помисла (имн.) - дека (сврз.)

Макар што кај сиромашните семејства стравот влегува од едната, а излегува од другата врата, нас речиси однапред нѐ поразуваше помислата дека некој може да ни ги одземе, да ни ги убие козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, како дојде татко ми на помислата дека Чанга со козите се наоѓа во Калето, не беше тешко да се открие.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чувствувам дека ќе заспијам, дека капнат, рано, веднаш ќе заспијам, но се тресам од помислата дека, како многупати, рано ќе се разбудам, во она глуво доба кога петлите ја прават паузата по второто пеење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ама што е тоа во споредба со помислата дека ја нема.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се би било поинаку, се тешам!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тука тој ја разгледува мислата дека менталниот процес на интенција не зависи од постоењето на обичај или техника.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова наведува на помислата дека, според интенционалистичкото објаснување, би можело да постои разбирање на некој израз или следење на правило кое се одиграло само еднаш. (Тој го дава примерот со партијата шах која се играла само еднаш, - или започнала, па била прекината).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Работејќи на оваа проблематика ме „загрижи” помислата дека Marcel Duchamp сиве овие ненадејно надојдени имиња ќе го преплават светот не оставајќи ми простор за личен избор.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Гледаше како денот полека се излачува од муграта.  Му дојде в глава помислата дека долго не бил во синагога.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја мразев помислата дека моите фантазии никогаш вистински ме немаа задоволено.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Заради овие три кадра, Американската морнарица упати протест до „Универзал”, бидејќи тој детаљ наведувал на помисла дека над „Нормандија” е извршена саботажа и, природно, тоа воопшто не одело во прилог на внимателноста на Американската морнарица.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Затоа е неопходно училиштето да ги научи децата да мразат, а тоа да не изгледа така, зашто нашата култура не може да ја истрпи помислата дека мали деца можат да се мразат едни со други.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можеби вдовиците го заслужиле она што им се случило, но не беше негова работа тоа да го направи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сепак, контингентноста на повтор­ната средба на овој пар е помалку отрезнувачка од помислата дека барем во еднаков број линиинасветотприказната таа не се ни случила.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Блед е срамот или ужасот при помислата дека треба да се појави на балконот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ване инстинктивно се поттргна и почувствува како кожата му се наежува по целата снага, не од студенилото на пивото ни од свежината на ноќта, туку од помислата дека ќе треба да сподели некоја тајна, која којзнае во што можеше да го вовлече.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жените се настрвија на зрелите и дрочни, црвени и црни капини, не мислејќи на трњето со кои се штитеа дарежливите плодови од ненамерните натрапници, а мажите го враќаа чекорот назад од помислата дека некој вол го подмочал пред да го однесат на колење за некоја трпеза надвор од листата за јадења.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се радувала што синот, најпосле, ѝ ја исполнилнејзината најголема желба, а плачела при помислата дека, во тие времиња на војна, тој не ќе го најде вистинскиот пат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но сега, помислата дека може да стане социјалистички судија, му пластеше нови грижи во свеста.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Постои таков Бог кој не страда од помислата дека луѓето не смеат во моќта да го престигнат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дали го водеше помислата дека речта е исчезната светлина, престорена звук*, што наеднаш ќе ни ја огрее надежта, бидејќи речта е оган, најдалеку во темнината свети. ……
