човек (имн.) - веќе (прил.)

Го истргаа некако од под дрвото, ама човекот веќе угаснат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Оној човек веќе не можеше да ги носи своите раце празни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако прифатиме дека портокалот во кој уживавме утрово не е оној портокал во кој уживавме претходното утро и, понатаму, дека по природа на нештата, човек не може со бакнеж да се прости од портокалите во коишто уживал туку само од споменот на нив олицетворен во портокалот што го љуби и во кој допрва треба да ужива, освен во смисла на една носталгична антиципација (или во носталгија tout court ако на човекот веќе не му е дозволено да ужива во она од што се простил), можеби сепак може да се застапува ставот дека допуштањето на еден портокал да ги претставува сите значи да се занемарат не само чарлс и чикита портокалите, така да кажеме, туку и распознатливите задоволства на подвидот јафа наспроти мандарините, флориди, калифорнии и другите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Машкиот геј-култ на Џоан Крафорд, како што го толкувам, ми овозможува да расчистам дел од тоа недоразбирање, ако не и целото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пригрнувањето од страна на машката геј-култура на понижувачките претставувања на женственото не е и нивно прифаќање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие претстави, на крајот на краиштата, се бесмислени – или барем изгледаат бесмислено штом човек веќе не е нивен главен корисник и нивна непосредна, првенствена цел (а геј-мажите не се).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Присвојувањето на тие претстави од страна на машката геј-култура не значи одобрување, туку е стратегиско.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Ама, чекај, човекот веќе не шета по Атина и ни резервира место во една атинска кафеана, нели, другари, дојдовме дотука? - Е, па што ако дојдовме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жолтите одрази на сончевите зраци од последното лисје пред да падне на земјата ги придружуваат тажните Палестинци кон својот Јасер Арафат, човекот веќе претворен во симбол, одземен од животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само модрозеленикавата Сена тече рамнодушна кон историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чувството за доживеаниот пораз уште повеќе го зголемува тоа што кога тој ќе сфати дека бил вовлечен во некаква битка, црниот човек веќе ја има свршено сета своја работа, па можниот набљудувач нема време ни да помисли дека некој некого нападнал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За вас тој човек веќе е себичен, вообразен тип, недружељубив, напросто - човек со кого не треба да се има работа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таквото втиснување на информацијата во објекти е познато како „работа“. (На пример, камениот нож е резултат на работа, движење, со кое информацијата „сечење“ е втисната во каменот.) Човекот веќе нема да биде работник (“homo faber”) туку играч со информација (“homo ludens”).
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Не сум ниту човек веќе.“ Луѓето отстапуваа. „Јас сум градот“, рече и се насмевна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)