рака (имн.) - напред (прил.)

Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги подаваме рацете напред И остануваме скаменети Со молбен крик на усните.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
- Идниот пат не оди со рацете напред - најде за потребно да ме предупреди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пак ја движи раката напред, назад, но таа веќе не се допира до ништо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше влага со топлина која ми ја пекмезеше кожата на дланката на која секој дел ми подигруваше од наглото опуштање на внатрешната напнатост и ме тераше да ја движам раката напред и назад и потоа да ја затворам со постепено, нежно враќање на прстите, што веќе имаа допрено сосема назад и горе, на благо испупениот мост, таму каде што се спојуваат двата дела на задникот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Полека, внимателно, наслушнувајќи ги оние што спиеја околу него, Том ја повлече раката напред.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледајќи ме в очи, со необична мекост во движењето ја повлече раката напред при што со средниот прст ми направи неколку витли во волната под јајцата, а потоа ја побара набрекнатата жила, меко допирајќи ја со јаболчницата од врвот на прстот, следејќи го така нејзиниот пулсирачки такт нагоре сè до широко отворената глава и устинката од која потекуваше бистра лигава течност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Ќе се видиме. Треба да се видиме - реков откако речиси потскокнав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)