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Згора на тоа, сега дојдов до помислата дека општите особини на луѓето се оние средства во кои црните луѓе речиси совршено се кријат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ритамот на радосното чувство со кое се будев повремено како со нож ми ја прекинуваше помислата дека тоа е поради очекувањето на настанот за кој ништо не знам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Или се плашев од помислата дека можеби наидува некој црн човек или се возбудував поради можноста да се погодм да бидат чекори на некоја жена што ќе ја замислам и поубава и попривлечна отколку што може да биде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш госпоѓата Гологанова се наведна, не за да го погали за збогум - на тоа таа не се осмелуваше да реши - туку само одблизу да му истепка некој љубезен збор, но Грифонот така се назаби и подзгрче, што таа во себе почувствува олеснување од помислата дека ќе се спаси од него, ја натера да зажали и да стане свесна колку погрешила што го зела дома.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но како денеска и од него, од куќичето, и од сиот тој ѕид нема ниту трага, само името на местото, Црквиче, наведува на помисла дека тука некогаш навистина можело да има црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, податоците што ги пружаат споменативе архиви се такви што само поттураат една помисла дека основањето на населбава се паднало одамна пред нив, одамна пред да настанат и да започнат да суштествуваат разните облици на администрирање.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Помислува и на овците, време е кога се јагнат, и си помислува и за нив да го праша Васила, но при ненадејна помисла на убиството на стрика Анѓела Јанчески и при помисла дека тој и другите имотски луѓе штотуку се вратија од неговиот закоп, сето тоа му се чини толку дребно и толку себично од негова страна што само изустува Добра ноќ и по патеката направена во снегот зачекорува кон господарската зграда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Топлината што се шири од него шумно се меша со мирисот на дуњите и јаболката и со мирисот на исушените полски цвеќиња,треви и чаеви, и уште еднаш ја потврдува неговата преѓашна помисла дека сите тие заедно прилегаат на неземски суштества, на духови кои не седат овде, во Јанческата гостинска одаја, туку блудат некаде другаде, на некое друго место под небесата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Загориче како од бога да било создадено уште во првиот ден на постанокот на светов, и од него, од бога, чувано и исчувано низ вековите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си сугерирав мотиви за издржливост при помислата дека мојата жртва беше толку епизодна и безначајна, при помислата дека во оваа земја се жртвувала среќата на милиони градители, се жртвувале многу нивни животи, се остварило едно од најмасовните жртвувања на Балканот, според волјата на идеолошкиот Бог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беа размислите што ми идеа пред да навратат момчињата од милицијата што веќе ги спомнав. А доаѓаа неколкупати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и онаа налудничава помисла дека Даскалов настојува да си ја скрие вознемиреноста?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека го зборуваше ова тој се сврти кон мене, но бидејќи оддолжив со одговорот, Иван сосема неочекувано праша: „Дали можеше во ваше време да се случи раководството да му забрани на некој борец или граѓанин да ја продолжи веќе создадената врска со една жена?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утредента, додека се плискаше со ладната вода од Пребег, Иван смеејќи се гласно размислуваше: „А што би рекле вие чичко Боге во врска со мојата помисла дека татко ми избегал бидејќи се исплашил оти може да стане татко?!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А колку ќе можат да ти помогнат за да се излекуваш остави ги самите да ти предложат ако се сетат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па и да е така, (а сите знаеме на колку се начини вознемиреноста може да се манифестира), па дури и да се обидеше ова свое однесување да го искаже и со зборови, јас и тогаш неговата вознемиреност немаше да си ја објаснувам само со смртта на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ми дојде помислата дека правам споредби што можат и да ме разболат си го реков она што пред тоа со години си го велев: запознај ги првин пријателите, и тоа поодблизу, а дури потоа додевај им со болките што те измачуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ослабна, потемне. Неговото алчно срце пукаше од мака при помислата дека маслинките пропаѓаат.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И затоа сега беше обземен од помислата дека нешто основно, нешто цврсто и пристојно беше нарушено; од дејството на нешто друго, чистото во него беше изгнасено; неговата духовна и морална доблест, всушност срцевината на неговото битие, беа нападнати и ограбени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа вкочането гледаше во неа со вдахновена длабина и јакост, така што во главата ѝ светна помислата дека, и покрај сè, змијата може да е вистинска и дека е подобро да побегне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја зграпчи помислата дека сега таа му е сопруга и се обиде овој факт, да си го стави длабоко во потсвеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како секавица низ глава ѝ мина помислата дека згрешила.