рака (имн.) - во (предл.)

Дики ја завлекува раката во неговиот џеб и ја извлекува ламбата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сакав и цвеќе да ти донесам но не знаев кои цвеќиња најмногу ги сакаш. (Старицата почнува да се гуши) Затоа решив да те пратам на еден супер трип.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На еден кревет седат две деца, машко по име Буки и девојче - Грета.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од џебот на неговото палто ѕирка врвот на ламбата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А сега за да те испратиме како што треба Тики ќе ти изрецитира нешто свое. (Кон Тики) Маестро, повели!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со ЛСД 25, се разбира. (Старицата почнува да мавта со рацете во воздухот борејќи се за воздух) Тики добро знае што е тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Девојчето ги пружа рацете во правец на очите на момчето, како да се обидува да го хипнотизира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Благодарам, Еди. (ѝ се поклонува на бабата и театрално ја подигнува раката во воздух) Тики: Секогаш сам по паркови се мотам на мали дечиња бонбончиња им давам некои од нив веќе не ги видов белки не заради она што во бонбоните го ставам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По паузата изведувачот лежи со главата потпрена на рака во локвите од сопствената крв. Делумно со неа е испрскан и по телото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ја пикна раката во појасот и извади едно мало шамивче, го разврзуваше полека, толку полека, што мене веќе трпението ме напушташе, па веднаш викнав: - Дај да ти го одврзам тоа! Што се мачиш!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас со мојата рака во борбите за правда и слобода имам заклано неколку дузини што мажи, што жени, што деца. И деца! И деца! Нема гозба без јагнешко.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Драга Агна“, ѝ пишував, „денеска цел ден лунѕав по маказарскиот предел, откопував камење и џбуње, провирав рака во долгиот ракав на минатото, сетив како една возбуда се ниша во самарот на еден црвен коњ, за првпат до свеста ми допре постоењето на Маказар и на неговите луѓе на плочата од минатото стара век, два или повеќе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш беше со едната рака во џебот, а пак сега со двете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога подобро ја завлеков раката во темното, видов дека е тоа лимена кутија, правоаголна, добро затворена.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги помина сите вагони со речиси молскавична брзина, туркајќи ги вратите со двете раце во истовреме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие ја сослушаа и почнаа да ѝ објаснуваат, покажувајќи двете со рацете во иста насока.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш брцнува со раката во внатрешниот џеб, и види, оттаму си го вади лицето, тенко како флиспапир, го положува онаму каде што треба да стои, го притиска со прстите и кога ги тргнува дланките, гледа како од огледалото го гледа лицето на Фирерот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сонувачот, след чудните механизми на сонот, чувствува како го облева задоволство.  Макс Мертен фрла поглед на календарот и констатира дека е 13 октомври 1942, па помислува дали баксузниот датум е добар за ефикасно отплеткување на крупниот јазол, пред три месеци врзан околу вратот на еврејската заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој скокна на нозе, ги спушти ракавите, ги закопча, вешто го собра сакото од наслонот на столот, ги вовлече рацете во ракавите, дванаесет и триесет - господи боже, и тоа е доволно лошо, но колку стварно е саат?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Старецот снемоштено запре, му се отпуштија рацете во кои ги држеше виолината и гудалото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој му ја зеде на Коча меко раката во двете свои, му се внесе в лице - онака збит и сунизок - околу усните неприметно му потрепетуваа двете изразити брчки.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа ја прими Марковата рака во темницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Тој ја истегна десната рака во широк гест и чекаше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе брзо ја спружува раката в џамлак, ја граба сликата, ја пика в пазува и просто бега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Посебна драж внесла детската рака во оваа сцена со тоа што мачката ја нацртала двојно поголема од Шара, Па чисто логички земено, ништо не би и пречело да рипне на него и да го поклопи целиот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Излегов пред излегување, излегов со жолта кошула, излегов со рака в џеб и со рака чекороследна во пред- предвечерината на денот недоквачен, на денот на кој му смрдеше од уста, на денот самоубиец.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Но потоа спушти рака во торбата со фишеци и се насмевна: - Да не решиле пустинските да саботираат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не верувам дека би можел некогаш да доживеам такво нешто: ме зграбија десетина раце во мракот и ме фрлаа од еден во друг агол.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да се разминуваш, да изустиш добра вечер, о, светци, а тие, се загледуваат во тебе, незнаен и непознат за нив, и те поздравуваат: ти првпат миеш раце во облаците?