рака (имн.) - држи (гл.)

Големиот мртовец во раката држеше чанта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот беше рамнодушен дури и спрема себе сличните, но се зачуди со својот исчезнувачки ум: „Нè има многу... значи, ние сме целиот свет!“ 76 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој во десната рака држи запалена цигара од која се креваат думани кои толку ја загрозуваат околината што сѐ живо веќе кашла, венее и умира.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во рацете држел бојно долго копје.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во рацете држеше огромен букет.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не ѝ беше јасно колку е убава баба ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во рацете држеше уловена сипа-хоботница, тешка десетина килограми.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа седи превиена, лицето ѝ е темна кожа, во сувата рака држи бастун.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
В рака држеше крпа за бришење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соња и Љупчо излегоа пред таблата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Двајцата ваму. И донесете ми го тоа нешто што ви е толку интересно! Поинтересно од географијата.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Соња во рацете држеше албум - животинско царство.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сите раце држат чаши, сите очи ја пијат пејачката...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Влезе Садие. Во рацете држи топла пита, тукушто извадена од фурна, чрчори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По некое време, додека Ване седеше на испразнетиот акумулатор чекајќи дали по задникот ќе го фати струја, Геро среде вода се исправи како апостол: во рацете држеше риба, голема колку неговиот чепорок, но доволна да ја измезети целата екипа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во рацете држеше еден од сиџилите што, кришум, му го донесе Сокол Мечевски од Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Бувот се препрчалува во лево.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По себе водеше коњ, а в раце држеше нешто завиткано како дете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога ја отворил стрико Никола Мала врата, на месечината веднаш се видело дека човекот не е некој поганец; в раце држел детуле, сето завиткано со кожуви, а по себе водел коњ, и го пуштиле да влезе внатре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се исправа пред седелката, со левата рака држејќи се за дрвото, а во десната држејќи го секирчето, некое време се навикнува на темницата внатре, потоа, кога го здогледува бувот, исправен и скукален сред седелката, го зема со секирчето од страна, оддесно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во рацете држеше сино шамиче со јазол на еден од аглите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одев меѓу нив а тие внимаваа да не излезе од негде голема змија или страшен лав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
На ушите имаа златни алки, во рацете држеа по едно долго копје.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пред вратата, на столче седеше Земанек и во раката држеше шише со ракија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако наидеш на кучиња, оди полека, инаку ќе те бркаат. Раката нека ти биде врз чантата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не може тоа да си го претстави.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако некој ти се приближи, на пример ако дојде на 10 стапки од тебе, речи, „Вешто ракувам со полуавтоматско оружје.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо тоа, одеднаш се присетува за една случка која Далтон ѝ ја раскажа пред неколку години, пред да отидат на турнеја, кога за прв пат еден на друг си ги изрецитираа своите тајни, својата збирка на срам, од каде всушност доаѓаат, што им се случило, сѐ што е неповратно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се обидува да си се замисли како стои на носачот, во едната рака држејќи го бебето кое во себе си го вика Недела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не гледај низ прозорците на коли кои успоруваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Рацете држи си ги до телото. Оди брзо или трчај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Сега живеам само за нив,“ рече неколкупати во текот на разговорот, секојпат кога погледот ќе ѝ паднеше на фотографијата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа во рацете држеше фотографија на која беа нејзините деца – Херман и Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова се моите ќерки, а ова – моите сестри, брат ми и јас.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во раката држеше две фотографии.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не поминаа два-три дена Во дворецот влезе една жена Во рацете држеше едно мече За малиот ПРИНЦ ќе биде таа тивко рече.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Така фрли, и уште веднаш знаеше дека во своите раце држи една таква ужасна направа, пред која ќе отстапи сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во другата рака држи нешто што треба да биде батериска ламба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во левата рака држи маче, направено од црно кадифе, со црвена пеперуга на вратот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го виде Никодина како во двете раце држи по еден грклан ликувајќи како бесна ѕверка со исколачени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во раката држиш цвет, сакаш да го подариш, те молам дозволи ми да бидам дршката на розата.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