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само се вознемири од помислата дека Рози можеби лежи до него на креветот, иако од нежножолтата светлина, што отсјајуваше на таванот, можеше да потврди дека надвор сонцето грее, но не знаеше колку е часот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега првата нејзина реакција беше дека тоа било жива змија, која, се разбира, си заминала, но кога подобро го разгледа отпечатокот, што таа го направила на тревникот, пак ѝ се врати утешната помисла дека тоа било вештачка змија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Низ глава ѝ мина помислата дека змиите поседуваат подмолна моќ да маѓепсуваат зајаци, пругасти верверици и други мали суштества, и дека можат да хипнотизираат дури и птици, и да ги натераат сами да им влетаат во отворените усти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оној што потпишува не го гледа тоа прераснување на „јас“ во „ние“, оти тој пред себе го има само својот формулар, па помислата дека истиот текст егзистира истовремено и со друг потпис му е сосема надвор од „видното поле“; во таа „стеснета“ перцепција и редукција на она општо „јас“ на сопственото „јас“, со име и презиме, се состои трикот на владеењето на власта со индивидуата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЛЕНА: А сега ве фаќа уплав и при самата помисла дека би можеле да го усмртите и мојот син.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
-Емоцијата на радост што ме обзема, при помислата дека ја љубам мојата девојка, е прв дел од чинот на размножувањето – заклучи Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Помислата дека таа може да биде вистинската жена на неговиот живот, кај него предизвикува неспознаена радост: поради остварувањето на неговиот најголем сон, продолжување на поколението.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Веднаш – рече Еразмо, тивко симнувајќи го јажето од рамото, преплашен до смрт од глетката пред неговите очи и од помислата дека старецот ќе ја фаќа змијата со јаже.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се натажив при помислата дека тоа ни е последен ден и истото го здогледав и во неговите очи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во исто време се уплашив од помислата дека одлуката мора веднаш да ја донесам, се уплашив од иднината, разликата во годините...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На прагот од крајот на граѓанската војна во Грција, обележан со ужасниот пораз, заедно со сопругата Дитта, поттикнати од загрозата на помислата дека времето со текот се брише, се охрабривме да појдеме на пат со времето што одмина и, носејќи ја со себе и својата судбина и бележењата од живите искази на повеќе учесници во настаните и случувањата, тргнавме уште еднаш да ги изврвиме патиштата на нашето искоренување и раселување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие пред себеси конкретно ја имале Македонија, поробена и жестоко експлоатирана, и помислата дека преку жртвувањето на своите животи ќе можат да ѝ помогнат ги правела среќни и недоверчиви кон поинаквото сфаќање на ослободителната борба.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се плашев при помислата дека може и таа да престане да доаѓа...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во тие моменти во автобусот ми стануваше туѓ и татко ми, само при помислата дека можеби и тој би бил во состојба да стори такво нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го напишав расказот такашто излегував да го пронаоѓам и следам. Тоа го нарекувам „методско пишување“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Излегував вооружана со касетофончето, да ја ловам, ранам и запленам приказната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паулина трепереше – можеби не толку од стравот за сопствениот живот, колку од помислата дека она најблиско суштество, она кое излегло од нејзината утроба, никогаш повторно нема да го види.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа ли е твојата утеха? Помислата дека вечно ќе живееш преку своите дела?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вербата дека вечно ќе бидат помнети твоите толкувања на соништата, на човековото несвесно, на нагонот за живот и нагонот за смрт?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката, таа рана разранета од помислата дека моето постоење за мама значеше несреќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се борев со помислата дека сум бил отфрлен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, кога мојот страв ќе ја создадеше помислата дека тој ќе си го одземе животот, сакав да побарам пари од брат ми за да можам да отпатувам, да го пронајдам имотот близу Минхен, каде Рајнер израснал и каде што сега веројатно беше, но знаев дека за да дојде во мир со себеси, за да дојде до одговорот на „Кој сум јас?