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А за трошоци не зборувај. Ти да си жив и здрав. Автото се поправа. И ново се купува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Мајка не сака да плаче, синко. Тоа така само си доаѓа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го гледавме занемени: десниот образ сиот модринка, на челото фластер, десната рака во гипсен завој.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бегот е претставител на султанот, та ќе треба и тука да се знае кој е погоре, кој подолу.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Камо комитите, бре ќерата! — го запраша јузбашијата Милана, а Милан се прави недоветен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе си останеш, ќе си а прод'жиш, та дури и ќе а засилиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се замисли длабоко, па како да се присети нешто, плусна со рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почна да ја префрла пушката од рака в рака да ја врти главата де на една де на друга страна и почна да го повторува она Атанас што му го зборуваше небарем одговараше пред учител, кој му зададе нов урок.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тој цела ноќ мисли што да прави утре со затворниците и застана на тоа: „Да земам некоја пара повеќе, та иако дојдит за бегање, барем да не одам со гола рака во Стамбул", — си заклучи и го викна утрото рано јузбашијата да се договорат колку пари да земат и како да ја изведат таа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле, да се тргне со оружје во рацете во бој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Милан ги крена рацете во знак на „теслим" и војникот го отера кај онбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се исправи, ги извади очилата, ги забриша со шамивчето и почна да ги префрла нервозно од рака в рака, па почна сам да си зборува: — Бак, бак, бак, пис милет, бреј! Не сетит да гледат работата да живејит, туку матит вода во аван.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да се разбереме овде. За такви Организациата нема апцани да и затвара, да и праќа сургун по разни градишта по Анадолиа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ја крена десната рака во тупаница. Извика „О, мамо!“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Оној што дојде погледна по улицата нагоре, потоа пред себе, ги стави рацете во џебовите, пак ги извади и не знаеше што да прави од здодевност.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тогаш се сврте кон улицата и малку веднат, со рацете во џебовите, почна да ги составува врвовите од обувките.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа е фер плеј, беше мотото на нивната шизофренична другарка Шајчевска, која ставаше рака во оган за да ги одбрани ауспусите.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Со едната рака в џеб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја ставам раката в џеб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За одговор на ова прашање, види 2, 3, 4. 2.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Магазинскиот оглас и плакатот беа напрвени од слики на кантички масло што ги држи една рака во азбестна ракавица среде мошне жесток оган!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Славна е кампањата за мобил 1 моторното масло, карактеристично по тоа што тогаш можело да издржи многу повисока работна температура на моторот од конкурентските масла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Доведи ми чалгии... - нервно свика Панде и џбурна со раката во големото, со срма извезено ќесе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Расчувствуван до крајни граници, дајреџијата стави рака во џебот со парите и гласно извика: - Вино, донесете вино...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Џбурна со раката во џебот и ги извади оттаму сите пари.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Драга Петровиќ, чита во себе, удира со рака во лисјата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да можат да говорат окнестите камени мостови префрлени преку брзите, бујни реки во Босна или седумте божји храма соѕидани со негови раце во различните краишта на Далмација - многу нешто би можеле да раскажат за копнежите на Аргировата душа во најубавите години на неговиот живот, кога беше полн со сила и полет, готов да ѕида и на самото морско дно, за да види светот што знае и што умее тој.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите погледнаа во младиот човек, некогашен затвореник, а сегашен студент, опашан со калфинска престилка и со закашкани раце во кал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Меѓутоа во кујната, како и обично, беше мајка му седната во својот стол, меѓу масата и шпоретот, со рацете во скутот како мртви риби и истечен поглед кој не можеше да продре и низ најшупливиот ѕид а сепак блудеше вперен во некоја непостоечка иднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А потоа, без да седне, ги рашири рацете во исто толку широка насмевка и викна да го слушнат и под балконот: - Ајдете, соберете се да слеземе на плажа, па да се капеме додека папсаме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека стариот, седејќи на столот како да не се мрднал откако се вратил, со рацете в скут, а не на маса, да не му се гледаат како се тресат, гледаше во него со очите без сјај, но сепак со една искра од можна мисла; „Ме држеа мене, сега сакаат и тебе”.  