селанец (имн.) - им (зам.)

На некои од селаните им умре по некој вол, коњ, магаре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Македонскиот народ не толку има нужда, барем сега-засега, за официјален јазик на мнозинството, за генерал-губернатор од народноста со мнозинство и за слободен печат, колку: за отстранување или парализирање на дејноста на националните и религиозните пропаганди; за отстранувањето на непријателството меѓу приврзаниците на разните национални и религиозни пропаганди; за отстранување на таа недоверба и обособеност што е сега меѓу македонската интелигенција воспитана во разни балкански државици и им служи на религиозно-националните пропаганди во Македонија; за официјално признавање на македонската народност и за внесување на името “Македонец” во нуфузите и во другите официјални документи на лицата од словенско потекло во Македонија; има нужда за земјиштен дел, како што на селаните им беше доделена земја при укинувањето на крепосништвото во Русија, Галиција и во др. земји.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се зборуваше дека државата немала доволно пари, та затоа селаните им даваа конак и храна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Всушност, гласовите од зборувањето на селаните им го свртеа вниманието на братучедите кон нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кажувајќи му на Фончета сè, на селаните им олеснуваше тежината, маката во душата, ифритот или бесот што им се собираше во градите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тие се смееја, а селаните им се смееја ним.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои од селаните им ги донесоа чифтињата. Се пукаше како војна да се води.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На селаните им се стиснало срцето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
На селаните им се видоа сомнителни овие луѓе. – Сигурно не гледаат да ни ги оберат ќесенцата вечер по Слива – рече еден од старците, кога се оддалечија од нив агите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Селаните им даваа на војниците кокошки и јајца, а овие им даваа сиви кошули, чорапи, фанели па дури и нови војнички чевли.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)