човек (имн.) - е (гл.)

Не постои ништо во врска со Екстази и со ова движење во Европа, што Херман не го знае.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Другиот човек е дилер, којшто е дојден тука за да си ја провери најновата стока.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зарем подоцна не се роди вечната парола дека човекот е најголемото богатство на социјализмот?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој чип, тој лост во човекот е преземен од духовната супстанца што е содржана во универзумот, во стварноста, во земјата на која луѓето живеат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Навистина, во осаменоста човек е слободен да греши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мозокот на човекот е обременет со информација што може да се фалсификува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
За доброто на вашето село, како и заради безбедноста на власта што ве штити, секој чесен човек е должен сѐ да стори за да се фати овој злосторник и одметник.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Современиот човек е отиден у виртуелен курац.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Архитектурата на Хундертвасер е во склад со постмодерното и постиндустриското време, со враќањето на човекот кон природата, со дефинитивното сознание дека човекот е само дел од таа природа, а никако некој над-организам, суштество кое може да живее надвор од својата природна околина и кое претставува централен субјект. 122 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сепак знаеше и често велеше дека за човека е најдобро место она каде што најдолго живеел, средина со која се сродил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Напуштајќи ги, пак, ливадите, во правец кон населбита во Потковицата, која е сместена на Станкоски Рид и под неговите подножја, или во павец кон излезот од Потковицата, иако земјиштето е рамно како дланка, човек е приморан да прескокнува многу долови и ендеци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек е во искушение ова дело да си го претстави како катедрала од хартија и мастило, меѓутоа со оглед на тоа дека авторот потекнува од една повеќенационална средина, замислената претстава, споменатата градба, би требало да се поврзе колку за католички и за православни култни места, толку и за џамијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Си мислам - жив човек е, гревота е да го убијам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Човекот е мравка, му рече Баждар и поудобно се намести во седиштето барајќи во џеб цигара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Човекот е само пет отсто тело. Останатите деведесет и пет отсто се духовност.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот е мал универзум. Универзум во кој сѐ се пренесува, ништо не загинува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човековиот дух е најмоќен. Човекот е вистинско чудо – ја заврши приказната старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дури најрапавата стара кожа на долговечен човек е обвиткана во волшебната разнобојност на светлината на животот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот е привлечен од тоа единство со цел да се состави со него, да се соедини со својот сопствен извор, од каде што црпи енергија и напојувајќи се, повторно се упатува кон местото каде што треба да ја потроши добиената енергија – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во исто време, да ги одмерат со својата вага на мудроста – што се задржи, а што да се пропушти надвор од себе. Човекот е вистнинскиот филтер!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот е огледало во кое се огледуваат сите промени на неговата душа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
6. „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин,“ повтори Клара, останувајќи покрај затворениот прозорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара го затвори прозорецот, и рече: „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На ѕидот од театарот некој со јаглен имаше испишано еден стих од Пиндар: „Човекот е сон на една сенка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе ме помниш ли по добро?,“ ме праша. „Зошто зборуваш така? Ништо не е завршено.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Човекот е сон на една сенка,” рече Рајнер. Јас молчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа молчевме сѐ додека не стигнавме до Дунавскиот кеј.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Та нели е тоа показ дека нашиот прв човек е човекот без сенка, одбраниот од Лукавиот, зашто и самиот е лукав, темен и подземен?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште во првата година на моето студентство мене ме запрашаа: каков човек е г.Станчев?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И уште ви велам: блажени се оние што се освестиле, оти најголеми пранги се прангите на стравот и на малодушието во кои самите сте се оковале, а најголемо ропство за човека е слабоста на неговата волја“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Бездруго, рекол првиот. - Пепелта на човекот е пак тој самиот, пепел. - Кога ќе те сторам пепел, пак биди тоа што си сега, рекол вториот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот се викал Борис Калпак, другиот Наџак-Јанко, обајцата настрвени и со крвави раце од она што пред тоа било и злосторство и одмазда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако сѐ она што ќе го направи човекот е природно, тогаш и пишувањето книги, како и нивното читање е природно,а со самото тоа и совршено.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во книгата „Кралот на мајмуните“, Бора Драшковиќ вели: „Човекот е дупло суштество и во него и двата лика, и мислечкиот и чувствителниот, се во спрега“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Гапка, стасита девојка, се шета со свежи коленици и образи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во една од бројните примедби за проблемот на сексуалниот живот се зборува за „verga“ (membrum virile); меѓу другото Леонардо пишува дека тој уд, додуша, е врзан за човечката волја, но често има и сопствена и може да води сопствен живот без оглед на тоа дали човек е буден или спие. 236 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прекрасен човек е Иван Иванович! Тој многу ги сака дињите. Тоа е неговото најсакано јадење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едно од основните учења на Леонардо, чии што еротски живот бил крајно сложен, гласи: човекот поседува „desiderio“, страст, целиот човек е апарат на страста, наполно сексуално животно кое веќе не може да се ограничува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сливи, вишни, црешни, секакви градинарски растенија, сончогледи, краставици, дињи, грашок и дури гумно и ковачница.