правило (имн.) - во (предл.)

Органи на стечајната постапка се: стечаен судија, стечаен управник, одбор на доверители и собрание на доверители (чл. 18, ЗС).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Доколку физичкото лице – трговец поединец е осудено за кривично дело што го прави неподобно за стечаен управник, лиценца за вршење на стечаен управник може да добие по престанувањето на правните последици од осудата; и 5) да даде изјава дека во работењето ќе ги применува правилата во согласност со кодексот за етиката на стечајните управници и 255 професионалните стандарди.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4.  Стечаен управник е лице кое е овластено во стечајната постапка да ја води реорганизацијата или ликвидацијата на должникот (чл. 2, ст.1, ал.67 од ЗС).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Отказот работодавачот е должен да му го врачи лично на работникот, по правило во просториите на работодавачот, односно на адресата на живеалиштето, односно престојувалиштето од кое работникот дневно доаѓа на работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Отказот мора да ѝ биде врачен на договорната страна, на која ѝ се откажува договорот за вработување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како што одбележавме и порано, изгледа дека Витгенштајн на интенционализмот му го припишува заклучокот дека разбирањето на правилото во некоја смисла би морало да биде инфинитарно по карактер, така што сите можни апликации на правилото на некој начин се присутни кај оној кој го следи правилото кога ги сфаќа неговите барања; и ова е она што Витгенштајн го наведува на платонистичка интерпретација на гледиштето, бидејќи тој сугерира дека некој го сознава правилото на сличен начин како што и шините бесконечно продолжуваат во иднината, па според тоа се однапред и независно фиксирани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во овој поглед, обете гледишта се всушност едно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
До пред неколку годнини нејзиното име можеше да се сретне во културните рубрики на националните весници, зашто таа активно концертираше, по правило во мали состави од по три до пет музичари, и се разбира на камерни концерти кои беа главно задоволувачки, некогаш и мошне добро посетувани.  Навистина, весниците никогаш не ѝ посветија поголем напис.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ете, и една ваква обична реченица може да се престори лозинка, правило во животот, мото на нашето секидневно однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сето тое се оправдуваше со оној познат став дека ние сме повиканите што ќе го создаваат поинаквиот, нов свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја отфрлив чергата од партали и ги спуштив нозете на земјата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се промовираа нови правила во однесувањето на партнерите, реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа запо­чнува со расправа за принципот на врска и неговите импликации и завршува со критика на постулатот за несвесните правила во универзалната граматика.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јасно е дека постојат уште некои правила во поведението на песокот што треба да ги надополнат оние кои веќе се присутни во моделот на Лифман.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но самите ликови знаеја дека мене ми пречеше опседнатоста со правилното подредување на нештата од страна на исклучокот од правилата во здодевната улица.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Воведени се нови сообраќајни правила во комуникацијата. Треба да полагаме за нова дозвола.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Таа беше координатор, надгледувач и оценувач на оние кои работеа според пропишаните методи и правила во Практикумот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Голем дел од нив си доаѓаа дома барем еднаш на неколку години, по некое непишано правило в лето, за да го искажат својот презир кон плитката памет и лошата материјалната состојба на своите земјаци во татковината.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Интересно, системите и правилата во музиката овозможуваат да дојдете до нешта коишто вашиот вкус никогаш не би ви ги дозволил.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
По тој начин правилото во еврејската реченица стана заповед во грчкиот јазик, којшто се дава на детето!
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Во тоа е клучниот момент: денес општеството не е ништо помалку репресивно отколку во времето на „човекот на организацијата”, верниот службеник на Институцијата; токму спротивното, разликата е во тоа што општествените барања не ги преземаат веќе облиците на Идеалното Јас, на интегрираниот „внатрешно среден” симболичен код туку се останува на рамништето на пред-ојдиповото над-јас: “Во општеството што бара да се служиме со некое поставено правило во општестве­ните односи, и кое честопати истите правила ги сместува во кодот на моралната еднаквост, индивидуумот мора да се бори за да ја сочува психичката рамнотежа; сето тоа ги потпомогнува облиците на сконцентрираност во себе, што потсетува на примарниот нарцизам на империјалното јас.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Чудни размислувања. Интересни идеи. Но дали се тие дело на твоите уверувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не постои правило во врска со употребата на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додадов дека по правило во постапките на поединецот е присутен и неговиот личен интерес, се разбира во колку таков интерес постои, а во мојов случај токому тоа ме плаши, постоењето на некое недоразбирање или туѓ интерес.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа всушност не ги нарушуваше наложените правила во нашата преписка: да ми пишува кога самата ќе посака, а да не се почитува редовноста во задолжителниот одговор на секое писмо.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ако дистинкцијата на Хејс беше одржлива (јас очигледно се обидувам да покажам дека не е), тоа би значело дека (1) Тјуринговиот тест бил невалиден, бидејќи програмата што поминала наТТ можела да биде имплементира на „погрешен” начин, и дури дека (2) Тјуринговата еквиваленција не била доволно еквивалентна, и покрај пресликувањето еден-еден, состојба во состојба симбол во симбол, правило во правило, помеѓу „реалното” имплементирање и псевдо-имплементирањето бидејќи некои од овие пресликувања биле на некој начин „погрешни”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)