прекор (имн.) - во (предл.)

- Ами, како ги даде, мори мајко?.. - со прекор во гласот праша Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ти, со прекор во гласот ми рече: „Што не влезеш и ти?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не забележав ни трага од прекор во неговиот глас кога рече: - Е, па, токму за тоа ти зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти дури денес концентрирано мислеше на мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Шината, повеќе за себе, рече но јас сетив прекор во нејзиниот глас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со тажен поглед во левото и прекор во десното око, уморно проговорува: - Затоа што јас и ти сме едно.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Потоа паднал неподвижен, нацицан со животинска крв, тежок, со набабрено око свртен кон потсмешливиот прекор во муцката на чукарето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со брз, последен замав во животот му го зграпчил левото уво на светиот злосторник и му го скинал - една крв се, нека џбурка таа од две глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се борам да бидам закулник и да не го гледам. Зашто немил ми е прекорот во неговите очи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Сепак дојде! - со прекор во гласот ја изрази Величковски својата зачуденост, но истовремено беше и насмеан, и во таа насмевка беше содржано и објаснувањето дека токму мене ме очекувал.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)