- Што ви е, стар занесенику? рече тој нетрпеливо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но грнчарот упорно го држеше пред нив подадениот послужавник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во рацете држеше дете, чии болни очи ѕиркаа под парталавите пелени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зашто, ако женското е со шапка, или ако носи свилени чорапи, или ако в раце држи некакво кутре или пак има златен заб в уста, тогаш таквата аристократка и не е некакво женско, туку, да ми извините, мазно место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грнчарот се изгуби во грнчарницата, а кога повторно се појави, во рацете држеше послужавник со две земјени чаши полни со ладно вино.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледам, стои една таква дама. Наврела чорапи, заб ѝ болскоти в уста.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наредени се сите деца од одделението пред училишната врата; пониските напред, повисоките одзади за да се гледаат сите; некои се потстрижени, а некои сосем истрижени и главите им светкаат како тикулиња; девојчињата со долги коси или со плетенки; некои се врзани со шамии или навезани убруси; облечени се кое како имало: некои со нови алишта, некои со ветви; со чевли или со опинчиња; во рацете држат сведителства за завршено четврто одделение; некои се насмевнати, а некои стутулени како исплашени или тажни; некои се со ишиклени очи, а некои со замижани од сонцето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во рацете држат чеканчиња поткренати нагоре како да се закануваат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во рацете држеше голем букет јасминови цветови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во рацете држеше неколку книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во згрчената дланка на левата рака држел сребрен џепен часовник истргнат во битката од непријателски офицер.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Овде секој секого ебава,“ рече господинот со долга седа коса врзана во реп, кој во едната рака држеше нотес, а во другата врбово гранче.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Симон дојде. Слезе од коњот, а в раце држи една торба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едно време Симон дојде. Во раката држеше едно канче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во рака држеше рипче, кое сѐ уште мрдаше и радосно ми мавташе со него.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
" А во раката држев двоглед, па кога ќе те здогледав од другата страна на езерото радосно из­викував: "Те гледам, ајде мавни ми".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во Помпеа има една фреска останата од времето кога вулканот Везув го уништи градот, на која е претставен еден цар кој во раката држи теразија: та на едниот саан од теразијата ставено е скапоцено богатство: златници, накити и друго, а на другиот тас, знаеш што?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во рацете држеше сосема идентичен блок со зелена хартија, можеби купена во истата продавница во Атина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го гледа дека е убаво облечен, како некој службеник или можеби дури и некој директор, во костум и во раката држи едно картонско куферче што на Едо му изгледа познато.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа, додека девојката точеше пиво, со едната рака држејќи ја криглата, со другата рачката од чепот, со дојките предизвикувачки напнати, на неколку пати го крена погледот и загледувајќи му се право в очи на Еда, со искричав блесок што зрачеше од нејзините крупни сиви очи, милно му се насмевна...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во рацете држеше кутија од боја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во рацете држеше бомба.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во рацете држеше шмајзер.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во рацете држеше пушка, а на капата му се црвенееше петокрака ѕвезда.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Возот зад мене збифташе со здив на рането животно, а јас во обете раце држев патнички торби – во една книга, а во другата чиста облека.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Во едната рака држела сребрена кофичка додека се пробивала низ грмушките и итро ја повикувала исчезнатата крава, молам, нека се врати дома, или утробата ќе ѝ пукне од неизмолзеното млеко.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во раката држеше пушка за цевката.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во рацете држеше меч и клопче конец.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во рацете држат врзани кокошки и, заедно со нив, паѓаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Леб и конзерви, генерале - рече курирот и веќе в раце држеше конзерва и нож. - Да отворам?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знам дека бате Николче во раката држеше една дрвена лажица, од оние со кои јадевме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Најпосле, Митре Богојов ја крена раката држејќи го крстот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И наеднаш му текна нешто: тој изрипа од колибата надвор, а кога се врати во рацете држеше голема главица зелка, од која што ги кинеше горните лисја и ги фрлаше надвор.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се наоѓав во една рибарска колиба, некои жени и мажи ми ја мачкаа раната со смрдливи масла, а едно момче на моја возраст, во рацете држеше два остри заба и ми ги покажуваше со смеење.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во рацете држеа помало срце и кога ќе го стиснеш викаа „I love you“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но глеј беља: штом се допре до креденецот - стана златен, штом го фати ножот - стана златен, место убавиот мек лебец - во раката држеше голема грутка злато...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)