без (предл.) - нив (зам.)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Всушност, каде да се намине во градот, човек среќава акчии и малебиџии; без нив не може да живее овој град, зашто се и една од неговите специфичности.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
-„Со кои вредности ќе ги растете?“ Ако ги оставите без принципи, тоа е како на птицата да ѝ ги отсечете крилјата,а што е таа без нив!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сети се на тајните вечери што ги сликаш во Македонија, имаш уште 12 слики!
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- И се прекрстува. -Без нив твојот живот е ништо.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кафето ќе почнам да го пијам без нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие, воглавно, служеа за полнењето на една поинаква батерија на сметка на физичката изнемоштеност која, и без нив, манично ја чувствував.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не само во насловниот расказ во кој е можеби, највпечатливо и најзастрашувачки, доловена временската празнина, „црна дупка каде што времето умира“, како и губењето на временските координати на нараторот што, истовремено, значи и губење на неговиот идентитет,туку и во бројни други раскази („Футролата“, „Лекција“, „My private Europe“, „The seeker on the way of sound“, „Фото-финиш“ и др.) филозофските размисли за времето, експлицитно или имплицитно, кореспондираат со специфичниот светоглед на авторот, со неговата потрага по самоосознавање, од една страна, но и со неговата благородна потреба да се спротивстави на ентропијата на животот и неговата тривијалност, од друга страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секој, освен можеби месечарите, наполно би се изгубил.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На тезгата работиш, а позади пржиш пипер, патлиџан, со јајца или без нив, готвиш и тука јадеш „на стајање“, ама и се сончаш додека ти ја припазуваат тезгата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
МАРА: Палени се многу шкретите, ама Митре не може без нив.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И овие да не ги донесеше и без нив ќе поминевме. Ти ни си сѐ.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КАТА: Да донесеше — ќе донесеше, не донесол и без нив ќе поминеме. Како досега и отсега.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Со старите пријатели е најчудно. Покушаваш да им ги запамтиш ликовите, заедничките моменти, сите финти, интересни случки... Тешко ти е без нив.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Без нив не можеш ни да престапиш, кон никаде да се преместиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас веќе се навикнав на своите порази, вели, и сега не можам без нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Главата не паѓа подалеку од рацете и од нозете свои, вели жената, никаде не оди без нив, вели и повторно се фаќа за работа на чешмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Фактички, штиците ни се потребни и без нив не можеме да направиме ни чекор потаму во социјалистичката изградба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На другите им препушташ да ги постават рамките: тебе ти е добро и без нив!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Оди сине, оди. Ме оставија моите, чиниш сираче, ме оставија, како птица откината од јато, кога одлетаа кон Цариград, ме оставија на брегов од Езерово, без нив да самувам, копнежот да ме срони.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да ми е подобро пиењето без нив или ќе излезам или нив ќе ги истерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)