“, му беше потребно да биде сам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и заминувајќи од градот не ја зеде мојата адреса, не ми ја даде ни својата, и така ниту преку писма не можевме да си кажеме како сме и што правиме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога моите родители умреа и дознав дека сум бил посвоен, јас тргнав во една друга потрага.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа вечер мината по виенските улици требаше да биде лекција за мене, она што брат ми сакаше да го постигне беше да го видам животинското во човекот кое не си дозволува да го обедини телесното со чувственото, и да се згадам од тоа онака како што се гадеше тој; таа ноќ не ми даваше да заспијам помислата на телесното соединување на Зигмунд со некоја жена, ужасот на таа помисла ме превртуваше во креветот, ми го свиваше срцето помислата дека некоја жена, налик на оние кои ги видовме таа вечер по тесните улички, ќе го внесе во она што е само телесно и испразнето од душевното, и така ќе го одвои од нашите заеднички мечти. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ми беше доволна за смирување на совеста онаа кукавичка мисла дека таа сигурно ме оправдува пред себе, затоа што знаев дека мисли дека тоа што не ми прозборела на онаа средба ме преплашило, ме пресекло, знаев дека не помислува дека посилна од мојата преплашеност од нејзиниот молк и од нејзината скаменетост, требаше да биде мојата должност да ја посетам пак, да ја прашам како е, да слушнам дали тогаш можеби нешто сака да каже, или и натаму се задушува во молчењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ми даваше да заспијам помислата дека сите тие години не појдов да ја посетам Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас заборавав на себе: чекорев по улиците, ги минував мостовите, се загледував во реката, понекогаш го кревав погледот кон небото, седев на некоја клупа, навечер се будев и гледав во мракот; сето тоа го правев јас, но мене ме немаше, а Рајнер беше секогаш тука – помислата дека на една млада жена ѝ ги шепоти зборовите на нежност, претставата за нивните тела како се соединуваат, претпоставувањето на нивната иднина, онаа иднина за која некогаш мечтаевме Рајнер и јас – за вечна љубов, семејство и дом во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Блискоста на Сара и брат ми започна при нивната прва средба, уште во мигот кога тој ѝ се приближи во нејзината соба, благо подавајќи ја раката, а таа стана, обидувајќи се да ја одржи рамнотежата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За твојата љубов никогаш не се борев – таа ми беше подарок.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се наежував од помислата дека тоа е преобразена жена. Жена престорена во пес.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оттогаш и ме обзеде помислата дека ме бара само мене, и оти сите други движења се само измама како на опитен кодош.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За жал, додека хемиската нервозно чкрипи по хартијата, поетот е повторно нападнат од помислата дека зад привидот на непреченото пишување, всушност кружи и кружи меѓу кориците на една запечатена книга, која некој (веројатно Таткото) ја камуфлирал непрегледна за до крај да му го истроши гладот кон слободата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Раководен од помислата дека како творба на духот, уметничките дела ја добиваат својата смисла и вредност само во односот со публиката, Кацаров е убеден дека вкусот е конститутивен елемент не само на естетското создавање, туку и на естетското доживување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ја мачеше само помислата дека пропуштила нешто во приказните за првите бакнежи, или дека, не дај боже, нешто ѝ фали, па никогаш нема да може да ужива во бакнувањето, во тоа грозно, агресивно и лигаво пикање на јазикот во нечија туѓа уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку наивни му се чинеа неговите сопствени зборови од пред неколку години, кога во Вашингтон зборуваше дека ја обезбедиле комплетната стабилност и безбедност на Македонија, дека го намалиле стравот на граѓаните од каква било помисла дека политичарите со своите постапки можат да го нарушат внатрешниот мир во земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сфатете ме тогаш, колку ме оптоваруваше и самата помисла дека треба да отидам на Бит Пазар, 72 okno.mk да го побарам тој човек и потоа да најдам начин да го пратам ѓонот во Битола!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, сепак, ја веселеше помислата дека конечно се наоѓа на првата вистинска трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од друга страна, сепак, го смируваше помислата дека неговото отсуство се поклопува со мистериозното исчезнување на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се ужасуваше од помислата дека може да ја изгуби Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше помисла дека Рада можеби нашла друг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помислата дека со допирот на перницата ќе долета и сонот не се случи. Беше будна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кравата, скокајќи од болка, ја урна оградата и влета во нивата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога само ќе се сетам дека цели три месеци се занимавав со проучувањето на тајните на физиономијата, додека најпосле, во текот на едно единствено попладне, не решив да станам сликар, градинар, механичар и морнар, и додека не заспав со помислата дека сум роден за наставник и не се разбудив со цврстото уверување како гранит дека кариерата на царинарник е она што отсекогаш ме влечело...!