рака (имн.) - му (зам.)

Курто: Тоа ти е добра идеја. (Со рака му дава знак да продолжи) Џуџето: Но откако го запознав доктор Шварц, денес мој голем пријател, мочам како и сите нормални луѓе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На импровизираната бина, каде што е ди-џејот, се искачува еден постар човек и со раката му дава некаков знак.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста со раката му дава на Тики знак да престане.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Испуштајќи го виното, таа сомнабулично јурна во собата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим се прпелкаше на подот, а старецот никаде го немаше; Наташењка притрча до брата си; лицето му беше изобличено и тој се прививаше крај нозете на сестра си; раката му се тресеше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А тој никако не можеше да разбере дали тие живеат или не.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се пие шампањ и се дува тревка. Звучниците трештат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сцената со секс на гробиштата има да ги збудали Морковиќ и компанијата. (Кон гробарот) За задутре навечер сакам да ја ископаш.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тој момент бабата умира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во библиотеката книгите ги избираше по случај: најчесто во рацете му паѓаше Калдерон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но пази, не сакам некој да те види. (Во рацете му поттура бела коверта) Гробарот: Нема проблем, г-дине Краста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мочав 20 пати дневно и мислев дека ќе завршам во лудница.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не мина долго, на Гоце раката му оздраве...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Селанецот со кошницата во рацете му пристапи и го праша: - По вода ли си дошол, пријателе?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Јајца, велигденски јајца! Јајца за пријатели! - одговори селанецот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го заплисна мирис на чисто женско тело, а раката му допре наводенет дел од ноќницата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рацете му беа долги, а главата голема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Часовите минуваа бавно. Рацете му малаксаа стискајќи ја пушката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Бев свесен дека е посилен од мене, ама тој час ми дојде некаква чудна сила и сигурност дека ќе го победам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Раката му е само шината, а образот набиен. Челото му е повредено од парче стакло. Нема ништо многу лошо. Во болницата сѐ проверија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го налегнав, рацете му ги сковав наземи, така што беше како распнат на крст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Љупчо? прашуваме, а насобраните велат - Две деца биле, ги однеле в болница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Леле, не можам да се ослободам од онаа страшна глетка: се враќаме со татко му и на излезот од сокачето нашата кола. Колата - удрена и празна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Андон направи чекор-два поблиску до тезгето. Во раката му блесна сребрена десетдинарка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Заползил по пештерата. Пипајќи ги така камењата раката му се запрела на една кожена торба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш се сврте да се враќа и ја виде Горда како и таа се враќа, сега само по костимот за капење, додека со едната рака му мавташе со соблечениот фустан, а со другата ја држеше торбата за пазар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во рацете му остана тркалезно, бело парче, слично на колаче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Гребеше, бревташе, нозете и рацете му прокрвавија, се лизгаше, безброј пати се најде во положба да се струполи удолу низ карпите, но не се откажа, не се повлече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Студениот допир од рацете му помогна да се смири.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во раката му се Најде кутија со патрони.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Има отсутен поглед, неспособен е да ги прими дразбите од надворешниот свет, раката му е цело време на пулсот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со рака му го кинам вратот, ќе му ја исфрлам главата преку ограда и ќе го фрлам да скока по дворот и да прска крв по гумното.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И без да се поздравите, сигурни сте дека рацете му се потат, дека воопшто остава впечаток на нечист човек.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Гледај, му вели Јосиф и со рака му покажува натаму, накај населбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
КАТА: (со левата рака му го подава на Пандета пагурчето, а десната ја држи на градите) Повели!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Топло, татковски ме држеше чичкото на коленото, очите му светеа, раката му поминуваше нежно преку мојата коса, а гласот му се лееше како топол галеж.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој се поднаведна и влезе, со неа в раце, во визбата, таа му се извлече од рацете и со обете раце му се обви околу вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ми беше жал за него, навистина го жалев, раката му ја држев за да му покажам колку го жалам, и од каде да знам дека Даниел во тој момент ќе дојде таму.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Покрај јамата, селската пијаница Роза ја нафрла земјата како крст врз белиот чаршаф, јас на челото на дедо Васја го ставив ливчето со молитва, а во рацете му ставив икона.