пустина (имн.) - во (предл.)

Жив остаток од епохата на создавањето зборот продолжува да создава живи светови наспроти пустините во душите ни.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не постои ништо што не е збор. Дури ни вечноста, дури ни минливоста.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не го слушам ниту јас во оваа пустина во која ме засипуваат купишта сива, жешка, неподнослива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ѕвездата моја ми шепти: си има тоа смиса, ноќва пустината ќе си шепти со еден мал човек човекот – со една голема пустина во себе...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Пустина во Азија на четири букви!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И уште нешто: дали животот на мајка ми всушност претставувал едно вечно секојдневно заминување во се подлабока самотија?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Премореноста и бавноста несфатливо ја развлекле далечината од Лесново до Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најмалодушните верувале дека се движат по патишта кон непроодна пустина во која многу бесцелни скитници си ги оставиле коските на песочна вжареност. - Судбина, значи, рекол Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без нога и со пустина во душата и срцето го сретнавме во Гаково, во Војводина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пустина во која култот на автомобилите, вискито и мразот се одвива секојдневно: феномен на леснотијата покрај фаталноста на пустината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)