рака (имн.) - тој (зам.)

Во синџирот сплетени раце тој беше последната, најслаба алка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Во некоја рака тој е симбол, господине Пламенче.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сега, на венчавката на девојката во бело застаната пред нив, ќерка им, по движењето на шамичето во нејзината рака тој знаеше дека, конечно, жена му плаче од среќа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Солзите не можеше да ѝ ги види, ѝ го гледаше само профилот, подбрадокот што го пуштила во текот на овие години и побелената коса која никогаш не ја обои, стокмена во кратка и уредна фризура, направена специјално за венчавката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со раката тој зграби друга тула и мускулите на раката, под лактот, му се нишкаа на сонце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со храброста во раце тој влезе во собата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И верен на честа, на должноста верен, млад Дичо што уште душа крепи страдна, во челото свое со парабел вперен, од својата рака тој усмртен падна.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)