светлина (имн.) - кој (зам.)

Пролетта илјада деветстотини и петата, речиси истовремено кога Методија Патчев во Македонија ја принесуваше својата саможртва на олтарот на слободата и на татковината, Алберт Ајнштајн, млад службеник во Патентниот завод, излезе од поштата во Берн и замислено се загледа во зраците светлина кои се прекршуваа врз големите црни облаци.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Пареа низ искршената светлина која крадешкум скромно доаѓаше од прозорецот, неповикана од никого, непоканета, се разбира, сенките не смеат да се почуствуваат осамени.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Оваа светлина која поучува како најотворено да се разговара со себеси, упатува на оние карпи, на оние камењари кои доколку подолго ги гледаш ќе забележиш дека и не е така тешко да се стане и камен! Дури и - мрамор!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Длабока црвена бразда на небото над Голгота и гласот на светлината кој потемнува гледајќи како се гризат коска со коска.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Мрамор 1
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Печат врз него нека биде оваа париска светлина која ги заменува и моето име и моите копнежи до оној миг кога Ти се симна на земјата за да го спасиш Адама. Но, тоа не се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Имаше зраче надеж, како светлината која се прекршуваше, губеше, кршеше од заробеното парче витраж од некоја катедрала во Атеистичкиот музеј, кое доаѓаше од единствената фигура во таа заробена човечка протоплазма, а тоа беше од време на време навидум доверливиот глас на А.А.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од длапките на моите очи сѐ уште зрачеше доволно светлина која се обновуваше низ задржаните солзи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се надевам дека ја видел барем онаа светлина која сите ја гледаат - на крајот!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тоа беше светлината која можеа да ја имаат само нејзините очи. Светлината часкум блескаше и часкум се губеше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нејзините очи поигруваше старата светлина која ни го осветлуваше патот во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне, кога се вратив дома по долгото лутање низ градот, мајка ми потсмешливо ми рече: „Те бара едно весело момче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му кажував за себе, за мајка ми и брат ми, за Сара и Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И постојано, колку и да ја замолкнував мојата внатрешна сенка, колку и да го вртев погледот кон некоја светлина која требаше да го поништи нејзиното постоење, таа го поставуваше своето прашање: Да се живее или не?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледна кон татковата соба. Ја препозна жолтата светлина која зрачеше од ламбата. Го обли милина во душата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински, понесен од изворот на небеската светлина која се истураше во Езерото, погледна кон најниската ѕвезда.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Успеваше да извлече, од верувањата, од себе, чудесна внатрешна светлина која ни беше толку драгоцена во животот”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)