини ни ги однесоа децата, зад тие магливи ридишта и можеби и до таму стигнуваше нашиот плач, ама болката остануваше во нас...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Исмет го допи чајот. Ја помести чашата и го впери погледот во нас. Долго и замислено нѐ гледа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Младич облечен ко даночен советник во Baker& McKenzie, со разлабавена кравата и отпетлана кошула, се загледува преку стаклото во нас и почнува возбудено да гестикулира.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Забележував дека другарките со интересирање гледаа во нас, кога ќе тргневме од училиште заедно и следеа дали и учителката ќе влезе кај нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Многу често дискутиравме за тоа зошто нормалноста и лудилото се како два различни света.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се собиравме само ние кои, постојано или повремено, се чувствувавме приморани од лудилото да дискутираме на философски теми; на тие средби изгледавме како луѓе жедни за разговори, и истовремено како присилени на разговори, како некоја измачувачка сила во нас да не ни даваше мир а ние сакавме да ја исфрлиме од нас со зборовите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За нашите односи кон Турците јас можам да речам само едно: ние сме задолжени да направиме сѐ што се бара од нас за да ѝ докажеме на Турција оти нејзиното останување како европска држава среќава во нас полно сочувство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Отсега ние ќе треба да се жртвуваме за неговите интереси и со тоа да му отплатиме за неговата вера во нас и за неговото послушно и точно исполнување на плановите на организацијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јато летечки риби што пробивајќи ја границата меѓу двете сфери доаѓаат од морето и се селат во нас.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- А што ако се посомнева во нас? – брзо го прекинува таа – ако нè открие?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Светлината е во нас, Танаско... Кога го прашал кралот својот мудрец: „Кажи кое е светло човеково?” тој одговорил: „Сонцето“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Јас сум за белине, вели Јон, јас сум за сонцето, ајде да копаме, вели, пченкава во нас гледа!...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се поткршуваат и копитата од добиците, Чако квичи и гледа во нас со исплазен јазик.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сите викаат, вели, а гласот им се одѕива во нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капетан Мирковиќ ги подотвора очите и гледа во нас, нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ повеќе остававме душите да ни ги разјадува лишајот на оттуѓување од сѐ што е човечко во нас и околу нас: туѓиот грев, или нешто што е повеќе споулавеност и очај отколку грев, ни влечеше кон загатки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ знае какво семе 'рти во нас и нѐ тера да ломотиме дека човек спие во пештера прегрнат со мечка како со жена.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој знаеше. „Од прикаските за дедо му или дедото на тој дедо навистина се паѓа во гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледаше во нас. Можеби бараше сочувство за себе. Беше еден од оние што сакаат да се сожалувани.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Снегот, планините, изгорените села, напуштените градини, пустите полиња, сè остана некаде далеку, единствено во нас живееше Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во право си, пријателе, но ние ќе го следиме во нас самите текот на историјата на јазикот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние мораме да се одбраниме од него задржан длабоко во нас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сепак, тоа неочекувано и мигновено пресретнување на нашите погледи, ја отвори приказната за „НиЕ“, но не како предмет, како досие, и не за ние на кое никогаш не инсистиравме како на заменка на она што заеднички го работевме, туку за ние што произлегуваше од таа работа и кое, очигледно, остануваше и натаму да трае во нас двајцата и покрај тоа што, според моето првично и не докрај оформено сознание по пресретнувањето на нашите погледи, нѐ обземаше чувство на длабока вина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И во моментите на вистинска радост и среќа, во нас останува една трошка осама, самотија, која доколку и за миг ја посетиме, го облева нашето битие и омјазот наш, го добива мртвилото на затворените очи.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Полето врело клокоти под ова црвено небо птицата чудно цвркоти крај еден овенат шебој ноќта необично глува за оваа доба од годината гората пеколно сува една ѕвезда од небо е скината Еј ти усто зината во нас пленот што го препозна животот вреќа е скината со староста тоа го дознав 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Грлото е на тебе Песната е во нас Запеј, запеј Караорман.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Желбата на записот е повеќе да се опише отколку да се објасни, и за мене самиот, досегашното повеќедецениско молчење, здржаноста да се доискаже во стихови мојот однос кон Рацина и кон неговото пеење, поривот но и несигурноста на моето доближување до него, почитта па отаде и стрептежот од јавно кажаниот збор на што толку мудро ни укажа Блаже Конески, дрзоста и дораснатоста на младиот поет да проговори со јазикот на песната за Рацин, за Рацин што го пробуди во нас идеалот на јазикот и убавината на поезијата.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