На Ване му беше доволна и таа искра за да му ја сфати смислата на погледот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Инаку, преку денот, кога ќе наидеа на некое побистро вирче, ќе ги проплакнеа спотнатите лица и ќе ги подржеа набабнатите жили на рацете во студената вода; но се плашеа да се напијат од неа, освен да си ги проплакнат сувите усти; не толку заради забраната што ја беше издал штабот како превентива од можни зарази, колку од пусти страв од проста дрскавица што можеше да ги врати со несвршена задача за да се скријат во шаторот посрани и посрамотени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ване беше барем толку присебен да му остави на Азис банкнота а не металка, промрморувајќи „за телефонот”, и да му ја стисне раката во отсуство на друг другар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И самата таа само седеше со испреплетени прсти од рацете во скутот и не гледаше во ништо, макар што беше загледана некаде зад ѕидот каде што ништо не можеше да се види.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само еден стар сосед, кога ќе го здогледаше преку оградата во дворот, ќе му мавнеше со рака во нем знак на поздрав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Му оставил и одврзани раце во изборот на новите судии.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Денко се доближи до поточето и ја пикна раката во кристално чистата вода. - Бррр! Мраз! - го намурти лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Држејќи ги рацете во крзнениот муф по цел ден клечеше пред мапата на Западна Австралија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
" Перо стана и пак зацапа во водата, клекна пред неа ладејќи ги рацете во водата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во никој случај јас за тие, од мене утврдени нивни заеднички особини, не би ставил рака во оган бидејќи ми беше сосема јасно дека ни бројот на примерите е доволен, широко зафатен ниту, пак, описите беа најцелосни.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Знам", рече Перо и уште повеќе ги стегна рацете во дното на реката, ја навали главата до потонување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш несвесно си ја пикаше раката в пазува и, без да сака, ќе се најдеше со едната града на дланката.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Оној што дојде погледна по улицата нагоре, потоа пред себе, ги стави рацете во џебовите, пак ги извади и не знаеше што да прави од здодевност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И така вели свекрвата додека двете раце во скутот ѝ мируваат како заспани пилиња, а гласот додека зборува кадифесто и звучи толку меко зашто секој збор од срце ѝ извира.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш се сврти кон улицата и малку наведнат, со рацете во џебовите, почна да ги составува врвовите од кондурите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
КОТЕ: Така мори, Митрејце, пушти го срцето за да ја пушти и господ полна раката во оваа куќа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ништо лошо не ви чинам, аман, аман, не ви чинам! (го пушта куферчето на миндерот и ги става рацете во џебовите).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дедо Гога навистина се налути и ги брцна рацете во изворот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А старецот, копајќи со рацете во изворот, откопа едно грне со жолтици, што некогаш кој знае кога, и кој знае зошто, некој го беше скрил тука.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Митко ја извади капата и ја завлече раката во ралупот. Одвај ја пикна до лактот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега се сети кога прв пат заедно отидоа на кино и кога му ја вовре својата рака во неговата, и кога нејзините прсти ползеа помегу неговте прсти, чувствувајќи цврст и нежен притисок, чувство на заштита во нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас само му ја држев раката во мојата за да му кажам дека ми е жал за него.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан сега ги стави двете раце во кутијата и ги зграби пиленцата како да беа пченица и ги остави на подот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш таа ја затвори својата рака во тупаница и почна да кове по зглобовите со цел да ја разбуди неговата рака од индиферентноста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ми стана чудно кога Баждар ја завлече влакнестата рака во внатрешниот џеб на палтото, бараше нешто ако не ги чешаше градите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Откај широчината доаѓаше Пенчо со зафрлена капа на тилот и длабоко завлечени раце во коланот. Газеше со војничка сигурност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Извади под црната престилка три стуткани банки и една по една ги премести од едната рака во другата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Високиот се намурти и колебливо завлече рака во џебот на белите пантолони.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Истрив рака во прашината на ќумурот и ја премачкав мачката преку светлата дамка под увото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја завлеков раката в џеб и ја извадив црвената крпа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ако ја испружев раката во сонот да ги допрам – се будев, и го губев и сонот. Сонот за Луција. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот меѓутоа, плесна со рацете во знак на одобрување на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја ставив раката во џебот и реков: „Јан Лудвик, имаш и ти нешто твое кај мене.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ливајн ги пикна рацете во задните џебови.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Се заврте и полека, со рацете в џебови тргна накај полицата со послужавници.