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На самата помисла дека сега во таа куќа се наоѓа демон со козји рогови и дека, можеби, сонува за пеколот, тој ја загуби сета собрана храброст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ништо не ѝ пречеше, ништо сѐ уште не го разбрани животот на нејзината сакана кукла, па сè што ѝ се нудеше прифаќаше без бунт, без помисла дека постои бунт и без причина за таква помисла; како што чешелот никогаш не се сплеткал во нејзината негувана коса.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Малку ме раздразнува помислата дека утре пак треба да барам работа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сето тоа се конфронтира со самата помисла дека можеби некогаш ќе дојдам до некакво решение.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Најтажна е помислата дека оние на кои некогаш им требаше твоето друштво, излезе дека било одвишно и пакосно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Песната го храбреше, му го зајакнуваше моралот со помислата дека не е сам, наскоро ќе пеат сите со него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој телефонски повик, а тоа утро беа чести, ме наведуваше на помисла дека можеби е тој, дека сега го нашол вистинскиот повод по службена линија да ме информира или да ме праша за нешто што го загатна со името на Ема Ендековска. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека разговаравме Стево Трајчов не ме гледаше в очи и тоа ме натера на помисла дека тој знае нешто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го сепна помислата дека кога човек живее со жена, овој вид на разочарување мора да е нормален, повторлив настан; и длабока нежност, каква што дотогаш немаше почувствувано спрема неа, го обзеде ненадејно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го изненади помислата дека во моменти на криза, човек никогаш не се бори против надворешниот непријател, туку секогаш против сопственото тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но помислата дека е луд не го вознемируваше премногу: страшното беше дека тој можеби не е ни во право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што сега ненадејно го сепна Винстон беше помислата дека смртта на мајка му, пред близу триесет години, беше трагична и тажна на начин што повеќе не е можен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега некаква треска го обзеде при самата помисла дека може да ја загуби, дека нејзиното бело младо тело може да му се измолкне!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таквите работи, изгледа, не ја ужаснуваа: не го чувствуваше амбисот што се отвораше под нозете при помислата дека лагите стануваат вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговата верба во тебе го прави да се чувствува несреќен и тажен, а само помислата дека јас постојам го прави и среќен и важен!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Си велев во себе: "Да не сум во неговата кожа, низ што сè не поминува овие неколку години, а и самата помисла дека има рак, да живее со тоа оптоварен, згора на сè доктор и јасни му се работите".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се потсмиривме малку од помислата дека операцијата помина, горе-долу во ред, дека си жив, дека не се искомлицираа работите за време на операцијата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога тргнаа на пат кон родниот град на Хелвиг, срцето ѝ се стегаше при помислата дека, ете, за првпат ќе се сретне со неговите...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од сè најмногу ја плашеше помислата дека Хелвиг може да бара од неа да го абортира детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но токму тие звуци сега му го параа срцето при помисла дека тоа време нема веќе да се врати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе се приклониме ли кон помислата дека овие и вакви резони влечат кон утилитаризам, или пак ќе поверуваме дека тоа се резони, коишто нè воведуваат во филозофијата на XXI век, ни преостанува нам, како на читатели да просудиме во зависност од нивото на своја­та наобразба или од широчината на платформата на нашата идеологија но, прочитувајќи го овој роман на Луан Старова, сепак и сепак ќе бидеме спремни да се согласиме со нашиов високо извишен мајстор на литературно-уметничката реч, дека: „Ако има Бог, тој постои само во Мајката!