Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

НОЌ Краста и Тики со кола се возат низ градот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста во едната рака го држи воланот, а во другата телефонот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со голи раце го вадеа лебот од земјата: Со работа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Беренц го одвитка и само што фрли поглед врз заглавието, брзо го врати погледот кон владиката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го зеде чкорчето и со трепетливата рака го чкрапна, потоа го запали првиот од осумте фитили што утрово ги направи маж ѝ изговарајќи го традиционалниот благослов: „...Leadlik ner shel Hanukkah”9.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

10 О Хошано! – „О, Спаси!” обред во кој седмиот ден на празникот Сукот верниците со врбови гранчиња во рацете го обиколувале жртвеникот на ерусалимскиот храм, како впрочем и верниците во современите синагоги барајќи го божјото спасение

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во рацете го носеше свечениот позлатен владички стап.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еве неколку куси разјаснувања: Селанецот (сеач) Арепо (сопствено име) со својата рака го води (работа) плугот (тркалата).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Со растреперени раце го земам клучот и веднаш си го клавам на гуша.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Под десната рака го стегаше дајрето, а со левата мавташе и постојано удираше, божем случајно, по џебот од палтото, каде што му беа парите спечилени на свадбата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Љубителите на уметноста со отворени усти се начудуваа на експлозивните платна на чудниот сликар, а ликовните критичари пуштија душа и си признаа дека од раце го испуштиле најоригиналниот сликар на своето, на неговото и на нивното време.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во рацете го држеше пусулчето - поканата со која беше повикан во Судот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојан се наведна. Со едната рака го фати ножето од девојчето, со другата цврсто се зачепи за дрвениот раб од стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш, неколку мига како да се колебаше, па со двете раце го запрегна фустанот од предната страна, ги соблече гаќичките правејќи ги нужните прескоци со голи нозе и полека ги потфрли зад себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мртовецот, затворен во железен ковчег, на раце го пренесоа низ населбата, а таму, на гробиштата, го закопаа некако чудно, нехристијански, без камбана и без свештеник, сам Тоде го опеја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Евала, рече Мурад, направи благ наклон спрема Софронија и пак со рака го покани да седне на одреденото место на килимот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Софроние му се поклони дури додолу до земјата, а кога се исправи, виде дека султанот со рака го повикува кај себе и му покажува место кај да седне - на килимот веднаш спроти него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во рацете го држеше големиот врзоп клучеви од напуштените куќи на нашите далечни и блиски членови на семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не стигна да ме удри. Неочекувано и за него и за мене замавнав и со сета тежина на левата рака го удрив преку ковчестото лице.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И утредента Лествичникот слегол во гробот од татка си, и ковчежето го откопал, негибнато сосем, и в раце го држел, а косата на главата му се исправила од страв и ужас, оти од ковчежето доаѓал чуден звук, како коските на таткото негов да штракаат и да се распоредуваат во устројство чудно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти секогаш сум велел: словото една рака го сочинила, ама многу очи го читаат и сите тие очи различно го читаат истото, од рака сочинето клопче, оти по разни конци врват читателите кон средето, кон изворот на текстот, кон оној кој го сочинил и кој нив ќе ги голтне – пајакот отровен, сонце црно вжарено, создател и господар на вселена мала.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Текстот што во рака го држеше Филозофот гласеше пак вака: Јас, царот Дариј ви велам: Чашо моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од под рака го гледаше Том, крчмарот, како отвора едно шише од неговото омилено пиво и го става пред него. „Четирилисна детелина”, рече Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Изворот на гласот беше замаглена глетка, но сега заоблената форма му беше во фокусот, со крпа в рака го бришеше шанкот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека на раце го носеше слабиот старец, на искинатата долана здогледа џеп, врз кој цврсто беше потпрена збрчканата вкочанета стара рака, притискајќи го џебот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Старецот, кој цело време со раката го држеше џебот, овојпат го пушти, го дофати јажето од Еразмо, од него направи ласо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога вториот ден рано наутро возот пристигна во Париз јас во рацете го држев ливчето со адресата на семејството каде што требаше да чувам деца.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Некоја друга рака го има пишувано.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Врз камената и карпеста плоча неука рака го има испишано денот, месецот и годината, а прашината што налегнува врз неа ја издувува северњакот и само дождот ја пери...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со раце го исфрлуваме снегот. Тука се – реков. Ги најдовме – смрзнати. Камен...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Потоа, кога ќе дојдеше време да се вратиме во нашите соби, болничарите го фаќаа Хајнрих под мишките, и тој се подигнуваше, па потоа тие со рацете го бодеа во грб, и тој чекореше, механички, отсечно мрдајќи со нозете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А оној ден во паркот, таа со едната рака го прифати глуварчето, а другата ја пружи за да го погали детето, но пред да ја допре неговата глава нејзиното тело се затетерави, и таа одново се фати за оградата. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја запозна Марта Бернајс токму на својот дваесет и шести роденден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога синот исчезнуваше во зградата, мајката стануваше, и лицето веќе ѝ беше потполно изменето (како на него одеднаш да се спуштила некоја несреќа, но не нова, тукушто дознаена, туку некоја долга несреќа, која веќе не предизвикува ужаснување туку се носи со некакво помирување кое во себе има само мачнина), и со уморни очи, и исто такви движења, се упатуваше кон излезот од Гнездо. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Која рака го создаде ова непознато битие, кое во животот не сум го видел?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Која сила низ мојата рака го создаде ова невидено дело, оваа чудесна убавина?“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ние го зоографисавме храмов и нашите раце го сочинија живописот во горниот дел на храмот кој што се возобнови поголемото земјотресение, стотина години по доаѓањето на Неверниците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Алајко Ошев и Митре Ирчев, луше од власта и на власта, едно јулско утро измазнети, стокмени, со црвени вратоврски, утлеисани, со б`снати чевли, со чанти во рацете го чекаа џипот за да ги однесе во планинското село Ошево, како членови на Мировниот совет, како авторитетни помирители, но не и на војување (војната ја поминале „во позадина“).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Врз својата рака го сеќаваше притисокот на Неговата волја.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ѕвечкањето на коцките мраз во чашата во неговата рака го потсети дека повторно пребргу го испил пијалакот, пред да се стопи мразот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се повлекла малку лежејќи, сега потпрена со лакот на земјата, додека со другата рака го стискала отворот на пребелиот лен под грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што можел да стори Онисифор Проказник - да побара од непознатите осуммина да се тргнат од патот за да помине дружината со двоколките или да заповеда веднаш да се пука?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ни зачуденост ни страв ни копнеж не можел да види на нежното лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што беше тоа мајка што го роди тој крвник чијашто рака го уби Ѓорчета.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Со долгите раце го зграпчив здолништето и парче ми остана во рацете а таа, се стркала со крвави коленици по земјата и лажна насмевка...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Само крвта како уште да не се беше смирила - како во чамец се прелеваше де на едната де на другата страна, онака како што раката го движеше ладнокрвното тело, за да го испита и да го дораспори.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Па, ајде да ги погледнеме просториите. 170 okno.mk Алхен со движење на раката го распушти хорот и стариците се оддалечија со ситни радосни чекори.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со напрегнати, истегнати вратови, гледајќи го расцутениот маж кој стоеше во центарот, стариците пееја.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Вие нема за што да се грижите, - великодушно му рече Остап, - јас самиот ќе го напишам извештајот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Раководителот на хорот во сив капут од тоалденор и во тоалденор пантолони, со двете раце го удираше тактот и вртејќи се, викаше: - Втори гласови, потивко!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во муграта се растураа чекори во собата. Жилеста рака го симнуваше фенерот од бруќето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој се оптегнува, го забодува лактот лактот и раката го стегнува длетото.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