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Најпосле Ливајн стана, ги стави рацете в џеб и ги напрчи мадињата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Го префрлав од рака в рака и подзастанував на секои дестина метри.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ги гледав неколкуте хоризонтални брчки на неговото чело, убавите кафеави очи, густата коса со некое побелено влакно којашто ја плеткав со моите раце во моментите кога водевме љубов...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Неколку ранети со ампутирани нозе беа пренесени на раце во возилата што ги чекаа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ридот неколкупати преминуваше од рака во рака и беше совладан од владината војска.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги ставаме качулките и рацете во џеб и ги искачуваме скалите, подготвени на сè што нè чека таму, надвор.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Да стојат со скрстени раце во моментот кога вестите за ширењето и буењето на револуционерното движење се слевале во Солун и во Цариград од цела Македонија, било невозможно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Под импресија си на она за што пишува печатот“, вели и му подава „Нова Македонија“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никогаш нема да го спомнат паѓањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За тоа ни еднаш нема да зборуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пријателот на Филип Филиповски се насмевнува. „Ништо, ништо не значи тоа.“ Вели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Библиотекарот Филип Филиповски скока, мавта со раце во воздух, ги брани ретките книги од наездата, но попусто: сите книги се уништени, дури и уникатите, без страници во црните стари корици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влегуваше на сред богослужение во храмот и почнуваше да мавта со рацете во воздух, како да лови муви. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 124
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потем отец Ангелариј го изведуваше од храмот и го смируваше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој плачеше како дете и го молеше Ангелариј да појдат заедно во Бугарија и да слезат во визбата на библиотеката на кнез Борис.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебето ќе ѝ падне од рацете во реката и струјата ќе го преземе како Мојсеј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја стави раката во џебот, јас помислив дека оттаму ќе извади цртеж со жена која стои на работ од некаква бездна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ме гушна, со своите раце ја потпре мојата глава на своите гради, и рече: „Сестро моја…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и во соништата животот се претвори во незаслужен подарок, а онаа која ми го беше подарила постојано ме потсетуваше на тоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целиот трепереше. Ја зеде мојата рака во своите раце, и ми ја бакнуваше дланката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При една посета, кога ги извадил рацете од џебовите, на подот паднало истуткано парче хартија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се раѓа, човекот се вовлекува во телото како рака во кукла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години пред тоа, кога бевме деца, го имав скинато тоа џепче и му го дадов на разделување за да ме помни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш во текот на ноќта ме будеше ударот на мојата рака во ѕидот – во сонот паѓав и посегнував по некоја друга рака, обидувајќи се да ја фатам, да се спасам од падот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја стави десната рака во џебот, и оттаму извади црвено парталче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Густав имаше навика да ги држи рацете во џебовите додека разговара, а потоа, на крајот од разговорот, одеднаш ги вадеше, и во тој миг од џебовите паѓаа моливчиња, креди, гумички, монети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој се заблагодари и со моја помош ја стави раката во ткаенината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога телото умира, човекот се извлекува од неа како рака од кукла.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кое име ќе ѝ го дадеш?“ „Хајнерле,“ рече. „Куклата е јас,“ и се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во раката држеше две фотографии.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пагурчето со црцалка одеше од рака во рака.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Алајко и Мире застанаа скаменети. Слушаа и во миг со гордост, ги стегнаа десните раце во тупаници, ги кренаа на челото како поздрав, небаре ја слушнаа државната химна или звуците на Интернационалата...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Слушајте што ви велам, одговори тој некако срдито и ја пикна раката во вратничето на кафезот, бркајќи и алајќи меѓу мноштвото петли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Чак Норис не пие и мрази кога сонот му го рушат пивски шишиња што од рака во рака, ги префрлаат момчиња на кои прстите им се ко шпагети.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На таквите запаленковци, доволно ќе им биде да се сретнат на пешачки премин додека е во функција зелениот сигнал на семафорот и да си подадат рака во знак на разбирање.