Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А треба водата, затоа и се борев и се изборив, за да ја навлажниш испуканата уста и потта да ја измиеш од лицето и од снагата и да ја симнеш наслагата од меѓу прстите на нозете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не можев да видам од моето место како потоа ја загризува сливата и како му се освежува сувата уста и киселавоста му се шири по жилите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Си ги лижат устите и, од лижењето, устињата истенчени, па и трошка напукани.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Грвалев коска од сливата в уста и гледав во машината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Децата, шест на број, речиси сите на иста возраст, ќе зинат и како чавчиња ќе гракаат и ќе чекаат тој нешто да им фрли в уста и откога ќе видат дека нема што да фрли, ќе папсаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа го издига јајцето до висината на нивните усти и го залулува конецот: „ам Трајче - ам Верче“.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Но Ѓеле е од оние деца што постојано ја држат главата подведната, веѓите затегнати и протурени над очите, а устата и лицето никогаш не знаат за смеење.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На прво место Митра му се бендиса како жена. Спротивно на испупчените усти и заби на Ката, Митра имаше усти како кутивче полно со два реда прави, бели бисерни заби.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Наместо устата и чмарот кои лесно се расипуваат, зошто нема една дупка за секаква цел, која и ќе јаде и ќе исфрла?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нему целиот стомак му се креваше и спушташе и така ги прдеше зборовите. Капираш?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кучињата чекаа пред вратата. Им фрли по едно парче, внимавајќи да не се степаат, тие ги голтнаа лакомо, речиси без задржување в уста и со широко отворени очи пак се испречија пред Бојана.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И уште повеќе се ражалостило зашто разбрало дека не ќе има со што да си ја брише устата и мустаките. И жално, прежално заплакало.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

ПАНДЕ: (откако си ги измива рацете вади шамија од појасот и си ги брише, а потоа и устата и мустаќите).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Бошко си ја оближа устата и ја голтна плунката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Неговата подлактица, што беше без влакна и несмасна, се спружи преку полираниот махагони и со раката што беше искасана од пчели ја стави чашата под носот на Даниел, Даниел го истури вискито в уста и со јасно и заповедничко чкрипење ја стави празната чаша на масата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа плачеше, ме бришеше со шамичето, а тој ме држеше за косата, и додека крвта од носот ми се слеваше во устата и грлото, ме одвлечка кон сликата на партискиот водач, ме исправи пред неа и рече: „Читај.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погледнав кон џипот; внатре, телото на Фискултурецот го притискаше телото на Луција; таа се бранеше (така барем мислам, но во ништо веќе не сум сигурен); јас зедов еден камен, го фрлив на покривот од џипот, а Фискултурецот се сепна; се сврте нагло кон грмушката, и јас видов дека на главата имаше маска; црна маска, бабарска, со четири дупки, за очите, устата и носот, четири дупки за три сетила; само очите му се гледаа, едното зелено, другото сино, и устата, и носот (дали го видов и тоа, или моите растроени нерви од ракијата и жегата ја произведоа и таа слика?); Викна: „Кој има таму“, а јас фрлив уште еден камен, и отстрана му го погодив фарот, и тој пукна, сол се стори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ви го подава фишекот и си молчи, барате да ви даде уште еден, тој ви го подава и вториот и повторно молчи, барате да ви даде и трет, тој ви го подава третиот и тогаш ја отвора устата и проговорува: „Немојте да одите на театар, претставата е катастрофа!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Истите ја отвораат устата и стотица слепи кокошки се предаваат, всушност, оставаат да бидат отепани без зрно барут.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ја пикна во устата и јадеше цел грст, а во неговите очи не стоеше сега ништо друго освен таа лакомост, додека грутките земја се стркалуваа низ гробот и удираа, одекнувајќи тупо во чамовите штици на сандакот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А меѓутоа треба да се каже и вистината - два дена не клал ништо в уста и поради тоа звучно му се преметкуваат цревата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Им го пикаше шишето на луѓето в уста и им велеше: „Одрицаетсја од пиење, раби божји?“ Тие одговораа: „Не одрицаетсја!“ и го креваа шишето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ние со Уља му се лулиме во устата и само ги добираме залаците до тавчето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па дури до полето, дури и до шумата Ние само се поиставаме, ги затинаме устите и носовите, ги собираме очите и само кашламе, киваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Олкави вака солзи, ко лешници ми капат в уста и на лицето од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни паѓа на главите, ни испаѓа од устите и ние дишеме премалено, со починување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Шмрчка со устата и со јазикот го лигави книжето. 84