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Гледам човекот е пренесен, вели Мисајле, не знае каде е, не знае што зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не е така, бранам јас, само човекот е малку настранлив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина студот е лабав, оти снегот е лапавичав, ама и човекот е лабав, поткопан. Не е тој што беше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, не очајувајте. Вие веќе знаете, бидејќи ѕирнавте во упатството за Асенета, дека сонот вам и не ви е зададен за да го сонувате, туку за друга цел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Човекот е всушност вечен патник. Особено во сонот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш човекот е најпродуктивен и најмногу твори, а плус го остварува своето потомство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Лошо е да се биде во таква состојба, застрашувачки; но бесмислено е поради тоа сентиментално да се ламентира, тоа тогаш би била чевларска фраза; треба да се каже дека би требало да се биде пливач ако човек се осмели да тргне надвор од таквиот оркан на времето, или, ако човек е невротичен, треба да се тргне кон некое идилично столетие...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Човек е во еден вид егзил кој е посебно мачен, зашто е лишен од спомените на изгубената татковина или од надежта дека ќе ја открие вистинската татковина, историската татковина, непостојната татковина, татковината на илузиите, на судирите, на делириумите, на заборавените владетели, на драмата на човековото несовршенство и на погрешната потрага по спасоносните излези...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXI Во свет без илузии и без светлина човек се чувствува осамен, туѓинец.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На тој личен континент, во белезици невидени маглени спрегови, затворен и сепак достатно облеван со југовна топлина, човекот е со онаков облик како што најмногу сакал да го има се бранува низ движења над бели коленици, над сунѓерести габи и над притаени крвариги.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога е млад, човекот е и здрав и силен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
7. ЧОВЕК Е ОД ЈАЈЦЕ ПОСЛАБ И ОД КАМЕН ПОЈАК - во зависност од тоа со што ќе го стиснеш.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Илко, шо аро ќе виде! Не е лошо, болката да го вате. Не е ни старо шо ти човек е.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра вели: „Може да не чинат за литургиа, токо пак надробете и со дедот поп за навора или клај му и во торбата, лека си касне, стар човек е“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Местенцето е добро. Ни дете, ни коте, шо велаат. Човекот е домаќин, од домаќинцки сој.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се појави еден малку како исколван во лицето, брадата искубана, чиниш пасена тук там, а крај него една дундалеста женичка во која Коста Тапанарот ја препозна Тушимката, што пак, од друга страна, ја потврдуваше претпоставката дека човекот е попот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Човеков е маченик. Го дал животот за света работа.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Спрема тоа, човекот е пониско од ангелите, а повисоко од животните чии души се ништат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Човекот е најкревкото нешто, - рече отец Иларион, - границата каде што му се допира разумното и неразумното е блиска; исто така: свесното и несвесното; доброто и лошото; виделината и слепилото; појмливото и непојмливото. Сето тоа е во рамновесие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Сиромашниот човек е жив ѓавол.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Човекот е должен да создава и тогаш кога ќе поверува дека ја запознал грдата навика на времето да му се приклонува на уривањето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Често ја имам слушано таа сентенца: дека човекот е секогаш голем, дуру и во својата болка, но се разбира кога е воден од праведноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се согласуваш со мене, Дудо? - прашуваше Џорџ сениорот и грлено се смееше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ја сфатив сосема причината но во еден момент таа му се обрати на сениорот Џорџ: - Ти имам речено и пак ќе ти речам: човеков е виновникот што тебе те избрав за сопруг. – Знам, знам – грлено се смееше сениорот Џорџ. – Зарем ти немам речено дека Македонија е богата со умот, многу богата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А во врска со последиците само ќе додадам дека човекот е такво суштество: со негодување ги дочекува настаните за кои знаел дека наскоро може да се случат, но ете, тие се поиграле со неговите предвидувања: пристигнале порано, иако можело да се случи да пристигнат и некој ден подоцна од планираното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од добар човек е, - рекол и никогаш веќе уста не отворил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но човекот е сепак тој кој управува со својот живот но и со животот на сите суштества што го придружуваат. Дај боже да грешам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Денот расте и паѓа во совршен ритам врши поправки на смртта а човекот е векот збунет и неупатен во пантомимата на времето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
4. Стрвна спирала Штом премногу претскажуваш стрвна астрална спирало милост имај за трпеливите за лифчињата на душата врз коишто го истураш штедро твоето мастило моровата моќ, индигото од тебе зависи дописот со небесата ритамот и римата, или и ти не можеш ништо кога густината се ретчи комплексите малаксуваат согласјата се упростуваат - само Отецот сам самцат стихува сушноста – сушта суштина суштествено суштествува всушност, меѓу четири ѕида стисната слободата ѕирка, се ѕвери нагоре, а таму (уууууууууууу) сѐ се движи во обратна насока гледано одоздола ааааааааааааааааа: или времето оди наназад или човекот е свртен наопаку опак Закону, злорад Реду приказание, Име имаш ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
СПИРО: Јас би се вратил со ќеф.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Го знам јас што антика човек е чорбаџијата твој.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Чекај, Андреја! Не бре брате! Човекот е одамна нашеран во умот, скаран со ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А заљубениот човек е како мува без глава, што се вели, како ранета ѕверка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Добар ден и добро дојдовте, Кои сте вие? - Јаска - нашинец, а човекот е Американец...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Што ако човекот е само обичен турист пред пензија кој се шета низ Европа со платени дневници без три чисти во главата?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Пишува ли нешто над портата? Пишува, нејасно, па јасно и пак нејасно, но да се задржува човек е сомнително, покажуваш дека си новак, дојденец, туку ќе те вчапи некој за јаката и темната ќе те земе!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама умрениов човек е наш и на нашиот господ, со душа и срце е наш, тоа ви го велиме сите ние овде собрани.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)