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Старецот молкум отиде до столчето, седна со тешко крцкање на коските, ги склопи рацете во скутот и го погледна некако таговно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сонувам...“ промрморе другиот. „Сигурно сонувам... халуцинирам... морам да се разбудам...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја поведов за рака во ноќта, мислев девојка е...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Дојде дома. Облече чиста кошула.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа ќе се искачев по скалите до “мојот” седми спрат (користењето на лифтот разбирливо не доаѓаше предвид), тука лаконски, со рацете в џеб ќе се проврткав пред “туѓите” врати небаре не знаев кој е станот кајшто треба да влезам и најпосле, откако стопостотно ќе се уверев дека било како изненадување е исклучено, секавично ќе ја отклучев вратата одземајќи му го притоа правото на клучот да шклоцне и бесшумно ќе ја затворев зад себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прогресивните писатели го пишуваа истото, некој пат од збор до збор, дури со сите точки и запирки, но го имаа предвид сосема спротивното.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И луѓето читајќи ги истите зборови се валкаа од смеа, а потоа го пренесуваа текстот од рака во рака, го препишуваа текстот и дури го учеа напамет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вратот со бензин го избриша. Рацете во вода ги изми.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Болеше глуво и постојано тоа сознание за старецот, беше една судбинска болка за животот, што еднаш мора да заврши, и тоа сега на сите оние трагови од неговите старечки раце во овие простории им ја даваше болната можност да потсетуваат на себе тажно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја пикаше здравата рака во водата, заграбуваше од неа, ја носеше до усните како да ја бацува, ја пушташе да му тече низ градите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од тоа како лошо биле пречекани кај сватовите, па дека ресторанот е „селјачки“ избор на овие од кај момчето, дека порцијата била преполна, дека порцијата била „цицијашка“, дека невестата има фустан „буди Бог с нама“, дека погачата од свекрвата не можеле да ја скршат оти била ќутук, дека не бакнувале рака или „пу бре, да се бакнувало рака во ова време... јаз’к“!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, со стисокот на твојата рака, ќе се обидеш да го пренесеш и да го прикажеш твојот голем „успех“, долго држејќи ја мојата нежна рака во твојата дланка, обидувајќи се да се сетиш на моето име...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Чекорел во редот на дружината пред својата запрега, потоа легнал на двоколката, се спружил отпуштен и ја завлекол едната рака во сламата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Арсо Арнаутче побрзал да побара поток, рекичка или каква и да било друга вода за да се измие или да се искапе подалеку од сите сомневања што можеле да му ги согледаат намерите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Онисифор Проказник подоцна се сетил со каква надеж во премрзнатите прсти старчето му ја стискало раката во исчекување дека набожен и благословен од мајката Минадора ќе го спаси, ќе му помогне да стане и да зачекори по линијата на својот продолжен живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со второто име сум станал ова што сум - и Дмитар и Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лозан Перуника се чувствувал како крадец што за лична корист ја завлекол раката во тајна печалба на туѓа душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Акробатот силно ги забуцува тешките раце во џебови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Слушај... Се свртев. Зад мене стоеше Цане со до лакт забуцнати раце во џебовите на панталоните.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ИЛИЈА: (кој здраво му ги држи рацете во своите, мирно).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Држејќи се за раце во ситните ноќни часови, нога пред нога, оваа фасцинантно усогласена двојка се упати кон станот на Виктор, кој се наоѓаше во центарот на градот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почнуваше од првиот поглед пред хотелот Куба на матурската забава преку првиот допир на рацете во паркот зад стадионот, до бакнежот што траеше вечност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако престанаа солзите, се вклештија раце во раце, чиниш сраснале во нераскинлив стисок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Подавајќи ги рацете во празно, посакуваше сила за миг да ја допре надежта за таа да му го покаже патот за излезот од лавиринтот на тагата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во средината на пространиот двор стоеше со вкус направен летниковец со два покрива еден врз друг, изработен од нечии вешти раце во кинески стил.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во едно сум сигурна, таа рака во овој миг ја гледам само во тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Меѓу сината и виолетовата боја се создаде бела пена, а таа таму насмеана, со подадени раце во кои ја препозна слатката болка зад чиј вресок се криеше чувството на триумфот. - Господе, па тоа сум јас!