скорен (имн.) - и (сврз.)

Повисоко изопнатото небо над заливот се разлеваше на гланцот од раздвижените скорни и скокотливо одблеснуваше во очите на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Труп сошиен со гнили конци и околу него кружат потковани скорни и проблеснуваат бајонети.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Личен ми е Емин, со сина чоја облечен, и скорни и каиш преку половината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо и Глигор ги втераа во соба што мирисаше на скорни и лој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)