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Главата на дедо Васја се нишаше лево-десно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Најпосле болно застенка набаре нечија невидлива рака му го стисна грлото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кузман полека чекореше. Рацете му беа завлечени во длабоките џебови, паларијата - зафрлена на тилот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Гласот му е скршен, од секој негов збор се цеди горчина, рацете му треперат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со рака му давам знак да ги подигне куферите и да ги стави во багажникот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откако се заколнавме и рака му бакнавме на владиката кој стоеше пред излезот од црковниот двор, тргнавме да си одиме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се поздравувам со стариот, и при тоа Господ не му го спомнувам, само велам да брои до сто и една и в рака му пикнувам кутија цигари и ќесе кафе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Исушената, изнемоштена рака му го нуди каменот, и пламенитата порака врежана во него, пораката на луѓето од златната раса, боговите во човечки лик што уживале во светот на белите еднорози, која е осудена да минува низ алчноста, лекомисленоста на калливите потомци, на кои им припаѓаат и синот Азаев, и патрициот Константин, и бедниот Сириец, и тој самиот, и младиот придружник што маѓепсано го голта каменот со засолзени, од возбуда, поглед – заточеници на сопствената нискост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но, неговите сини очи блеснаа некако метално, а мускулите на рамото под нејзината рака му се стегнаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во неговите неми инструкции имаше некој толку силен авторитет што дојденецот воопшто не се замисли, туку по некој послушен автоматизам, со тешки и спори движења почна да го симнува ременот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Затрепка неколкупати, како зацрвенетите капаци да му тежеа над очите, и со раката му покажа да го симне најгорниот слој од униформата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зајакот остана неподвижен. Се чувствуваше како во тој миг да скинал некој единствен и прекрасен цвет од таа ноќ; од тоа дури и раката му потреперуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие негови раце му тежеа на Џемал-ага но желбата да се ослободи од нивната тежина беше плашлива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Рацете му се стегнати и врзани, така што лактите му допираат под плеќи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И додека го велеше тоа, рацете му нуркаа во џебовите на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја витка цигарата, ама несигурно. Рацете му се тресат. Тутунот му игра на книжето, меѓу прстите и му се подистура.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Раката му остана крената, надвор од варта, Дали нешто важно сакаше да каже?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рацете му сноваат на трпезата и од тоа брзање му залетнува. Се дави човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната рака му го потпирам ножот на слабината, а со другата го фаќам в гуша. Го нацрпувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш видов дека од едната рака му виси сплетен камшик и дека умее со него да везе шари по селанските лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го виделе како вади ченкушка од голема стомна и пие ракија не криејќи се од другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Јас сум му ја дал? Како можам јас да му ја дадам, од каде?“ „Ако си му ја дал, ќе знаеш од кого си ја ќердосал.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Држејќи му ја долната вилица со левата рака му ја искривил главата и му го побарал гркланот со врвот на ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Онисифор Мечкојад му помогнал на замелушеното животно докрај да легне на една страна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преку обете усни му се протегала гребаница - бодел со нож, бодениот се бранел со нокти, бодел брзо и со кратки удари и ја присвоил пушката зашто рацете му биле покрвави од на другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црнецот лежеше зад задните тркала на зелениот автомобил; беше протегнат на грб, со накривена глава и отворена уста, со недоречен крик меѓу забите; левата рака му беше скриена под скоро моминската половина, десната, како да сакал да се вати за нешто, имаше згрчени прсти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Проклет да бидам, се спушти крај неговото постелче, видовме рака му стави на челото, нежно го помилува по осакатеното лице.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како што атмосферата стануваше сѐ повесела, газдата Вајс ја креваше чашата и му наздравуваше на персоналот, но поради слепилото, раката му одеше малку понастрана од масата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа излегува и од вратата повторно погледнува кон Богдана и со раката му дава некаков гест да не клонува со духот, да не губи надеж.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Едната рака му беше покуса за неколку прсти.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Рацете му се потеа од замислена белина на женска кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нечистите превивки на раката му висеа, беа замрсени како и неговите мисли.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Стево Трајчов се обидуваше да го праша нешто својот адвокат кој набрзина внесуваше белешки на листот истрган од папката со материјали од истражната постапка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Рацете на Круме Волнаровски му беа залепени со дланките и спуштени меѓу колениците (имав впечаток дека рацете му беа во силен стисок меѓу колениците, за што тој, најверојатно, не беше свесен), а главата му висеше напред така што од мојата страна можев да му го гледам само левиот образ и дел од темето во сиви нијанси како лишај на кутнато дрво.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Раката му лежеше врз еден бројчаник со рачка на горната страна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му ги зеде рацете и му ги прекрсти на мевот, но смучна со носот налутено кога забележа дека палецот на едната рака му стои пикнат меѓу кажипрстот и средниот прст, како да ѝ покажува шипинки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Хелвиг му подаде пари на таксистот. Раката му трепереше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многу од младите жени, па дури и по некоја баба, и рака му бакнаа, мислејќи дека Сталко е веќе запопен, макар да не носеше „венец“ на глава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа го направи и Јовановиот четник Брајан од Жиово, та стана капиданис Брајанис и ги одведе андартите во своето село Жиово да го изгорат, а сам со својата рака му ја пресече главата со секира на својот роден стрико „Бугаринот" Петка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Две полутопкасти лушпи се лизнаа од тоа чудо­вишно лице, но истовремено се појавија нови - нова маска!