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очите беа дозвола да се вкрстат четири раце во нежна прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа извикува, целото лице ѝ се смешка и ги подава рацете во пресрет на ветрот, радосна, среќна, толку убава... А јас одам да се спакувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Херкулина стоеше со прекрстени раце во еден ќош, речиси невидлива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Веќе не знам колку време сум овде, колку месеци или години, но секој ден е полош од претходниот – рече и воздивна од длабочината на душата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега Надењка е веќе омажена; по волјата на родителите, или пак по своја волја, – тоа е сеедно – за секретарот на благородничкиот фонд за старателство и веќе има три деца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парче дрво или метал, рачно изработена палка, шуплива во средината, во таа дупка со години околу 22 милиони Југословени ги туткале своите ливчиња - честитки за неговиот роденден - симболично пренесувајќи ја палката од рака во рака како залог за братството и единството.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се приближив кон водата, клекнав на коленици и брцнав со рацете во неа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со почит го поздравувам, му бакнувам раце во мислите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го скри зад брадата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја држи подолго раката во својата која како да му е испружена низ подотворената врата или прозорец на кочија, на автомобил, на воз...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Порано беше несреќна, но го контролираше своето однесување и држење, своите постапки, а сега заплисната од радоста, им се препушташе на чувствата и страстите бацувајќи го Богдана пред сите или водејќи го за рака во собата на љубовни наслади, среќна и благодарна што Богдан ја преобрази, што цветот на нејзината убавина, извлекувајќи го од нејзината мрачна душа, го разви и расцути.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се сретнаа недалеку од наредените црвени автобуси опседнати од шаренолика толпа и застанаа еден наспроти друг, со испитувачки погледи и затворени секој во себе. „Па здраво“, зачекори кон него Отец Симеон, гаменски исправен и со забуцани раце во длабоките џебови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И за да не ги забуца до корен сите пет вретена на здравата рака во нејзиното месо. „Јано“, болно му се кинеше грлото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Назад во реалноста ја врати допирот на Петар, кој нежно ја зема нејзината рака во својата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој остана темен, бикоглав, со тешки раце в џебови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се гледавме уште извесно време во молк и, додека траеше таа неизвесност, нежно ми ја зеде раката во својата дланка и си ја стави на коленото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двајцата покажуваа нешто по должината на брегот, се вртеа повремено кон Тврдината, потоа слегоа по скалите до зајадливите бранчиња на реката што удираа на бетонот, едниот клекна и ја пикна раката во водата, си ја накваси до над глуждот и со дланката си помина по челото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека госпоѓа Мариела ѝ ја раскажуваше приказната за младата актерка во филмот “Ден повеќе”, Ема со левата рака ѝ ја стегаше десната на својата пријателка која лесно беше положена во нејзиниот скут, а својата десна рака во благо движење и ја спушташе на нејзиното лево рамо, гледајќи ја цело време в очи со пријателски чувства кои во мигот се вплотија во она што следуваше потоа: забите на Ема ѝ блеснаа и тој блесок имаше исто значење со она што се слушна од нејзината уста: “Ти си срце”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со едната рака во џебот и со парче леб со џем во другата, Џулија шеташе низ собата, погледнувајќи незаинтересирано на полицата со книгите, предлагајќи го најдобриот начин како да се поправи масата на расклопување, спуштајќи се во излижаната фотелја за да провери дали е удобна и разгледувајќи го бесмислениот часовник со бројчаник само на дванаесет часови со еден вид толерантен потсмев.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна пред неа и ги зеде нејзините раце во своите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле предизвикот да открие го надмина неговиот страв и тој ја пикна раката во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако Партијата може да ја подаде раката во минатото и да рече за овој или за оној настан дека никогаш не се случил - тоа бездруго е пострашно отколку обичната тортура и смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се сврте од креветот и почна одново да шета горе-долу, со едната рака во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во принцип би било сосем едноставно вишокот на работна рака во светот да се троши со градење на замоци и пирамиди, со ископување на дупки и нивно повторно полнење, или дури со производство на големи количества стока за широка потрошувачка што потоа би биле уништувани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според термините од нашата претходна класификација, проловите се ниската група: зашто, ропското население од екваторијалните територии, кое постојано преминува од едни раце во други, не е постојан или неопходен дел на структурата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан и понатаму шеташе горе-долу, со едната рака во џебот од црната униформа, а со другата држејќи ја цигарата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му ја вратив јадицата в раце и станав. Тој остана да седи на карпата, неодлучно префрлајќи го конецот од едната рака во другата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој ја пикна раката во торбата и навистина извади едно маче, кое сега веќе енергично запрета со ноџињата и успеа да му се закачи со ноктињата за ракавот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ги пика рацете во водата, се лади, се мие и си ја гледа ожебавената кожа на нив како кора од дрво, а жилите набрекнати; ги гледа рацете, што му приличуваат на релјеф и се насмевнува горчливо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Им ја стисна раката во знак на сочувство, утеха и восхит: - Не сум видел досега ваков човек кој така спокојно ѝ приоѓа на смртта...