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Или го возбудуваше помислата дека патувам за Франција.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе ги видеше, Мајка ја обземаше задоволство кое го совладуваше заморот, при помислата дека дома врви сѐ добро.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги повикував другите синови, барајќи некаква утеха во тоа, да побрзаат за да не биде доцна, да не си поигруваат со осаменоста на родителите, да заборават на помислата дека мајка им ќе биде секогаш тука, дека ќе ги чека, зашто, еве, мене повеќе не ме чека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја плаши помислата дека не ќе успее да го вдене конецот пред што таа во никој случај не може да стане.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во себе си се насмевнуваше при помислата дека можеби пречесто виртуелниот безграничен простор на екранот пред него лизгајќи се ќе го прекриваат зборовите од пораката на Летка што таа му ја внесе во компјутерот кога прв пат го посети во Скопје: „Dearist Edo! Letka is calling you through the machiiiineeeeeeee…!I Love you and I miss you badly and bedly!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во еден момент го опече лоша мисла, помислата дека таа само го користи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа епизода го подотрезни Еда, но помислата дека времето пред него изгледа бесконечно и содробувачко не го напушташе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Секавично му помина низ главата помислата дека човеков или е влечен по скалите надолу или просто е турнат со што бил докусурен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Она што авторот посебно го дотолчуваше беше помислата дека може да се работи за некоја баналност на која авторот, ете, не може да се сети.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Наближувајќи кон отворената врата на мојата канцеларија не знам зошто наеднаш ме опседна помислата дека кога ќе влезам ќе треба да му пристапам со разбирање барем на колегата Зоре Вртанов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да не кријам, се почувствував дури и поттикнат токму на нив да им речам нешто, па и да ги охрабрам, но помислата дека оваа моја намера нема да биде сфатена најсоответно ме поколеба и јас ги забрзав чекорите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ослободен дури и од раздвоеноста што ја чуствував, а и од онаа глупава помисла дека веројатно само на едниот од двата мои раздвоени дела му е наметната неодредената одговорност во врска со оној несреќен настан од сношти.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Додека шетам по Пасажот опседната сум од помислата дека поминувам низ сенките на луѓето што ми беа многу блиски а едно утро наеднаш исчезнаа, ги снема.. Мислам на моите Евреи..
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Знам, знам, горчлива е дури и помислата дека некој можеби се обидува да ни ја повреди самодовербата, и со своите бирократски постапки и да нѐ обескуражи!“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми дојде злобна помисла дека врз примерот на овие три часовници е тешко применлива разликата меѓу канаринецот што се обидува да стане птичји Павароти и папагалот, кој, пак, од своја страна, се труди да го имитира (со очекуван ефект на расипан грамафон).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Десетици генерации часовничари се подгрбавиле во напорите да ги уточнат, а тие враќаат со крајна небрежност.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Требаше само да погледне и уживаше при помислата дека е единствената жена на светот што е омажена за крилест човек.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Којзнае колку сум праведен, но ова нејзино тврдење ме упатуваше на помислата дека Катерина е надарена не само да мисли туку и да верува дека истовремено се наоѓала на повеќе места но исто така и да тврди дека отсуствувала и од таква манифестација на која било забележано дека најмалку десет пати аплаудира!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или, ја беше открил патеката по која поминуваше онаа моја помисла дека си пречат стаклената масичка, големиот црвен трон и истрошеноста на насмевката на писателот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си ја замислував дури и изненаденоста на нејзиното лице кога ќе ги забележи моите пораки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но како да му помогнам додека чувствувам како ме измачува помислата дека не сум во состојба да го запрам времето и дека веќе наближува некој друг ден, некоја друга ноќ, а тогаш Јана ќе биде сосема друга жена, поинаква од онаа што тој ја познава, и дека тогаш ќе му припаѓа на некој друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А сето време бев ангажиран со помислата дека Непознатиот го познавам, и дека се наоѓа негде овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, ова сомнение се јавуваше и ги заматуваше ваквите мои размисли уште пред да ги сместам на почек во одделот на можните страхувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оттаму и онаа одлука што веројатно ја имам донесено: да почнам да ги бројам деновите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми беше сосема прифатлива помислата дека не сум во состојба којзнае што да преземам, па затоа и одлучив сè да заборавам и веднаш да се зафатам со воспоставувањето ред во минувањето на времето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ваквите настојувања беа толку присутни, и беа толку грдо поттикнувани токму од луѓето од кои Јана зависеше!