И така учтиво се криеме едни од други, гледајќи како комшиската коректност го убива комшијата во нас...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во нас продолжуваше невиден, тешко совладлив страв.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тогаш веруваме во некаква моќ во нас, во некоја сила, можеби тоа е Бог! – Убаво речено, мила! – И почувствувано, мили!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да живее во нас сликата за загубената мода од една далечна италијанска пролет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Фреската во манастирот ни кажува дека и ангел и ѓавол имало во нас... И добро и зло...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Што можеш кога имаме и дел од нечистиот во нас... - рече кметот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Не даваш за да пукаш во нас.“ Тишина. Исчекување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Неговото Сега е во нас, наше е, да го вдишиме, И да ги извишиме. Да се извишиме. Нерези 2009
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Откако успеа да се истопори на брегот од барата наречена „Езерце“, една од подебелите гуски си ги истресе перјата и сериозно се загледа во нас.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Од студените длабини шест лица зјапаат во нас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Морам да признаам дека тоа лице и таа насмевка веќе ја имав забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Повторното ослободување од злото што господари и во нас и со нас!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го кренав погледот кон дрвото од чија што крошна се истураше празничната музика кога наеднаш ја здогледав индивидуата потпрена на стеблото и загледана во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку, за да навратам на таа циркуска точка најмногу придонесе неочекуваното вплеткување во неа на доктор Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но иако строго наменска и поттикната од желбата да се потисне траурното во нас, таа лошо смислена приказна исплива од ноќната река на спомените додека бдеев на прозорецот многу месеци потоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ќе не симнат во некое предградие на копното, ќе ја смират во нас морската болест, и пак ќе нѐ фрлат на бродовите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прекумерност Ѓаволот во нас рески рецки реди замерки клава: лебот крцка маслото масти езерото е слатко морето солено...!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Да продолжиме да патуваме низ животот, да го исчистиме минатото од нечистотијата односно да го разбереме, да си простиме себе си и на другите за недостатоците, мааните, несовршеностите, да си створиме мир, конкордија, согласност, урамнотеженост и да дозволиме да бидеме водени од страна на големата сила што се наоѓа во нас, поголема од секоја надворешност, поголема од нас самите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа не умира, нејзините тајни, вешто едрат, низ универзумот во нас и насекаде околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да научиме да гледаме, слушаме, мирисаме, да ги вкусиме најмиризливите зачини на животот, да бидеме шармантни, харизматични, лесни како воздухот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во целата оваа сива реалност и судрувањето со недрагите проблеми мора да креираме, пронајдеме, создадеме рамнотежа, контрасна од хаотичното, диво, разулавено секојдневие, за да постигнеме совршен баланс во нас и со сѐ околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
— Сум читал, вели Горачинов, дека месечината управува и со водата што е во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја гази со палецот и гледа во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги откопчуваме бомбите, а тие црцорат ко да се истишува нешто во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војниците гледаат шашливо во нас и гледаат меѓу себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Катран и чакал се тркала и во нас. 51.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сеќавам и на месечината и водата, за нивниот прилив и одлив во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се буни нешто во нас, а не ти е јасно против кого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Докторите во нас го гледаа она што ветеринарите во нас не го гледаат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Доживев и јас бескрајна радост, срцето мое песна да пее, за овој празник - нашата младост ко силно солнце што во нас грее!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Којзнае колку пати опомена: - Нова Годино, кралице на благогласините, не гледаш ли дека доаѓаме до големиот свет и оти во нас се насочени милиони љупопитни погледи!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но поимот за единицата постои во нас како поим на нешто. Да речеме, на аршинот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Воопшто немам намера како монасите или калуѓерките да му го жртвувам своето либидо на бога, може да е токму тоа она светото во нас што треба на вистински начин да го продуховиме...
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Решив јавно да ја изложам мојата дилема: - Дали е добро што имате толку доверба во нас?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па, ние сме само деца и не можеме да бидеме одговорни толку многу самите за себе?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш, се сеќавам, кога имавме нешто пари во нас посака да седнеме на јадење во едно локално кафеанче. Седнавме и нарачавме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)