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само ти се суши устата и те тера да пиеш вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа глава, таква, само со сол во ноздрите и во устата и со вешто врзани бравски рогови на високото чело, ја прошетале на врв копје пред тапани и пред сурли по градот; пред стариот вардарски мост ги преплашиле сакатите просјаци и им ја фрлиле на пци скитници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тројцата донеле со себе невидени и нечуени чуда: сребрени белегзии со модри каменчиња, школки, од кои, кога ќе се легнело врз нив со уво, шепотело морето, вретенесто суви риби со отворени усти и со боја на проѕирно злато, басми со секакви шари (едно цветно поле од качунки и синолички), морски ѕвезди, презашеќерени непознати овошки од кои се дебелело.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тогаш, по еден истрел, на момчето како да му здодеало со напнат грб да го исправа од невозможната положба човекот со крвави гради.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој со топук се обидел да го здроби недоречениот стих на Мевлана. Попусто до проклетство. Забите уште повеќе се разголеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето од тој крај никогаш не им се чуделе на крастите - срцето е здраво, и на ѕверот кожинката му се митари.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се олабавило, со цело лице се обидело да го побара својот убиец стреснувајќи се од темната врелина што му џбурнала од полуотворената уста и со расширени раце, чиниш со мртвото тело, сакало да го заштити оној што можел да му биде татко, заштитник или учител на вакви сурови часови, паднало врз прпелкавиот грч.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А-а! Ами ти што? Андон ги избриша со два прста влажните краеви на устата и пак плашливо затрепка; секогаш кога ќе се смееше, од ситните очи му навираа солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ја отвора беззабата уста и цвркоти нешто на својот неразбирлив јазик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ги составив како инка дланките околу уста и гласно им викнав: Попусто во чуда верувате.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Плунката му беше опора како ’рѓа; ја чувствуваше в уста и не можеше гласно да се насмее.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Маѓосан од непревиденото откритие, со сува уста и суво срце, додека мажлецот во моето грло бабреше и ми го запираше здивот (сеедно, сега живеев само со очите), помамно го отсликував во секое свое делче ликот на жената или толкупати ја намножував колку што може да има клетки еден обичен човечки мозок.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За миг лежеше таму како стаписан, додека од устата и од носот му течеше темна крв.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И колку што магарето напињаше со главата да се ослободи, толку оглавот сè повеќе го стегаше за гушата и почна да му влегува вода в уста и да се дави.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Бабата Тода ги заспиваше сите девојчиња и Јована со песна на уста и солзи по образи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бабата Тода го праша еднаш двапати и кога виде оти нејзиното Јоше не мисли за живот, си ја поткасна устата и веќе не му проговори.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста веднаш ги заборави сите болки и страданија, ја подигна главата кон Митра, ја погледна в очи, ја развлече исушената уста и проговори: „ — Море — ми, живо било воа мечето, орлите да го мачат, колку ме измачи, да не остане, да даде господ!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука се! се огласуваше Петра, ама не го колнеше и не го караше, иако и устата и душата ѝ беа полни со клетви.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сега и Англичанецот запре да џвака, ја крена главата, ја избриша устата и брадата и направи: - Ха!

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Устите и рацете им се замастуваа, но не се бришеа уживајќи во вкусното месо.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Рикал, викал, скокал, сиот обезличен, искривен во устата и потемнет како гламна.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Германецот убиен ноќеска крај бензиските складишта ја отвара устата и ја пее својата Лили Марлен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Шишман зина во него со подотворена уста и чу: - Јас одам кај командирот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Еден по еден се веднеме, сѐ додека не ја загубиме рамнотежата, и еден по еден капеме в уста и долу, низ ледени-от мрак, во длабоките води.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само си ја преапав устата и си реков, молчи Василке, за жал не можеш да помогнеш кога сѐ ќе тргне накај злото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но мајка ѝ ја проверуваше: ја тераше да ѝ ухне со устата и по здивот што ѝ мирисаше на тутун, дознаваше дека пуши.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Ќе видиш кога ќе му кажам на татко ми! - вресна Томе низ искривената уста и избега по патеката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Имате нешто... тука, - покажа Французинката со прст накај нејзината уста и концентрирано го погледна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа месото го зготвив исто како што ме учеше свекрва ми: со кромид, потоа со повеќе бибер и сол, ловоров лист и конечно чаша бело вино.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Зедов цела шницла и исто како претходниот ден ја набутав во уста и полуизџвакано ја изголтав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, кога Маци почна да доаѓа накај мене, набрзина го пикнав и последното парче месо во уста за да не морам да јадам уште и мачешки влакна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, зборовите ми се тркалаа низ устата и како да ми паѓаа врз нечистиот теписон.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Со пријатно миризлива кожа која испарува низ устата и телото.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Ние се фаќаме за појас, а тие го ставаат прстот на уста и ни прават вака: ни кажуваат да бегаме.