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев под притисок на помислата дека Загорка Пеперутката на некој чуден начин има увид во сè што се случува во мојава соба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина сѐ уште бев далеку од помислата дека користењето на тажната насмевка за да ѝ се руга на туѓата несреќа не е природната жална маска на нејзиниот карактер.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и не ѝ робував на помислата дека во судниот момент ќе се појави пречката што ќе ми го оневозможи кревањето над земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За да му пријдеме на вирот на спокојството па дури и да се почувствуваме насрчени зарем не е доволна и самата помисла дека располагаме со природата на творештвото; и дека се наши чудесните мигови што ни ги нуди и овозможува создавањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаете, станува збор за многу слично чувство на она: зборот ми е на врвот на јазикот а никако да го погодам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку, од кои други причини ќе се впушташе во прераскажувањето на таа обична историја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но во мене од истиот тој момент, кога ми ја раскажа приказната, се јави помислата дека и тој се посомневал оти неспомнатата убавица била токму Пелагија и ниту една друга.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Богами не сум далеку од помислата дека тој лично го има застрелано тој ваш генерал, и тоа од зад грб, во тилот, додека јавал зад него, или додека кутриот Генерал спиел а Иван Степанович седел на некое кутнато стебло приведувајќи го кон познатион жален крај своето одамна донесено решение: да му ги прибере парите на Генералот и да се стори најпосле барем со генералски шинел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги разбеснува самата помисла дека народот може да се обедини околу една идеја. Околу златниот пресек на крстот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тврди дека ова и може да го поднесе, но помислата дека ќе полуди од хипнотизерите, го тера во лудило.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секогаш чувствувам фебрилност од помислата дека кај луѓето се појавува хиперсомнија, полесно им е да замижат и да заминат, вршат глацијација и хибернација на надежта, љубовта и верата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Скептична сум за тоа дали луѓето знаат искрено да простат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Телото ќе го исчистите со нагонот на повраќање, секогаш кога пред очи ќе ви се појават слики и кога искри ќе ви ги потресат нервите во мозокот, ќе ви се згрутчува крвта во тромб од помислата дека сте живееле во лага, дека сонот бил лажен, дека сѐ било само илузија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најтешко ми паѓа помислата дека може овдека да умрам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знае дека комунизмот и господ не одат заедно, но се куражи со помислата дека можеби и Христос бил комунист, не знаејќи за тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама чувството, помислата дека извишуваат тука, во моја близина, ете тоа ќе ми биде задоволство!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ме радува помислата дека овој напис ќе придонесе вашите книги да $ бидат уште попознати на француската читателска рублика.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Никогаш нема да биде објавен и ќе го користам само јас гледајќи ја додека спие. * Запис пронајден во клепки на бдеач Не ме плаши помислата дека некој некогаш може да го украде и да дознае што таа сонува.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога го избања во амамот и кога му ги виде приштовите под мишки, и уште кога овој не кажувајќи ни три чисти му се прикажа како нетокму, Марко веднаш побрза да ја оттурне помислата дека Мехмед-паша нарочно, поради некаква скриена одмазда, му го дал овој недугавко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си помислив, добро е ќе одморам малце, а притоа нема да ме мачи помислата дека ќе пропуштам уште еден ден сончање и пливање.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неговото алчно срце пукаше од мака при помислата дека маслинките пропаѓаат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)