В раце го држи најновото издание на Клетници од Виктор Иго.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Долгиот со една рака го опипуваше ѕидот а со другата го држеше Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му направив гроб од делкан камен, од оној камен што сам со сопствени раце го имаше делкано за мостовите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дедо Кизо во рацете го стискаше далечинското, свиткано во проѕирна фолија, за да не се замасти од пипкање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И јас клекнав, се потпрев со колената на градите од отец Висарион и со двете раце го повлеков ножот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака го држи леѓенот, со другата ни поттура.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со исти раце го тепаше, со исти раце го милуваше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во мигот, кога ги отвораше очите, една голема нежна рака го држеше нејзиното чело.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Втората сестра во рацете го држеше списокот на новороденчињата споредувајќи ги бројките на алките закачени на рацете на родилките со оние кај бебињата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во рацете го држеше „џокерот“ со кој можеше да ликува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во раце го имаше клучот од рајските двери.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можеби не докрај, но во рацете го имаше почетокот и крајот на конецот од ова замрсено плетиво.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Потоа си ја поткладе левата рака над колкот и, зафрлајќи се малку наназад, со десната рака го допре пурпурниот цвет. – Па, вака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Светлите бои на цветовите и на лисјата наеднаш се притулија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во раката го држам ливчето со бројот што претходно го добив и нестрпливо чекам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Враќајќи се од своето прво истражување на околината, треперејќи од збунетост, глад и необично брзото стемнување на крајот од необично долгиот ден, во дворот на замокот виде како момче со темна кожа и блескава како старо седло, гол од половината до црните локни залепени од потта, поубав од ѓаволот во книгата која никогаш не ја видел, носи полни раце ронливи и шушкави струготини, ги реди и ги пали, а потоа покриен со синилото на мракот, со позлатено лице и гради на кои потта врие и ‘рти во чад, со празните раце го фрла својот ден на клада.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Рацете го подзаборавија пакувањето, и замислував како со неизмерна гордост стојам на таа француска тераса, тој таен знаковен орнамент.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Облачето ја избриша темницата. Невидлива рака го обеси облачето на невидлив конец да се суши.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И потоа? Заљубените се радувале, саноќ танцувале!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Оливера Срезоска сега не издржа. Со тоа што ѝ беше в раце го нападна, со перодршката со која ги бележеше нашите одговори. Проклет да бидам, со перодршката.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во слободно време ги носеше на кино, на циркус, на капење во базен, во зоолошка градина, на коњски трки, на фудбалски натпревари; и кога шетаа, за едната рака го држеше мајка им, а за другата тие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пред ресторанот McDonalld’s четворица од нас на раце го држеа петтиот и врз неговата облека истураа коктели, сладолед и кечап изнесени од ресторанот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тој само нежно со раката го допре врвот на нејзиното лице вртејќи го кон себе и ја бакна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Онака џуџест по раст, изобличен од омраза, тој со едната рака го стегаше вратот на микрофонот, додека со другата, огромна шака на крајот од долгата тенка рака, гребеше заканувачки високо во воздухот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тогаш Христос Извикал: - СЕ СТОРИ! ОЧЕ, ВО ТВОИТЕ РАЦЕ ГО ПРЕДАВАМ СВОЈОТ ДУХ! - и така, на Крстот распнат умрел...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И со рака го притисна одгоре, врз градите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