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ете, на пример, да речеме, во еден случај, слав­ниот рицар на вистината, господинот Јанус (член, инаку, на тајните Сили на Доброто) се обиде да ги провери двоумењата; и така, во првата згода кога на господинот Јанус под раце му дојде господинот Дипигус, 86 Margina #21 [1995] | okno.mk се случи тоа: Јанус ја истрга маската од главата на Дипигус!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Занаетот го научи уште од дете, од татко му, и му навлезе во тајните; во почетокот му беше тешко: раце му се разрануваа од удирањето со чеканот, постојано му беа изврзани со крпи, но со време се извежба така што удираше со чеканот на глетото и без да гледа во него: можеше да разговара, да ја врти главата настрана, да фрли поглед било каде, а чеканот сам, непогрешно да удира на глетото и чивиите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кожата на рацете му зацврсна, му окорави: фатката на рацете му стана цврста како менгеме.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нему раката му се лепи за туѓото, ама нему хоби му е алашверишот – и ќе украде и ќе купи само и само да препродаде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Претседателот на Дисциплинската, подавајќи се напред преку масата, со рака му покажа на Брзакот кон трите столици.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Левата рака му беше припикната во џебот, а десната замавтана во ритамот на чекорот – со левата нога зачекорува ,десната рака му замавнува наназад. И обратно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веќе дланката од десната рака му лежеше на земја, а со левата беше фатен за пушката така што можеше да стане веднаш по Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман му ја подаде матарката. Со една рака му ја подаваше со другата ја бараше својата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сѐ започна кога раката му се промени. Десната.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потрча по патот, што беше разорен од бомбите, кон нивите, низ плиткиот поток, без да се осврне назад, а раката му беше вовлечена под капутот и цврсто стисната.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Некој со кутија што чкрапнуваше, додека во раката му тутнуваа паричка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Судијата, од разбирливи причини, при овој свој повик можел да го прескокне описот на Мирко Бунде како познат и осведочен стрвло кога е во прашање женската убавина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на оној, познат податок: кој го скинал јаболкото, и чија рака му го подала на кутриот маж!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со коса што му паѓаше над обраснатото лице, во стара парталава бунда од која рацете му ѕиркаат како две полурѓосани лопати, плашливо реагирајќи на секој посилен шум, во очите на Градот припаѓаше на онаа група питачи што се прикрадуваат до кантите за ѓубре и претураат по нив, обѕрнувајќи се како гладни пци.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ценет граѓанин си. – Огромната, мека и потна рака му се спушти до образот, го потчукна два-три пати.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Намрштено ми ја подаде раката; јас силно ја затресов, но освен тоа што дебелите румени обравчиња кратко му завибрираа, раката му остана млитава во мојата рака, исто како и раката на братучетка ми Кристина, едно мало, слабичко девојченце со огромни очила со дебели стакла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И кога си реков: до овде ти било за одење, Небеска, рацете му се отпуштија, му се олабавија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Значи, сепак, загубениот сум јас! – Се досети Дедо Мраз, па откако раката му помина низ лицето и увиде дека ги нема мустаќите, брадата, побрза да се покрие со шапката, па да праша – Господа, дали нешто видовте на мене?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Го чув- рече стрико Герман, ја собра влашката шамија што ја имаше спострено на скутот, ја остави штицата до него, стана и му пристапи на сина си Љакето: со левата рака го фати за левото уво, му ја свитка главата така што Љаке го подзаврти десниот образ и тогаш стрико Герман со десната рака му влепи прку образот една, не шлаканица, туку цела тресеница од која на Љакето мора да му засвиреа ушите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
(Соња стои. Борис го изведува Матеј од собата. Матеј е окапан, рацете му се слободни. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас и Бреза се стрчавме кон него, му скокнавме околу вратот, Бреза едната рака му ја пикна во џебот од вентијагата за да ги извлече чоколадите што тој неизоставно ни ги носи секогаш кога ќе дојде, а со другата му ги скубеше мустаките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Рацете му беа тенки и долги, нозете цврсти, но не поцврсти од моите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во темната аула на хотелот во Сингапур, во улицата Бенкулен, а „НОВА рацете му исцртуваат најразлични сфери на влијание, точката на слабост која ја откри во заштитниот оклоп на некоја група на умови.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се викаше Видое, беше од Босилеград, без родители, рацете му беа врзани за цело време на патувањето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таман баба ми стигнала, шрапнелот експлодирал и на Павле едното око веднаш му истекло и неколку прсти на рацете му ги однело.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Магарето го турна дедо Ристо и му ја истргна раката од рамото, па тој не можеше да јаде, раката му се тресеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Како на вистински џин, постојано имаат проблеми кога купуваат чевли, никако да се најде негов број.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако подобро се размисли, токму така е, Саше е повисок од него, има пошироки рамења и рацете му се големи и изгледаат силни, а за стапалата да не зборуваме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше вит и висок, јас му допирав до рамена, а рацете му беа мускулести, прстите и дланките издолжени, и брзо, вешто и нежно работеа околу килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)