Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Имав јас порано многу голема болка и тага и што ли уште не, кога го загубив мојот драг сопруг... ама ова болеше многу повеќе од тоа... смрт? Што е тоа?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Песната ненадејно престанувше и тогаш во физиономиите на девојките се откриваше тагата и неизвесноста...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Единствено чистачот на чевли на Plaza de Armas знае дека секој тажен ден е бескрајно долг и не се занесува со сјајот на новата епоха отшто во секоја епоха имало и ќе има чистачи на чевли и бескрајно долги денови на тага и на недоветен занес.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Бев со неа да и поносам дел од тагата и тежината.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа во основа е една темна материја, честички на оние душевни сензации што се простираат и движат во огромниот простор помеѓу тагата и очајот; тоа се честички што се јавуваат во улога на невидливи оски околу кои времето на творечката индивидуа ја прави својата голема револуција, постојано кружејќи од детството до денес и од денес до детството.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ама на брезничани и толку им е доволно кога ќе го чујат неговиот глас како на славеј и сите истовремено и тага и милина да ги обзема.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Повикаа и по Лествичникот, и тој дојде, притворен во тагата и скрбта своја пред логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тагата и болката како студени клешти ги стегаа човечките срца.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

-На пример, таков одвратен факт - почнува тој и ненадејно се преобразува: зазема некаков антички став, бледнее, станува сѐ помрачен, а во неговите очи, кои наеднаш се отворени неприродно широко, се пали чудна мешавина од пакост, тага и демонски начела.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа настанува кратка пауза, во текот на која Сухов се прави како да се присеќава на нешто, и потоа почнува да вергла.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И во тие очи за миг прочитав топлина и љубов, но и силна тага и бол.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Раните од куршум, од нож, од кама, се гојат, ама раните од болка и од тага и од чемер не се гојат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Зошто пишувам? Зошто им пишувам?!!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И со својата постојана грижа за земните работи, со своето внимание кон него, со телото и со душата своја, таа го осветува, оти само преку неа тој е весел во својата тага и имотен во својата беда.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Залудно е да го стега перото, залудно е да зјапа во месечината, оти канџите на Нечестивиот му се закачија во срцето и тоа сега крвавеше со сомнеж, со тага и со безнадеж.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Жена му, научена молчаливо да поднесува сѐ во оваа куќа, нема со кого да си ги сподели своите сомневања и немири, својата тага и својот страв за единствениот син.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Времето не им е соујзник. Ги глода. Не се даваат, спомен се, паметник на тага и крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, со очај се мачев да разберам. Можеби само ги мислам своите прашања и можеби сум веќе безгласен и глув, мртов или пред умирање, нападнат од момчешки соништа!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тие четириесет и три мали тврдини од оној свет - камен врз камен, во пукнатините на ѕидовите гнијат диви треви, врз истоштеноста легнале неотпорни покриви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш, преку негова волја, во зборовите му се проткаа непознатата тага и чувство за човек што му ја отрул душата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Е, е... А таа ти е како жените - штом ќе носи плод, се разубавува, со тага и со радост ти ја пои душата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го гледаше како со бавни чекори се оддалечуваше преполн со необјаснива тага и меланхолија која му ја предизвикуваа зборовите во чие значење проникна толку длабоко и од кое не можеше толку лесно да се ослободи и покрај тоа што тие се однесува повеќе на минатото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Наеднаш, преку негова волја, во зборовите му се проткаа непозната тага и чувство за човек што му ја отрул душата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Покрај ниви, покрај лаки покрај сниските брегови, вода тече - вода влече селски с'лзи, селски маки селски таги и јадови.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Тоа го знам, а од она што го знам главата прска на шавовите, станува тесна за епската тага и Хамлетовската загубеност.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Птицата коби врз својот пород човекот не си го знае патот додека тагата и дождот влегуваат во пејзажот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Изградив кула од зборови Со златни кровови, Со бели дворови, Изградив кула од зборови Во кулата ширни одаи Во одаи занесите мои, Од виденото и сетеното Од тајното и сокриеното: Една одаја за гревовите, Една одаја за зборовите Третата за стиховите, Во темелите стремежите и надежите, Под нив тагата и прелагата, Најдолу душата и снагата.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

б). Во фосилите на дрвјата на домашните животни патниците и птиците тагата и времето заедно таложени

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Сите некогаш чувствуваме тага и најлесно е да се откажеме од самите себе, но само ако за момент помислиме на магијата што се крие во секој нов сончев зрак, нема никогаш да ја посакаме смрта.