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ги ставаше рацете во џебовите. Ги вадеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ладна рака во нејзината рака. Од неговата мајка. Потоа ... од неговиот татко.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Разбра ли шо направи татко ми? — ја праша Крсте Тода и и ја стисна раката во својата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бојана ја стисна Суловата рака во двете свои раце и Суло се најде во Мухамедовиот рај од задоволство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште на другиот ден Крчо ги навираше своите слаби раце во големите нови машки калци, на кои Нешка навезе и две букви: Н.К. за да се потсетува Крсте од кого се и да му ја потврди својата желба дека така сака да се вика Неда Крстева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Додека малечкото ќумбенце буботеше со сите сили за да ги одбрани нив двете од студот, додека малечкото усте бледо ја осветлуваше просторијата, Чана го измолкна писмото од пазувата Мајко, ја глеј шо ми дујде уд Пелагија! и го префрла од рака во рака.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се палеа свеќи и се подаваа молитвениците од рака во рака за да се продолжи пеењето, да не запре молитвата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од една маса отспротива се подзаврте и ја крена раката во која држеше расчадена цигара некој несмасно крупен човек, со месести образи, со одвај два прста место за челото помеѓу веѓите и косата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За да го отепа некако времео, излезе надвор и, откако малку се загледа во несмасната нова верзија на театарската зграда на плоштадот и во недоумение дали да премине преку плоштадот и да тргне по главната улица кон Драгорот или да сврти в десно и да се упати кон Ленски мост, ги напика рацете во џебовите и сепак сврте в лево да оди по улицата право нагоре, во спротивен правец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот упорно ја посматраше додека таа седеше со рацете во скутот и погледот веднат, но како да знаеше дека тој ја гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Застапникот, кој цело време седи некако стуткано како да сака нешто да скрие од некого и со двете раце во скутот, држи листови хартија свиткани на две, колебливо станува од местото со листовите хартија во десната рака, потоа ја крена раката, ги фати листовите со двете раце и почна да чита често неумесно запирајќи или затоа што текстот му е нечитко напишан или можеби му го напишал некој друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога беа во вода, Германија во еден момент застана простум, ги стави двете раце во водата после што ги разниша колковите подведнувајќи се...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Војникот ја завлече десната рака в џеб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Зборувајте, зборувајте, - им рече тој вртејќи со раката во која го држеше ножето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Камче е, господине, - рече Шишман и ја стави раката во џебот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ја напика раката во џебот од панталоните под блузата, го набара камчето и го извади.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се исправи, му ја пикна раката во џебот на колкот и, бидејќи џебовите прикрпени однатре, не го погоди џебот па му пропадна раката до над китката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како никого друг да нема, кога ја потокми, проба како се покрива под полата и го праша Србина пикајќи ја раката в џеб?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин му ја пикна раката во џебот, полека го извади, го отвори, го зеде камчето и му ја врати кутијата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман ја напика раката во џебот и го стегна кутивчето за да го задуши тропањето и да ја задржи возбудата што го имаше обземено.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Те видов како израсна од мојот поглед како искра што сето небо го пали дури и зборот ти станува недосеглив ни мислата во подадената рака во далечина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ја пикав раката во џебот од пантолоните.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ме викна?, однекаде се јави Зоре, 40 денари.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со своите долги, темни раце што брзо се движеа тој садеше, натапкуваше и прицврстуваше, сечеше, подрежуваше, со црното лице секогаш свртено кон земјата, со очите секогаш вперени во она што го работеше, кои никогаш не ги подигаше кон небото, и никогаш не гледаше во мене, па дури ни во Мама, освен ако не клекневме крај него, чувствувајќи како влажната земја ни продира низ панталоните кај колената и ги стававме рацете во црната нечистотија, не гледајќи во сјајното, лудо небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На Катерина ѝ реков дека во слаткарницата дознав за смртта на еден мој познајник. (Забележувате: не го употребив зборот пријател).