уво (имн.) - бев (гл.)

Со голтнатите раце, овенатите ракави лежеа во скутот, како ракави на кловн или сакат, дршките на очилата наместо за ушите беа закачени едната за другата на тилот, за да стојат на место.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Секое утро тие денови ме будеше цвркотот на птиците на којшто моето уво беше толку многу чувствително.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Рада ја спушти книгата и со едното уво беше вклучена во слушањето на половичниот разговорот на тетка ѝ Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)