ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Овој пат девојките и момчињата не истрчаа надвор. Стравот го совладаа...

Со смртен страв го кренаа гавазите пашата, ги збоднаа коњите, колку што можеа побрзо, ја напуштија Преспа, подгонети од мислата дека пашата го достигнало проклетството на неговите претци затоа што тој се дрзнал да посегне по скапоцениот прстен...

Само еднаш без страв го земав клучот, отклучив и влегов преку прагот во непознатиот свет и ја откчлучив тајната, невидливото беше видливо, болката се претвори во радост, меланхолијата се претвори во надеж, таму се раѓа животот, универзумот уште еднаш ме прегрна, краток миг кој се претвора во вечност.

Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.

Стравот го оставив во Бејрут, во пепелот на она што беше мој дом.

Луѓето минуваат крај него, го загледуваат, од страв го сожалуваат и велат: - Завалијата!

Танаил, пак, некој друг страв го имаше зафатено: секоја вечер пред да легне, слегуваше долу во дворот, вртеше околу куќата и проверуваше - имаше чувство дека нешто е запалено, дека нешто гори.

Такви мисли, такви прашања му се роеја низ главата, а некаков непознат страв, некакво зрнце од страв го боцкаше некаде во длабочината на душата и полека се зголемуваше.

Не знам дали од страв го направи тоа или од нешто друго.

Првиот качачки страв го претрпеа жените во куќарката на везачките; таа куќарка се наоѓа крај езерото и во неа се собираат многу девојки и жени од селото за да везат и да се подучуваат една со сруга; везат по цел ден, си тераат шеги, се смеат, пеат.

Од моментот кога Хелвиг ја донесе дома со бебето од болница, со страв го очекуваше доаѓањето на неговите баба и дедо.

Лежев со затворени очи и со страв го наслушнував крцкањето на зглобот.

Сликата од сонот ѝ се враќа и со страв го измолкнува писмото од пазувата.

Се доближил до него и со страв го прашал: - Што си ти?

Во конкретниов случај тој страв го нашол својот израз во, како што и самиот збор вели, стравопочитта спрема институцијата професор, како инстанца на авторитет, кон која студентите се однесуваат исто онолку недискутабилно како што, како општествени субјекти, се однесуваат и кон другите општествени и политички институции.

Стрико ми Ото многу знаеше: немаше област за која не беше добро поткован: социологија, литература, музика, архитектура, за сѐ: и навистина: знаеше сѐ и сешто.

Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

Само за кратко време, беше неговата омилена парола.

И јас со страв го извадив ножот од појасот на војводата. Му го подадов.

Некој страв го фаќа од пукањето и само се крсти за да стане гуштерица.

Се впуштија во потрага по столицата.

Погледнуваа под кревети и под клупи, кој знае зашто ја помрднаа органата, ги прашуваа стариците кои со страв го погледнуваа Паша Емиљевич, но столчето не се пронајде.