утеха (имн.) - ѝ (зам.)

Пред очите и излегоа светите ликови на мајка ѝ, татко ѝ, брат ѝ, а како последна утеха ѝ излезе ликот на нејзиниот избраник Стојана со целата негова овчарска младост, свежина, бујност и убавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мала утеха ѝ беше реченицата на Јана „неговата светлина ќе биде толку силна што сигурно ќе ја забележиш“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствена утеха ѝ беше малечкиот син, кој спокојно дишеше крај неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)