ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Безнадежна љубов беше тоа. Ѝ помина како априлски ден.

Зградата на Министерството на љубовта беше без прозорци.

Беше тоа еден од оние моменти на помирување, кога упорниот глад во стомакот беше заборавен и кога неговата некогашна љубов беше привремено одново оживеана.

„Безнадежна љубов беше тоа! И помина како априлски ден!

Министерството на љубовта беше единственото кое навистина влеваше страв.

Нивното прво водење љубов беше обичен чин на волја. Но по вториот пат беше поинаку.

Затоа што таа љубов е мојот живот, за таква љубов бев родена.

Љубов која прави да гледаме во светот низ очите на божественото срце.

- Е, не е така, - му одврати Рада - првата моја доживеана љубов беше со тегнење на плетенките, а јас помислив дека тоа е тоа.

- Добро - продолжи Томо - мојата прва љубов беше Биљана.

Во нејзината младост, јавната и отворена љубов беше непојмлива.

Мојата стопроцентна љубов беше еден висок строен маж.

Но тогаш себе си се самоубиваше прво а тој остануваше. (Како што Евридика сама си се вратила во пеколот за да не дочека Орфеј секако да се сврти, за да му олесни.) Љубовта беше скоро мртва.

„Го сакам генералот Стојан“ Љубовта беше изразена од гардистка која ја имаше избричено својата глава.

Нашата љубов беше толку голема и интензивна затоа што секој миг чекавме да згасне, да исчезне, да ја снема засекогаш.

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

А во тоа време љубовта беше нешто што трепери меѓу две души и две тела, време во кое страста беше опишувана како татнеж на вулкан а копнежот како дивеење на ураган, време во кое зборовите „душа“ и „страст“ и „копнеж“ беа изговарани и запишувани толку често, а најмногу од оние чие тело и душа едвај да затрепериле некогаш од страста и копнежот, што станаа излитени како долго носени чевли.

Каде што престојував љубовта беше најпрогонуван порив Инаку за Одисеј боговите зар ќе смислеа Најзаобиколен пат кон саканата Пенелопа Реалноста е состојба на живот што си заминува А сонот е траг од копнежот што незнајно исчезнал Дали сме ние трагачи по реалноста престорена сон?

Стравот од загубата на љубовта беше причина што тој ја крие.

Имаше постар брат, но сета нејзина љубов беше насочена кон малиот Бубуш.

И не само тоа, нивната љубов беше и заедничко гледање во иста насока, во насоката на постојаната борба за спасувањето на семејството во честите балкански разминувања со смртта.