В раце го држеше писмото.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Педерлук стана модерна шема секој од Сорос во раце го зема дојдоа дури во нашиот двор Софија Теодор прв амбасадор Педерлук сегде на Тв се врти и секој водител газот го трти пораки секоја вечер се редат неможат мирно на газот да седат Ја сум пасив, имам снага витка пуштајте есемес никој да не титка добро ситуиран живеам на Водно поздрав до режија нека стои долго

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Како да не допрел вресокот на Милка до неа, како да се буди од длабок сон, ги оптегнува нозете, рацете го џбарат веленцето, се чепчат за него, го поттргнуват нагоре и тие се откриваат со сиот блесок до над колената.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Како што го исправи од другата тупаница на десната рака го удри по вилицата и со другата тупаница го пречека од другата страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И ја плати сметката, видливо додавајќи убав бакшиш, а потоа со едната рака го фати кесето со кафе а со другата шишето коњак и, туркајќи ги кон неа, насмевнато ѝ рече: „Ова е за вас.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Која боја ви е костумот?“ го праша Германија и пресегајќи ја десната рака го сотре своето тврдо рамено од него потфаќајќи цела дузина вратоврски.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се исправи во креветот и со подадена рака го побара во мракот шишето. Кратка голтка, грч.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Шишман со растреперена рака го извади кутивчето од џебот и му го подаде.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мајка му го грабна Трајчета за рака го повлече и извика: - Бегај, да бегаме!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Девојката, што ја имам милувано како најпосакувана вистина и по оние места кои обично ги сметаме за незаситни, наеднаш излегува од под меката сладострастна покривка на интимниот чин и со корбач в рака го казнува човекот кој и ја приредил неповторливата екстаза!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

1. Времеполов „Времето не минува“ Пол Елијар Во аулата на парискиот музеј „Orsay“ (некогаш железничка станица) на една од централните скулптури се претставени четири девојки, кои со испружени раце го држат светот, но, тој, сепак, како да им се измолкнува.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Рацете го допираа вжештеното јаже, светлото платно, нишките на шевовите, зажарени од летното сонце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само раката го пронајде патот самата од себе за да ја фати рачката од косачката.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Перото на Грофот продолжуваше да крцка везејќи по листот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Нека седне – се јави повторно студениот глас на грофот. – Слободен си – му се обрати потоа на службеникот кој со увежбано движење на рацете го заглави кожениот качкет ниско над челото и излезе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пандо со растреперени раце го стави на дното и излезе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нумо се искашла и со десната рака го погали пиштолот што го грееше во пазувата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Брадјосаниот човек ја префати пушката, со другата рака го поткрена појасот на кој му тежеа пиштолите и откако се подисправи, рече: - Чии сте вие?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Огнен ја гледаше како прво ѝ паѓа точакот, па тротинетот, но не се помрднуваше од место.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Филмот продолжува, глумците го тераат својот дијалог, кажуваат некоја шега и тој се насмевнува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дора со едната рака го придржа точакот, а со другата го исправи тротинетот и лека-полека тргна да ги турка во дворот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги вратив во куферот сите алишта што ги имав, се облеков и истрчав низ ходникот, за последен пат гледајќи ја тетка Олга како плаче и со една рака го трие подот, а тетин Јован како се обидува да ја крене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Филип: Синот во твои раце го доверувам, учител да му бидеш!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Со едната рака го држам детето, а со другата си помагам, се зачекувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Слегуваат железничарите и патниците и го чистат снегот, го клоцаат, го туркаат, со голи раце го ринат од пругата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со десната рака го зграпчи неговото лице, а прстите од левата се стегнаа во менгеме.