рака (имн.) - под (предл.)

Црниот машинист, Коле, по потекло од Вардино, веќе беше легнат под сенката, со свиткани колена и со едната рака под главата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но каде можеше да остане тој, ислужен железничар без ниедна синовска рака под мишка?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Полека сосем ѝ се доближи, ја фати со десната рака под вратот, не испуштајќи го ременот, со другата рака ја потфати одзади и ја извлече од снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Денко ги потури рацете под млазот. - Брррр! - се стресе. - Мраз!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бараше со очите наоколу, да пронајде нешто што би можело да му послужи за играчка, па кога не можеше да најде ништо, легна врз откосената трева и ги стави рацете под главата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Вербата, која оди рака под рака со разумот, го напушти.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Чекоревме со Филип рака под рака. Застанавме покрај продавачот што продаваше печени коштени. Ги подстопливме рацете на огинчето.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Уште во муграта, кога виделината одвај пробива преку спуштените завеси, Арсо ја пушта раката под перницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го запирам дишењето, а тропањето си трае, си иди ко оддалеку. Ја пуштам раката под мене, барам да видам што тропа, од кај иди чукањето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги клавам рацете под ќебето, си ги фаќам една со друга и нешто ми запнува кај глуждот! У баја!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Онисифор Мечкојад се драпал со десната рака под мишка или барал дршка на краток нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Брз си на рака, синко. Запрегите ќе ги води Онисифор. - Кој?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зар јас верувам во тоа? се грчи Митре и ги стиска рацете под мишки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Децата спијат“, уште еднаш му рече; го убедуваше, како што му се стори, и тој самиот да остане - без жена е, таа е вдовица, маж ѝ паднал со железничарско фенерче в рака под вагон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој стоеше гледајќи како инструкторката ги крева рацете над главата - не можеше да се каже грациозно, но затоа забележливо прецизно и ефикасно - и како се наведнува и ги протнува врвовите од прстите на рацете под палците на нозете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му рече: „Секоја вечер кога ќе си легнев, заспивав со твоите раце под плешките и рамената во твоите дланки...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа го потфати блокот од двете страни одоздола (Ѝ ги протна рацете под плешките од што нејзе дојките ѝ се подадоа кон него принабрекнати!...) и се загледа во предизвикот што му го сугерираше зелената страница пред него (Се почувствува пред помама што како да го исплаши дека ќе сврши предвреме!...).
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лежи на креветот. Дотеран и мртов. Со прекрстени раце под градите. И со онаа загадочна насмевка на семоќен владетел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Л.А. го испраќа на аеродромот. Летот е пладневен (12,05), меѓу оној за Франкфурт (11,50) и оној за Краков (12,15).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што чекам тогаш?, си реков и без колебање, се втурнав во колумнистичкото друштво, рака под рака со еден од моите најсензуални фотопортрети.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Два дена по ноќта во Dramat, таа лежи на страна, гола, белогаза, со левата рака под перницата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дино скокна од креветот и во темницата почна нешто да вика.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Телото ми се вкочани, но тоа не го запре да ги пикне рацете под мојата ноќница и да почне силно и бавно да ме фаќа, штипе и гребе по бутовите, стомакот и градите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влатко сѐ така лежеше наплеќи, со рацете под тилот, со рамномерно дишење...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)