можеби (мод.) - бев (гл.)

Татко ми молкум го прими ова логично расудување и тоа можеби беше пресудно што ја купи козата и ги одложи црните мисли за во иднина...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ова можеби беше најсилниот аргумент во борбата против антико­зари­те.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Можеби беше правилно предупредувањето на Агна, кое ми го соопшти откога ѝ пишав за почетокот на работата на бунарот, дека е подобро да не се сообразува човек со желбите, како да се исполнети, пред да види што вели животот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми беше речено, јас постар од неа само една година, можеби бев дванаесет, да ја одведам дома по поседокот кај нас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никако не му се стануваше, размислуваше за сонот, за гласот или што и да беше веќе тоа, а можеби беше само потсвесна мисла што чувствувала дамнешна потреба да си ги протегне нозете надвор од Ид-от.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Подзапев зашто можеби бев и единствениот сведок и единствениот слушател на овој вечерен концерт под „Монмартр“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И пак ја користев подвижната камера - што можеби беше грешка, бидејќи таа сама по себе го подвлекуваше фактот дека филмот не е трилер - се движеше премногу лесно.” •Филмот загуби многу? •Хичкок: „Загуби многу пари.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И така, што преостана да се направи во една таква приказна? Да се прикрие опасноста.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можеби беше подобро да те прогласат за југенд отколку за модерен педер.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во тоа време, тој можеби беше единствениот во земјата кој можеше да го толкува изворно архаичното османско писмо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татковиот случај, и по други обележја, можеби беше единствен во државата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Скапоценоста е можеби умешност на мигот да ни ја открие убавината на предметот што никогаш не постоел и на времето што никогаш не се случило Како она влакно донесено од најдревниот храм во Њу Делхи Влакното на месниот Буда или на некој друг мудрец сличен нему (А можеби беше во прашање влакно на ноќна убавица што преспала на перницата на спомнатиот Буда) Умешните творци на реликвии грижливо го чувале за нашето пристигање а ние и не слутевме дека сме изиграни Дека сме жртви на играта што ја смислил профитот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Наредното прашање го поставив речиси непосредно, што од моја страна можеби беше избрзување: "Добро", реков со нетрпеливост во тонот на гласот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Меѓутоа, ако некаков излез, постоеше, можеби беше во идеите на татковите книги, кои се однесуваа на потрагата по константите на идентитетот низ троверјето, кои не завршуваа во ниту една конечна татковина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За службениците ручекот можеби беше можност да излезат од канцеларијата, да излезат надвор за да дишат свеж воздух, да разменат шеги и озборувања додека седат на маса со други луѓе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше една сцена на еден разбој, во гимнастичката сала; можеби бевме во втора, можеби во трета година; тој, со измама дојде на местото на Земанек, кој требаше да ни помага нам, на девојчињата, да се качиме на разбојот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби само затоа што ова беше првата студентска населба во која стапнал од дипломирањето на CCNY (City College of New York) - од друга страна можеби беше дојдено времето за промена.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можеби бев неправедна кон него при тоа прво видување, но веднаш заклучив дека не ми се допаѓа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Потоа ја откри едната града и почна да го дои детето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ја спушти раката, и јас сфатив дека сигурно се препознала, или дека не ми мафна мене туку на некој друг, или никому не мафна, туку тој гест можеби беше гест со кој си ги бркаше сопствените мисли, се спречуваше да си противречи самата на себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби беше солза која ќе светнеше и ќе наедрееше по калдрмата, потоа ќе се лизнеше по неа и наместо да ги натажеше луѓето што ќе ја сретнеа, таа ги смируваше, ги успокојуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А можеби беа во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Беше умрен таткото на едно нивно другарче од одделението, а оној што рече да дојдат можеби беше и нивниот учител, заминаа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Суви ветрови летаа низ небото, оган. Можеби беше некое непознато годишно време.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како ништо да не сфаќаше сериозно барајќи во се само игра и поминување на времето до мрак, кога можеби беше поинаков од секој друг и од себе сега.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во годините минати близу Јасер Арафат во Картагина, се соочував со еден друг вид на владеење, кое можеби беше единствено во светот од таков вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години ќе го толкуваат историчарите овој човек-феномен во историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби беше пресудно за мојата авантура.