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не забележав дали погледна угоре!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Околу таа црвена дамка само уште денес, и можеби најдоцна до утре, ќе се збираат неизлечивите љубопитници: ќе стојат со рацете во џебовите и одвреме-навреме со малку смртна трема ќе погледнуваат угоре обидувајќи се да го измерат тој пат на ужасот од работ на терасата па сѐ до врвовите на нивните чевли, и притоа ќе се трудат да останат на разумна оддалеченост од грдите белези на смртта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А се разбира, кога го пронајде, не прочита ниту ред.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сетив и на оној син коверт што го бараше цели пет минути во текот на нашиот разговор префрлајќи некои списи од рака в рака, само за да ми го покажал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Љубовта мора да си верува на себе си, или воопшто не постои - додаде таа откако престана да го гали лицето на Денко Самоников и си ја прибра раката во скутот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но сепак го земаа од рака во рака, го гушкаа, го бакнуваа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Замрзнав... Седнав на нејзиниот кревет, и ја зедов десната рака во моите широки дланки и почнав да ја галам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Овошјето од еден обичен плакат го поместува тлото под душникот го лизга ровко и несопирливо и ве пренесува во детството - небаре тоа е на едниот, а вие на другиот крај небаре сте биле еден без друг вие, кои не сте смееле - повторно ја доживувате возбудата на окото и моливот кога сте цртале гроздови, круши и јаболка и сте го наслушнале разговорот меѓу мечтата и раката во којашто се влевал еросот на иднината.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но во сувите и студени зимски денови ме повлече непозната студена рака во сувата тишина на осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тоа немо или темно мачилиште или можеби светилиште ја барам својата душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мајка му молчеше со стиснати раце во скутот и вперен дрзок поглед во мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Спискав и кожата од кокошка ми падна врз чаршафот, а мојата кожа почна да крвави во четири долги и цврсти ленти, од кои средните две беа најдлабоки и најтемни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Десната рака во левиот ракав, левата во десниот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам и си ги потпикнувам рацете во ракавите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Живее од гаќи во гаќи, од шлиц во шлиц, од рака во рака.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Помина покрај првите неколкумина, лесно подигна рака во војнички поздрав, велејќи си во себе: - Што е, јунци, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во воздухот виси неговата десна рака во чија дланка беа исправени сите прсти освен средниот кој покажува право во лицето па инструкторот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Очите ѝ се насолзени и како низ магла виде дека некој мафта со рака во окрвавен завој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За да можам убаво да ја пикнам раката во дупката, морав да ја нурнам главата во вода.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Вие сте фино возбуден и лесно возбудлив поет, со водени очиња подуени од книжевни пијанства, шетате навечер со рацете во џебови, свиркате, го дразните малото курче, умирате од убавина во догматски дремеж и во лигави рими и од совршено жабја перспектива, ни давате до знаење како се чувствувате и какви планови имате со светот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој ја зеде мојата рака во својата, заедно ја стиснавме рачката од големиот пиштол, нанишанивме и го повлековме орозот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Величе се накостреши и ги пикна рацете во џебовите преполни со камења.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Гибсон и Стерлинг веќе беа пријатели, а и другите писатели не си беа туѓи еден на друг: Лу Шинер, Стерлинговата десна рака во „Евтина Вистина” кој се нарекува „Сју Деним”, Руди Ракер, Xон Ширли, Пет Кедиган, Ричард Кедри и други, вклучувајќи ме мене.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еве, земајќи го „примерот на една рака во движење”, тој пишува: „Бидејќи секој континуиран квантитет е делив до бесконечност, движењето на окото кое ја гледа раката и се движи од а кон б, минува низ просторот аб кој исто така е континуиран квантитет и, според тоа, делив до бесконечност.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Гркинките се приближија до Македонката, нешто ѝ проговорија и оваа бргу бргу ги завлече децата и едно по едно со изговорување на името им ги предаде на Гркинките, а овие откако ги поздравуваа со стисоци на рацете, ги сместија во нивниот џип, кренаа раце во знак на поздрав до толпата, џипот испушти еден силен прдеж и замина по истиот пат по кој и дојде.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Котелот е веќе забранет, ќерко. Та може ли правината да се докаже со брцање на рацете во зовриена вода?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А старецот, копајќи со рацете во изворот, откопа едно грне со жолтици, што некогаш кој знае кога, и кој знае зошто, некој го беше скрил тука.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дедо Гога навистина се налути и ги брцна рацете во изворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)