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за тоа подоцна низ сведоштвата на поетот Махмуд Дарвиш...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кривата на траењето на владеењето често излегува од орбитата на историјата, предизвикувајќи фатални последици...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Тој можеби беше како либертадорот Боливар, кој според една метафора на Пабло Неруда, се појавува на секои сто години кога народот го повикува!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Годината 1988 можеби беше пресудна во борбата и животот на Јасер Арафат, најсилно данајски привлечен во лавиринтот на стапицата, макар што во таа година беше убиен најблискиот негов соработник Абу Џихад.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А тогаш - можеби тоа не се случуваше, можеби беше само сеќавање кое се совпаѓаше со звукот - еден глас запеја:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш помислив дека мојот денешен излет со Симона можеби беше непромислен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таа можеби беше посилна од самата историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нејзиниот јазик, Мајкиниот јазик, можеби беше во самиот молк, со неговата многузначност, одгледуван во градината на неј­зината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А можеби беше и во незавршената реченица, незавршениот збор во галаксијата на азбуката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го сонував будењето, или пак можеби бев буден, кога го слушнав тивкиот познат глас на Мајка, враснат во мене уште од првите сознанија за животот: - Сине, сине премил, не гледај во езерската синевина, ќе те занесе и ќе те однесе во дното!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А таа можеби беше запрена на некоја точка, незавршена реченица, незавршен збор.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А ироничната насмевка на Анастасија сигурно се однесувала (ако била навистина иронична) на некого од минатото, некоја личност а можеби беше во прашање и некоја од некогашните пијанки и веселби во овој ист простор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Костумот можеби беше само изговор за посетава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А што се однесува до Оливер, кој знае! Можеби беше згрешила.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А можеби беше и поблиску до вечерта одошто до пладнето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби беше дошол да види како живее?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А можеби бев и во посета кај Стариот писател Зрновски – се послужив со овој штотуку ископан податок, кој и за мене сè уште претставуваше обична претпоставка! – Или, само ми се причинува дека бев?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Постојат такви моменти кога самоконтролата затајува. (Нели, чудесна самооценка!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби тогаш и не бев доволно порасната, можеби бев и неблагодарна кон животот, но и денес верувам оти умеев да останам на патот; никогаш не сум се оддалечувала толку многу од вистината за да не го разликувам залезот од разденувањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А можеби беше во прашање и нешто друго, нешто повеќе, за што не сум доволно упатена а и не сум спремна да судам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си вакво нешто: Рајна ѝ изјавила и на Трајчеица, и тоа не дома или на улица, туку на гробот на Ролан Јоковлевич, на Новоселските гробишта, дека многу ја жали но не поради загубата на сопругот: "Многу те жалам Трајчеице", ѝ рекла,"само затоа зашто сè до крајот на неговиот живот не сфати оти нему Господ му порачал да избира помеѓу жените и да ги прави среќни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дон Хуан ми даде парче сува кајсија, или можеби беше сува смоква - во темницата не можев да видам ниту да го почувствувам вкусот на овошјето - и ми кажа да го џвакам добро и полека, без брзање.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во тој дух јас ги оправдувам вашите интервенции, кои се разбира не ги барам од вас.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Верував дека солидарноста што ја покажуваа читателите од Шапоно со Балканците кои страдаа, можеби беше мал придонес на литературата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби беше таков зашто останал сираче уште од дете кога Турците му ги убиле родителите во времето кога беговите им ги одземале тапиите на селаните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа беше при крајот на 1944 година. Тргнавме од Кичево за Тетово и таму ја пречекавме Новата година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бевме во една богата куќа, можеби бевме преку педесет партизани, имаше јадење, игравме, пукавме со шмајзерите и пушките, и на тој начин се радувавме. Сите бевме млади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не знам што беше причината, дали грижата за неа или што ја бацував кога низ устата ѝ течеше крвава пена, можеби беше некоја инфекција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби беше сè во ред, но за него. За мене не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби беше навикнат од своите родители на секоја негова лоша постапка да си добива простуваање со големо П. Но тоа не бев јас.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби беше љубоморен што во клубот сум изложена на многу машки погледи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)